"Εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι"

... τραγουδούσε χθες βράδυ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στην κατάμεστη Πλατεία Συντάγματος. Ευχαριστούμε, Μπίλι!

Η συμπεριφορά του κόσμου κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επίθεσης ήταν πρωτόγνωρη και αξιοθαύμαστη για όσους διαδηλώναμε χρόνια τώρα χωρίς αποτέλεσμα: μετά το πρώτο σοκ, ο φόβος εξατμίστηκε, και οι άνθρωποι, αφού αποσύρονταν για λίγο στους γύρω δρόμους, ξαναγέμιζαν την Πλατεία! Οι ομάδες περιφρούρησης και ψυχραιμίας, οι οποίες είχαν υποψιαστεί πως ετοιμαζόταν προβοκάτσια, κατάφεραν να αποφύγουν τα χειρότερα, καθοδηγώντας άμαθους ανθρώπους να κατεβαίνουν ήρεμα τα σκαλιά αντί να τρέχουν στα τυφλά για να αποφύγουν τα χημικά! Οι εθελοντές της ιατρικής ομάδας περιέθαλψαν όσους είχαν προβλήματα -και ποιος δεν είχε;- ενώ το απόγευμα οι ομάδες καθαριότητας έπλυναν την πλατεία. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους ήταν εμφανέστερο το βράδυ, όταν πλησίαζες την αφετηρία του τράμ που δεν είχε καθαριστεί.  

Για να χρησιμοποιήσω έναν όρο της νεολαίας, RESPECT στα παιδιά αυτά!

Τρεις εβδομάδες! Ποιος θα πίστευε το βράδυ της 25ης Μαΐου ότι αυτό το κίνημα θα είχε τέτοια διάρκεια; Τα μαθήματα Δημοκρατίας ήταν κυριολεκτικά ταχύρυθμα. Οι συνελεύσεις ανέδειξαν το δικαίωμα του καθενός να πει τη γνώμη του και την υποχρέωση των υπολοίπων να την ακούσουν προσεκτικά -ανεξαρτήτως αν τελικά την υιοθετήσουν ή όχι.

Το ΕΜΕΙΣ ανασύρθηκε από τον τάφο όπου το είχαν κλείσει 30 χρόνια πασοκικού ατομικισμού. Ύστερα από πολλούς μήνες κατήφειας, είναι τόσο παρήγορο να βλέπεις γελαστούς ανθρώπους που συζητούν, περπατούν, ρωτούν μα και μουντζώνουν. Εν ολίγοις χαίρονται έναν δημόσιο χώρο που τους ανήκει, αλλά δεν το ήξεραν!

"Δώστε μας πίσω την αξιοπρέπειά μας", γράφει μια νεαρή κοπέλα στο "δενδράκι" των διεκδικήσεων που στήθηκε μπροστά από το σιντριβάνι. Διότι οι νέοι εισπράττουν επώδυνα την απαξίωση του ελληνικού λαού από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Αυτοί μετακινούνται, αυτοί πάνε για σπουδές, αυτοί ψάχνουν για δουλειά -έξω, αφού δεν βρίσκουν στον τόπο τους. Διότι οι νέοι δεν συνέβαλαν σε αυτή την παρακμή. Την υφίστανται όμως.

Οι πλατείες δρομολογούν και επιταχύνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Οι εκβιασμοί ντόπιων και ξένων νταβατζήδων δεν περνούν πια. Ό,τι δεν πετύχαμε τόσα χρόνια με απεργίες συντεχνιακού χαρακτήρα και διαδηλώσεις με αμφιλεγόμενες ηγεσίες, το κατόρθωσαν οι άνθρωποι που σηκώθηκαν από τους καναπέδες, εξοργισμένοι για το μέλλον που περιμένει τα παιδιά τους και τους ίδιους! Κρατώντας για 3 εβδομάδες τα κόμματα μακριά. Καθένας έχει την ιδεολογία του, αλλά δεν γίνεται δεκτός αν κουνάει λάβαρο. Εννοείται ότι αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Όμως, αναγκάστηκαν να το κάνουν γαργάρα, εξαιτίας της απροσδόκητης αυτής διάρκειας.

Υπάρχει μια κινέζικη κατάρα: "Είθε να ζήσεις σε μια ενδιαφέρουσα εποχή". Κατάρα; Προσωπικά, νιώθω πολύ όμορφα που βιώνω τέτοια γεγονότα. Η ζωή μου δεν είναι πια σκυφτή. Και ανυπομονώ να δω το επόμενο επεισόδιο. 

Υ.Γ. Για όσους δεν το έμαθαν ακόμη, σήμερα έχει γενέθλια ο τύποις Πρωθυπουργός μας. Ανήμερα της ονομαστικής εορτής του... Αγίου Μνημονίου, ο οποίος υπήρξε επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο!