Ανέβαινα βιαστικά ένα ανηφορικό δρομάκι, όπου ένας εσχατόγερος με μαγκούρα αγόρευε σε έναν νεότερό του: "Εκατομμύρια Σύριοι! Και θά'ρθουν εδώ". Και καθώς απομακρυνόμουν, τον άκουσα να λέει με σιγουριά: "Όλοι οι φονιάδες στο Παρίσι, από εδώ πέρασαν"!
Είναι προφανές ότι η ενημέρωσή του αρχίζει από τον Σκάι και τελειώνει στον Τράγκα. Όπως πολλών υπερηλίκων, των οποίων η τηλεόραση παίζει από το πρωί ώς το βράδυ, και μάλιστα στη διαπασών.
Ακόμα και οι Γάλλοι άφησαν να σέρνεται το θέμα του -πλαστού- συριακού διαβατηρίου μόνο για 24 ώρες. Μετά τα μάζεψαν, επειδή αποδείχτηκε ότι όλοι οι τρομοκράτες ήταν γαλλικής ή βελγικής υπηκοότητας, οι οποίοι μάλιστα... παρακολουθούνταν από τις αρχές!
Αν είχε κάνει η ταλαίπωρη Ελλάδα τέτοιες μαλακίες, θα μας είχαν κρεμάσει στα μανταλάκια και θα μας έριχναν βουρδουλιές σαουδάραβες δήμιοι.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας είχε προτείνει να αφαιρείται η ψήφος στους άνω των 60. Το προσδόκιμο ζωής δεν ήταν μεγάλο τότε, και οι εξηντάρηδες ήταν αντίστοιχοι των σημερινών εβδομηντάρηδων.
Το σκεπτικό του; Δεν έχουν δικαίωμα άνθρωποι με το ένα πόδι στον τάφο να αποφασίζουν πώς θα ζήσουν οι νεότεροι.
Ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές του Σεπτέμβρη, είδα παιδιά κι εγγόνια να φέρνουν ετοιμόρροπα παππούδια και να μπαίνουν μαζί τους στο παραβάν, προκειμένου να μην χαθεί η ψήφος. Δεν ξέρω τι ήταν, πάντως ούτε συριζαίοι ούτε κουκουέδες φαίνονταν.
Το Βήμα την Κυριακή ξεπούλησε, επειδή έδινε τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας του Κοκού! Συγγνώμη, του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ, ήθελα να πω. Άκουσα ότι έχει τυπωθεί με μεγάλα γράμματα, αφενός για να γίνει τρίτομη και αφετέρου για να τη διαβάζουν εύκολα τα γερόντια.
Όταν άκουσα τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο, απόρησα: ποιος ενδιαφέρεται (άλλο ήταν το ρήμα, αλλά έχω καλή ανατροφή) για τον Κοκό; Και όμως...
Η αλήθεια είναι πως η σύνταξη των παππούδων συντηρεί παιδιά και εγγόνια. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, όμως, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν οι υπερήλικες δεν είχαν χρησιμέψει ως μαξιλάρι για τους άνεργους των πρώτων χρόνων. Αν δηλαδή δεν ήμαστε τότε εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, αλλά ένα ή δύο εκατομμύρια. Και κυρίως αν, αντί για εμάς τους μεσήλικες, η πλειονότητα ήταν νέοι. Αυτοί που σήμερα δουλεύουν για 300 ευρώ και για καθόλου. Και αναγκάζονται να συγκατοικούν με γονείς και παππούδες. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη νοοτροπία, την τόλμη και τη φαντασία τους.
Μια κοινωνία συντηρητικών γέρων, αλλά και πρόωρα γερασμένων νέων. Παραιτημένων.
Υ.Γ. Ο Γ. Σταματόπουλος αφηγείται εδώ ένα περιστατικό που απεικονίζει αυτό τον διάχυτο φόβο, την αναδίπλωση στο καβούκι μας και την προσκόλληση στον εκάστοτε ισχυρό. Με αποτέλεσμα να μην τολμάμε να διεκδικήσουμε ούτε την ίδια μας τη ζωή.
Είναι προφανές ότι η ενημέρωσή του αρχίζει από τον Σκάι και τελειώνει στον Τράγκα. Όπως πολλών υπερηλίκων, των οποίων η τηλεόραση παίζει από το πρωί ώς το βράδυ, και μάλιστα στη διαπασών.
Ακόμα και οι Γάλλοι άφησαν να σέρνεται το θέμα του -πλαστού- συριακού διαβατηρίου μόνο για 24 ώρες. Μετά τα μάζεψαν, επειδή αποδείχτηκε ότι όλοι οι τρομοκράτες ήταν γαλλικής ή βελγικής υπηκοότητας, οι οποίοι μάλιστα... παρακολουθούνταν από τις αρχές!
Αν είχε κάνει η ταλαίπωρη Ελλάδα τέτοιες μαλακίες, θα μας είχαν κρεμάσει στα μανταλάκια και θα μας έριχναν βουρδουλιές σαουδάραβες δήμιοι.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας είχε προτείνει να αφαιρείται η ψήφος στους άνω των 60. Το προσδόκιμο ζωής δεν ήταν μεγάλο τότε, και οι εξηντάρηδες ήταν αντίστοιχοι των σημερινών εβδομηντάρηδων.
Το σκεπτικό του; Δεν έχουν δικαίωμα άνθρωποι με το ένα πόδι στον τάφο να αποφασίζουν πώς θα ζήσουν οι νεότεροι.
Ως μέλος της εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές του Σεπτέμβρη, είδα παιδιά κι εγγόνια να φέρνουν ετοιμόρροπα παππούδια και να μπαίνουν μαζί τους στο παραβάν, προκειμένου να μην χαθεί η ψήφος. Δεν ξέρω τι ήταν, πάντως ούτε συριζαίοι ούτε κουκουέδες φαίνονταν.
Το Βήμα την Κυριακή ξεπούλησε, επειδή έδινε τον πρώτο τόμο της αυτοβιογραφίας του Κοκού! Συγγνώμη, του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ, ήθελα να πω. Άκουσα ότι έχει τυπωθεί με μεγάλα γράμματα, αφενός για να γίνει τρίτομη και αφετέρου για να τη διαβάζουν εύκολα τα γερόντια.
Όταν άκουσα τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο, απόρησα: ποιος ενδιαφέρεται (άλλο ήταν το ρήμα, αλλά έχω καλή ανατροφή) για τον Κοκό; Και όμως...
Η αλήθεια είναι πως η σύνταξη των παππούδων συντηρεί παιδιά και εγγόνια. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, όμως, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν οι υπερήλικες δεν είχαν χρησιμέψει ως μαξιλάρι για τους άνεργους των πρώτων χρόνων. Αν δηλαδή δεν ήμαστε τότε εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, αλλά ένα ή δύο εκατομμύρια. Και κυρίως αν, αντί για εμάς τους μεσήλικες, η πλειονότητα ήταν νέοι. Αυτοί που σήμερα δουλεύουν για 300 ευρώ και για καθόλου. Και αναγκάζονται να συγκατοικούν με γονείς και παππούδες. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη νοοτροπία, την τόλμη και τη φαντασία τους.
Μια κοινωνία συντηρητικών γέρων, αλλά και πρόωρα γερασμένων νέων. Παραιτημένων.
![]() |
γκράφιτι στην οδό Σταδίου (Eurokinissi) |
Υ.Γ. Ο Γ. Σταματόπουλος αφηγείται εδώ ένα περιστατικό που απεικονίζει αυτό τον διάχυτο φόβο, την αναδίπλωση στο καβούκι μας και την προσκόλληση στον εκάστοτε ισχυρό. Με αποτέλεσμα να μην τολμάμε να διεκδικήσουμε ούτε την ίδια μας τη ζωή.