5 χρόνια Αγανακτισμένοι

Τη φωτογραφία ανέβασε η Μαρία Δεναξά, ανταποκρίτρια ελληνικών ΜΜΕ στη Γαλλία.
Στη Ρεν, πρωτεύουσα της Βρετάνης (ΒΔ Γαλλία), στρατιώτης σημαδεύει τους διαδηλωτές του Nuit Debout (Ολονυκτία), που διαμαρτύρονται για την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων:

από εδώ: http://diktiospartakos.blogspot.gr/2016/05/blog-post_527.html

Όπως γράφει η δημοσιογράφος, από χθες το πρωί  αστυνομικοί χτυπούν τις πόρτες ακτιβιστών και αντιφασιστών, για να τους επιδώσουν επίσημο έγγραφο με το οποίο απαγορεύεται η συμμετοχή τους στη μεγάλη διαδήλωση της επόμενης Τρίτης.

Σήμερα συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από την αρχή του Κινήματος των Αγανακτισμένων στην Ισπανία, που βρήκε γρήγορα μιμητές και στη χώρα μας. Τι απέμεινε από αυτό;
Το κίνημα των Ποδέμος -που γεννήθηκε στις πλατείες- συμμάχησε πρόσφατα με την Ενωμένη Αριστερά, δίνοντας ελπίδες για αλλαγή του σκηνικού στις προσεχείς εκλογές. Θα τα καταφέρει ή θα μετατραπεί σε ΣΥΡΙΖΑ; Από τους Ισπανούς εξαρτάται.
Όσο για την Ελλάδα, η άγρια καταστολή το έδιωξε από το Σύνταγμα, αλλά μετασχηματίστηκε στα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης προς τους πτωχευμένους και τους πρόσφυγες. Το μέλλον είναι άδηλο και δεν συμμερίζομαι την περιφρόνηση πολλών προς τον "απαθή" ελληνικό λαό. Δεχτήκαμε πολλά χτυπήματα, συκοφαντηθήκαμε από αριστερά και δεξιά, ελπίσαμε, ψηφίσαμε, αντισταθήκαμε και απογοητευτήκαμε βαθιά.

Οι επαναστάσεις και οι αλλαγές δεν είναι παθιασμένα κείμενα στο διαδίκτυο ούτε παρελάσεις κομμάτων και συνδικάτων. Θέλουν το χρόνο τους και -γιατί όχι;- τον εκσυγχρονισμό τους. Στις νέες συνθήκες και στα νέα όπλα του συστήματος.
Όπως έδειξε το ντοκιμαντέρ This is not a coup, στόχος του καζινοκαπιταλισμού είναι η Δημοκρατία και όχι μόνο μεμονωμένες χώρες. Ο Ολάντ το αποδεικνύει στην πράξη.

Ο δικός μας Λουκάνικος

Σε αντίθεση με πολλούς συμπατριώτες μας, ο Λουκάνικος δεν δυσκολεύτηκε να διαλέξει στρατόπεδο. Ήταν με τους αδύναμους, τους άοπλους, τους αδικημένους. Τους διαδηλωτές της Πλατείας Συντάγματος.
Έτρεχε ανάμεσά μας όταν έπεφταν χημικά, γάβγιζε στους μπάτσους, κυκλοφορούσε στην πάνω και στην κάτω πλατεία, χωρίς να σνομπάρει καμία από τις δύο.

Πολλές φορές τον είχαν κλωτσήσει οι "γενναίοι" ρόμποκοπ του ακροδεξιού μας κράτους. Μα εκείνος δεν πτοούνταν. Είχε διαλέξει στρατόπεδο.
Όταν έληξε η ένδοξη περίοδος των μεγάλων διαδηλώσεων πριν από δύο χρόνια, ο Λουκάνικος χάθηκε. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πού ήταν. Μα ποιον να ρωτήσω;

Πριν από λίγο έμαθα από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών πως η καρδιά του κανελή σκυλάκου σταμάτησε στις 21 Μαΐου, τρία χρόνια μετά την Άνοιξη των Αγανακτισμένων, της οποίας έγινε το σύμβολο. Τα χημικά και οι κλωτσιές των μπάτσων είχαν ταλαιπωρήσει πολύ το σώμα του, είπε ο άνθρωπος που τον είχε υιοθετήσει πριν από χρόνια και τον είχε ονομάσει "Θόδωρο".
Τον έθαψε σε κάποιο λόφο της Αθήνας.

Για εμάς θα είναι πάντα ο Λουκάνικος, που το περιοδικό ΤΙΜΕ τον είχε ανακηρύξει μία από τις 100 προσωπικότητες του 2011,

που έγινε μπαρ στη Μαδρίτη

κι αυτό είναι το τραγούδι του:



Υ.Γ. Το σκίτσο του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Latuff αφιερωμένο στον Λουκάνικο:

Πάμε ξανά πλατεία;

Στις 20.00 στο Σύνταγμα σας περιμένω για να διαδηλώσουμε και να τραγουδήσουμε με αγαπημένους καλλιτέχντες, εναντίον της μεγαλύτερης επίθεσης που έχει ώς τώρα δεχτεί η ελληνική φύση:

• τα χημικά της Συρίας που θα ποντιστούν νότια της Κρήτης
• την καταστροφική εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική
• την άνευ όρων παράδοση των ακτών σε ιδιώτες και καταπατητές.

Απόψε στην Πλατεία

Ένα πέρασμα ήθελα να κάνω από το Σύνταγμα. Λίγο πριν, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν αποχωρήσει από την αίθουσα συνεδριάσεων, επειδή ο ολίγιστος Άδωνης, αναφερόμενος στη χθεσινή βραδιά έξω από την ΕΡΤ, μίλησε με τον γνωστό αήθη και εξυπνακίστικο τρόπο του για τις δύο βουλευτίνες:

«Θα ήθελα να ξεκινήσω την ομιλία μου με τα χθεσινά γεγονότα στην ΕΡΤ και την εικόνα της κ. Κωνσταντοπούλου να καλεί σε βοήθεια. Θέλω και εγώ από την πλευρά μου να πιστοποιήσω έχοντας ζήσει με την κυρία συνάδελφο στην λίστα Λαγκάρντ για περίπου πέντε μήνες ότι είναι απολύτως προφανές ότι την χρειάζεται και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να την βοηθήσουμε. Επίσης θα πρέπει να πω ότι η εικόνα της κ. Ραχήλ Μακρή πάνω στα κάγκελα ήταν πραγματικά πέρα πάσης προσδοκίας».

Χιλιάδες άνθρωποι ήταν μαζεμένοι γύρω από την εξέδρα. Άκουσα τον χαιρετισμό του Παπαδημούλη και χάζευα τους φωτογράφους, όταν ανέβηκε η Φωτεινή Βελεσιώτη:
"Αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούν / τρώνε βρομικο ψωμί", τραγούδησε θυμίζοντας την επιβλητική φωνή της Μπέλου.
"Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο", αμέσως μετά.
Και μαζί με την Καλλιόπη Βέττα, "Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει /
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν / κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει /
δεν θα περά, δεν θα περάσει ο φασισμός"
Τον τελευταίο στίχο τον τραγουδήσαμε, βεβαίως, όλοι μαζί.

Ε, δεν φεύγεις όταν ακούς τέτοια τραγούδια!
Είπε και δυο τραγούδια του πατέρα της η Αλίκη Ζωγράφου, φώναξε "Κουφάλες Ευρωπαίοι" ο εκκεντρικός μα σημαντικός μουσικός Νίκος Τουλιάτος, ενώ κάποια νέοι και πολύ καλοί τραγουδιστές ερμήνευσαν Μικρούτσικο, Ξυλούρη, Γαργανουράκη και δικά τους κομμάτια.

Υ.Γ. Αν κυκλοφορήσει το βιντεάκι με το απόσπασμα από την ομιλία του Βενιζέλου, όπου λέει ότι ο Ιησούς μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου (=γαϊδουράκι) και μετά σταυρώθηκε όπως και το ΠΑΣΟΚ, ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ! Είναι μνημείο ασυναρτησίας και αμετροέπειας.

Μας βλέπουν!

Όπως κι εσείς, ούτε εγώ χωνεύω τον κύριο από κάτω:


Όπως κι εσείς, εκνευρίζομαι με τις τουφεκιές στον αέρα. Τις απεργίες-πυροτεχνήματα.

Όπως κι εσείς, περιμένω μια διαδήλωση όπου θα σμίξουμε όλοι για το κοινό καλό.

Τον Απρίλη του 2010, παρακολουθήσαμε έκπληκτοι τον τότε -ελέω πατρός- πρωθυπουργό να μας ανακοινώνει με φόντο το ακριτικό Καστελόριζο πως παραχωρήσαμε λίγη από την εθνική μας κυριαρχία. Το ΔΝΤ -όπως είχε προσυμφωνηθεί- μάς έκατσε στο σβέρκο. Κάποιοι είπαν πως θα βάλει τάξη στο μπάχαλο. Κάποιοι πνευματικοί ταγοί μάς συμβούλεψαν να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε, για να μην είμαστε οι τεμπέληδες Έλληνες.

Ένας χοντρός ανεπάγγελτος τύπος με 80 ακίνητα και δικτάτορα παππού αποκάλεσε το μνημόνιο "ευλογιά για τον τόπο" και τους δημόσιους υπαλλήλους "κοπρίτες". Μετά ομολόγησε αυτάρεσκα ότι τα είχε φάει μαζί τους, αφού πρώτα τους διόρισε.
 
Η προβοκάτσια στη MARFIN με τους τρεις νεκρούς στις 5 Μαΐου του 2010, μάς τρόμαξε και μας έκλεισε στα σπίτια μας. Όσοι υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Όμως, το σχέδιο είχε πετύχει.

Μας αποκοίμισαν για λίγο με υποσχέσεις ότι μόνο οι "κοπρίτες" θα πληρώσουν το μάρμαρο. Κι ύστερα επέπεσαν επί των κεφαλών μας. Διότι κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Αλίμονο αν πείραζαν τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους φοροφυγάδες, τα πλυντήρια μαύρου χρήματος. Θα έπεφταν την επόμενη μέρα.

"Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα", δήλωσε περίλυπος ο ελέω πατρός και Τρόικας πρωθυπουργός. Κι όταν το νερό μπήκε στ' αυλάκι και οι "αγανακτισμένοι" κατέλαβαν την Πλατεία, παραιτήθηκε, για να αναλάβει ο τραπεζίτης σύμβουλος της κυβέρνησης Σημίτη την εποχή της ΟΝΕ.

Μας διέσυραν σε όλη την Ευρώπη. Την προτεσταντική ήπειρο, όπου οι πλούσιοι είναι οι εργατικοί κι οι φτωχοί τεμπέληδες. Όπου εμείς, τα ευρωλιγούρια, δεν είχαμε καμιά θέση, αλλά μας έχωσαν από την καλή τους την καρδιά.
Μιλούσαν για την "ελληνική κρίση", απειλούσαν να μας πετάξουν έξω, για να μην μολυνθούν. Αυτοί, οι ενάρετοι της ΜΙΖΕΝΣ, των υποβρυχίων που γέρνουν, του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Αυτοί που ξεπλένουν μαύρο χρήμα, που φιλοξενούν λατινοαμερικάνους και αφρικανούς δικτάτορες, που βομβάρδισαν και διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία, που διέλυσαν κράτη και δολοφόνησαν εκατομμύρια αθώους ανθρώπους!

Κι όταν η κρίση εξαπλώθηκε στο Νότο, εφηύραν το μειωτικό ακρωνύμιο PIGS: Portygal, Ireland, Greece, Spain. Όλοι εμείς είμαστε οι λεχρίτες, που ζουμε εις βάρος των εργατικών βορείων. Και μας έδεσαν χειροπόδαρα, με μνημόνια και δάνεια δυσβάσταχτα. Μας αφαίρεσαν κάθε εργατικό δικαίωμα που είχε κερδηθεί με αγώνες και αίμα, από ανθρώπους βασανισμένους μα γενναίους, πολύ πριν γεννηθούμε.
Άλλωστε, δεν υπάρχει πια το αντίπαλον δέος: η Σοβιετική Ένωση γκρεμίστηκε σαν γίγαντας με πήλινα πόδια. Και σαρώνουν ελεύθερα οι τοκογλύφοι των λαών.
Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα Ιρλανδό βουλευτή του Εργατικού Κόμματος να λέει ότι μας θαυμάζουν και μας παρακολουθούν. Απόρησα που οι Πορτογάλοι μάς έχουν πρότυπο αγωνιστικότητας. Ενώ εμείς, με τα κόμπλεξ που μας δέρνουν, θεωρούμε τους εαυτούς μας χέστηδες!

Μόνο όταν είδαμε τα τηλεοπτικά συνεργεία από τις τέσσερις άκρες του πλανήτη να καλύπτουν τις εκλογές της 6ης Μαΐου καταλάβαμε πόσο κρίσιμα θεωρούσαν τα αποτελέσματα.
Μα, στις 17 Ιουνίου κωλώσαμε: πολλοί προτίμησαν το "σιγουράκι". Δεν τόλμησαν να ψηφίσουν το διαφορετικό. Και έδωσαν τα κλειδιά στους νεκροθαφτες της χώρας:


Αύριο, αδέλφια, είναι η ευκαιρία να σηκωθούμε ξανά από τους καναπέδες μας. Να ζητήσουμε πίσω τις δουλειές μας, να απαιτήσουμε την τιμωρία των ενόχων, να διεκδικήσουμε το μέλλον -το δικό μας και των παιδιών μας. Και, κυρίως, να μην αφήσουμε τον φασισμό να διαβρώσει τα μυαλά των ανθρώπων.

Τα "Γουρουνάκια" θα μας παρακολουθούν με αγωνία. Κι όσοι λαοί νόμιζαν μέχρι πρότινος πως θα τη γλίτωναν, θα έχουν τα βλέμματά τους στραμμένα σε εμάς. Γιατί τώρα ξέρουν. Πως θα είναι οι επόμενοι.

Θα σας δω στους δρόμους...

Απανωτά φάουλ!

Νιώθω βαθιά θλίψη. Όχι μόνο για το θάνατο του άτυχου οικοδόμου, αλλά και για όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν αυτόν.
Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό -συγκεκριμένα από τον Δεκέμβριο του 2008, αν θυμάμαι καλά- το ΠΑΜΕ μάς έκανε τη τιμή να παραστεί στη συγκέντρωση της Τετάρτης, στο Σύνταγμα! Την Πέμπτη το πρωί, περικύκλωσε τη Βουλή. Η Αλέκα είχε δηλώσει πως, “η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη βουλή. Έχει ένα και μοναδικό σκοπό: Όσο γίνεται περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο."
Πράγματι, οι βουλευτές δεν παρεμποδίστηκαν: οι 154 ψήφισαν ολοσούπτιτοι το πολυνομοσχέδιο, και μόνο η Λούκα Κατσέλη καταψήφισε το άρθρο 37 που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις. Ο ΓΑΠ τη διέγραψε πάραυτα, με ένα DELETE στο λάπτοπ του. Υποθέτω πως είναι το πλήκτρο που γνωρίζει καλύτερα.
Η περικύκλωση παρεμπόδιζε μόνο "τα συνδικάτα και τις άλλες οργανώσεις" να πλησιάσουν τη Βουλή. Η ΚΝΕ είχε σχηματίσει αλυσίδες σε κάθε είσοδο προς την πάνω πλατεία, ενώ τα μεγάφωνα μιλούσαν για "συγκέντρωση του ΠΑΜΕ"! Οι υπόλοιποι, απλώς δεν υπήρχαμε.
Στην Όθωνος είχε στηθεί το γνωστό, από τις μέρες του Ιουνίου, γλέντι, με ταμπούρλα και τα αγαπημένα συνθήματα "Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί", "Και α και ου, γαμώ το δουνουτού" -σε όλες τις πιθανές εκδοχές, ώστε να καλύπτει την ΕΕ, το ευρώ και... τον Σαμαρά.
Ο πρώτος κρότος μάς ξάφνιασε. Νομίσαμε πως είχε αρχίσει το άλλο παραδοσιακό γλέντι κουκουλοφόρων-ΜΑΤ στην Πανεπιστημίου. Με τον δεύτερο κρότο, στραφήκαμε προς τα ξενοδοχεία απέναντι: μια μολότοφ διέσχιζε τον αέρα, ενώ μαύρος καπνός υψώθηκε! "Το ΠΑΜΕ ρίχνει πέτρες!" φώναξε έκπληκτος ένας φίλος μου.
Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία, όπως λένε οι Αμερικανοί. Η προβοκάτσια ήταν καλά στημένη, και το ΚΚΕ έπεσε στην παγίδα σαν πρωτάρης. Η περιφρούρηση έπρεπε να ήταν ανάμεσα στον κόσμο και όχι απέναντί του. Οι κουκουλοφόροι μετέφεραν ολόκληρα καρότσια με πέτρες, κάτω από τη μύτη του ΠΑΜΕ, η οποία μύτη δεν τους οσμίστηκε εξαιτίας υπερβολικής αυτοπεποίθησης. Το "επιτελικό σχέδιο" ήταν για τα μπάζα! Δεν έλαβε υπόψη του τη διαχρονική συμβουλή "Ποτέ μην υποτιμάς τον αντίπαλο".
Τι κι αν στις τσέπες των "αιχμαλώτων" βρέθηκαν αστυνομικές ταυτότητες; Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Δεν ήταν καθόλου αναγκαία αυτή η επίδειξη δύναμης, για να πειστούμε ότι το ΚΚΕ είναι το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς. Μα, κανείς εκεί μέσα δεν σκέφτηκε ότι μια τέτοια συμπεριφορά προκαλεί και γι' αυτό χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή και περίσκεψη;
Και τώρα; Μια ακόμη μεγαλειώδης διαδήλωση κατέληξε άδοξα. Πώς θα πειστούν ξανά οι πολίτες να βγουν στους δρόμους; Τα ΜΑΤ σφύριζαν αδιάφορα για αρκετή ώρα, καθώς η δική τους βία δεν χρειάστηκε. Στο τέλος, έριξαν κι αυτοί τα χημικούλια τους, χωρίς να χρεωθούν τις ντροπιαστικές σκηνές.
Η Αλέκα άστραψε και βρόντηξε εναντίον όλων. Ακόμη και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο Αλέξης Βάκης στο "Κόκκινο" είπε ότι "η Πλατεία δεν είναι ιδιοκτησία του ΠΑΜΕ". Αηδίες! Το λάθος ήταν όλο δικό της και των υπόλοιπων στελεχών. Οι μέρες είναι τόσο κρίσιμες, ώστε όλα τα αριστερά κόμματα θα έπρεπε να συνεργαστούν για να απαλλαγούμε από την επάρατη αυτή κυβέρνηση. Χωρίς μικροπρέπειες και γυναικουλίστικα καμώματα, τύπου "δεν σου μιλώ, γιατί με είπες κεφάλα".
Το ΛΑΟΣ προσπαθεί να ξεπλυθεί από τη βρόμα του Μνημονίου και σηκώνει παντιέρα... αγωνιστική. Η ΝΔ νομίζει ότι το ένα της πόδι είναι ήδη μέσα στο Μαξίμου. Βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να κάνουν όσο μεγαλύτερο κακό μπορούν, προτού εξαφανιστούν από το προσκήνιο. Και η Αλέκα βρήκε ευκαιρία να το παίξει Πασιονάρια; Μα δεν καταλαβαίνουν τίποτε εκεί στον Περισσό;
Το ΚΚΕ δεν φημίζεται για την αυτοκριτική του. Για την ακρίβεια, δεν έκανε ποτέ. Πρόσφατα αποκατέστησε τον Άρη Βελουχιώτη "πολιτικά, αλλά όχι κομματικά". Η μικρόνοια σε όλο της το μεγαλείο! Είναι δυνατόν άνθρωποι μέτριας νοημοσύνης και άκαπνοι να κρίνουν μια τέτοια ιστορική μορφή; Τον έχει ήδη κρίνει η Ιστορία και ο λαός: είναι ο δικός μας Τσε Γκεβάρα! Με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα που έχουν οι μεγάλες προσωπικότητες. Για τους σημερινούς, θα αποφανθούμε αργότερα...

Όλα ήταν σαν και πρώτα

Έφτασα καθυστερημένα στο Σύνταγμα χθες βράδυ. Το κρύο είχε ήδη διώξει τους περισσότερους. Οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι γύρω από την εξέδρα, κοντά στο σιντριβάνι.

'Ενιωσα ξανά τη θαλπωρή των πρώτων συγκεντρώσεων. Τότε που μαθαίναμε την άμεση δημοκρατία βήμα-βήμα, προτού το ΜΠΑΤΣΟΚ αποφασίσει ότι μας είχε ανεχθεί αρκετά! Δεν περίμενα βέβαια από τους τεμπέληδες κρετίνους της εξουσίας να καταλάβουν ότι οι συναθροίσεις μας ήταν εγγύηση κοινωνικής ειρήνης. Ήλπιζα, όμως, να μην παίξουν με τις ανθρώπινες ζωές, χτυπώντας στο κεφάλι.

Ο σκοπός τους είναι ένας: ο εκφοβισμός. Όπως είπε ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο Βημαγκαζίνο την περασμένη Κυριακή, «Αυτοί που κηρύττουν τον “θάνατο” είναι αλήθεια ότι φωνάζουν πολύ δυνατά. Ισως επειδή ο φόβος, για να εμπεδωθεί, χρειάζεται μερικές φορές να κάνει φασαρία». (http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=424378) 

Κι ο ομ. καθηγητής Κοινωνιολογίας Κωνσταντίνος Τσουκαλάς εξηγεί στο "Ποντίκι art", "... όσο αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Σύνταγμα συνεχίζεται, τόσο η βία ενδεχομένως μπορεί να ελεγχθεί. Πιο επικίνδυνο είναι, εάν δεν εκτονωθεί η οργή των Αγανακτισμένων, το σύστημα των εκφράσεων που βγαίνει στο Σύνταγμα να κατακερματιστεί σε επιμέρους μορφές που απειλούν να είναι πιο βίαιες και ανεξέλεγκτες, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε έναν μείζονα κίνδυνο για τη Δημοκρατία". 

Χθες βράδυ, πάντως, η αστυνομία ήταν απούσα. Στη γιγαντοοθόνη, σκηνές από τις αμερικανικές συγκεντρώσεις. Η κοπέλα στην εξέδρα εξηγεί ότι το βίντεο είχε πρόβλημα και πρέπει να το τραβήξουν ξανά, για να το στείλουν στις πλατείες των αγανακτισμένων. "Να δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας", μας ζητά. Ξαναδιαβάζει το κείμενο στα ελληνικά, χειροκροτάμε, και μετά στα αγγλικά. Εκεί τα δώσαμε όλα: παλαμάκια, σφυρίγματα, ιαχές, κάθε φορά που τελείωνε μια φράση. Άμα πρόκειται για χαβαλέ, πετάμε τη σκούφια μας! Εξάλλου, έχουμε και ένα image να υπερασπιστούμε.

Στην εξέδρα ανεβαίνει ένα χαριτωμένο κορίτσι με κιθάρα και ασυνήθιστα ρούχα. "Καλησπέρα σας. Με λένε Nalyssa Green", λέει με σχεδόν παιδική φωνούλα. "Ώχου το, μωρέ!" κοροϊδεύει ένας νεαρός πίσω μου, αλλά σωπαίνει όταν η κοπέλα αρχίζει να τραγουδά. Φολκ νομίζω ότι λέγεται αυτό το είδος. Και το ερμήνευσε θαυμάσια! Στο πέμπτο και τελευταίο τραγούδι, ένα σουίνγκ, δύο ζευγάρια από το κοινό χόρεψαν με κέφι.

"Και τώρα, οι Lost Bodies"! Ε, λοιπόν, πάντα ήθελα να δω από κοντά αυτό το συγκρότημα με το απίθανο όνομα. Δεν ξέρω αν είναι χαμένα κορμιά, αλλά 2-3 μέλη του δεν θα έχουν ποτέ χαμένα μαλλιά: η κόμμωσή τους θα προκαλούσε κρίση ζήλειας στη Μαρία Αντουανέτα! Έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό και δεν απογοήτευσαν το κοινό τους.

Α, και για όσους δεν το έμαθαν, ο "Τερκενλής" του Συντάγματος ξανάνοιξε και πουλάει το θεϊκό του τσουρέκι -με το οποίο εννοείται ότι εφοδιάστηκα προτού φύγω. Να θυμίσω ότι οι υπάλληλοι είχαν μοιράσει τσουρέκια στους ταλαιπωρημένους διαδηλωτές του Μεσοπρόθεσμου, λίγο πριν οι... "αναρχικοί" διαλύσουν το μαγαζί!

Όταν έφυγα από την Πλατεία, χαμογελούσα ακόμα. Διότι, όπως λέει επίσης ο Γκαλεάνο,

"Το καλύτερο που προσφέρει αυτή η περιπέτεια της ζωής είναι η ανεξάντλητη ικανότητα της πραγματικότητας να μας εκπλήσσει"... 

Dignité σημαίνει "Αξιοπρέπεια"

Είναι τυχαίο που η σεπτή μας "κυβέρνηση" συνέλαβε και κρατάει αιχμάλωτο στην Κρήτη ένα καράβι που λέγεται "Αξιοπρέπεια"; Και, το χειρότερο, προέβη σε αυτή την επονείδιστη πράξη για λογαριασμό του κατεξοχήν κράτους-παρία που λέγεται Ισραήλ; Όχι, βέβαια. Έχει αποδείξει εδώ και 22 μήνες ότι δεν αντιλαμβάνεται καν την έννοια της λέξης! 

Μια λέξη που ανακάλυψαν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που έχουν περάσει από το Σύνταγμα τις τελευταίες 44 μέρες. 

Και μιλώντας για την Πλατεία... βρε, καλώς τον κυρ Δήμαρχο! Πώς από τα μέρη μας, κύριε Καμίνη; Ενάμιση μήνα τώρα, δεν καταδεχτήκατε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας -σε αντίθεση με τον Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος συναντήθηκε με τους αγανακτισμένους του Λευκού Πύργου. Να υποθέσω ότι εργαζόσασταν αθορύβως για το καλό της πόλης; Χλομό, διότι αποτέλεσμα δεν είδαμε.

Να υποθέσω ότι δεν αντιληφθήκατε τον χημικό πόλεμο εναντίον των διαδηλωτών; Ότι δεν είδατε τους έντρομους ξένους επισκέπτες μας να τρέχουν για να σωθούν;

Πώς έτσι ξαφνικά συνταχθήκατε με τον Μιλτιάδη Παπαϊωάννου, ο οποίος έκρινε την παρουσία "τσαντιριών" στην Πλατεία ως άκρως αντιτουριστική; Δεν ήταν αντιτουριστική η επιδρομή των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ στο Μοναστηράκι και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου;

Δεν βρήκατε μια λέξη να πείτε για τη ρίψη χημικών μέσα στο σταθμό του Μετρό. Σιωπήσατε αιδημόνως και για τον άγριο ξυλοδαρμό πολιτών και νοσηλευτών. 

Μετανιώνω πικρά, τέως Συνήγορε του Πολίτη, για την ανακούφιση που ένιωσα τη νύχτα που εκλεγήκατε.  Πίστεψα πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο επικίνδυνος δήμαρχος από τον Νικηταρά τον Δενδροφάγο. Τελικά, μας αποδείξατε ότι οι κρυφές πληγές είναι οι χειρότερες. 

Ο εχθρός λαός...

Η φωτογραφία του εξωφύλλου στο "Ποντίκι" της περασμένης Πέμπτης νομίζω πως είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττη. Ότι αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Διότι είναι συμβολική:

Οι ρόμποκοπ του Παπουτσή παρατεταγμένοι με πλήρη εξάρτυση, σαν να πρόκειται να αποκρούσουν Αρειανούς, φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες και κραδαίνουν απειλητικά τις ασπίδες. Μπροστά τους, συντρίμια και μπουκάλια νερού. Η ντροπιαστική εικόνα μιας kiss my ass ευρωπαϊκής πόλης, που κάποτε υπήρξε το λίκνο της Δημοκρατίας.

Στη δεξιά γωνία στέκεται χαλαρά μια ψηλόλιγνη κοπελίτσα, με το τζινάκι της, τα αρβυλάκια και τη τσαντούλα περασμένη χιαστί. Τους έχει γυρισμένη την πλάτη. Κοιτάζει άφοβα το μέλλον, φορώντας μια απλή μάσκα φαρμακείου και γυαλιά.

Ξέρει πως οι νέοι σαν κι αυτήν δεν φταίνε για τις αμαρτίες των γονέων τους, αλλά θα τις πληρώσουν. Διεκδικεί το αυτονόητο: τη ζωή της. Για αυτά τα παιδιά αξίζει να γεμίζουμε τις πλατείες. Όπως την Πέμπτη το βράδυ, που πραγματοποιήθηκε μια από τις πιο ζωντανές και πολυπληθείς συνελεύσεις όλου του 40ήμερου. 

Επειδή ένα σκίτσο αξίζει όσο χιλιάδες λέξεις, θα αφήσω να μιλήσουν τρία.

Του Σπύρου Δερβενιώτη (http://www.cartoonmovement.com/cartoon/2782):

Κάποιου που δεν θυμάμαι (κάθε προσφορά... μνήμης δεκτή):

Και του Στάθη από τη χθεσινή Ελευθεροτυπία:

"Εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι"

... τραγουδούσε χθες βράδυ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στην κατάμεστη Πλατεία Συντάγματος. Ευχαριστούμε, Μπίλι!

Η συμπεριφορά του κόσμου κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επίθεσης ήταν πρωτόγνωρη και αξιοθαύμαστη για όσους διαδηλώναμε χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα: μετά το πρώτο σοκ, ο φόβος εξατμίστηκε, και οι άνθρωποι, αφού αποσύρονταν για λίγο στους γύρω δρόμους, ξαναγέμιζαν την Πλατεία! Οι ομάδες περιφρούρησης και ψυχραιμίας, οι οποίες είχαν υποψιαστεί πως ετοιμαζόταν προβοκάτσια, κατάφεραν να αποφύγουν τα χειρότερα, καθοδηγώντας άμαθους ανθρώπους να κατεβαίνουν ήρεμα τα σκαλιά αντί να τρέχουν στα τυφλά για να αποφύγουν τα χημικά! Οι εθελοντές της ιατρικής ομάδας περιέθαλψαν όσους είχαν προβλήματα -και ποιος δεν είχε;- ενώ το απόγευμα οι ομάδες καθαριότητας έπλυναν την πλατεία. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους ήταν εμφανέστερο το βράδυ, όταν πλησίαζες την αφετηρία του τράμ που δεν είχε καθαριστεί.  

Για να χρησιμοποιήσω έναν όρο της νεολαίας, RESPECT στα παιδιά αυτά!

Τρεις εβδομάδες! Ποιος θα πίστευε το βράδυ της 25ης Μαΐου ότι αυτό το κίνημα θα είχε τέτοια διάρκεια; Τα μαθήματα Δημοκρατίας ήταν κυριολεκτικά ταχύρυθμα. Οι συνελεύσεις ανέδειξαν το δικαίωμα του καθενός να πει τη γνώμη του και την υποχρέωση των υπολοίπων να την ακούσουν προσεκτικά -ανεξαρτήτως αν τελικά την υιοθετήσουν ή όχι.

Το ΕΜΕΙΣ ανασύρθηκε από τον τάφο όπου το είχαν κλείσει 30 χρόνια πασοκικού ατομικισμού. Ύστερα από πολλούς μήνες κατήφειας, είναι τόσο παρήγορο να βλέπεις γελαστούς ανθρώπους που συζητούν, περπατούν, ρωτούν μα και μουντζώνουν. Εν ολίγοις χαίρονται έναν δημόσιο χώρο που τους ανήκει, αλλά δεν το ήξεραν!

"Δώστε μας πίσω την αξιοπρέπειά μας", γράφει μια νεαρή κοπέλα στο "δενδράκι" των διεκδικήσεων που στήθηκε μπροστά από το σιντριβάνι. Διότι οι νέοι εισπράττουν επώδυνα την απαξίωση του ελληνικού λαού από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Αυτοί μετακινούνται, αυτοί πάνε για σπουδές, αυτοί ψάχνουν για δουλειά -έξω, αφού δεν βρίσκουν στον τόπο τους. Διότι οι νέοι δεν συνέβαλαν σε αυτή την παρακμή. Την υφίστανται όμως.

Οι πλατείες δρομολογούν και επιταχύνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Οι εκβιασμοί ντόπιων και ξένων νταβατζήδων δεν περνούν πια. Ό,τι δεν πετύχαμε τόσα χρόνια με απεργίες συντεχνιακού χαρακτήρα και διαδηλώσεις με αμφιλεγόμενες ηγεσίες, το κατόρθωσαν οι άνθρωποι που σηκώθηκαν από τους καναπέδες, εξοργισμένοι για το μέλλον που περιμένει τα παιδιά τους και τους ίδιους! Κρατώντας για 3 εβδομάδες τα κόμματα μακριά. Καθένας έχει την ιδεολογία του, αλλά δεν γίνεται δεκτός αν κουνάει λάβαρο. Εννοείται ότι αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Όμως, αναγκάστηκαν να το κάνουν γαργάρα, εξαιτίας της απροσδόκητης αυτής διάρκειας.

Υπάρχει μια κινέζικη κατάρα: "Είθε να ζήσεις σε μια ενδιαφέρουσα εποχή". Κατάρα; Προσωπικά, νιώθω πολύ όμορφα που βιώνω τέτοια γεγονότα. Η ζωή μου δεν είναι πια σκυφτή. Και ανυπομονώ να δω το επόμενο επεισόδιο. 

Υ.Γ. Για όσους δεν το έμαθαν ακόμη, σήμερα έχει γενέθλια ο τύποις Πρωθυπουργός μας. Ανήμερα της ονομαστικής εορτής του... Αγίου Μνημονίου, ο οποίος υπήρξε επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο! 

Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά

Στην αρχή, η Αριστερά αντιμετώπισε τους "Αγανακτισμένους" με αμηχανία. Το όνομά τους, εξάλλου, παρέπεμπε σε εκείνους τους υστερικούς "νοικοκυραίους", που χρόνια τώρα απειλούν με αυτοδικία και θυμίζουν τους Rednecks των μεσοδυτικών ΗΠΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -σοφώς ποιών- παρότρυνε τα μέσα επικοινωνίας του να διερευνήσουν και να στηρίξουν το νέο φαινόμενο, ενώ τα στελέχη του κατεβαίνουν συχνά στο Σύνταγμα για να αφουγκραστούν, χωρίς να καπελώνουν. Αποτέλεσμα αυτής της αντιμετώπισης είναι η αύξηση των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις. Αν δεν παρουσιάσει τις γνωστές αυτοκτονικές τάσεις του, θα είναι ο μόνος κερδισμένος από το παλιό πολιτικό σύστημα.

Την ίδια συμπεριφορά επέδειξε και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εξάλλου, στελέχη του (Χατζηστεφάνου και Βατικιώτης) δημιούργησαν το εξαιρετικό "Χρεοκοπία" που εξακολουθεί να προβάλλεται ανά την Ελλάδα, αλλά και από ελληνικές φοιτητικές ομάδες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε προβολή του σε πόλη της Ολλανδίας (λένε οι... πηγές μου), οι ξένοι φοιτητές ήταν ισάριθμοι με τους Έλληνες -παρότι δεν διαφημίστηκε- και έκαναν αρκετές ερωτήσεις και τοποθετήσεις! Να υπενθυμίσω ακόμα, ότι ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου πρωτοστατεί εδώ και ένα χρόνο στη δημιουργία δεξαμενών σκέψης για την αντιμετώπιση της Κρίσης. Συνεπώς, το κόμμα δείχνει την ανάλογη συμπεριφορά.

Η αμηχανία του ΚΚΕ διήρκεσε πολύ περισσότερο: χιλιάδες άνθρωποι που κατεβαίνουν στις πλατείες χωρίς καθοδήγηση, είναι απαράδεκτη κατάσταση για τον Περισσό. Πάνω στη βδομάδα, επιχείρησε να στείλει τα πανό του, τα οποία εισέπραξαν γιουχάισμα και αποσύρθηκαν. Δυστυχώς, παρόλο που μέλη και οπαδοί του συχνάζουν στο Σύνταγμα, το όλο κλίμα δεν φαίνεται να φτάνει στα υψηλά κλιμάκια. Αυτό είναι πολύ λυπηρό, διότι -για μια ακόμη φορά- δεν βλέπουν τα σημεία των καιρών και εξοργίζουν ακόμη περισσότερο τους αριστερούς που ζητούν κάποιας μορφής ενότητα.

Αναφέρθηκα, όμως, σε αρτηριωτικούς και θυμήθηκα έναν από τους πολλούς αγωνιστές της Αντίστασης που δεν εξαργύρωσε τις διώξεις με "καρέκλα". Πριν από κάμποσα χρόνια, το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" σόκαρε τη γενιά μου, αποκαλύπτοντας θαμμένους σκελετούς.

Στο σημερινό TVXS (http://www.tvxs.gr/node/86761), δημοσιεύεται η συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη:

Ερώτηση: Τι έχετε να πείτε για το κίνημα που ξέσπασε , της άμεσης δημοκρατίας των αγανακτισμένων ανά την Ελλάδα;

Είναι κάτι πρωτόγνωρο, το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός της μεταπολίτευσης! Βγήκαν οι άνθρωποι στους δρόμους! Και πρέπει, όλοι εμείς που οδηγήσαμε την κατάσταση εδώ που την οδηγήσαμε, να μείνουμε έξω απ’ αυτή την ιστορία! Έξω οι καθοδηγητές! Έξω οι ηγήτορες! Έξω τα γκρουπούσκολα (οι αιρετικές δηλαδή ομαδούλες)! Γιατί εκεί στο Σύνταγμα ψάχνουν τα όνειρά τους!

Τα πράγματα είναι τραγικά και πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε την τραγικότητά τους!

Κλέβουν τη ζωή των ανθρώπων! Με τα τα δάνεια και το χρέος, σήμερα, τους κλέβουν τη ζωή τους! Πώς θα ζήσει ένας άνθρωπος μες στη μιζέρια; Πότε θα ζήσει; Τι θα ζήσει; Αυτό είναι τρομακτικό! Κι αυτή τη ζωή που θα μπορούσαν να έχουν οι άνθρωποι αυτοί, με τις όποιες δυνατότητες να δημιουργήσουν τους την κλέψανε!

Ε, πρέπει κάτι καινούργιο να γεννηθεί! Και πιστεύω ότι αυτό για να γεννηθεί δεν γίνεται διαφορετικά, παρά με την κατάρρευση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος!

Και αυτό συμβαίνει ίσως αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι βγήκαν από τις μάντρες των κομμάτων, τις ταμπέλες των ιδεοληπτικών εξουσιών, των κομματικών τοποθετήσεων, και βγήκαν να συναντηθούν στον δρόμο, να ανταλλάξουν τις σκέψεις τους, να επικοινωνήσουν τα όνειρά τους! Κι όσες μορφές πάλης βγουν από αυτή την ιστορία… καλό θα’ ναι.

Ερώτηση: Αν γίνει αποκλεισμός της Βουλής και κάνουν έκκληση να συμμετέχει όλη η Ελλάδα, θα κατέβετε στο Σύνταγμα;

Εγώ δε μπορώ να περπατήσω θα κατέβω στο Σύνταγμα; Τι δουλειά έχω στο Σύνταγμα; Να παριστάνω ποιον; Όλη η δική μου η γενιά, όλοι οι ηγήτορες, να πάνε στο διάολο! Δεν έχουν καμιά δουλειά εκεί πέρα! Να αφήσουν τον κόσμο ήσυχο! Ότι γίνει! Ότι δημιουργήσει! Το αυθόρμητο είναι η γέννα! Το αυθόρμητο είναι η δημιουργία!
 

Υπογραφές και αντιγραφές

Το αγαπημένο μας Διαδίκτυο πέρασε την παιδική του ηλικία με παιχνίδια, χάκερ που κατέστρεφαν ιστοσελίδες για πλάκα ή έσπερναν ιούς, και με κατηγορίες ότι "φιλοξενούσε" παιδεραστές και τρομοκράτες. Ταυτόχρονα, όμως, αγαπήθηκε από εταιρείες, χρηματιστές και πανεπιστήμια, γέννησε την Wikipedia (που μόλις συμπλήρωσε τα 10 της χρόνια) και έγινε εργαλείο για την ψηφιοποίηση του πνευματικού πλούτου βιβλιοθηκών και αρχείων, τον οποίο παλαιότερα μπορούσαμε να χαρούμε μόνο εάν πηγαίναμε επί τόπου. 

Η εφηβική του ηλικία ανέδειξε το Skype, που κατήργησε τα σύνορα και τις αποστάσεις. Σκεφτείτε μονάχα ότι πριν από μισό αιώνα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το ταχυδρομείο και έως τις αρχές του 21ου αιώνα μόνο το τηλέφωνο και θα καταλάβετε τι επανάσταση έφερε αυτή η -δωρεάν- εφεύρεση!

Το Facebook χρησίμευε αρχικά για να βρίσκεις παλιούς συμμαθητές ή να διατυμπανίζεις πόσο ωραία περνάς τις νύχτες σου. Η πρώτη κρυάδα ήρθε όταν αποκαλύφθηκε πως οι εργοδότες απέκτησαν πρόσβαση στους "λογαριασμούς" των υφισταμένων τους και παρακολουθούσαν τη ζωή τους. Πρόσφατα, βέβαια, μάθαμε ότι πρόσβαση δόθηκε και σε διαφημιστικές εταιρείες -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Όπως όλα στην καταναλωτική εποχή μας, έτσι και η νέα μόδα του Twitter γοήτευσε αμέσως τους μπουχτισμένους πιτσιρικάδες, ως χώρος ανάρτησης αυτάρεσκων σχολίων μόλις 140 χαρακτήρων, που διαβάζονταν σε πραγματικό χρόνο. Μόνο που αυτή ακριβώς η ιδιότητά του σήμανε και το τέλος της εφηβείας του Διαδικτύου.

Διότι πλέον ό,τι συμβαίνει οπουδήποτε στον πλανήτη, κοινοποιείται αμέσως. Σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες και τα βίντεο που μπορεί να τραβήξει ένα κινητό τηλέφωνο, τίποτε πια δεν μπορεί να μείνει κρυπτόν υπό το... Διαδίκτυο. Σας θυμίζω την ταχύτητα με την οποία έγινε γνωστή η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου την 6η Δεκεμβρίου του 2008, αλλά και την απήχηση που είχαν οι φωτογραφίες με τους "κουκουλοφόρους" της Αστυνομίας και το βιντεάκι με τον άγριο ξυλοδαρμό του διαδηλωτή τις προάλλες. 

Το περασμένο Δεκέμβριο, Τυνήσιοι αστυνομικοί διέλυσαν τον πάγκο ενός πωλητή φρούτων, ο οποίος δεν διέθετε άδεια, αλλά μόνο πτυχίο και ανεργία. Ο νεαρός αυτοπυρπολήθηκε, και η φωτιά του απλώθηκε σε όλη την Τυνησία. Χιλιάδες νέοι που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση ξεχύθηκαν στους δρόμους, ανατρέποντας τον δικτάτορα. Το Διαδίκτυο βοήθησε στην εξάπλωση της είδησης, αλλά και της εξέγερσης, στις υπόλοιπες αραβικές χώρες.  Οι νέοι άνθρωποι ανακάλυψαν τη δύναμή τους και παρέσυραν και τους μεγαλύτερους.

Οι νύχτες της Πλατείας Ταχρίρ έγιναν πιο διάσημες από εκείνες της Σεχραζάτ. Και επειδή η Μεσόγειος ήταν ανέκαθεν μια μεγάλη λίμνη, η εξέγερση πέρασε φιλτραρισμένη τα Στενά του Γιβραλτάρ,  άραξε για λίγο στην Πύλη του Ήλιου (Puerta del Sol) της Μαδρίτης και συνέχισε το ταξίδι της, για να ξυπνήσει και εμάς από το λήθαργο. 

Μια άλλη πλευρά του Διαδικτύου είναι η συλλογή υπογραφών. Για αποτροπή εκτελέσεων, για πιέσεις σε αυταρχικά καθεστώτα, για δημοψηφίσματα ή και για προτροπές σε συναίνεση, όπως το κειμενάκι των 32 πνευματικών ανθρώπων πρόσφατα. Τα ονόματα ποιητών, συγγραφέων, μουσικών και πανεπιστημιακών που το κοσμούσαν ξένισε πολλούς. Περίεργο μου φαίνεται, διότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν δώσει δείγματα (και δήγματα) γραφής εδώ και καιρό.

Η δημοσίευση επιστημονικών εργασιών, εκτός από γνώση, άνοιξε την όρεξη κάποιων για αντιγραφή. Το φαινόμενο της λογοκλοπής έχει λάβει σοβαρές διαστάσεις, και τα πανεπιστήμια εξετάζουν πολύ προσεκτικά τις υποψηφιότητες. Στην... υπεράνω πάσης υποψίας Γερμανία, όμως, ομάδες μορφωμένων ανθρώπων έχουν αναλάβει εθελοντικά την αποκαθήλωση πολιτικών προσώπων, περνώντας από κόσκινο τις διατριβές τους. Έτσι "έβγαλαν από τη μέση" τον φερόμενο ως διάδοχο της Μέρκελ υπουργό Άμυνας Karl Theodor Zu Guttenberg και την ευρωβουλευτή των Φιλελευθέρων Sylvana Koch Mehrin. Τώρα ξεσκονίζουν τη διατριβή του "δικού" μας Γιώργου Χατζημαρκάκη, ευρωβουλευτή των Φιλελευθέρων, εικάζοντας ότι έχει λογοκλέψει το 21%! Κατόπιν, θα περιποιηθούν και τα στελέχη των υπόλοιπων κομμάτων, θέλοντας να αποδείξουν ότι αρκετοί πολιτικοί χρησιμοποιούν πνευματική εργασία άλλων, για να ανελιχθούν στην εξουσία. (Κόσμος του Επενδυτή, περιοδικό Strategist)

Οι αποκαλύψεις αυτές έρχονται λίγο καιρό μετά το σκάνδαλο περί εξαγοράς από τον Καντάφι του μεταπτυχιακού τίτλου του γιου του, και γκρεμίζουν το μύθο των "καλών" πανεπιστημίων. 

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον του Διαδικτύου, πλέον! 

Μια άγνωστη λέξη: τσίπα!

Αντιγράφω από τον Καρτέσιο: 

"Από το πρωί, με εμφάνισή του σε τηλεοπτική εκπομπή, ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γ.Καρατζαφέρης, έλεγε ότι θα αποσύρει τους βουλευτές του από την Βουλή. Στη συνέχεια πήγε στο κοινοβούλιο και κατευθυνόμενος στο γραφείο του Φίλιππου Πετσάλνικου επαναλάμβανε το ίδιο πράγμα αφήνοντας να εννοηθεί οτι γι’ αυτό έγινε η συνάντηση. Βγαίνοντας δεν έκανε καμία δήλωση.Λίγο πριν τις 2 το μεσημέρι φανερά οργισμένος ο Πρόεδρος της Βουλής είπε: “Το μόνο που ήρθε και συζητησαμε ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ ήταν η συνεχώς αναβαλλόμενη προ ημερησίας συζήτηση που έχει ζητήσει για το δημογραφικό!”   Σχόλιο δικό μου: Μπλιαχ!

Στις αρχές του μήνα είχε κάνει τη φαιδρή δήλωση ότι κανένας βουλευτής του ΛΑΟΣ δεν έχει ζητήσει αναδρομικά. Του διαφεύγει, βεβαίως, ότι δεν υπάρχει συνταξιούχος βουλευτής στο κόμμα του. Εκτός κι αν εννοούσε τους εν ενεργεία. Δεν πειράζει, χαρά μου, αρκεί που ψηφίσατε όλοι το Μνημόνιο, για να μην πάρει ποτέ σύνταξη η νέα γενιά! 

Σχετικά με τα αναδρομικά που ζητούν εκατοντάδες πρώην βουλευτές,  η Ιωάννα Μάνδρου (Καθημερινή/8.5.11) έγραψε ότι πρώτη η χήρα του Σπύρου Πλασκοβίτη παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της. Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει για άλλη παραίτηση. Αντίθετα, κανένας δεν δίνει ονόματα, εκτός από το δημοσιογράφο Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος ανέφερε με αρκετή δόση ειρωνείας τον Μίκη Θεοδωράκη. Χθες στα Προπύλαια, ο συνθέτης κάλεσε τις χιλιάδες συγκεντρωμένους να εξεγερθούν. Δεν άκουσα να διαψεύδει ή έστω να ζητά συγγνώμη.

Για μια ακόμη φορά, χθες, τα ΜΑΤ ήταν μεν παραταγμένα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, αλλά στα πόδια τους κάθονταν παρέες που συζητούσαν! Ειρηνικά! Μια εικόνα που δεν πίστευα πως θα έβλεπα ποτέ. Άλλοι έψαχναν τα μπαλκόνια των γύρω ξενοδοχείων για φωτογράφους και, όταν τους εντόπιζαν, τους σημάδευαν γελώντας με τα λέιζερ. Δυο τραπεζάκια είχαν στηθεί για τη συγκέντρωση υπογραφών, προκειμένου να φτάσουν το ένα εκατομμύριο που προβλέπει η Συνθήκη της Λισαβόνας για δημοψήφισμα και αναθεώρηση συντάγματος (άρση της βουλευτικής ασυλίας). Στοιχεία μπορείτε να βρείτε στο www.300ellines.com.

Αυτό που εξελίσσεται στην "Κάτω Βουλή" -όπως λέγεται η περιοχή γύρω από το σιντριβάνι- θυμίζει αρχαία Αθήνα, προεπαναστατικές κοινότητες και ελεύθερες ορεινές περιοχές την εποχή της Αντίστασης. Θυμίζει. Δεν είναι ίδιο. Πρόκειται για μαθήματα άμεσης δημοκρατίας. Και για πράξεις αλληλεγγύης.

Χθες το απόγευμα, καμιά εικοσαριά άνθρωποι παρακολουθούσαμε αμίλητοι τη συνεδρίαση νέων ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων. Τα παιδιά κάθονταν κυκλικά και έπαιρναν με τη σειρά τη ντουντούκα, για να μιλήσουν για τα προβλήματά τους: διαρκείς απολύσεις, ανασφάλιστη εργασία που δεν τους παρέχει καν αποδείξεις εργασιακής πείρας, συμβίωση με τους γονείς ακόμα και μετά τα 30, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας, αδυναμία να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Στον εκδοτικό χώρο, είπαν, υπάρχει το νέο φρούτο της εικονικής απόλυσης: ο νέος παίρνει επίδομα ανεργίας και άλλα 400 ευρώ από τον εργοδότη, για τον οποίο εξακολουθεί να εργάζεται κρυφά! "Η ΟΛΜΕ αρνείται να εγγράψει τους ωρομίσθιους καθηγητές, με αποτέλεσμα να μην έχουμε εκπροσώπηση", κατήγγειλε μια κοπέλα, ενώ μια άλλη μίλησε για τα φροντιστήρια, τα οποία απολύουν τους καθηγητές κάθε Ιούνιο, χωρίς να εγγυώνται ότι θα τους ξαναπροσλάβουν τον Σεπτέμβρη. Υπήρξαν και προτάσεις για σύσταση σωματείων ανέργων ή υποαπασχολουμένων, για πίεση προς τα μεγάλα συνδικάτα...

Οι μεγαλύτεροι κουνούσαμε το κεφάλι θλιμμένα. Άλλοι διότι θυμόμαστε τις εργασιακές συνθήκες της δεκαετίας του '70 και άλλοι επειδή έχουμε άνεργα παιδιά. Η συζήτηση  διακόπηκε όταν ένας βραχνιασμένος τύπος άρπαξε τη ντουντούκα επειδή "τη χρειαζόταν μια άλλη ομάδα". Βλέποντας πως δεν λογικευόταν, όλοι σηκώθηκαν όρθιοι για να διαμαρτυρηθούν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, 3-4 παλικάρια όρμησαν στη μέση του κύκλου: μέλη της ομάδας περιφρούρησης ή "ομάδας ψυχραιμίας", όπως μετονομάστηκε το Σάββατο! Βρέθηκε λύση, η τάξη αποκαταστάθηκε, η ντουντούκα έμεινε και η συζήτηση ξανάρχισε σαν να μην είχε ποτέ διακοπεί. 

Προπηλακίστηκαν και άκουσαν τα σχολιανά τους όσοι βουλευτές επιχείρησαν να βγουν από τη Βουλή χθες βράδυ. Άλλοι την έκαναν με κλεφτοφάναρα πεζοί, μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Αισθάνεται, λέει, "αγανακτισμένος" ο Θόδωρος Πάγκαλος, επειδή οι διαδηλωτές δεν τον άφηναν να βγει από τη Βουλή με την αμαξάρα του! Κι οι νέοι το ίδιο. Επειδή δεν τους αφήνουν να ζήσουν....

Σήμερα πάμε Προπύλαια

Στις 7 το απόγευμα, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι οργανώνουν συζήτηση στα Προπύλαια. Κατασυκοφαντημένοι από τις πουλημένες πένες (δυστυχώς, συχνά έδωσαν κι οι ίδιοι αφορμές), αποφάσισαν να στρατευθούν, για να ενημερώσουν τους πολίτες και να σώσουν ό,τι απέμεινε από τα δημόσια πανεπιστήμια που βάζουν λουκέτο!

Την ίδια ώρα, στην "Κάτω" Πλατεία Συντάγματος θα συνεδριάσουν όλες οι θεματικές ομάδες.

Διαβάστε επίσης αυτό το κείμενο του Γιώργου Δελαστίκ, σχετικά με το ξεπούλημα των δημόσιων πόρων, που αναδημοσιεύει ο φίλος Ρήγας: http://rigasili.blogspot.com/2011/05/blog-post_6749.html?showComment=1306838713510#c6643189235695267465

Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά

Πάνω από 15 χρόνια σκυλοκαβγάδων στα τηλεοπτικά παράθυρα, διαπαιδαγώγησαν τους Έλληνες να ακούνε μονάχα τη δική τους φωνή. Τα talk show κέρδιζαν πόντους καλώντας πολιτικούς που φημίζονται για την εριστικότητά τους. Για να γίνεται τζέρτζελο. Οι πάντες φωνασκούσαν: πολιτικοί, συνδικα-ληστές, τηλεαστέρες, πολίτες. Διότι, όπως έλεγε ένας Ιρλανδός στο ντοκιμαντέρ του "Εξάντα", "είχαμε δύο στόματα και ένα αφτί".

Και, ξαφνικά, γέμισε με ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου η Πλατεία Σιχτίρ -όπως την αποκαλεί εύστοχα ο "Καιρός" της Ελευθεροτυπίας. Κι ένας άλλος άνεμος φύσηξε πάνω από την υστερική πόλη και μέσα στα μυαλά μας.

Την Τετάρτη τη θεώρησα άλλο ένα σύμπτωμα του μιμητισμού μας. Την Πέμπτη χαμογελούσα υπό βροχήν. Χθες η πλατεία δεν χωρούσε το πλήθος. Και γύρω από το συντριβάνι εξελισσόταν η λαϊκή συνέλευση. Μου έλεγαν σήμερα για μια γιαγιά 103 ετών, που πήρε το λόγο και σύστησε στα πιτσιρίκια να αγαπούν την Ελλάδα, να πηγαίνουν κάπου κάπου στην εκκλησία και να καλλιεργούν τη γη! Και για έναν πατέρα, που -εκ μέρους της γενιάς του Πολυτεχνείου- ζήτησε συγγνώμη από τη νέα γενιά!

Εδώ πρέπει να ζητήσω κι εγώ συγγνώμη. Από τον Αλέκο Αλαβάνο. Διότι, στις 25 Φεβρουαρίου, σε ανάρτησή μου με τίτλο "Η Ταχρίρ κι η Αχρεί-ρ" (http://lotofagus.blogspot.com/2011/02/blog-post_25.html), ειρωνευόμουν την προτροπή του να μετατραπεί η Πλατεία Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ. Αν θυμάστε, κατά τη διάρκεια εκείνης της διαδήλωσης έπεσαν τόσα χημικά και τόσες μπούφλες, που πολλοί από εμάς δεν καταφέραμε καν να στρίψουμε τη Σταδίου! Συγκεκριμένα, έγραψα: "Η επανάσταση δεν προαναγγέλλεται, αδέλφια. Γίνεται. Όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου". 

Δεν ξέρω αν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Εκείνο που ξέρω είναι πως, από την πρώτη μέρα, οι καταληψίες έδιωξαν τους Χρυσαυγίτες και τους μπαχαλάκηδες με την ύποπτη προέλευση. Όρισαν επιτροπές, έστησαν ιατρεία και σκηνές και δείχνουν μια πρωτόγνωρη ωριμότητα. Ναι μεν την Τετάρτη αρνήθηκαν την "είσοδο" στους συνδικαληστές της ΓΕΝΟΠ, αλλά σήμερα την επέτρεψαν στους απεργούς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ενώ την Πέμπτη περιμένουν καθηγητές και απεργούς του ΟΤΕ. Χωρίς κομματικές ταυτότητες. 

Τα κόμματα βρίσκονται σε μεγάλη αμηχανία. Απολίτικους τους αποκαλούν. Άσ' τους να λένε. Γερασμένα και στείρα πλέον, δεν παράγουν πολιτική, δεν έχουν προτάσεις και αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο που αλλάζει γοργά. Ούτως ή άλλως, είχαν καταδικάσει και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. 

Όταν σου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια, αρπάζεσαι από κάτι σταθερό. Και η μοναδική σταθερά που υπάρχει είναι ο Άλλος, ο διπλανός σου. Όχι αυτά που σου είχαν μάθει να υπολογίζεις και να εκτιμάς. Διότι, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος,

"κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις". Οι άνεργοι νέοι της Πλατείας Σιχτίρ δείχνουν να έχουν αποφασίσει. Εσύ;

Λέτε;

Πάνω που λέγαμε πως γλιτώσαμε από τα λογύδρια του Ανδρέα Βγενόπουλου -αλήθεια, που βρίσκεται αυτή η ψυχή;- ξετσούμισε ο... Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Ναι, αυτός που είναι πρόεδρος των ελλήνων βιομηχάνων, ενώ δεν έχει πια ούτε σιδηρουργείο! Πολύ σωστά απάντησε ο Δημήτρης Παπαδημούλης στη Βουλή, «αν θέλει να κάνει τον κομματάρχη, να κατέβει στις εκλογές αντί να μας κουνάει το δάχτυλο, ενώ έχει τα λεφτά του παρκαρισμένα στο εξωτερικό»!

Την Παρασκευή θα δούμε την τελευταία εκπομπή της αγαπημένης "Ελληνοφρένειας". Το "Infowar" του Άρη Χατζηστεφάνου έχει σταματήσει από το τέλος Μαρτίου. Το τέως φιλοκυβερνητικό κανάλι Σκάι ("τέως", διότι τώρα τελευταία βλεφαρίζει προς Σαμαρά μεριά) εκδικείται με αυτόν τον τρόπο όσους αρνήθηκαν να δεχτούν μείωση του μισθού τους.

Οι δήμοι όλης της χώρας απολύουν συμβασιούχους και κλείνουν παιδικούς σταθμούς και γυμναστήρια.  Όλοι; Όχι, υπάρχει ακόμα το γαλατικό χωριό του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης, όπου η παράταξη του δημάρχου Χρήστου Κορτζίδη κατέθεσε πρόταση στο δημοτικό συμβούλιο, προκειμένου να μην απολυθεί κανένας από τους 100 συμβασιούχους, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες!

"Η πρόταση έγινε δεκτή με ευρύτατη πλειοψηφία, ενώ οι πληρωμές θα γίνονται με τη διαδικασία του «εντέλλεσθε», δηλαδή με εντολή δημάρχου. Πλέον στη κυβέρνηση εκφράζεται η ανησυχία ότι το παράδειγμα του δήμου Ελληνικού θα ακολουθήσουν και άλλοι δήμοι, καθώς απομπλέκει η απόφαση αυτή την κατάσταση από πληθώρα νομικών προβλημάτων", αντιγράφω από τον Καρτέσιο ( http://kartesios.com/?p=39422)

Ο Χρήστος Κορτζίδης, ο δήμαρχος που είχε καταφέρει να απελευθερώσει την παραλία του Ελληνικού ύστερα από πολυήμερη απεργία πείνας, αποδεικνύει πως, όταν υπάρχει θέληση, λεφτά βρίσκονται! Ακούς, Αλέκα;

Απόψε η πασοκική γενιά παράτησε τους φραπέδες και μαζεύτηκε στις πλατείες όλης της χώρας, επειδή οι ισπανοί συνομήλικοι την χλεύασαν.  Ούτε ο διασυρμός της χώρας από τον ΓΑΠ και την παρέα του, ούτε οι όροι του μνημονίου και τα διαλυτικά μέτρα της κυβέρνησης, ούτε το ξεπούλημα των φυσικών πόρων, ούτε και η ανεργία που καλπάζει είχαν συγκινήσει αρκετά τους φερέλπιδες νέους μας. Μόνο όταν οι Ισπανοί μάς αποκάλεσαν κοιμισμένους εδέησαν να αφήσουν τις καφετέριες. 

Ας μην γκρινιάζω, όμως. Μακάρι να είναι η αρχή του τέλους της τρυφηλότητας -που θά'λεγε κι ο Βύρων. Μου αρέσει αυτή η απουσία κομμάτων και σημαιών. Αρκεί να μην πρόκειται για πυροτέχνημα...

Ήμαστε μια μεγάλη παρέα εκείνο το βράδυ...

Τι περίεργο! Το Σάββατο 14/7 έμαθα ότι ο Δήμος Καισαριανής ετοίμαζε κινητοποιήσεις για σήμερα, επειδή η Μητρόπολη θέλει να κτίσει πολιτιστικό κέντρο μέσα στο δάσος, και τη Δευτέρα ο Υμηττός έπιασε φωτιά! Σατανική σύμπτωση; Η Πεντέλη κάηκε πριν από μερικά χρόνια, και οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί μαζί με τη Μονή Πεντέλης εμποδίζουν την αναδάσωσή της! Κάψτε τα όλα, παιδιά, να τελειώνουμε! Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η πανέμορφη χώρα που αξιωθήκαμε δεν μας αξίζει πραγματικά!

Με έπιασε πάλι η απαισιοδοξία μου... Κι όμως, το βράδυ της 8^ης Ιουλίου στην Πλατεία Συντάγματος ήταν όλα τόσο αισιόδοξα: άνθρωποι κάθε ηλικίας και σχεδόν κάθε τάξης στέκονταν σιωπηλοί μπροστά στην κλειστή Βουλή, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κανέναν επικεφαλής, χωρίς κόμματα, χωρίς υστεροβουλία. Δεν είχαν πάει για να ακούσουν τον εκλεκτό τους τραγουδιστή ούτε για να χειροκροτήσουν τον "πονηρό πολιτευτή". Φοιτητές στέκονταν δίπλα σε συνταξιούχους, ενώ κυρίες με  σκυλάκια χαμογελούσαν σε γυμνασιόπαιδα που πειράζονταν μεταξύ τους. Οι ποδηλάτες που καταχειροκροτήθηκαν δεν έβγαλαν λόγο. Ενώθηκαν σεμνά με τον κόσμο. Κάποια κίνηση των ΜΑΤ προκάλεσε τα πιο νέα παιδιά. Οι μεγαλύτεροι έσπευσαν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Σχημάτισαν αλυσίδα, και η σύρραξη αποφεύχθηκε. Και τότε ακούστηκε το σύνθημα «Να καεί, να καεί το καζίνο κι η Βουλή», που ενίοτε γινόταν «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»! 

Έτσι είναι, κύριοι! Ο κόσμος γνωρίζει τους υπαίτιους, δεν έχει αυταπάτες! Και τους κατονομάζει χωρίς περιστροφές. Μακάρι να το θυμόταν και στις εκλογές…

Ήμαστε μια μεγάλη παρέα εκείνο το βράδυ…