Έξι χρόνια από το έγκλημα της MARFIN

Στις 5 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Θυμάμαι την ευφορία που επικρατούσε, λόγω της συνύπαρξης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στους αθηναϊκούς δρόμους.
Όμως είχαμε πάρει πολλή φόρα, κι η κυβέρνηση του ΓΑΠ όφειλε να μας κόψει το βήχα. Τι αξία έχει η ζωή τριών ανθρώπων, μπροστά στο θέλημα των τοκογλύφων;
Ο θάνατός τους κι η άγρια καταστολή συμπληρώθηκαν με την κατασυκοφάντηση των διαδηλωτών από τα βοθροκάναλα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ευθύνη έπρεπε να διαχυθεί σε όλους μας. Το σοκ έπρεπε να είναι διπλό: τόσο από το θάνατο των τριών υπαλλήλων, όσο και από την ενοχοποίησή μας.

Μας κατηγόρησαν ότι, αφενός εμποδίζαμε τα πυροσβεστικά οχήματα να φτάσουν στο φλεγόμενο κτήριο και αφετέρου ότι βρίζαμε τους εργαζόμενους της MARFIN, επειδή δεν είχαν απεργήσει!
( Εδώ όσα είχα γράψει εν θερμώ εκείνη τη μέρα. Διαβάστε και τα σχόλια)
( Εδώ η ακόμα καλύτερη περιγραφή του Πέτρου Κωνσταντίνου, εκλεγμένου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Δήμο Αθηναίων)

http://www.avgi.gr/article/666849/upothesi-marfin-baries-poines-gia-treis-alla-me-anastoli

Βρήκαν ευήκοα ώτα. Ώτα που θα εξακολουθούσαν για χρόνια να τους ακούνε και να τους πιστεύουν. Κάποιοι -δεν ξέρω πόσοι- έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε έχουν ήδη ξεχάσει τους Σαμαροβενιζέλους, τον Προβόπουλο, τον ΓΑΠ, τον Στουρνάρα, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

Για το έγκλημα, κατηγορήθηκαν τέσσερα στελέχη της τράπεζας, καταδικάστηκαν μόνο οι τρεις το 2013 και παραμένουν ελεύθεροι, ώσπου να εκδικαστεί η έφεση.
Καθόλου περίεργο σε μια χώρα όπου στέλνουν εύκολα στη φυλακή τους φτωχούς, αλλά οι ιδιοκτήτες τραπεζών κυκλοφορούν ανενόχλητοι, ακόμα κι αν ευθύνονται τόσο για το θάνατο εργαζομένων, όσο και για τη χρεοκοπία ενός άλλου κράτους.