Something happened here, dad!

«Στην κοιλάδα του Ηλά, ο Δαβίδ συνάντησε και νίκησε τον Γολιάθ. Αλλά πάνω απ’ όλα νίκησε το φόβο του», λέει ο πρωταγωνιστής, ένας «στρατόκαυλος» βετεράνος του Βιετνάμ και «καλός πατριώτης», στο παιδάκι της αστυνομικού (αγνώριστη η κούκλα Σαρλίζ Θερόν, αποδεικνύει για μια φορά ακόμα το ταλέντο της!). Ο βετεράνος μας (ο εξαιρετικός Τόμι Λι Τζόουνς), που λέτε, είχε δύο γιους, τους έστειλε στο στρατό και τώρα δεν έχει κανένα, διότι ο δεύτερος επιστρέφει από το Ιράκ αλλά αγνοείται!

Όταν το πτώμα ανακαλύπτεται διαμελισμένο και καμένο, ο πεισματάρης πατέρας πιέζει την αστυνομικό να ψάξει το θέμα, χωρίς να υποψιάζεται ότι θα αναγκαστεί να αντικρίσει τους σκελετούς που η Αμερική κρύβει στη ντουλάπα: τη βίαιη ή και παρανοϊκή συμπεριφορά των στρατιωτών που επιστρέφουν από το Ιράκ μισότρελοι ή ναρκομανείς! Αλλά θα αντιμετωπίσει και τους δικούς του δαίμονες: όταν ο γιος του είχε προσπαθήσει να του πει στο τηλέφωνο «something happened here, dad!», εκείνος τον είχε απλώς ρωτήσει αν ήταν κανείς γύρω και τον άκουγε! Διότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το να φέρεται σαν άντρας ο γιος του και όχι το πώς ένιωθε στην κόλαση. «Μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι, ο στρατός ήταν η μόνη τους επιλογή! Μου τους πήρες και τους δυο! Ας μου άφηνες τον έναν», τον κατηγορεί η γυναίκα του (Σούζαν Σαράντον).

"Γιατί ο βασιλιάς έστειλε τον Δαβίδ να πολεμήσει τον Γολιάθ, ενώ ήταν νεαρό αγόρι;", ρωτάει ο μικρούλης τη μαμά του στο τέλος. "Δεν ξέρω", απαντάει εκείνη. "Νομίζω ότι φοβόταν", αποφαίνεται το παιδάκι.

Φαίνεται πως το Χόλιγουντ βιάζεται να γυρίσει ταινίες για τον ήδη χαμένο πόλεμο στο Ιράκ –κάτι που άργησε πολύ να κάνει για το Βιετνάμ! Ταινίες όπως η εξαιρετική «Επιστροφή» ή η «Αποκάλυψη τώρα!» δημιουργήθηκαν μετά το 1975, όταν δηλαδή ο πόλεμος είχε τελειώσει, το αντιπολεμικό κίνημα είχε καταλαγιάσει και η Αμερική έγλειφε τις πληγές της. Σήμερα, παρά την έλλειψη πληροφόρησης -η οποία εμποδίζει τον αμερικανικό λαό να μάθει ποιες είναι οι πραγματικές επιπτώσεις του πολέμου τόσο στο Ιράκ όσο και στον ίδιο- η βιομηχανία του θεάματος δειλά και ελεγχόμενα βάζει κάποια ερωτηματικά.

Η «Κοιλάδα του Ηλά» δεν είναι σε καμιά περίπτωση «Ο αγνοούμενος» του Γαβρά, ας μην γελιόμαστε! Είναι όμως μια καλή απόπειρα να ειπωθούν κάποια πράγματα. Μου άρεσε περισσότερο από τους «Λέοντες αντί αμνών». Αυτές είναι οι πρώτες ταινίες. Σύντομα θα δούμε κι άλλες, πιστεύω.