Ολίγη από πολιτισμό

Κυριακή απόγευμα. Το μπλογκίδιον αυτό δεν μιλάει μόνο για πολιτική. Αγαπάει επίσης τον πολιτισμό, σε κάθε έκφανσή του.
Σήμερα σας προτείνω μερικές θαυμάσιες ταινίες που είδα τους τελευταίους 2 μήνες. Τις είδα βεβαίως σε κινηματογράφους, σε μέρες με χαμηλό εισιτήριο, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα κυκλοφορήσουν σε dvd:

• Ο Νόμος της Αγοράς (σκηνοθεσία Σεζάρ Μπριζέ)

Ο εργάτης Τιερί ζει αξιοπρεπώς με τη γυναίκα και τον γιο τους. Όταν όμως απολύεται και ψάχνει για δουλειά, διαπιστώνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα συντρίβει τους ανθρώπους. Ενδεικτική είναι η φράση που του λέει κάποιος, "Δεν έχεις συντάξει σωστά το βιογραφικό σου" (!!), συμβουλεύοντάς τον να κάνει σεμινάριο αυτοβελτίωσης. Ως σεκιουριτάς σε σούπερ μάρκετ, βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα και αναγκάζεται να πάρει θέση. Πολύ καλά το σενάριο κι η σκηνοθεσία, αλλά ο Βενσάν Λεντόν που υποδύεται τον Τιερί είναι συγκλονιστικά αληθινός.

• Επιστροφή στην Ιθάκη (σκηνοθεσία Λοράν Καντέ)

Ύστερα από 16 χρόνια, ένας Κουβανός επιστρέφει στην Αβάνα, και 4 παλιοί φίλοι μαζεύονται σε μια ταράτσα, για να το γιορτάσουν. Στην αρχή μιλούν για ανώδυνα πράγματα, μα καθώς θυμούνται τα ματαιωμένα τους όνειρα, αρχίζουν να γίνονται επιθετικοί μεταξύ τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείτε. Θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα αυτούς τους διαλόγους με φόντο τη θρυλική Αβάνα, μέχρι την τελική κάθαρση!

•  Το Δικαστήριο (σκηνοθεσία Τσαϊτάνια Ταμάν)

Νεαρός δικηγόρος μεσοαστικής καταγωγής αναλαμβάνει την υπεράσπιση ηλικιωμένου τραγουδοποιού, ο οποίος κατηγορείται ότι παρακινεί σε εξέγερση και ευθύνεται για την αυτοκτονία ενός εργάτη. Ο μόλις 28χρονος σκηνοθέτης σαρκάζει την ινδική γραφειοκρατία, το ταξικό χάσμα, την ασυνεννοησία εξαιτίας των πολλών διαλέκτων και, κυρίως, το πώς αντιμετωπίζει ο νομικός κόσμος τους φτωχούς ανθρώπους. Προσέξτε ιδιαίτερα το πλάνο με τις μισοερειπωμένες πολυκατοικίες, που μοιάζουν σαν βομβαρδισμένες.

• Η μυστική λέσχη (σκηνοθεσία Πάμπλο Λαραΐν)

Για να αποφύγει τη δημοσιότητα, η καθολική Εκκλησία της Χιλής στέλνει τους ιερείς που έχουν παραστρατήσει σε απομονωμένα χωριά, όπου ζουν έγκλειστοι και επιτηρούμενοι. Έξω από ένα τέτοιο, εμφανίζεται μια μέρα ένας μισότρελος άντρας, ο οποίος κατηγορεί τον έναν από αυτούς ότι τον βίαζε επί χρόνια. Η Εκκλησία αποστέλλει έναν μορφωμένο ιησουίτη, για να λύσει το πρόβλημα.
Ο σκηνοθέτης του θαυμάσιου "NO" επιτίθεται στην υποκρισία και την ατιμωρησία.

• Το μαργαριταρένιο κουμπί (σκηνοθεσία Πατρίσιο Γκουσμάν)

Ο χιλιανός σκηνοθέτης του αριστουργηματικού "Νοσταλγώντας το φως" (έχω γράψει εδώ) μιλά σε αυτή την ποιητική ταινία για το σύμπαν, το νερό, τους κατοίκους της Παταγονίας και τους πολιτικούς κρατούμενους του Πινοτσέτ, με εργαλεία τη θαυμάσια φωτογραφία και τις χαμηλόφωνες μαρτυρίες. Προσπαθήστε να δείτε και τα δύο του ντοκιμαντέρ. Θα βρεθείτε για μερικές ώρες μακριά από την καθημερινή ευτέλεια και θα σμίξετε με το σύμπαν.

• Οι ατίθασες (σκηνοθεσία Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιβέν)

Πέντε αχώριστες αδελφές μπαίνουν ορμητικά στην εφηβεία, ζώντας σε μια πόλη της Τουρκίας. Η γιαγιά και ο θείος τους, που τις έχουν αναλάβει μετά το θάνατο των γονέων τους, τις κλειδώνουν στο σπίτι, το οποίο μετατρέπεται σταδιακά σε κάστρο. Εκείνες παλεύουν να μην υποταχτούν, βοηθώντας η μία την άλλη και οργανώνοντας τις μικρές τους αποδράσεις. Ο πρωτότυπος τίτλος, "Mustang", σημαίνει τα άγρια και βεβαίως ατίθασα άλογα.

• Ο ηλίθιος (σκηνοθεσία Γιούρι Μπίκοφ)

Ο Ντίμα είναι υδραυλικός και τα βράδια μελετάει για το πτυχίο του μηχανικού. Ζει με τη γυναίκα και τον γιο του στο σπίτι των γονέων του. Μια νύχτα καλείται να εξετάσει τη διαρροή σε μια 9ώροφη πολυκατοικία, όπου διαπιστώνει ότι το κτήριο παρουσιάζει ρωγμές σε όλο του το ύψος. Προσπαθώντας να ενημερώσει τη δήμαρχο και τις τοπικές αρχές, έρχεται αντιμέτωπος με τη βαθιά διαφθορά των αξιωματούχων της Ρωσίας. Το ίδιο επικίνδυνοι, όμως, είναι και οι άνθρωποι τους οποίους αγωνίζεται να σώσει! Πολύ καλές ερμηνείες, κανένα λεπτό ανάσας.

• Α, ξέχασα: είδα και το πολυδιαφημισμένο Star Wars.  Έχω δει σχεδόν κάθε ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχει γυριστεί. Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να εκφράσω ελεύθερα τη γνώμη μου: μεγάλη μούφα, αγαπητοί μου! 

Ξαναζεσταμένος χυλός, χωρίς φαντασία και χωρίς τη ζωντάνια που είχαν οι πρώτες ταινίες την εποχή εκείνη. Αν απευθύνεται μόνο σε παιδιά και εφήβους, καλώς. Οι κριτικοί, όμως, διατείνονται πως οι μεγαλύτεροι θα νιώσουμε νοσταλγία και χαρά. Το πρόβλημά μου είναι πως η καρέκλα δεν προσφερόταν για ύπνο...