"Μυστικό συστατικό"

Είδα τις προάλλες στο Τριανόν ένα διαμαντάκι από εκείνη τη χώρα στα βόρειά μας, που δεν ξέρουμε πώς να την αποκαλέσουμε.
Σκόπια, FYROM ή ΠΓΔΜ;
Την Κυριακή οργανώνει ένα δημοψήφισμα, οπότε ελπίζω το αποτέλεσμα να βοηθήσει.

Η υπόθεση είναι απλή, όπως όλα τα αξιόλογα πράγματα: ο Βέλε, εργάτης στους σιδηροδρόμους, είναι απλήρωτος τέσσερις μήνες και δεν μπορεί να πληρώσει τα αντικαρκινικά φάρμακα του πατέρα του. Μια μέρα βρίσκει κρυμμένο σε βαγόνι ένα πακέτο με διάφορα ναρκωτικά. Προσπαθεί να τα πουλήσει, αλλά καταλήγει δαρμένος από τα βαποράκια της περιοχής.
Απελπισμένος, φτιάχνει κέικ με μαριχουάνα και ταΐζει τον πατέρα του. Το αποτέλεσμα είναι τόσο εκπληκτικό, ώστε γρήγορα θα μαθευτεί. Έξω από το σπίτι του Βέλε μαζεύονται άρρωστοι άνθρωποι που εκλιπαρούν για λίγο κέικ, ενώ ο έμπορος, στον οποίο ανήκουν τα ναρκωτικά, τα αναζητά με άγριες διαθέσεις.

η φωτογραφία είναι από το περιοδικό Lifo

 Μια γλυκόπικρη κωμωδία, που δεν κάνει στιγμή "κοιλιά", και σε συγκινεί ενώ γελάς. Ο νεαρός σκηνοθέτης Γκιόρτσε Σταβρέσκι μάς ξεναγεί σε μια χώρα φτωχή και ταλαιπωρημένη από τη διαφθορά (για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη η δική μας πολιτική), με πολίτες που δεν ελπίζουν πια σε τίποτε, αλλά δεν χάνουν την ανθρωπιά τους.
Μακάρι κάποιοι δικοί μας υπερφίαλοι να γύριζαν πότε πότε μια τέτοια "απλή" κωμωδία...

Μπορείς να πολεμήσεις μόνος;

Τους τελευταίους μήνες έχουν προβληθεί στον κινηματογράφο τρεις ταινίες με κοινό σημείο το μοναχικό αγώνα ενός ανθρώπου απέναντι στη διαφθορά και την κρατική αδιαφορία. Επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια για αυτές:

• Κάιρο εμπιστευτικό

Ο αιγυπτιο-σουηδός σκηνοθέτης Ταρίκ Σαλέχ μάς συστήνει έναν αστυνομικό που διερευνά το φόνο μιας όμορφης τραγουδίστριας. Ο ήρωάς μας δεν είναι έντιμος και αδέκαστος. Δεν έχει καν πολιτική άποψη. Κάνει απλώς μια δουλειά όπως όλες οι άλλες, η οποία του επιτρέπει να βιοπορίζεται. Καθώς όμως βυθίζεται σε έναν κόσμο διαφθοράς, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να διαλέξει πλευρά, έστω κι αν αυτό μπορεί να του στοιχίσει τη ζωή. Βρισκόμαστε στο 2011, και στην πλατεία Ταχρίρ μαζεύονται οι πρώτοι διαδηλωτές. Όταν το σύστημα που υπηρετούσε μέχρι πρότινος τον πετάει ανάμεσά τους, αυτοί ετοιμάζονται να τον λιντσάρουν. Κάποιος φωνάζει, "φτάνει, δεν είμαστε σαν αυτούς", και οι αγανακτισμένοι συνεχίζουν την πορεία τους προς την Πλατεία που έγραψε Ιστορία. Ένα καθαρόαιμο νουάρ στην καρδιά της Αραβικής Άνοιξης.

• Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μισούρι

Η Μίλντρεντ (η μοναδική Φράνσις Μακντόρμαντ) νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες έξω από την πόλη της, για να διαμαρτυρηθεί που οι αρχές δεν έχουν κάνει τίποτε για να βρουν τον βιαστή και δολοφόνο της έφηβης κόρης της. Ο σερίφης (Γούντι Χάρελσον) θέλει να βοηθήσει, αλλά γνωρίζει ότι οι μέρες του τελειώνουν. Ο βοηθός Ντίξον (Σαμ Ρόκγουελ) συνοψίζει όλα αυτά που μισούμε στη "βαθιά" Αμερική: φασίστας, ρατσιστής, ομοφοβικός, μισογύνης και μαμάκιας. Όμως κι η ίδια η Μίλντρεντ δεν είναι αγγελούδι: η σχέση με τον γιο της είναι άθλια, ενώ βασανίζεται από τύψεις επειδή είχε καβγαδίσει με την κόρη της προτού εκείνη βγει τη μοιραία νύχτα. Μια ταινία με ήρωες καλούς και κακούς ταυτόχρονα, που πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι με τη σωστή πλευρά. Μια ταινία με μαύρο χιούμορ για μια Αμερική που βράζει στο ζουμί της.

• Ένας ακέραιος άνθρωπος

Ο ήρωας του ιρανού σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ εκτρέφει χρυσόψαρα έξω από την Τεχεράνη. Κάποιοι προσπαθούν να τον διώξουν από το κτήμα του, κόβοντας το νερό. Η γυναίκα του, διευθύντρια στο τοπικό σχολείο, κλίνει υπέρ της συνδιαλλαγής και τον συμβουλεύει να "λαδώσει", αλλά εκείνος διαφωνεί και καταγγέλλει το γεγονός. Οι άγνωστοι δηλητηριάζουν τα ψαράκια και καίνε το σπίτι του, καθώς ο ήρωάς μας συνειδητοποιεί ότι εχθροί και "φίλοι" είναι συχνά τα ίδια πρόσωπα.
Η ενασχόληση με τα χρυσόψαρα ξαφνιάζει όποιον δεν γνωρίζει ότι οι Ιρανοί τα αγοράζουν για να τα απελευθερώσουν κατά τη διάρκεια της Νορούζ (γιορτή της Άνοιξης). Την πληροφορία δίνει η Ιφιγένεια Καλαντζή εδώ. Είναι φανερό πως ο Ρασούλοφ μιλά αλληγορικά για τη λογοκρισία και τη διαφθορά στη χώρα του.

Και επειδή μερικές φορές η ζωή αντιγράφει την τέχνη, ο Άρης Χατζηστεφάνου μας ενημερώνει εδώ ότι στο Λονδίνο ακτιβιστές διάλεξαν τον ίδιο τρόπο με τη Μίλντρεντ για να διαμαρτυρηθούν που κανείς δεν τιμωρήθηκε μετά το θάνατο 71 ανθρώπων στον πύργο Γκρένφελ. Αν θυμάστε, η κατασκευάστρια εταιρεία είχε καλύψει το κτίριο με εύφλεκτο υλικό για να μην ασχημίζει τη γειτονιά. Τα θύματα ήταν φτωχοί μετανάστες, φυσικά...

Όταν τα χρώματα μιας ταινίας σε προδιαθέτουν αλλιώς

Τις τελευταίες εβδομάδες είδα στον κινηματογράφο δύο εξαιρετικές ταινίες. Δεν έχουν τίποτε κοινό, εκτός από τον τρόπο που χρησιμοποιούν το χρώμα -ή την απουσία του.

• The Florida Project

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ταινία με τόσο χαρούμενα χρώματα, που να διαπραγματεύεται όμως ένα τόσο μελαγχολικό θέμα: μια ανύπαντρη νεαρή μητέρα ζει με το εξάχρονο κοριτσάκι της σε ένα μοτέλ δίπλα στη Ντίσνεϊλαντ, βαμμένο μοβ.

Η πληθωρική μικρούλα τρέχει ελεύθερη όλη μέρα σε ένα ηλιόλουστο πολύχρωμο τοπίο. Εξερευνά, κάνει σκανταλιές, μιλάει ακατάπαυστα με τους φίλους της και τρώει σκουπιδοφαγητά.

Στο κέντρο, η πρωταγωνίστρια Broklinn Prince (η φωτογραφία είναι της Julie Cunnah)

Η μητέρα της την υπεραγαπάει, αλλά και η ίδια είναι ένα μεγάλο παιδί, που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας στριπτίζ ή δουλειές του ποδαριού. Όταν όμως φτάσει στο σημείο να εκπορνευτεί, επεμβαίνει η Πρόνοια.

Ο Ουίλεμ Νταφόε, στο ρόλο του επιστάτη, καταφέρνει να κρατάει την ισορροπία στο χάος, με καλοσυνάτη αυστηρότητα.
Η προσπάθεια των ανθρώπων αυτών -συνήθως αόρατων- να επιβιώσουν με πενιχρά μέσα, κάνοντας τη μία ανοησία πίσω από την άλλη λόγω άγνοιας, μπορεί στην αρχή να σε αγχώσει ή και να σε εξοργίσει. Εκεί όμως έρχεται η τρυφερή οπτική του Sean Baker, ενός σκηνοθέτη του Ανεξάρτητου Αμερικανικού Κινηματογράφου, για να σε βγάλει από την πολιτική σου ορθότητα και να σου ψιθυρίσει ότι δεν είχαν τις δικές σου ευκαιρίες.

• The Party

Εδώ έχουμε μια ασπρόμαυρη αγγλική ταινία, που μας δείχνει την εξέλιξη ενός πάρτι που έχει οργανώσει η Τζάνετ, για να γιορτάσει το υπουργικό αξίωμα που κέρδισε στη σκιώδη κυβέρνηση της αντιπολίτευσης.

Η σκηνοθέτρια του "Ορλάντο" Sally Potter καταφέρνει σε μόλις 71 λεπτά να κατεδαφίσει το σύμπαν της γενιάς του 1970, που διαδήλωνε εναντίον των πολέμων, της φτώχειας και της ανισότητας φυλών και φύλων, για να καταλήξει απελπισμένη και κυνική. Οι διάλογοι είναι πολύ έξυπνοι, οι ηθοποιοί απολαυστικοί (με προεξάρχουσα την Κριστίν Σκοτ Τόμας) και οι εκπλήξεις συνεχείς.
Παρά την απουσία χρωμάτων, δεν προκαλεί μελαγχολία, χάρη στο αυτοσαρκαστικό χιούμορ των Βρετανών. Μια μαύρη κωμωδία, που θίγει με καταιγιστικό τρόπο αρκετά άβολα θέματα, κάνοντάς σε να γελάς.

 

Ο Βρετανός φίλος Κεν Λόουτς

Βρήκα την τελευταία ελεύθερη θέση στις 10 το πρωί, προτού η αίθουσα της ΕΣΗΕΑ γεμίσει ασφυκτικά. Να και μια πολιτιστική εκδήλωση, όπου οι νέοι είναι πολύ περισσότεροι από τους μεσήλικες, σκέφτηκα με ευχαρίστηση.
Νομίζω πως η τελευταία ταινία του, Εγώ ο Daniel Blake, προβλημάτισε πολλούς. Ιδίως οι σκηνές όπου οι υπάλληλοι της ιδιωτικής εταιρείας προσπαθούν να ακυρώσουν τα κοινωνικά επιδόματα που παίρνουν οι πιο αδύναμοι, ασκώντας ακόμα και βία εναντίον τους. Και συγκίνησε επίσης, αφού ο Ντάνιελ δηλώνει στο τέλος: "Είμαι πολίτης, Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο".

Όταν μπήκε, τον χειροκροτήσαμε όρθιοι, ενώ εκείνος χαμογελούσε ντροπαλά και με κάποια έκπληξη στο βλέμμα. Έχει πει ότι στην πατρίδα του δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο στην ηπειρωτική Ευρώπη. Προσωπικά, τον ανακάλυψα στα μέσα του 1980, βλέποντας την ταινία "Poor cow" (1968) και, μετά το "Riff-Raff" του 1991, δεν έχασα καμία: "Βροχή από πέτρες", "Ladybird, Ladybird", "Γη και ελευθερία", "Το τραγούδι της Κάρλα", μέχρι το "Jimmy's Hall" και τον περσινό Ντάνιελ Μπλέικ.
Είναι ανθρωπιστής, τρυφερός και έντιμος, παθιασμένα διεθνιστής και αριστερός με τη γνήσια έννοια. Τον ενδιαφέρουν οι αδύναμοι όλου του κόσμου, αγωνιά για την καταστροφή του πλανήτη, πιστεύει στον αγώνα και κυρίως στην αλληλεγγύη που έχει χαθεί.

 http://www.athinorama.gr/cinema/article/o_anupakouos_ken_loouts_apsifa_ta_kinimatografika_prepei-2524654.html

Όπως μας είπε χθες, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η άρχουσα τάξη είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση και παραχώρησε ελευθερίες και δικαιώματα στην εργατική τάξη. Από τη δεκαετία του 1980 ένιωσε να απειλείται και με τη Θάτσερ άρχισε να διαλύει την αλληλεγγύη και να απομονώνει τους ανθρώπους. "Οι πολιτικοί υποστηρίζουν μόνο τις επιχειρήσεις. Ακόμη και το Brexit είναι business", υποστήριξε, επιβεβαιώνοντας μάλλον όσους πιστεύουν ότι η εργατική τάξη στην Αγγλία παρασύρθηκε από τους επιτήδειους.
Μας είπε πόσο αγαπάει τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ευχαριστώντας τον φίλο "Νίνο" (Φένεκ Μικελίδη), που διευθύνει το Πανόραμα 30 χρόνια τώρα.
Σε ερώτηση σχετικά με τις καταγγελίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης των γυναικών στο Χόλιγουντ, απάντησε ότι αυτό θα συμβαίνει όσο η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία θα αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Σε σχετική ερώτηση, απάντησε ότι όποιες φοροελαφρύνσεις κι αν κάνει το ελληνικό κράτος σε αμερικανούς παραγωγούς, αυτοί θα πηγαίνουν πάντα σε χώρες με πολύ φθηνό μεροκάματο, όπως η Ρουμανία κι η Ουγγαρία. "Μόνο μια φορά με κάλεσαν στο Χόλιγουντ, αλλά δεν πήγα επειδή τα παιδιά μου ήταν μικρά και επίσης εκεί δεν παίζουν καλό ποδόσφαιρο", είπε χαριτολογώντας.

Όταν ρωτήθηκε ποιοι τον εμπνέουν, απάντησε "εκείνοι που αγωνίζονται για το κοινό καλό", όπως οι εργαζόμενοι στα τρένα, οι οποίοι αντέδρασαν δυναμικά στη μείωση προσωπικού επειδή εγκυμονούσε κινδύνους για τους επιβάτες, οι γιατροί στα νοσοκομεία και οι υπάλληλοι των γραφείων όπου απευθύνονται οι φτωχοί για μικρή οικονομική βοήθεια. Όταν η κυβέρνηση άρχισε να μειώνει τα γραφεία, για να αποθαρρύονται οι άνθρωποι λόγω απόστασης, οι υπάλληλοι διαμαρτυρόμενοι απήργησαν, με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Τον εμπνέει επίσης ο Κόρμπιν, επειδή κατάφερε να συσπειρώσει 600.000 μέλη στο Εργατικό Κόμμα, και ελπίζει να μην αλλάξει όταν πάρει την εξουσία.

Υπήρξαν φυσικά πολλές άσχετες ερωτήσεις, όπως για την Καταλονία, λες και ο πολιτικοποιημένος δημιουργός οφείλει να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει παντού στον κόσμο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον ευχαρίστησε για την αλληλεγγύη του προς τον ελληνικό λαό και την υπογραφή που έβαλε για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, αλλά η ερώτησή της μας προκάλεσε απορία: "Τι θα λέγατε στους καλλιτέχνες που δεν τολμούν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς (regime);" Προς στιγμήν νόμισα πως ήμουν σε άλλη χώρα και σε άλλη εποχή!
Ο σκηνοθέτης φάνηκε να ξαφνιάζεται, αλλά απάντησε πως οι καλλιτέχνες οφείλουν να λένε την αλήθεια, και ότι "ο κινηματογράφος προσφέρει πολλούς τρόπους για να την πεις."

Δυστυχώς, κανείς από όσους πήραν το πολυπόθητο μικρόφωνο, δεν έκανε την κρίσημη ερώτηση: "Υπάρχει μια νέα γενιά κινηματογραφιστών που θα σας διαδεχθεί;" Αυτό νομίζω μας καίει περισσότερο από την Καταλονία.

Τζόγος και Ιστορία

Καλή σας μέρα.
Υπάρχει γενικά η αντίληψη ότι πρέπει να περάσει πολύς καιρός, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να χωνέψουμε καλά μια ιστορική περίοδο, πριν περάσει στη Λογοτεχνία και σχολιαστεί με τον τρόπο των συγγραφέων.
Αυτή η αντίληψη επιτρέπει επίσης στο εκπαιδευτικό σύστημα να μην εντάσσει τον 20ό αιώνα στο μάθημα της Ιστορίας. Ιδίως κάποιες περιόδους που κάνουν τζιζ και ξυπνούν ακόμα πάθη. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους αναθεωρητές και απολογητές να παραχαράσσουν τα γεγονότα, και στα χρυσάβγουλα να κερδίζουν ψήφους των αγράμματων αποσιωπώντας τα (οι εγγράμματοι οπαδοί τους είναι απλώς φασιστόμουτρα).

Να, όμως, που δύο νέοι σχετικά συγγραφείς -ο πρώτος γεννήθηκε το 1979 και ο δεύτερος το 1974- μιλούν για πολλά θέματα, με φόντο ιστορικά γεγονότα, και το κάνουν με επιτυχία:

 
Γιάννης Πλιάγκος, Ο άσος στο μανίκι (Κέδρος, 2014)

Ο νεαρός Παύλος εργάζεται σε μια παράνομη λέσχη της Συγγρού και είναι ερωτευμένος με μια Ρουμάνα γκρουπιέρισσα, τη Ναταλία. Αναγκαστικά νυχτόβιος και ουσιαστικά αδιάφορος για οτιδήποτε συμβαινει στην επιφάνεια της γης, ο Παύλος τα φτιάχνει με τη Ναταλία τη νύχτα που καίγεται η Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2008. Ωστόσο, τα γεγονότα τον αφήνουν αδιάφορο, είναι απλώς το φόντο. Δεν τα καταλαβαίνει και δεν προσπαθεί να καταλάβει. Μόνο μέσω της ερωτικής του σχέσης αρχίζει να βλέπει τα προβλήματα που διογκώθηκαν μετά το 1990, όπως η διακίνηση γυναικών και η γενικευμένη διαφθορά. Η πραγματικότητα του Παύλου είναι η υπόγεια χαρτοπαιχτική λέσχη και όχι το μπαράκι-βιτρίνα του ισογείου. Γι' αυτό, όταν καταλάβει ότι τίποτε και κανείς δεν είναι αυτό που δηλώνει, θα είναι πολύ αργά για αυτόν.

Κώστας Μουζουράκης, Κακό χαρτί (Κατανιώτης 2016)

Ο νεαρός Άρης είναι ακόμα πιο αφασικός από τον Παύλο του άλλου βιβλίου: δεν εργάζεται στον τζόγο, αλλά ζει κλέβοντας στα χαρτιά. Όμως, μη διαθέτοντας ευρύτερες γνώσεις και την απαραίτητη ευστροφία, μπαίνει στον στόχαστρο επαρχιακού μαφιόζου. Χωρίς συμμάχους και στηρίγματα, βολοδέρνει εξαντλώντας το χρονικό περιθώριο που του έχει δοθεί, μέχρις ότου συναντάει μια παράξενη συντροφιά ηλικιωμένων. Λίγο λίγο θα αντιληφθεί ότι ο καθένας από αυτούς κουβαλάει ένα επώδυνο παρελθόν από τα χρόνια του Εμφυλίου, το οποίο ματώνει ακόμα. Οι αφηγήσεις τους δεν συγκινούν τον Άρη, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για το προσωπικό του πρόβλημα. Είναι φανερό πως, αν με κάποιο μαγικό τρόπο, απαλλασσόταν από τον διώκτη του, θα επέστρεφε στην ίδια ζωή.
Για τους γέρους, όμως, το πρόβλημα του νεαρού είναι μια ευκαιρία να κλείσουν τις δικές τους πληγές και να κάνουν την ηρωική έξοδο!

Αν και σπούδασα Ιστορία, θεωρώ ότι η καλή λογοτεχνία μπορεί να μιλήσει και να μας προβληματίσει ΚΑΙ για τα ιστορικά θέματα, με καλύτερο τρόπο από οποιοδήποτε ιστορικό δοκίμιο.

Όπως και ο καλός κινηματογράφος. Ας μην ξεχνάμε πως, σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια, σκοτώθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο μεγάλος σκηνοθέτης που μίλησε για την ιστορία του δύσκολου 20ού αιώνα όπως κανένας άλλος!
Έμειναν οι ταινίες του και η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου για να μας συντροφεύουν.

Ποτέ δεν υπήρξαμε πιο βάρβαροι!

Καλή εβδομάδα.
Χθες βράδυ είδα μέρος ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο UNITY (1015), που εξετάζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας, στα υπόλοιπα είδη και στον πλανήτη, με την ερώτηση αν ξεπεράσαμε τη βαρβαρότητα. Για να μην σας κουράζω, όχι, δεν την έχουμε ξεπεράσει. Ίσα ίσα.
Θα πάψουμε να είμαστε βάρβαροι όταν επιτέλους σεβαστούμε τη ζωή. Στην όποια μορφή της.

Το ντοκιμαντέρ τονίζει την υποκρισία μας: ενώ σπεύδουμε να σώσουμε τα δελφίνια, αλιεύουμε τόνους οστρακόδερμων που βράζουμε ζωντανά, επειδή δεν είναι καθόλου χαριτωμένα!
Χαϊδεύουμε σκατζοχοιράκια, κουκουβαγάκια και άλλα μικρά ζωάκια που δεν τρώμε, ενώ σκοτώνουμε αδίστακτα τα νεογέννητα μοσχαράκια, προκειμένου να αρμέγουμε εμείς τις μανάδες τους. Η ζήτηση για γάλα αυξάνεται διαρκώς στον δυτικό κόσμο. Η συμπόνια για την αγελάδα που θρηνεί, καθόλου.
Αγγίζουμε όμως νέες κορυφές απανθρωπιάς: αυτές τις μέρες, η ιστοσελίδα AVAAZ συγκεντρώνει υπογραφές για να απαγορευτεί στην ΕΕ η αφαίμαξη εγκύων φοράδων, που τις εξαντλεί μέχρι θανάτου. Το αίμα τους, βλέπετε, περιέχει ορμόνες, οι οποίες πωλούνται από φαρμακοβιομηχανίες σε χοιροτροφεία! Αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί που θα είναι διατεθειμένοι να κάνουν μποϊκοτάζ, έστω κι αν το άλογο είναι από τα πιο αγαπητά μας ζώα.
Η λέξη κλειδί είναι το "ζώο", δηλαδή υποδεέστερο. Ωστόσο, η συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας είναι εξίσου απάνθρωπη, έστω κι αν καμιά φορά η θέα ενός νεκρού παιδιού σε μια παραλία μάς γεμίζει θλίψη. Ύστερα από λίγο συνερχόμαστε και συνεχίζουμε.
Εν ολίγοις, η ενσυναίσθησή μας, η ικανότητα δηλαδή να νιώθουμε τον πόνο των άλλων, είναι εξαιρετικά επιλεκτική.

"Όχι ίδιοι, μα ίσοι"

Τις μέρες του χιονιά, πουλιά και ζώα δοκιμάστηκαν σκληρά. Παγωμένα και εξαντλημένα από το κρύο, δεν είχαν τη δύναμη να πετάξουν ή να τρέξουν, οπότε κάποιοι ούγκανοι βρήκαν την ευκαιρία να τα σκοτώσουν σωρηδόν. Όχι για να τα φάνε. Για την, αδιανόητη για μένα, ευχαρίστηση να σκοτώνεις.
Το κυνήγι απαγορεύτηκε μέχρι μεθαύριο! Απορία: ποιος θα τολμήσει να τους ελέγξει; Έχετε ιδέα πόσο επικίνδυνοι και αδίστακτοι είναι οι λαθροκυνηγοί;
(Την πρόταση να απαγορευτεί το κυνήγι γενικώς δεν τολμώ ούτε να την κάνω. Μια ολόκληρη βιομηχανία όπλων, εστιατορίων, στολών κλπ βασίζεται πάνω σε αυτό το... ευγενές άθλημα.)

Σήμερα που βλέπουμε ότι ο πλανήτης αλλάζει δραματικά και ραγδαία είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά. Ντοκιμαντέρ όπως το "UNITY" ή το εξίσου εξαιρετικό "Ο άρτος ημών ο επιούσιος" (μπορείτε να το δείτε εδώ) προσπαθούν να δείξουν το δρόμο. Φοβάμαι, όμως, ότι δεν θα προλάβουμε να αλλάξουμε εγκαίρως, και φυσικά θα την πληρώσουν αρχικά οι πιο αδύναμοι, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι.
Όσο για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας, δεν θα το πω εγώ. Είστε μεγάλα παιδιά και μπορείτε να κάνετε την αυτοκριτική σας.

Ποια είσαι, Μήδεια;

Ο σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός γεννήθηκε στη Σαλαμίνα. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, από μια σπηλιά της, ο Ευριπίδης ατένιζε το πέλαγος και έγραφε τη Μήδεια.
Την τραγωδία που αφηγείται την πράξη εκδίκησης μιας προδομένης γυναίκας. Την πιο φριχτή που μπορεί να φανταστεί κανείς: σκοτώνει τα παιδιά της!
Ο Γραμματικός εμπνέεται από την αριστουργηματική ταινία του Αλ Πατσίνο, Αναζητώντας τον Ριχάρδο και τελικά καταλήγει να κυνηγά την ιδέα της Μήδειας στον σημερινό κόσμο. Ρωτάει ηθοποιούς, τον καθηγητή Νίκο Χουρμουζιάδη, περαστικούς, τον ίδιο τον Ιάσονα (που ερμηνεύει μοναδικά ο Βαγγέλης Μουρίκης): "Θα το ξανάκανες αυτό;"
Πρόκειται για την ταινία, Μήδεια, Κρείσσων των εμών βουλευμάτων. Ένα... νουάρ ντοκιμαντέρ(;), που με τρόπο συγκινητικό, τρυφερό και αστείο διερωτάται ποιο ήταν αυτό το πάθος που κυρίευσε τη Μήδεια (Γιούκι Κροντηρά) και ήταν μεγαλύτερο από τη θέλησή της.

Θυμίζω τον μύθο: η Μήδεια ήταν κόρη του Αιήτη, βασιλιά της Κολχίδας, και της Εκάτης, χθόνιας θεάς της μαγικής τέχνης, και εγγονή του Ήλιου. Ερωτεύεται με την πρώτη ματιά τον Ιάσονα, που φτάνει στην πόλη της με την Αργώ και τους φίλους του. Τον βοηθάει να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας και φεύγει μαζί του. Όταν ο Αιήτης τους κυνηγάει, εκείνη κομματιάζει τον μικρό αδελφό της για αντιπερισπασμό. Όμως, πίσω στην Ιωλκό, ο Ιάσονας πλευρίζει την κόρη του βασιλιά, για να κερδίσει το θρόνο. Η Μήδεια και τα παιδιά του είναι βαρίδια. Και τους εξορίζει. Δεν τον νοιάζει τι θα απογίνουν. Μόνο η εξουσία τον ενδιαφέρει.
Η Μήδεια ήταν εγγονή του Ήλιου, αλλά κόρη της Εκάτης, φως και σκοτάδι ταυτόχρονα, εξηγεί ο Ν.Χουρμουζιάδης. Αυτή ήταν η φύση της. Έδωσε τα πάντα σε έναν θνητό, και αυτός την πρόδωσε. Στέλνει έναν χιτώνα στην αντίζηλη, που την καίει ζωντανή, και σφάζει τα παιδιά της, για να επιστρέψει στη θεϊκή της υπόσταση.



Ποια είναι, λοιπόν, η Μήδεια; Μου αρέσει η απάντηση μιας κοπέλας: "είναι φυσικό φαινόμενο", η Φύση που προδίδεται, που καταστρέφεται, που καθυβρίζεται από τον άνθρωπο, και που στο τέλος θα σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά.
Μόνο ο Τραμπ κι η κουστωδία του δεν το βλέπει.
Δείτε αυτή την ταινία. Κρατάει αμέριστο το ενδιαφέρον του θεατή, δίνοντας στο τέλος και τροφή για σκέψη. Homework, που λένε και στο χωριό του Κούλη. Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα η καλύτερη ελληνική!

Πολιτισμός: "Nothing more, nothing less"

Αφήνοντας να καταλαγιάσει η απογοήτευση από τις γενικότερες εξελίξεις, προτιμώ να σας κάνω κάποιες πολιτιστικές προτάσεις:

• Μην χάσετε την ταινία Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ. Ο βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς και ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι γύρισαν άλλη μια συγκλονιστική ιστορία, με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους.

Ο Ντάνιελ έχει δουλέψει 40 χρόνια ως ξυλουργός, αλλά πρακτικά επισκευάζει τα πάντα. Χήρος πλέον και με καρδιακό πρόβλημα, προσπαθεί να πάρει προσωρινό επίδομα, έως ότου η γιατρός τού επιτρέψει και πάλι να εργαστεί. Αυτό όμως αποδεικνύεται πάρα πολύ δύσκολο, αφού σκοπός των ιδιωτικών εταιρειών -που έχουν παρεισφρήσει και διαλύσει το αγγλικό ΕΣΥ- είναι να περικόψουν όλα τα επιδόματα. Σε μια από τις επισκέψεις του στο αρμόδιο γραφείο, θέτει υπό την προστασία του μια ανύπαντρη μητέρα και τα παιδιά της.

Από τη σκηνή στο κοινωνικό παντοπωλείο (http://www.athinorama.gr/cinema/article/ego_o_ntaniel_mpleik-2517378.html)

Απολαυστική είναι η προσπάθεια του Ντάνιελ να συμπληρώσει αιτήσεις ηλεκτρονικά, οι οποίες μάλιστα δεν έχουν καμιά λογική.
Το δίδυμο Λόουτς/Λάβερτι κατορθώνουν να φτιάξουν έναν ύμνο στην αισιοδοξία, την τιμιότητα και την αλληλεγγύη. Η επιστολή που απευθύνει ο Μπλέικ προς το τμήμα επιδομάτων τονίζει ότι μια ζωή εκπλήρωνε συνειδητά τις υποχρεώσεις του, καταλήγοντας ότι είναι άνθρωπος και όχι σκύλος. Είναι πολίτης (a citizen). Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Nothing more, nothing less.

• Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Ο Δράκος της Πρέσπας, με τίτλο Η κοιλάδα της λάσπης, ανήκει -αν τα θέλετε όλα σε κουτάκια- στη λογοτεχνία του Φανταστικού. Είναι δηλαδή ένα παραμύθι για μεγάλους.

Απίστευτα γοητευτικό, ζοφερό και συνάμα ταξιδιάρικο. Αν και συνηθίζω να λέω για όλα τα ογκώδη βιβλία, "με 150 σελίδες λιγότερες θα ήταν καλύτερο", δεν θα πετούσα ούτε μία λέξη της Ιωάννας Μπουραζοπούλου! Αφήστε την να σας πάρει από το χέρι, για να σας σεργιανίσει σε μια Πρέσπα με αόρατα σύνορα που χωρίζουν τρία διαφορετικά βαλκανικά κράτη. Που οι κάτοικοί της βλέπουν με καχυποψία τους απέναντι, χωρίς να τους έχουν συναναστραφεί ποτέ. Μια Πρέσπα με Δράκο, τον οποίο κανείς δεν έχει δει στ' αλήθεια. Και μια βροχή που πέφτει συνεχώς.

• Εντός των ημερών, θα πάω να δω την ταινία Σνόουντεν του Όλιβερ Στόουν. Γιατί; Μα επειδή όλοι χρωστάμε στον Σνόουντεν την αφύπνισή μας σχετικά με την παρακολούθηση των τηλεφωνημάτων και των μηνυμάτων μας από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Όπως απαντά κι ο πρωταγωνιστής, στην ερώτηση "γιατί το κάνουν αυτό;", "μα επειδή μπορούν".
Ο Σνόουντεν, λοιπόν, ένας συντηρητικός υπάλληλος της NSA, εξεγείρεται μόλις το συνειδητοποιεί και θυσιάζει την τακτοποιημένη ζωή του, για να το καταγγείλει. Οφείλουμε, λοιπόν, να δούμε την ταινία. Τόσο σε αυτόν όσο και στον Όλιβερ Στόουν που τόλμησε να τη γυρίσει.
Το έχω ξαναγράψει: σε έναν δίκαιο κόσμο, οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι με προτομές ανθρώπων που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για τους άλλους, όπως ο Σνόουντεν ή ο Άσαντζ των Wikileaks.

Ποιος κλέβει ποιον;

Όχι, δεν αναφέρομαι στη σχέση του ελληνικού κράτους με την άρχουσα τάξη. Πρόκειται για ισπανική ταινία με αυθεντικό τίτλο Cien años de perdón
Μέχρι πριν από 3-4 χρόνια, από ισπανικό κινηματογράφο γνώριζα μόνο τον Πέδρο Αλμοδόβαρ -ο οποίος πλέον έχει στερέψει από ιδέες και τον ξαναθυμηθήκαμε όταν εμφανίστηκε στα Panama Papers- και τον Αλεχάντρο Αμενάμπαρ ("Η θάλασσα μέσα μου"), που είναι Χιλιάνος.

Δειλά δειλά άρχισαν να προβάλλονται ισπανικές κωμωδίες, αλλά και δραματικές ταινίες, που ήταν πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες ιταλικές. Πόσω μάλλον από τις γαλλικές.
Και ξαφνικά, πρόπερσι εμφανίστηκε το πρώτο νουάρ με τίτλο Το μικρό νησί, που έμοιαζε ωστόσο με την εξαιρετική αμερικανική σειρά True Detective. 

Προχθές είδα την ταινία Ποιος κλέβει ποιον; όπου παίζει η ντριμ τιμ του ισπανικού κινηματογράφου. Δεν είναι μια ακόμα ληστεία τράπεζας, αλλά η καλύτερη ταινία με τέτοιο θέμα, που έχω δει. Και έχω δει πολλές. 
Όλα, από τα μέλη της σπείρας, τους αστυνόμους, τους ομήρους, τη συνεχή βροχή, το κτήριο της τράπεζας και το σχέδιο απόδρασης, αποδίδονται εξαιρετικά. Κάτι επίσης που οι Αμερικανοί -όταν το θίγουν- το θίγουν επιδερμικά και μεσσιανικά, είναι οι πολιτικές νύξεις. Η ταινία αναφέρεται στη διαφθορά των πολιτικών και στο σύστημα που τους καλύπτει, μέχρις ότου απειληθεί και το ίδιο. Δεν υπάρχουν ήρωες, ούτε αδέκαστοι κρατικοί λειτουργοί. Το σενάριο δεν προσπαθεί να κάνει συμπαθείς τους ληστές. Αναδεικνύει χαρακτήρες, οι οποίοι προσπαθούν να επωφεληθούν από μια έκρυθμη κατάσταση. Σκοπός του δεν είναι οι φαντασμαγορικές εκρήξεις ούτε οι καταστροφές. Κάθε λάθος και κάθε ζημιά έχει λογική εξήγηση. Δεν γίνονται για εντυπωσιασμό. Ωστόσο, η δράση είναι καταιγιστική, χωρίς να κάνει πουθενά κοιλιά.

Εν ολίγοις, αναζητήστε την ταινία αυτή. Αξίζει την προσοχή σας.

Μια φονική μέρα

Είναι δύο το μεσημέρι, και ήδη τρεις θλιβερές ειδήσεις έχουν κάνει σμπαράλια την όποια καλή μου διάθεση:

• Πέθανε το πρωί ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, σκηνοθέτης σημαντικών ταινιών και ντοκιμαντέρ, "ψυχή" του μουσικού χώρου Gagarin 205, παραγωγός παλαιότερα στο Κόκκινο και Παοκτσής!

Τονίζω το Παοκτσής, επειδή μόλις είχε τελειώσει το ντοκιμαντέρ για τα 90χρονα της αγαπημένης του -και αγαπημένης μου- ομάδας! Είχα διαβάσει ότι τα γυρίσματα συνεχίζονταν εντατικά, αλλά δεν ήξερα πως ήταν καρκινοπαθής και βιαζόταν.
Ήταν γιος του Χάρρυ Κλυνν, αλλά αυτό έχει σημασία μόνο για τον αγαπημένο κωμικό. Υπήρξε αυτόφωτος, ρομαντικός και μοναδικός.

• 35χρονος Άραβας δολοφονήθηκε το πρωί στην οδό Θεμιστοκλέους των Εξαρχείων! Οι δράστες, που επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, του έριξαν έξι σφαίρες.

Η αστυνομία λέει ότι εμπλεκόταν σε κύκλωμα ναρκωτικών. Μακάρι να μην είναι το νέο θύμα της εγκληματικής οργάνωσης, η δίκη της οποίας καθυστερεί για διάφορους λόγους, με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει να βγαίνουν τα φίδια από τις τρύπες τους.

• Νέα βομβιστική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη σκότωσε 11 ανθρώπους και τραυμάτισε 37. 

Όποιοι κι αν είναι οι δράστες, η πολύνεκρη έκρηξη βάζει βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν και του δίνει μια ακόμα αφορμή για να επιτεθεί με τα στρατά του εναντίον των Κούρδων της Ανατολίας.

Αύριο θα είμαι στο Τριανόν.

Στις 5.00 μμ. Για να δω ξανά τα τέσσερα ντοκιμαντέρ του Infowar -Debtocracy, Catastroica, Φασισμός ΑΕ και το τελευταίο This is a coup- με ενιαίο εισιτήριο 7 ευρώ,
να συζητήσω με τους Άρη Χατζηστεφάνου, Πέτρο Παπακωνσταντίνου και Λεωνίδα Βατικιώτη τι προβλέφθηκε, τι δεν επαληθεύτηκε, ποιοι έγιναν υπουργοί
και γιατί δεν ήρθαν ποτέ τα ελικόπτερα για τα οποία τραγουδούσαμε στο Σύνταγμα τον Μάιο του 2011,
"Μια νύχτα μαγική/ σαν την Αργεντινή/ να δούμε στο ελικόπτερο/ ποιος θα πρωτομπεί".

This is not a coup!

Εκείνη τη μοιραία νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, κατά τη διάρκεια των μαραθώνιων διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στον 3ο Μνημόνιο, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έγραψε οργισμένος στο ίντερνετ: Τhis is a coup!
Η φράση έγινε παγκόσμιο hashtag σε χρόνο ρεκόρ. Αυτή ήταν και η τελευταία ικανοποίηση, πριν από τα πικρά δάκρυα του ελληνικού λαού.

Ωστόσο, ο Άρης Χατζηστεφάνου διαφωνεί και μας το αποδεικνύει με το τρίτο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του, This is not a coup, που προβάλλεται ήδη σε δύο κινηματογράφους της Αττικής.
(Το είδα πριν από λίγες ώρες στο Τριανόν)

Ο όρος Coup d' Etat σημαίνει πραξικόπημα, δηλαδή κατάλυση της Δημοκρατίας. Είναι, όμως, τα μέλη της ευρωζώνης δημοκρατίες; Όχι, απαντούν ο δημοσιογράφος και η ομάδα του, δεδομένου ότι η ίδια η ύπαρξη του ευρώ αφαιρεί από τα κράτη οποιαδήποτε δυνατότητα να υποτιμούν το νόμισμά τους, καθιστώντας έτσι τα προϊόντα τους πιο ανταγωνιστικά. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με έδρα φυσικά τη Φρανκφούρτη, σφίγγει τη θηλιά στις χώρες με έλλειμμα πάνω 3% και χρέος που ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ.
Ο φακός ξεκινά από την Ιταλία, όπου ο Μπερλουσκόνι καθαιρείται από τον τραπεζίτη Μάριο Μόντι, συνεχίζει στην Ιρλανδία, όπου ο ένας στους τρεις νέους αναγκάστηκε να ξενιτευτεί, επισκέπτεται την Κύπρο του περίφημου bail in (κούρεμα καταθέσεων) και συζητά με πολιτικούς και πανεπιστημιακούς, για να καταλήξει στην Ελλάδα, παραμονές του δημοψηφίσματος. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που έκανε δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες, σχολιάζει. Και εν μέσω προπαγανδιστικής καταιγίδας, θα προσέθετα. Η οποία μιντιακή προπαγάνδα εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι το κλείσιμο των τραπεζών οφείλεται στον Βαρουφάκη, ενώ είχε σχεδιαστεί ήδη από τους πρώτους μήνες του 2015 στις Βρυξέλλες.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες της ΕΕ όπου, οι τραπεζίτες ανάγκαζαν τους λαούς να ξαναψηφίσουν εάν τα αποτελέσματα δεν τους άρεσαν (Ολλανδία, Ιρλανδία και αλλού), εδώ δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο. Το περήφανο 61,3% απλώς αγνοήθηκε.

Ενδιαμέσως κάνει και κάποια περάσματα από το Λονδίνο -αν η Κύπρος κατηγορείται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, το Σίτι είναι πλυντήριο βιομηχανικών διαστάσεων- όπου ρωτά τον δημοσιογράφο της Guardian Owen Jones γιατί αναίρεσε τον δικό του όρο Lexit (Left+exit) και στηρίζει μαζί με τον Κόρμπιν την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Μα επειδή η Αριστερά δεν έχει πρόταση για την έξοδο, με αποτέλεσμα να την προτείνει μόνο η ακροδεξιά, απαντά αφοπλιστικά ο άγγλος δημοσιογράφος.

Το ξέρω πως έχετε συνηθίσει να βλέπετε δωρεάν τα ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου, επειδή χρηματοδοτούνται από τους πολίτες. Όμως οι άνθρωποι που το έφτιαξαν πρέπει και να πληρωθούν. Αξίζει να δώσετε 6 ευρώ για να καταλάβετε πως εκείνη τη μοιραία νύχτα δεν έγινε πραξικόπημα. Απλώς η Τρόικα διέλυσε τις αυταπάτες μας περί δημοκρατικής Ευρώπης.
Εξάλλου, όπως είπε χαμογελώντας ο Ετιέν Νταβινιόν, ένας από τους αρχιτέκτονες του ευρώ και πρώην επικεφαλής της περιβόητης Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, "το σύστημα έτσι δουλεύει"!

Η ουτοπία της ΒΙΟΜΕ

Χθες είδαμε στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση, Επόμενος σταθμός: Ουτοπία.
Η κάμερα παρακολουθεί την επώδυνη γέννηση μιας συνεταιριστικής επιχείρησης στη Θεσσαλονίκη της ανεργίας και της φτώχειας.
Η ΒΙΟΜΕΤ ανήκε στον όμιλο της οικογένειας Φιλίππου και παρήγε κόλλα για τα πλακάκια της Φιλκεράμ. Με το θάνατο της οικοδομικής δραστηριότητας λόγω κρίσης, η μητρική εταιρεία -λένε οι εργάτες- έπαιρνε τα κέρδη της θυγατρικής για να καλύψει χρέη, με αποτέλεσμα να την κλείσει το 2011 και να αφήσει απλήρωτους 70 εργαζόμενους.

Το 2013, κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν να καταλάβουν το εργοστάσιο και να φτιάξουν καθαριστικά προϊόντα με βάση σαπούνι, σόδα και βόρακα. Δηλαδή παραδοσιακές συνταγές. Η κάμερα τούς παρακολουθεί στις συνελεύσεις, στην αγορά των πρώτων υλών, στην προσπάθεια να πείσουν τους πιο ντροπαλούς να προωθήσουν τα προϊόντα σε γνωστούς και συγγενείς.

Ταυτόχρονα, η Χριστίνα Φιλίππου εξηγεί ότι δεν έχει κάνει κακό σε κανέναν και πως σε ένα κανονικό κράτος οι εργάτες θα πήγαιναν φυλακή για κατάληψη!
Μολονότι χάνει όλες τις δικαστικές διαμάχες, δεν πληρώνει κανέναν.
Παρά τις επισκέψεις στον αρμόδιο υπουργό, οι συνεταιριστές παραμένουν τυπικά παράνομοι και κάνουν αγοραπωλησίες χωρίς παραστατικά. Η λέξη "αυτοδιαχείριση" είναι άγνωστη στην Ελλάδα και δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο.
Ωστόσο, η ιστορία τους ενδιαφέρει πολλούς παγκοσμίως. Εκτός από την επίσκεψη του Ραούλ Γοδόι από την Αργεντινή και της Ναόμι Κλάιν από τις ΗΠΑ, ξένοι δημοσιογράφοι συρρέουν στη ΒΙΟΜΕ για να δουν πώς εφαρμόζεται η άμεση δημοκρατία, ενώ συλλογικότητες στη Γερμανία αγκαλιάζουν με ενθουσιασμό το εγχείρημα.

Από τους αρχικούς συνεταιριστές, μόνο οι μισοί ήταν ενεργοί. Κάποιοι μετανάστευσαν και άλλοι κατάφεραν να ενταχθούν στο ταμείο ανεργίας. Στην επεισοδιακή συνέλευση, όπου συζητούν αν θα στήσουν μια ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) όπως τους προτάθηκε, οι 15 ψηφίζουν θετικά και οι 13 αρνητικά. Οι τελευταίοι μηνύουν τους πρώτους!

Οι υπόλοιποι άνεργοι και απλήρωτοι του ομίλου Φιλίππου προσπάθησαν να βγάλουν στο σφυρί τα οικόπεδα της Φιλκεράμ, παρόλο που κάποια είχαν παραχωρηθεί από το Δημόσιο, προσδοκώντας σε μερικά εκατομμύρια που θα κάλυπταν τις απώλειες! Οι τρεις δημοπρασίες κηρύχθηκαν άγονες.
Όσο για τη Χριστίνα Φιλίππου, ενώ καταδικάστηκε σε πολλά χρόνια φυλακή, η ποινή της μετατράπηκε σε δύο χρόνια(!) κοινωφελούς έργασίας για τον Δήμο.

Η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα το 2014 αναπτέρωσε το ηθικό των εργατών. Δυστυχώς, 14 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει γίνει ακόμα τίποτε.
Οι συνεταιριστές της ΒΙΟΜΕ παλεύουν για να επιβιώσουν σε αντίξοες συνθήκες.Εκτός από τους τέως συναδέλφους τους, έχουν να αντιμετωπίσουν επίσης τη ΔΕΗ και την ΕΥΑΘ που θέλουν να διακόψουν την παροχή, εξαιτίας των ποσών που οφείλει ο όμιλος Φιλίππου. Οι περισσότεροι είναι πενηντάρηδες, χωρίς καμιά ελπίδα να βρουν αλλού δουλειά. Έχουν παιδιά και χρέη. Εναλλακτική δεν έχουν. Γι' αυτό συνεχίζουν. Τελευταία εξάγουν σε Αυστρία και Γερμανία.

Υ.Γ.1: Εδώ θα βρείτε τα σημεία όπου πωλούνται τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ, τα οποία είναι πάμφθηνα και ασφαλή, αφού οι πρώτες ύλες δεν είναι τα συνήθη χημικά: http://biom-metal.blogspot.gr/p/blog-page.html

Υ.Γ.2: Άσχετο, αλλά ενώ πίστευα ότι ο χειρότερος σταθμός ΜΕΤΡΟ είναι ο Στ. Λαρίσης, διαπίστωσα πως ο Συγγρού-Φιξ είναι ακόμα πιο εχθρικός στον επιβάτη. Όχι μόνο έχει μία μοναδική έξοδο στην επιφάνεια (όπως ο στ. Κατεχάκη), αλλά διαθέτει κυλιόμενες μόνο για τη μισή άνοδο και καθόλου για την κάθοδο!

Ολίγη από πολιτισμό

Κυριακή απόγευμα. Το μπλογκίδιον αυτό δεν μιλάει μόνο για πολιτική. Αγαπάει επίσης τον πολιτισμό, σε κάθε έκφανσή του.
Σήμερα σας προτείνω μερικές θαυμάσιες ταινίες που είδα τους τελευταίους 2 μήνες. Τις είδα βεβαίως σε κινηματογράφους, σε μέρες με χαμηλό εισιτήριο, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα κυκλοφορήσουν σε dvd:

• Ο Νόμος της Αγοράς (σκηνοθεσία Σεζάρ Μπριζέ)

Ο εργάτης Τιερί ζει αξιοπρεπώς με τη γυναίκα και τον γιο τους. Όταν όμως απολύεται και ψάχνει για δουλειά, διαπιστώνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα συντρίβει τους ανθρώπους. Ενδεικτική είναι η φράση που του λέει κάποιος, "Δεν έχεις συντάξει σωστά το βιογραφικό σου" (!!), συμβουλεύοντάς τον να κάνει σεμινάριο αυτοβελτίωσης. Ως σεκιουριτάς σε σούπερ μάρκετ, βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα και αναγκάζεται να πάρει θέση. Πολύ καλά το σενάριο κι η σκηνοθεσία, αλλά ο Βενσάν Λεντόν που υποδύεται τον Τιερί είναι συγκλονιστικά αληθινός.

• Επιστροφή στην Ιθάκη (σκηνοθεσία Λοράν Καντέ)

Ύστερα από 16 χρόνια, ένας Κουβανός επιστρέφει στην Αβάνα, και 4 παλιοί φίλοι μαζεύονται σε μια ταράτσα, για να το γιορτάσουν. Στην αρχή μιλούν για ανώδυνα πράγματα, μα καθώς θυμούνται τα ματαιωμένα τους όνειρα, αρχίζουν να γίνονται επιθετικοί μεταξύ τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείτε. Θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα αυτούς τους διαλόγους με φόντο τη θρυλική Αβάνα, μέχρι την τελική κάθαρση!

•  Το Δικαστήριο (σκηνοθεσία Τσαϊτάνια Ταμάν)

Νεαρός δικηγόρος μεσοαστικής καταγωγής αναλαμβάνει την υπεράσπιση ηλικιωμένου τραγουδοποιού, ο οποίος κατηγορείται ότι παρακινεί σε εξέγερση και ευθύνεται για την αυτοκτονία ενός εργάτη. Ο μόλις 28χρονος σκηνοθέτης σαρκάζει την ινδική γραφειοκρατία, το ταξικό χάσμα, την ασυνεννοησία εξαιτίας των πολλών διαλέκτων και, κυρίως, το πώς αντιμετωπίζει ο νομικός κόσμος τους φτωχούς ανθρώπους. Προσέξτε ιδιαίτερα το πλάνο με τις μισοερειπωμένες πολυκατοικίες, που μοιάζουν σαν βομβαρδισμένες.

• Η μυστική λέσχη (σκηνοθεσία Πάμπλο Λαραΐν)

Για να αποφύγει τη δημοσιότητα, η καθολική Εκκλησία της Χιλής στέλνει τους ιερείς που έχουν παραστρατήσει σε απομονωμένα χωριά, όπου ζουν έγκλειστοι και επιτηρούμενοι. Έξω από ένα τέτοιο, εμφανίζεται μια μέρα ένας μισότρελος άντρας, ο οποίος κατηγορεί τον έναν από αυτούς ότι τον βίαζε επί χρόνια. Η Εκκλησία αποστέλλει έναν μορφωμένο ιησουίτη, για να λύσει το πρόβλημα.
Ο σκηνοθέτης του θαυμάσιου "NO" επιτίθεται στην υποκρισία και την ατιμωρησία.

• Το μαργαριταρένιο κουμπί (σκηνοθεσία Πατρίσιο Γκουσμάν)

Ο χιλιανός σκηνοθέτης του αριστουργηματικού "Νοσταλγώντας το φως" (έχω γράψει εδώ) μιλά σε αυτή την ποιητική ταινία για το σύμπαν, το νερό, τους κατοίκους της Παταγονίας και τους πολιτικούς κρατούμενους του Πινοτσέτ, με εργαλεία τη θαυμάσια φωτογραφία και τις χαμηλόφωνες μαρτυρίες. Προσπαθήστε να δείτε και τα δύο του ντοκιμαντέρ. Θα βρεθείτε για μερικές ώρες μακριά από την καθημερινή ευτέλεια και θα σμίξετε με το σύμπαν.

• Οι ατίθασες (σκηνοθεσία Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιβέν)

Πέντε αχώριστες αδελφές μπαίνουν ορμητικά στην εφηβεία, ζώντας σε μια πόλη της Τουρκίας. Η γιαγιά και ο θείος τους, που τις έχουν αναλάβει μετά το θάνατο των γονέων τους, τις κλειδώνουν στο σπίτι, το οποίο μετατρέπεται σταδιακά σε κάστρο. Εκείνες παλεύουν να μην υποταχτούν, βοηθώντας η μία την άλλη και οργανώνοντας τις μικρές τους αποδράσεις. Ο πρωτότυπος τίτλος, "Mustang", σημαίνει τα άγρια και βεβαίως ατίθασα άλογα.

• Ο ηλίθιος (σκηνοθεσία Γιούρι Μπίκοφ)

Ο Ντίμα είναι υδραυλικός και τα βράδια μελετάει για το πτυχίο του μηχανικού. Ζει με τη γυναίκα και τον γιο του στο σπίτι των γονέων του. Μια νύχτα καλείται να εξετάσει τη διαρροή σε μια 9ώροφη πολυκατοικία, όπου διαπιστώνει ότι το κτήριο παρουσιάζει ρωγμές σε όλο του το ύψος. Προσπαθώντας να ενημερώσει τη δήμαρχο και τις τοπικές αρχές, έρχεται αντιμέτωπος με τη βαθιά διαφθορά των αξιωματούχων της Ρωσίας. Το ίδιο επικίνδυνοι, όμως, είναι και οι άνθρωποι τους οποίους αγωνίζεται να σώσει! Πολύ καλές ερμηνείες, κανένα λεπτό ανάσας.

• Α, ξέχασα: είδα και το πολυδιαφημισμένο Star Wars.  Έχω δει σχεδόν κάθε ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχει γυριστεί. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να εκφράσω ελεύθερα τη γνώμη μου: μεγάλη μούφα, αγαπητοί μου! 

Ξαναζεσταμένος χυλός, χωρίς φαντασία και χωρίς τη ζωντάνια που είχαν οι πρώτες ταινίες την εποχή εκείνη. Αν απευθύνεται μόνο σε παιδιά και εφήβους, καλώς. Οι κριτικοί, όμως, διατείνονται πως οι μεγαλύτεροι θα νιώσουμε νοσταλγία και χαρά. Το πρόβλημά μου είναι πως η καρέκλα δεν προσφερόταν για ύπνο...

"Η ελληνική κοινωνία είναι νηπενθής"

Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, και στο πλαίσιο των 71 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ Το Στάρι, που αφορά τη λιμοκτονία στην οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα και κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα, τον χειμώνα του 1941. Υπαίτιοι ήταν τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Γερμανοί, για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους.
Η ομάδα των νέων επιστημόνων "hιστορισταί" που το δημιούργησε, μελέτησε ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά και βουλγαρικά αρχεία. Οι εικόνες ήταν εξαιρετικά επεξεργασμένες, οι ιστορικοί που μίλησαν είναι νέοι διδάκτορες του ΕΚΠΑ και του ΑΠΘ, εξειδικευμένοι στην ιστορία της κατοχικής Αθήνας -με προεξάρχοντα τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη.

http://www.avgi.gr/article/5945457/to-stari

Εκτός από αυτούς, μίλησε και η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο ΑΠΘ Φωτεινή Τσαλίκογλου, η οποία ανέλυσε τις ψυχικές διεργασίες που γίνονται στους ανθρώπους όταν βιώνουν τόσο ακραίες καταστάσεις όπως η πείνα και το θέαμα ανθρώπων σκελετωμένων που πέφτουν νεκροί στους δρόμους, και χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία "νηπενθή": αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε το πένθος, να το επεξεργαστούμε και τελικά να το ξεπεράσουμε. Αποτέλεσμα, οι εθνικοί διχασμοί, το καταπιεσμένο μίσος, η επιθετικότητα.
Και η άρνηση να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, θα έλεγα. Λέμε, "έχασα τη μάνα μου", αντί "πέθανε η μάνα μου", "έφυγε ο τάδε" αντί "απεβίωσε", ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον που μας ήταν άγνωστος, και σπανίως μιλούμε για καρκίνο: είναι πάντα "το κακό" ή "η επάρατος νόσος".
Αν παιχτεί στην ΕΡΤ ή σε συλλόγους, μην το χάσετε. Θα καταλάβετε πολλά για τη σημερινή μας κατάσταση.

Μια ιστορία αίματος και φιλοδοξίας

Αν δεν έχετε δει τον "Μάκβεθ", αναζητήστε κινηματογράφους που έχουν φθηνότερο εισιτήριο στις απογευματινές προβολές και σπεύστε. Είναι μια ταινία που πρέπει να δείτε στη μεγάλη οθόνη.
Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ιδανικός Μάκβεθ, με τις αδυναμίες και την παράνοιά του.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ, παρά την εύθραυστη εμφάνισή της, πείθει ως Λαίδη Μάκβεθ, που αρχικά σπρώχνει τον άντρα της στο φόνο, αλλά αργότερα αυτοκτονεί, μην μπορώντας να αντέξει τις τύψεις.
Και οι δεύτεροι ρόλοι ευτύχησαν στους ερμηνευτές τους.
Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά επίσης εξαιρετικά.

Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου μπλόγκερ, Το Φονικό Κουνέλι, αναλύει με εξαιρετικό τρόπο τις 11 καλύτερες ταινίες ενός από τους πιο αγαπημένους σκηνοθέτες. Του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Διαβάστε τον και ανακαλύψτε το σύμπαν ενός ιδιοφυούς σκηνοθέτη:

http://tofonikokouneli.blogspot.gr/2015/06/stanley-kubrick-11.html?showComment=1433968240229#c851150487135846425

"Μανταρίνια": ένα γεωργιανό διαμάντι

Εσθονικά χωριά ιδρύθηκαν στην Αμπχαζία στις αρχές του 20ού αιώνα. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, οι Εσθονοί επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους.
Σε ένα τέτοιο χωριό, το 1992 απομένουν μόνο δύο άνθρωποι: ο Ίβο, ένας ψηλός, επιβλητικός ηλικιωμένος, κι ο Μάργκους, ένας μεσήλικας που βιάζεται να πουλήσει τα μανταρίνια του, για να βγάλει εισιτήριο για Εσθονία, καθώς ο πόλεμος πλησιάζει.

Μετά τη μάχη μεταξύ τριών Γεωργιανών και δύο Τσετσένων (μισθοφόρων των Αμπχάζιων), οι δύο φίλοι μεταφέρουν τα πτώματα για ταφή και ανακαλύπτουν ότι ένας από κάθε ομάδα είναι ζωντανός. Τους περιθάλπουν, με τη βοήθεια ενός συμπατριώτη τους γιατρού, προσπαθώντας ταυτόχρονα να εμποδίσουν την αλληλοσφαγή τους.

Χθες είδα μια από τις ωραιότερες αντιπολεμικές ταινίες που έχουν γυριστεί: Τα Μανταρίνια του  γεωργιανού Ζάζα Ουρασάντζε.
Με ελάχιστα μέσα, σε υπέροχα μελαγχολικά τοπία, με θαυμάσιους ηθοποιούς και γλυκόπικρο τέλος. Δικαίως είναι υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

ο χάρτης είναι από http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=23/9/2012&id=14203&pageNo=23

Αναζητήστε την τώρα, που η Υπερκαυκασία βράζει ξανά. Τη φωτιά συνδαυλίζουν ΗΠΑ και ΕΕ. Δυστυχώς, η συνεχής ενασχόλησή μας με το Γιούρογκρουπ και τους λακέδες των κερδοσκόπων, μας εμποδίζει να δούμε τι γίνεται στον υπόλοιπο πλανήτη και φυσικά πόσο αυτές οι αναταράξεις μας αφορούν. 

Οι "πολυτέλειές" μου

Μετά το 2011, οι περικοπές μού επιτρέπουν μόνο δύο πολυτέλειες: τις ταινίες και τα βιβλία.
Για τις πρώτες, ψάχνω τους κινηματογράφους που μειώνουν το εισιτήριο από τη Δευτέρα ώς την Τετάρτη. Φυσικά μπορεί να περάσουν εβδομάδες ώσπου να βρω ενδιαφέρουσα ταινία. Τελευταία, όμως, προβάλλονται αρκετές.
Για τα δεύτερα, ψάχνω να βρω τις καλύτερες τιμές στα βιβλιοπωλεία.

Αυτό τον καιρό είδα τρεις πολύ καλές ταινίες και σας τις συνιστώ:

• Το αλάτι της γης, του Βιμ Βέντερς. Ένα θαυμάστιο ντοκιμαντέρ για τον ανθρωπιστή φωτογράφο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, που γεννήθηκε σε φάρμα στην περιοχή των ορυχείων της Βραζιλίας Μίνας Γκεράις. Ο πατέρας του τον πήγαινε βόλτα στους γύρω λόφους και στο απέραντο δάσος. Όταν γνώρισε την αγαπημένη του Λέλια, ανακάλυψε και την τέχνη της φωτογραφίας. Ταξίδεψε σε όλο τον πλανήτη, αρχικά φωτογραφίζοντας τοπία και ανθρώπους που εργάζονταν, αργότερα ανθρωπιστικές κρίσεις, όπως στην Αιθιοπία και τη Ρουάντα.

Πυροσβέστες από όλο τον κόσμο προσπαθούν το 1991 να σβήσουν τις φωτιές που άναψε ο Σαντάμ στο Κουβέιτ

Οι φωτογραφίες είναι πραγματικά υπέροχες. Ακόμα κι εκείνες με τους πρόσφυγες που βαδίζουν με άγνωστο προορισμό, κουβαλώντας τα απολύτως απαραίτητα και κοιτάζοντας θλιμμένα τον φωτογράφο."Κατέβαζα συχνά την κάμερα, για να κλάψω με αυτά που έβλεπα", αφηγείται ο Σαλγκάδο, που βυθιζόταν σιγά σιγά στην κατάθλιψη.

Επέστρεψε στην πατρική φάρμα για να γιατρευτεί, κι εκεί η Λέλια είχε μια ιδέα: να ξαναζωντανέψουν το δάσος, που στο μεταξύ είχε καταστραφεί από την ξηρασία, όπως και όσα πριν παρήγε το κτήμα. Η φύτευση εκατομμυρίων δέντρων, και τα φυτώρια που είχαν ανάγκη, απασχόλησαν τόσο τον φωτογράφο, ώστε συνήλθε από την ασθένειά του.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά, το δάσος έχει δωριστεί στον βραζιλιάνικο λαό, ενώ το ζευγάρι ίδρυσε το Instituto Terra, για να προσφέρει τεχνογνωσία σε αναγεννητικές δράσεις.

• Η Αρχαιολόγος του Κίμωνα Τσακίρη είναι η καταγραφή των τελευταίων μηνών μιας βιαστικής ανασκαφής στη Δυτική Μακεδονία του 2012, λίγο προτού η ΔΕΗ την πλημμυρίσει, για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Επικεφαλής είναι η Γεωργία Καραμήτρου, μια μεσόκοπη αρχαιολόγος, η οποία επί τέσσερα χρόνια προσπαθούσε να εξασφαλίσει άδεια. Στο τέλος της έδωσαν τέσσερις μήνες, για μια μεγάλη περιοχή με πολλαπλές ταφές και κτερίσματα.

Όπως λέει κι η ίδια, δεν διέθετε ποτέ ιδιαίτερες αντοχές ούτε είναι ευπροσάρμοστη στις κακουχίες -και υπήρξαν πολλές. Είχε ένα όραμα, όμως, και αγωνίστηκε για αυτό. Πιστεύει στην προσωπική ευθύνη, στην αγάπη για τον τόπο. Διορίστηκε το 1981, και δυο χρόνια μετά, ανέλαβε την ανασκαφή 450 στρεμμάτων, με θαμμένες πόλεις. Δημιούργησε το Μουσείο Αιανής Κοζάνης, που είναι και ερευνητικό κέντρο και περιλαμβάνεται στα 10 καλύτερα του κόσμου!

Οι εργάτες τη λάτρευαν. Κι όμως, δυόμιση μήνες πριν από το τέλος, κάτοικοι έκαναν κατάληψη (!), απαιτώντας να προσληφθούν στην ανασκαφή, όπως τους είχε υποσχεθεί ο διευθυντής της τοπικής ΔΕΗ! Μόλις οι καταληψίες αναχώρησαν για στα σπίτια τους, η κα Καραμήτρου μάζεψε τους συνεργάτες της και έσπευσαν να μαζέψουν ό,τι μπόρεσαν, για να μην τα καταστρέψει η βροχή.

Τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ κράτησαν δύο χρόνια. Η Γεωργία Καραμήτρου τέθηκε σε εφεδρεία ύστερα από 30 χρόνια προσφοράς. Σήμερα συνεχίζει να εργάζεται εθελοντικά στο αγαπημένο της μουσείο. Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι!

• Η τρίτη ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ. Λέγεται Τετάρτη 04.45 και είναι ένα νουάρ του Αλέξη Αλεξίου. Νουάρ στην Αθήνα; Και όμως. Ο ιδιοκτήτης ενός jazz club είναι χρεωμένος σε Ρουμάνο μαφιόζο και έχει μόλις 32 ώρες για να βρει τα λεφτά, αλλιώς θα χάσει το μαγαζί του. Ή, πώς ένας φιλήσυχος άνθρωπος γίνεται εκδικητής, σε μια Αθήνα πιο σκοτεινή από ποτέ.

Ο Στέλιος Μάινας είναι, όπως πάντα, πολύ καλός, όπως κι ο Δημήτρης Τζουμάκης, ο οποίος κατορθώνει κάθε φορά να γίνει ο ρόλος. Παίζουν επίσης ο Αδάμ Μπουσδούκος, ο ελληνογερμανός πρωταγωνιστής στο Kitchen soul του Φατίχ Ακίν, και η Μαρία Ναυπλιώτου.

Με αφορμή δύο ταινίες

Τις προάλλες είδα την ισραηλινή ταινία Το διαζύγιο: Η δίκη της Βιβιάν Αμσαλέμ, των Ρονίτ και Σλομί Ελκαμπέτζ. Είναι η τρίτη ή τέταρτη ταινία που βλέπω από το Ισραήλ (δεν έρχονται και πολλές) και για μια ακόμα φορά άξιζε τον κόπο και το εισιτήριο.
Μητέρα τριών παιδιών και παντρεμένη από τα 15 της, η 40χρονη Βιβιάν εγκαταλείπει το σπίτι της και πάει να ζήσει στης αδελφής της, δουλεύοντας ως κομμώτρια. Τρία χρόνια μετά, ζητάει διαζύγιο. Η δίκη στο ιερατικό (!) δικαστήριο θα κρατήσει πέντε ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων θα κατηγορηθεί διαδοχικά για αχαριστία, φρενοβλάβεια και μοιχεία από τον σύζυγό της, ο οποίος αρνείται να συναινέσει, απολαμβάνοντας την απελπισία της.

Παρόλο που ολόκληρη η ταινία διεξάγεται σε μια δικαστική αίθουσα, δεν γίνεται ποτέ βαρετή, επειδή οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.
Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2007 (μια εποχή που μπορούσα να πάω και που μοιάζει τόσο μακρινή πλέον) είχα δει την ταινία Πατέρα μου, αφέντη μου, όπου ένας αυστηρός ραβίνος απαγορεύει κάθε εκδήλωση συναισθήματος στην οικογένειά του, ακόμα κι όταν ο μοναχογιός του πνίγεται στη θάλασσα!
Προφανώς, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τα μόνα θύματα της καταπιεστικής ισραηλινής κοινωνίας.

Πάντως, η απειλή του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή αλλάζει τη συμπεριφορά των ΗΠΑ: την Τρίτη, ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου έγινε μεν δεκτός με ενθουσιασμό από τους Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο, αλλά ο Ομπάμα είχε τηλεδιάσκεψη με τους Ευρωπαίους για την Ουκρανία, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έλειπε στο εξωτερικό και ο ΥΠΕΞ Τζον Κέρι βρισκόταν στην Ελβετία για συναντήσεις με τον Ιρανό ομόλογό του. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Νετανιάχου, οι ΗΠΑ δέχτηκαν επιτέλους τη βοήθεια του Ιράν για την ανακατάληψη του Τικρίτ. Βορειότερα, όμως, στη Μοσούλη, οι τζιχαντιστές κατέστρεφαν με μπουλντόζες τα υπέροχα μνημεία της Νιμρούντ.
Στο μεταξύ, με υπεράνθρωπες προσπάθειες, οι Κούρδοι κατάφεραν να ανακαταλάβουν το Κομπάνι. (εδώ)

Το Ισλαμικό Κράτος ή ISIS, που έρχεται από ένα εφιαλτικό παρελθόν (ή μήπως από το μέλλον;), είναι το θέμα της θαυμάσιας ταινίας Τιμπουκτού του Αμπντεραμάν Σισακό από το Μάλι. Στο Τιμπουκτού, μια πανάρχαια πόλη με υπέροχα κτήρια από λάσπη, εισέβαλαν το 2012 οι τζιχαντιστές και επέβαλαν τους γελοίους κανόνες τους: οι γυναίκες να φορούν μαντίλα, κάλτσες, γάντια και να μην κυκλοφορούν στους δρόμους, να μην ακούγεται μουσική, να μην παίζει κανείς μπάλα ! Μια πωλήτρια ψαριών που διαμαρτύρεται συλλαμβάνεται, μια γυναίκα τιμωρείται με δεκάδες βουρδουλιές επειδή τραγουδούσε και μια τρίτη λιθοβολείται μαζί με τον σύντροφό της μέχρι θανάτου επειδή δεν ήταν παντρεμένοι! Η οικογένεια ενός τουαρέγκ αγελαδοτρόφου ζει ειδυλλιακά έξω από την πόλη, μέχρις ότου εκείνος κάνει το μοιραίο λάθος που θα τους καταστρέψει.

Δικαίως η ταινία θεωρήθηκε από τις καλύτερες της περσινής χρονιάς, αφού καταφέρνει με απλότητα και θάρρος να μιλήσει για το δράμα που βιώνει η αφρικανική χώρα στα χέρια των τζιχαντιστών.