Οι απεργίες των Μέσων Μεταφοράς

Άκουσα δια ζώσης και διάβασα στα Κοινωνικά Δίκτυα πως η 48ωρη απεργία των δημοσιογράφων είναι στημένη και κάνει "πλάτη" στην κυβέρνηση. Οι πιο μετριοπαθείς λένε ότι μας στερεί την ενημέρωση, ενώ δεν ιδρώνει το αφτί κανενός. Ούτε της κυβέρνησης -η οποία αποφεύγει έτσι την κριτική για το νομοσχέδιο- ούτε των καναλιών που είναι υπερχρεωμένα.
Παραδόξως, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει ότι χωρίς το αγγελιόσημο το ταμείο του κλάδου θα καταρρεύσει.

news247.gr

Κατά τη γνώμη μου, όμως, οι απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι οι πιο αντιλαϊκές και οι πιο αναποτελεσματικές όλων.
Και εξηγούμαι:

• Όσον αφορά την οικονομική ζημιά, τα μεροκάματα των απεργών που γλιτώνει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι περισσότερα από τα εισιτήρια που χάνονται, δεδομένου ότι υπάρχει πάγια εισιτηριοδιαφυγή, η οποία απλώς αυξήθηκε λόγω κρίσης. 
• Αν στο μετρό μπαίνουν και άνθρωποι που ανήκουν σε ανώτερες εισοδηματικά τάξεις, τον ηλεκτρικό και τα λεωφορεία χρησιμοποιούν κυρίως οι φτωχότεροι συμπολίτες μας. Αυτοί που προσφέρουν "μαύρη" εργασία, που καθαρίζουν σπίτια, που δουλεύουν στα νοσοκομεία και στα σχολεία, που αντιμετωπίζουν επισφάλεια και πληρώνονται σπανίως ή έναντι.
• Αυτά τα μέσα παίρνουν κι οι χαμηλοσυνταξιούχοι για το ραντεβού τους στο ΙΚΑ. Όποιος έχει κλείσει τέτοιο ραντεβού, γνωρίζει πως δεν επιλέγεις την ημερομηνία, ούτε είναι εύκολο να κλείσεις καινούριο.

Εναντίον αυτών των ανθρώπων στρέφονται οι απεργίες στα ΜΜΜ. Που δεν έχουν αυτοκίνητο ή μηχανάκι και θα αναγκαστούν να διανύσουν με τα πόδια μεγάλο μέρος της διαδρομής, ώστε να γλιτώσουν το ταξί.
Πριν από λίγα χρόνια, όταν οι εργαζόμενοι σε Μετρό και ηλεκτρικό έκαναν τη μία απεργία μετά την άλλη, διαλύοντας τα νεύρα και το πορτοφόλι μας, είχαν ισχυριστεί πως "το επιβατικό κοινό" τούς υποστήριζε, επειδή δεν διαμαρτυρόταν!  Υπενθυμίζω ότι εκείνες οι κινητοποιήσεις έληξαν με την επιστράτευση των εργαζομένων, χωρίς και πάλι κανένας επιβάτης να διαμαρτυρηθεί.
Δυστυχώς, εδώ και έξι χρόνια ελάχιστοι πολίτες αντιδρούν στα κακώς κείμενα. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν με άδειο βλέμμα. Κλεισμένοι στη θλίψη τους.  
Οι αιτίες; MARFIN, διάλυση των Αγανακτισμένων, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Με αυτή τη σειρά.
Ακόμα και το κύμα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες φθίνει σιγά σιγά, εξαιτίας της συνεχιζόμενης κωλυσιεργίας εκ μέρους της κυβέρνησης. Συνεπώς, ας μην θεωρεί κανείς πως έχει τη λαϊκή υποστήριξη επειδή οι πολίτες δεν τον πλακώνουν στις φάπες. Και ο πιο υπομονετικός γάιδαρος, κάποια στιγμή κλοτσάει.