Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Μπορείς να πολεμήσεις μόνος;

Τους τελευταίους μήνες έχουν προβληθεί στον κινηματογράφο τρεις ταινίες με κοινό σημείο το μοναχικό αγώνα ενός ανθρώπου απέναντι στη διαφθορά και την κρατική αδιαφορία. Επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια για αυτές:

  • Κάιρο εμπιστευτικό

Ο αιγυπτιο-σουηδός σκηνοθέτης Ταρίκ Σαλέχ μάς συστήνει έναν αστυνομικό που διερευνά το φόνο μιας όμορφης τραγουδίστριας. Ο ήρωάς μας δεν είναι έντιμος και αδέκαστος. Δεν έχει καν πολιτική άποψη. Κάνει απλώς μια δουλειά όπως όλες οι άλλες, η οποία του επιτρέπει να βιοπορίζεται. Καθώς όμως βυθίζεται σε έναν κόσμο διαφθοράς, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να διαλέξει πλευρά, έστω κι αν αυτό μπορεί να του στοιχίσει τη ζωή. Βρισκόμαστε στο 2011, και στην πλατεία Ταχρίρ μαζεύονται οι πρώτοι διαδηλωτές. Όταν το σύστημα που υπηρετούσε μέχρι πρότινος τον πετάει ανάμεσά τους, αυτοί ετοιμάζονται να τον λιντσάρουν. Κάποιος φωνάζει, "φτάνει, δεν είμαστε σαν αυτούς", και οι αγανακτισμένοι συνεχίζουν την πορεία τους προς την Πλατεία που έγραψε Ιστορία. Ένα καθαρόαιμο νουάρ στην καρδιά της Αραβικής Άνοιξης.

  • Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μισούρι


Η Μίλντρεντ (η μοναδική Φράνσις Μακντόρμαντ) νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες έξω από την πόλη της, για να διαμαρτυρηθεί που οι αρχές δεν έχουν κάνει τίποτε για να βρουν τον βιαστή και δολοφόνο της έφηβης κόρης της. Ο σερίφης (Γούντι Χάρελσον) θέλει να βοηθήσει, αλλά γνωρίζει ότι οι μέρες του τελειώνουν. Ο βοηθός Ντίξον (Σαμ Ρόκγουελ) συνοψίζει όλα αυτά που μισούμε στη "βαθιά" Αμερική: φασίστας, ρατσιστής, ομοφοβικός, μισογύνης και μαμάκιας. Όμως κι η ίδια η Μίλντρεντ δεν είναι αγγελούδι: η σχέση με τον γιο της είναι άθλια, ενώ βασανίζεται από τύψεις επειδή είχε καβγαδίσει με την κόρη της προτού εκείνη βγει τη μοιραία νύχτα. Μια ταινία με ήρωες καλούς και κακούς ταυτόχρονα, που πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι με τη σωστή πλευρά. Μια ταινία με μαύρο χιούμορ για μια Αμερική που βράζει στο ζουμί της.

  • Ένας ακέραιος άνθρωπος


Ο ήρωας του ιρανού σκηνοθέτη Μοχάμαντ Ρασούλοφ εκτρέφει χρυσόψαρα έξω από την Τεχεράνη. Κάποιοι προσπαθούν να τον διώξουν από το κτήμα του, κόβοντας το νερό. Η γυναίκα του, διευθύντρια στο τοπικό σχολείο, κλίνει υπέρ της συνδιαλλαγής και τον συμβουλεύει να "λαδώσει", αλλά εκείνος διαφωνεί και καταγγέλλει το γεγονός. Οι άγνωστοι δηλητηριάζουν τα ψαράκια και καίνε το σπίτι του, καθώς ο ήρωάς μας συνειδητοποιεί ότι εχθροί και "φίλοι" είναι συχνά τα ίδια πρόσωπα.
Η ενασχόληση με τα χρυσόψαρα ξαφνιάζει όποιον δεν γνωρίζει ότι οι Ιρανοί τα αγοράζουν για να τα απελευθερώσουν κατά τη διάρκεια της Νορούζ (γιορτή της Άνοιξης). Την πληροφορία δίνει η Ιφιγένεια Καλαντζή εδώ. Είναι φανερό πως ο Ρασούλοφ μιλά αλληγορικά για τη λογοκρισία και τη διαφθορά στη χώρα του.



Και επειδή μερικές φορές η ζωή αντιγράφει την τέχνη, ο Άρης Χατζηστεφάνου μας ενημερώνει εδώ ότι στο Λονδίνο ακτιβιστές διάλεξαν τον ίδιο τρόπο με τη Μίλντρεντ για να διαμαρτυρηθούν που κανείς δεν τιμωρήθηκε μετά το θάνατο 71 ανθρώπων στον πύργο Γκρένφελ. Αν θυμάστε, η κατασκευάστρια εταιρεία είχε καλύψει το κτίριο με εύφλεκτο υλικό για να μην ασχημίζει τη γειτονιά. Τα θύματα ήταν φτωχοί μετανάστες, φυσικά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: