Καλό μήνα!
Πρωτομαγιά των εργατών που διεκδίκησαν το 1886 οκτάωρο στο Σικάγο (εδώ),
Πρωτομαγιά των διακοσίων εκτελεσμένων της Καισαριανής (εδώ),
Πρωτομαγιά του περίεργου τροχαίου όπου σκοτώθηκε το 1976 ο Αλέκος Παναγούλης (εδώ).
Χρωστάμε πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους. Καλό θα ήταν να το θυμόμαστε, έστω και μπροστά στην κάλπη. Διότι οι ανιστόρητοι κι οι τάχαμου απολίτικοι στέλνουν καραγκιόζηδες και νεοναζί στη Βουλή.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τις Μητέρες της Plaza de Mayo (Πλατεία Μαΐου). Εκείνες τις ατρόμητες Αργεντίνες, που μαζεύονταν κάθε εβδομάδα στο Μπουένος Άιρες, ζητώντας να μάθουν για την τύχη των αγνοούμενων παιδιών τους, αλλά και διεκδικώντας τα εγγόνια τους που είχαν δοθεί για υιοθεσία σε στελέχη της δικτατορίας.
30.000 ήταν οι αγνοούμενοι μετά την επιβολή του καθεστώτος Βιδέλα τον Μάρτιο του 1976. Μόλις 14 οι τολμηρές που μαζεύτηκαν στις 30 Απριλίου 1977 στην Πλατεία Μαΐου μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο, κάθισαν στα παγκάκια και παρίσταναν ότι έπλεκαν. Όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τις διώξουν, αυτές χωρίστηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν να βηματίζουν ήρεμα γύρω από την πλατεία (εδώ). Μέχρι το τέλος της χρονιάς εκείνης, οι 14 "Locas" (τρελές) -όπως τις αποκαλούσαν περιφρονητικά οι πραξικοπηματίες- είχαν γίνει 150, παρά τη βία και τις φυλακίσεις.
Και μαζεύονταν κάθε Πέμπτη, μέχρι το 1983, που το καθεστώς επέτρεψε τη διεξαγωγή εκλογών. Έκτοτε, οι Μητέρες διεκδικούσαν την τιμωρία των δολοφόνων, μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τον Κίρτσνερ, οπότε κάποιοι πράγματι δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν.
Δεν έμαθαν όλες τι απέγιναν τα παιδιά τους. Πολλά πέθαναν από τα βασανιστήρια και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους και άλλα πετάχτηκαν στον ωκεανό. Οι Μητέρες της Πλατείας Μαΐου, όμως, κατάφεραν να κρατήσουν το δράμα του αργεντινού λαού στη διεθνή επικαιρότητα για πολλά χρόνια.
Δίχως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς, από την άλλη, οι αντίπαλοί τους να έχουν τα σημερινά μέσα προπαγάνδας. Μόνο το φόβο. Αυτό το υπερόπλο κάθε εξουσίας. Που εκείνες τον αγνόησαν.
Ο αγώνας των αδάμαστων αυτών γυναικών ενέπνευσε δημιουργούς, όπως:
τον σκηνοθέτη Λουίς Πουένσο, του οποίου η συγκλονιστική Επίσημη Ιστορία αναφέρεται στις υιοθεσίες παιδιών των αγνοουμένων, και
τον συγγραφέα Καρίλ Φερέ, που δανείζεται μια από τις Μητέρες για το βιβλίο του Μαπούτσε.
Πρωτομαγιά των εργατών που διεκδίκησαν το 1886 οκτάωρο στο Σικάγο (εδώ),
 |
| του Τάσου Αναστασίου |
Πρωτομαγιά του περίεργου τροχαίου όπου σκοτώθηκε το 1976 ο Αλέκος Παναγούλης (εδώ).
Χρωστάμε πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους. Καλό θα ήταν να το θυμόμαστε, έστω και μπροστά στην κάλπη. Διότι οι ανιστόρητοι κι οι τάχαμου απολίτικοι στέλνουν καραγκιόζηδες και νεοναζί στη Βουλή.
 |
| του Τάσου Αναστασίου |
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τις Μητέρες της Plaza de Mayo (Πλατεία Μαΐου). Εκείνες τις ατρόμητες Αργεντίνες, που μαζεύονταν κάθε εβδομάδα στο Μπουένος Άιρες, ζητώντας να μάθουν για την τύχη των αγνοούμενων παιδιών τους, αλλά και διεκδικώντας τα εγγόνια τους που είχαν δοθεί για υιοθεσία σε στελέχη της δικτατορίας.
 |
| "Πού βρίσκονται;" |
Και μαζεύονταν κάθε Πέμπτη, μέχρι το 1983, που το καθεστώς επέτρεψε τη διεξαγωγή εκλογών. Έκτοτε, οι Μητέρες διεκδικούσαν την τιμωρία των δολοφόνων, μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τον Κίρτσνερ, οπότε κάποιοι πράγματι δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν.
Δεν έμαθαν όλες τι απέγιναν τα παιδιά τους. Πολλά πέθαναν από τα βασανιστήρια και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους και άλλα πετάχτηκαν στον ωκεανό. Οι Μητέρες της Πλατείας Μαΐου, όμως, κατάφεραν να κρατήσουν το δράμα του αργεντινού λαού στη διεθνή επικαιρότητα για πολλά χρόνια.
Δίχως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς, από την άλλη, οι αντίπαλοί τους να έχουν τα σημερινά μέσα προπαγάνδας. Μόνο το φόβο. Αυτό το υπερόπλο κάθε εξουσίας. Που εκείνες τον αγνόησαν.
 |
| "Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωράμε" (χθες, στην 40ή επέτειο) |
τον σκηνοθέτη Λουίς Πουένσο, του οποίου η συγκλονιστική Επίσημη Ιστορία αναφέρεται στις υιοθεσίες παιδιών των αγνοουμένων, και
τον συγγραφέα Καρίλ Φερέ, που δανείζεται μια από τις Μητέρες για το βιβλίο του Μαπούτσε.
 |
| Στο κέντρο η 88χρονη ιδρύτρια Χέμπε ντε Μποναφίνι στη χθεσινή συγκέντρωση (εδώ) |
2 σχόλια:
Να είσαι καλά Λωτοφάγε, να θυμίζεις τα στραβά και τα ωραία!
Χαίρομαι που συνεχίζεις ακάθεκτος να γράφεις, αμετανόητος μπλόγγερ σαν και μένα..
πάνω που νόμιζα πως απομείναμε ελάχιστοι, βρίσκω πολλους παλιους μπλογκοχωριανούς! :)
Σε ευχαριστώ πολύ, Ροδιά.Γράφω πιο αραιά πλέον και, το χειρότερο, δεν παρακολουθώ συχνά τι γράφουν άλλοι μπλογκοχωριανοί. Κάτι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω νιώθω, μέσα στον γενικό θόρυβο. Ελπίζω να το ξεπεράσω.
Καλό σαββατοκύριακο.
Δημοσίευση σχολίου