Όχι, δεν αναφέρομαι στη σχέση του ελληνικού κράτους με την άρχουσα τάξη. Πρόκειται για ισπανική ταινία με αυθεντικό τίτλο Cien años de perdón
Μέχρι πριν από 3-4 χρόνια, από ισπανικό κινηματογράφο γνώριζα μόνο τον Πέδρο Αλμοδόβαρ -ο οποίος πλέον έχει στερέψει από ιδέες και τον ξαναθυμηθήκαμε όταν εμφανίστηκε στα Panama Papers- και τον Αλεχάντρο Αμενάμπαρ ("Η θάλασσα μέσα μου"), που είναι Χιλιάνος.
Δειλά δειλά άρχισαν να προβάλλονται ισπανικές κωμωδίες, αλλά και δραματικές ταινίες, που ήταν πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες ιταλικές. Πόσω μάλλον από τις γαλλικές.
Και ξαφνικά, πρόπερσι εμφανίστηκε το πρώτο νουάρ με τίτλο Το μικρό νησί, που έμοιαζε ωστόσο με την εξαιρετική αμερικανική σειρά True Detective.
Προχθές είδα την ταινία Ποιος κλέβει ποιον; όπου παίζει η ντριμ τιμ του ισπανικού κινηματογράφου. Δεν είναι μια ακόμα ληστεία τράπεζας, αλλά η καλύτερη ταινία με τέτοιο θέμα, που έχω δει. Και έχω δει πολλές.
Όλα, από τα μέλη της σπείρας, τους αστυνόμους, τους ομήρους, τη συνεχή βροχή, το κτήριο της τράπεζας και το σχέδιο απόδρασης, αποδίδονται εξαιρετικά. Κάτι επίσης που οι Αμερικανοί -όταν το θίγουν- το θίγουν επιδερμικά και μεσσιανικά, είναι οι πολιτικές νύξεις. Η ταινία αναφέρεται στη διαφθορά των πολιτικών και στο σύστημα που τους καλύπτει, μέχρις ότου απειληθεί και το ίδιο. Δεν υπάρχουν ήρωες, ούτε αδέκαστοι κρατικοί λειτουργοί. Το σενάριο δεν προσπαθεί να κάνει συμπαθείς τους ληστές. Αναδεικνύει χαρακτήρες, οι οποίοι προσπαθούν να επωφεληθούν από μια έκρυθμη κατάσταση. Σκοπός του δεν είναι οι φαντασμαγορικές εκρήξεις ούτε οι καταστροφές. Κάθε λάθος και κάθε ζημιά έχει λογική εξήγηση. Δεν γίνονται για εντυπωσιασμό. Ωστόσο, η δράση είναι καταιγιστική, χωρίς να κάνει πουθενά κοιλιά.
Εν ολίγοις, αναζητήστε την ταινία αυτή. Αξίζει την προσοχή σας.
Μέχρι πριν από 3-4 χρόνια, από ισπανικό κινηματογράφο γνώριζα μόνο τον Πέδρο Αλμοδόβαρ -ο οποίος πλέον έχει στερέψει από ιδέες και τον ξαναθυμηθήκαμε όταν εμφανίστηκε στα Panama Papers- και τον Αλεχάντρο Αμενάμπαρ ("Η θάλασσα μέσα μου"), που είναι Χιλιάνος.
Δειλά δειλά άρχισαν να προβάλλονται ισπανικές κωμωδίες, αλλά και δραματικές ταινίες, που ήταν πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες ιταλικές. Πόσω μάλλον από τις γαλλικές.
Και ξαφνικά, πρόπερσι εμφανίστηκε το πρώτο νουάρ με τίτλο Το μικρό νησί, που έμοιαζε ωστόσο με την εξαιρετική αμερικανική σειρά True Detective.
Προχθές είδα την ταινία Ποιος κλέβει ποιον; όπου παίζει η ντριμ τιμ του ισπανικού κινηματογράφου. Δεν είναι μια ακόμα ληστεία τράπεζας, αλλά η καλύτερη ταινία με τέτοιο θέμα, που έχω δει. Και έχω δει πολλές.
Όλα, από τα μέλη της σπείρας, τους αστυνόμους, τους ομήρους, τη συνεχή βροχή, το κτήριο της τράπεζας και το σχέδιο απόδρασης, αποδίδονται εξαιρετικά. Κάτι επίσης που οι Αμερικανοί -όταν το θίγουν- το θίγουν επιδερμικά και μεσσιανικά, είναι οι πολιτικές νύξεις. Η ταινία αναφέρεται στη διαφθορά των πολιτικών και στο σύστημα που τους καλύπτει, μέχρις ότου απειληθεί και το ίδιο. Δεν υπάρχουν ήρωες, ούτε αδέκαστοι κρατικοί λειτουργοί. Το σενάριο δεν προσπαθεί να κάνει συμπαθείς τους ληστές. Αναδεικνύει χαρακτήρες, οι οποίοι προσπαθούν να επωφεληθούν από μια έκρυθμη κατάσταση. Σκοπός του δεν είναι οι φαντασμαγορικές εκρήξεις ούτε οι καταστροφές. Κάθε λάθος και κάθε ζημιά έχει λογική εξήγηση. Δεν γίνονται για εντυπωσιασμό. Ωστόσο, η δράση είναι καταιγιστική, χωρίς να κάνει πουθενά κοιλιά.
Εν ολίγοις, αναζητήστε την ταινία αυτή. Αξίζει την προσοχή σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου