Καλή εβδομάδα.
Χθες βράδυ είδα μέρος ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο UNITY (1015), που εξετάζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας, στα υπόλοιπα είδη και στον πλανήτη, με την ερώτηση αν ξεπεράσαμε τη βαρβαρότητα. Για να μην σας κουράζω, όχι, δεν την έχουμε ξεπεράσει. Ίσα ίσα.
Θα πάψουμε να είμαστε βάρβαροι όταν επιτέλους σεβαστούμε τη ζωή. Στην όποια μορφή της.
Το ντοκιμαντέρ τονίζει την υποκρισία μας: ενώ σπεύδουμε να σώσουμε τα δελφίνια, αλιεύουμε τόνους οστρακόδερμων που βράζουμε ζωντανά, επειδή δεν είναι καθόλου χαριτωμένα!
Χαϊδεύουμε σκατζοχοιράκια, κουκουβαγάκια και άλλα μικρά ζωάκια που δεν τρώμε, ενώ σκοτώνουμε αδίστακτα τα νεογέννητα μοσχαράκια, προκειμένου να αρμέγουμε εμείς τις μανάδες τους. Η ζήτηση για γάλα αυξάνεται διαρκώς στον δυτικό κόσμο. Η συμπόνια για την αγελάδα που θρηνεί, καθόλου.
Αγγίζουμε όμως νέες κορυφές απανθρωπιάς: αυτές τις μέρες, η ιστοσελίδα AVAAZ συγκεντρώνει υπογραφές για να απαγορευτεί στην ΕΕ η αφαίμαξη εγκύων φοράδων, που τις εξαντλεί μέχρι θανάτου. Το αίμα τους, βλέπετε, περιέχει ορμόνες, οι οποίες πωλούνται από φαρμακοβιομηχανίες σε χοιροτροφεία! Αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί που θα είναι διατεθειμένοι να κάνουν μποϊκοτάζ, έστω κι αν το άλογο είναι από τα πιο αγαπητά μας ζώα.
Η λέξη κλειδί είναι το "ζώο", δηλαδή υποδεέστερο. Ωστόσο, η συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας είναι εξίσου απάνθρωπη, έστω κι αν καμιά φορά η θέα ενός νεκρού παιδιού σε μια παραλία μάς γεμίζει θλίψη. Ύστερα από λίγο συνερχόμαστε και συνεχίζουμε.
Εν ολίγοις, η ενσυναίσθησή μας, η ικανότητα δηλαδή να νιώθουμε τον πόνο των άλλων, είναι εξαιρετικά επιλεκτική.
Τις μέρες του χιονιά, πουλιά και ζώα δοκιμάστηκαν σκληρά. Παγωμένα και εξαντλημένα από το κρύο, δεν είχαν τη δύναμη να πετάξουν ή να τρέξουν, οπότε κάποιοι ούγκανοι βρήκαν την ευκαιρία να τα σκοτώσουν σωρηδόν. Όχι για να τα φάνε. Για την, αδιανόητη για μένα, ευχαρίστηση να σκοτώνεις.
Το κυνήγι απαγορεύτηκε μέχρι μεθαύριο! Απορία: ποιος θα τολμήσει να τους ελέγξει; Έχετε ιδέα πόσο επικίνδυνοι και αδίστακτοι είναι οι λαθροκυνηγοί;
(Την πρόταση να απαγορευτεί το κυνήγι γενικώς δεν τολμώ ούτε να την κάνω. Μια ολόκληρη βιομηχανία όπλων, εστιατορίων, στολών κλπ βασίζεται πάνω σε αυτό το... ευγενές άθλημα.)
Σήμερα που βλέπουμε ότι ο πλανήτης αλλάζει δραματικά και ραγδαία είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά. Ντοκιμαντέρ όπως το "UNITY" ή το εξίσου εξαιρετικό "Ο άρτος ημών ο επιούσιος" (μπορείτε να το δείτε εδώ) προσπαθούν να δείξουν το δρόμο. Φοβάμαι, όμως, ότι δεν θα προλάβουμε να αλλάξουμε εγκαίρως, και φυσικά θα την πληρώσουν αρχικά οι πιο αδύναμοι, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι.
Όσο για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας, δεν θα το πω εγώ. Είστε μεγάλα παιδιά και μπορείτε να κάνετε την αυτοκριτική σας.
Χθες βράδυ είδα μέρος ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο UNITY (1015), που εξετάζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας, στα υπόλοιπα είδη και στον πλανήτη, με την ερώτηση αν ξεπεράσαμε τη βαρβαρότητα. Για να μην σας κουράζω, όχι, δεν την έχουμε ξεπεράσει. Ίσα ίσα.
Θα πάψουμε να είμαστε βάρβαροι όταν επιτέλους σεβαστούμε τη ζωή. Στην όποια μορφή της.
Το ντοκιμαντέρ τονίζει την υποκρισία μας: ενώ σπεύδουμε να σώσουμε τα δελφίνια, αλιεύουμε τόνους οστρακόδερμων που βράζουμε ζωντανά, επειδή δεν είναι καθόλου χαριτωμένα!
Χαϊδεύουμε σκατζοχοιράκια, κουκουβαγάκια και άλλα μικρά ζωάκια που δεν τρώμε, ενώ σκοτώνουμε αδίστακτα τα νεογέννητα μοσχαράκια, προκειμένου να αρμέγουμε εμείς τις μανάδες τους. Η ζήτηση για γάλα αυξάνεται διαρκώς στον δυτικό κόσμο. Η συμπόνια για την αγελάδα που θρηνεί, καθόλου.
Αγγίζουμε όμως νέες κορυφές απανθρωπιάς: αυτές τις μέρες, η ιστοσελίδα AVAAZ συγκεντρώνει υπογραφές για να απαγορευτεί στην ΕΕ η αφαίμαξη εγκύων φοράδων, που τις εξαντλεί μέχρι θανάτου. Το αίμα τους, βλέπετε, περιέχει ορμόνες, οι οποίες πωλούνται από φαρμακοβιομηχανίες σε χοιροτροφεία! Αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί που θα είναι διατεθειμένοι να κάνουν μποϊκοτάζ, έστω κι αν το άλογο είναι από τα πιο αγαπητά μας ζώα.
Η λέξη κλειδί είναι το "ζώο", δηλαδή υποδεέστερο. Ωστόσο, η συμπεριφορά μας απέναντι στο είδος μας είναι εξίσου απάνθρωπη, έστω κι αν καμιά φορά η θέα ενός νεκρού παιδιού σε μια παραλία μάς γεμίζει θλίψη. Ύστερα από λίγο συνερχόμαστε και συνεχίζουμε.
Εν ολίγοις, η ενσυναίσθησή μας, η ικανότητα δηλαδή να νιώθουμε τον πόνο των άλλων, είναι εξαιρετικά επιλεκτική.
 |
| "Όχι ίδιοι, μα ίσοι" |
Τις μέρες του χιονιά, πουλιά και ζώα δοκιμάστηκαν σκληρά. Παγωμένα και εξαντλημένα από το κρύο, δεν είχαν τη δύναμη να πετάξουν ή να τρέξουν, οπότε κάποιοι ούγκανοι βρήκαν την ευκαιρία να τα σκοτώσουν σωρηδόν. Όχι για να τα φάνε. Για την, αδιανόητη για μένα, ευχαρίστηση να σκοτώνεις.
Το κυνήγι απαγορεύτηκε μέχρι μεθαύριο! Απορία: ποιος θα τολμήσει να τους ελέγξει; Έχετε ιδέα πόσο επικίνδυνοι και αδίστακτοι είναι οι λαθροκυνηγοί;
(Την πρόταση να απαγορευτεί το κυνήγι γενικώς δεν τολμώ ούτε να την κάνω. Μια ολόκληρη βιομηχανία όπλων, εστιατορίων, στολών κλπ βασίζεται πάνω σε αυτό το... ευγενές άθλημα.)
Σήμερα που βλέπουμε ότι ο πλανήτης αλλάζει δραματικά και ραγδαία είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά. Ντοκιμαντέρ όπως το "UNITY" ή το εξίσου εξαιρετικό "Ο άρτος ημών ο επιούσιος" (μπορείτε να το δείτε εδώ) προσπαθούν να δείξουν το δρόμο. Φοβάμαι, όμως, ότι δεν θα προλάβουμε να αλλάξουμε εγκαίρως, και φυσικά θα την πληρώσουν αρχικά οι πιο αδύναμοι, για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι.
Όσο για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας, δεν θα το πω εγώ. Είστε μεγάλα παιδιά και μπορείτε να κάνετε την αυτοκριτική σας.
