Τις προάλλες είδα την ισραηλινή ταινία Το διαζύγιο: Η δίκη της Βιβιάν Αμσαλέμ, των Ρονίτ και Σλομί Ελκαμπέτζ. Είναι η τρίτη ή τέταρτη ταινία που βλέπω από το Ισραήλ (δεν έρχονται και πολλές) και για μια ακόμα φορά άξιζε τον κόπο και το εισιτήριο.
Μητέρα τριών παιδιών και παντρεμένη από τα 15 της, η 40χρονη Βιβιάν εγκαταλείπει το σπίτι της και πάει να ζήσει στης αδελφής της, δουλεύοντας ως κομμώτρια. Τρία χρόνια μετά, ζητάει διαζύγιο. Η δίκη στο ιερατικό (!) δικαστήριο θα κρατήσει πέντε ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων θα κατηγορηθεί διαδοχικά για αχαριστία, φρενοβλάβεια και μοιχεία από τον σύζυγό της, ο οποίος αρνείται να συναινέσει, απολαμβάνοντας την απελπισία της.
Παρόλο που ολόκληρη η ταινία διεξάγεται σε μια δικαστική αίθουσα, δεν γίνεται ποτέ βαρετή, επειδή οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.
Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2007 (μια εποχή που μπορούσα να πάω και που μοιάζει τόσο μακρινή πλέον) είχα δει την ταινία Πατέρα μου, αφέντη μου, όπου ένας αυστηρός ραβίνος απαγορεύει κάθε εκδήλωση συναισθήματος στην οικογένειά του, ακόμα κι όταν ο μοναχογιός του πνίγεται στη θάλασσα!
Προφανώς, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τα μόνα θύματα της καταπιεστικής ισραηλινής κοινωνίας.
Πάντως, η απειλή του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή αλλάζει τη συμπεριφορά των ΗΠΑ: την Τρίτη, ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου έγινε μεν δεκτός με ενθουσιασμό από τους Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο, αλλά ο Ομπάμα είχε τηλεδιάσκεψη με τους Ευρωπαίους για την Ουκρανία, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έλειπε στο εξωτερικό και ο ΥΠΕΞ Τζον Κέρι βρισκόταν στην Ελβετία για συναντήσεις με τον Ιρανό ομόλογό του. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Νετανιάχου, οι ΗΠΑ δέχτηκαν επιτέλους τη βοήθεια του Ιράν για την ανακατάληψη του Τικρίτ. Βορειότερα, όμως, στη Μοσούλη, οι τζιχαντιστές κατέστρεφαν με μπουλντόζες τα υπέροχα μνημεία της Νιμρούντ.
Στο μεταξύ, με υπεράνθρωπες προσπάθειες, οι Κούρδοι κατάφεραν να ανακαταλάβουν το Κομπάνι. (εδώ)
Το Ισλαμικό Κράτος ή ISIS, που έρχεται από ένα εφιαλτικό παρελθόν (ή μήπως από το μέλλον;), είναι το θέμα της θαυμάσιας ταινίας Τιμπουκτού του Αμπντεραμάν Σισακό από το Μάλι. Στο Τιμπουκτού, μια πανάρχαια πόλη με υπέροχα κτήρια από λάσπη, εισέβαλαν το 2012 οι τζιχαντιστές και επέβαλαν τους γελοίους κανόνες τους: οι γυναίκες να φορούν μαντίλα, κάλτσες, γάντια και να μην κυκλοφορούν στους δρόμους, να μην ακούγεται μουσική, να μην παίζει κανείς μπάλα ! Μια πωλήτρια ψαριών που διαμαρτύρεται συλλαμβάνεται, μια γυναίκα τιμωρείται με δεκάδες βουρδουλιές επειδή τραγουδούσε και μια τρίτη λιθοβολείται μαζί με τον σύντροφό της μέχρι θανάτου επειδή δεν ήταν παντρεμένοι! Η οικογένεια ενός τουαρέγκ αγελαδοτρόφου ζει ειδυλλιακά έξω από την πόλη, μέχρις ότου εκείνος κάνει το μοιραίο λάθος που θα τους καταστρέψει.
Δικαίως η ταινία θεωρήθηκε από τις καλύτερες της περσινής χρονιάς, αφού καταφέρνει με απλότητα και θάρρος να μιλήσει για το δράμα που βιώνει η αφρικανική χώρα στα χέρια των τζιχαντιστών.
Μητέρα τριών παιδιών και παντρεμένη από τα 15 της, η 40χρονη Βιβιάν εγκαταλείπει το σπίτι της και πάει να ζήσει στης αδελφής της, δουλεύοντας ως κομμώτρια. Τρία χρόνια μετά, ζητάει διαζύγιο. Η δίκη στο ιερατικό (!) δικαστήριο θα κρατήσει πέντε ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων θα κατηγορηθεί διαδοχικά για αχαριστία, φρενοβλάβεια και μοιχεία από τον σύζυγό της, ο οποίος αρνείται να συναινέσει, απολαμβάνοντας την απελπισία της.
Παρόλο που ολόκληρη η ταινία διεξάγεται σε μια δικαστική αίθουσα, δεν γίνεται ποτέ βαρετή, επειδή οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί.
Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2007 (μια εποχή που μπορούσα να πάω και που μοιάζει τόσο μακρινή πλέον) είχα δει την ταινία Πατέρα μου, αφέντη μου, όπου ένας αυστηρός ραβίνος απαγορεύει κάθε εκδήλωση συναισθήματος στην οικογένειά του, ακόμα κι όταν ο μοναχογιός του πνίγεται στη θάλασσα!
Προφανώς, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τα μόνα θύματα της καταπιεστικής ισραηλινής κοινωνίας.
Πάντως, η απειλή του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή αλλάζει τη συμπεριφορά των ΗΠΑ: την Τρίτη, ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου έγινε μεν δεκτός με ενθουσιασμό από τους Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο, αλλά ο Ομπάμα είχε τηλεδιάσκεψη με τους Ευρωπαίους για την Ουκρανία, ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν έλειπε στο εξωτερικό και ο ΥΠΕΞ Τζον Κέρι βρισκόταν στην Ελβετία για συναντήσεις με τον Ιρανό ομόλογό του. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Νετανιάχου, οι ΗΠΑ δέχτηκαν επιτέλους τη βοήθεια του Ιράν για την ανακατάληψη του Τικρίτ. Βορειότερα, όμως, στη Μοσούλη, οι τζιχαντιστές κατέστρεφαν με μπουλντόζες τα υπέροχα μνημεία της Νιμρούντ.
Στο μεταξύ, με υπεράνθρωπες προσπάθειες, οι Κούρδοι κατάφεραν να ανακαταλάβουν το Κομπάνι. (εδώ)
Το Ισλαμικό Κράτος ή ISIS, που έρχεται από ένα εφιαλτικό παρελθόν (ή μήπως από το μέλλον;), είναι το θέμα της θαυμάσιας ταινίας Τιμπουκτού του Αμπντεραμάν Σισακό από το Μάλι. Στο Τιμπουκτού, μια πανάρχαια πόλη με υπέροχα κτήρια από λάσπη, εισέβαλαν το 2012 οι τζιχαντιστές και επέβαλαν τους γελοίους κανόνες τους: οι γυναίκες να φορούν μαντίλα, κάλτσες, γάντια και να μην κυκλοφορούν στους δρόμους, να μην ακούγεται μουσική, να μην παίζει κανείς μπάλα ! Μια πωλήτρια ψαριών που διαμαρτύρεται συλλαμβάνεται, μια γυναίκα τιμωρείται με δεκάδες βουρδουλιές επειδή τραγουδούσε και μια τρίτη λιθοβολείται μαζί με τον σύντροφό της μέχρι θανάτου επειδή δεν ήταν παντρεμένοι! Η οικογένεια ενός τουαρέγκ αγελαδοτρόφου ζει ειδυλλιακά έξω από την πόλη, μέχρις ότου εκείνος κάνει το μοιραίο λάθος που θα τους καταστρέψει.
Δικαίως η ταινία θεωρήθηκε από τις καλύτερες της περσινής χρονιάς, αφού καταφέρνει με απλότητα και θάρρος να μιλήσει για το δράμα που βιώνει η αφρικανική χώρα στα χέρια των τζιχαντιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου