Η σοφία της ηλικίας και άλλοι μύθοι

Κάποτε -πολύ κάποτε, όμως- συμπαθούσα τον καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση. Όταν έβγαινε στην τηλεόραση για να πάρει μέρος σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις της ειδικότητάς του, μετά την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ.
Το 2012 εξελέγη βουλευτής με τη ΔΗΜΑΡ. Στο μεταξύ είχε αποκτήσει εκείνο το περίεργο υφάκι του παλαιοπασόκου. Όσον καιρό το κόμμα του συγκυβερνούσε με τους σαμαροβενιζέλους, το έπαιζε "στηρίζω κριτικά, αλλά παραμένω". Πού να τρέχεις;

Για κάποιον λόγο που μου διαφεύγει, έγινε υπουργός της νέας κυβέρνησης. Είπαν ότι ξέρει τη νοοτροπία των αστυνομικών, επειδή κάνει μάθημα στη σχολή τους.
Το κατάπιαμε. Η πρώτη του δουλειά ήταν να αφαιρέσει τα κάγκελα από τη Βουλή. Επίσης άφησε ανοιχτό το μετρό Συντάγματος κατά τη διάρκεια της αντιφασιστικής διαδήλωσης. Απλά και αυτονόητα πράγματα για μια δημοκρατία, που μας γέμισαν χαρά, ύστερα από τόσα χρόνια καταστολής.
Μετά άρχισε η κατηφόρα: "αντιεξουσιαστές" που έκαιγαν κάθε τόσο τα Εξάρχεια ανενόχλητοι, η κατάληψη της Πρυτανείας από άσχετους επί δέκα μέρες και που διαλύθηκε την ίδια μέρα που ο υπουργός Δικαιοσύνης κατέθετε το νόμο για το σωφρονιστικό σύστημα, το άρθρο στα ΝΕΑ και, φυσικά, η επίθεση των ΜΑΤ εναντίον των κατοίκων της Ιερισσού στις Σκουριές.

Όλα έδειχναν πως, όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να ελέγξει την αστυνομία, αλλά και διάλεξε να κλαυτεί στη ναυαρχίδα του ΔΟΛ!
"Ο κύριος καθηγητής φαλτσάρει επικίνδυνα", είπαμε. Δυστυχώς, ο Πρωθυπουργός δεν τον ξήλωσε. 'Ίσως κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την ηλεκτρική καρέκλα Προστασίας του Πολίτη. Ίσως και να είναι ο χρήσιμος ηλίθιος. Χλομό το βλέπω, αλλά ίσως.
Σήμερα, όμως, ξεπέρασε τον εαυτό του σε επιπολαιότητα: μίλησε για κώδικα τιμής μέσα στις φυλακές και για γρήγορο θάνατο του πατροκτόνου!
Σαν να αγόρευε σε καφενείο, ενώπιον αργόσχολων κομπλεξικών συνταξιούχων. Ανέξοδα, αστόχαστα, και με τη σιγουριά του ανίδεου.

Παγώσαμε. Είναι δυνατόν ο Υπουργός να δηλώνει ότι δεν είναι σε θέση να προστατέψει μια ζωή; Είναι δυνατόν να θεωρεί φυσικό κάποιοι να βάψουν τα χέρια τους με αίμα, ενώ ο ίδιος θα σφυρίζει αδιάφορα;
Ο Γ.Ανδρουλιδάκης, δημοσιογράφος στο Κόκκινο, ανακάλεσε στη μνήμη μας μια άλλη περίπτωση πριν από 21 χρόνια: ένας πατέρας, ονόματι Δουρής, καταδικάστηκε για βιασμό και δολοφονία ενός από τα παιδιά του. Οι συγχωριανοί του απειλούσαν να τον κατασπαράξουν. Η ασήμαντη λεπτομέρεια ήταν πως ο Δουρής εξέδιδε τα παιδιά του. Δηλαδή, κάποιοι από αυτούς που κατελήφθησαν από ιερή οργή, πιθανότατα υπήρξαν πελάτες των θυμάτων!
Στη φυλακή, το τέρας εκείνο λυντσαρίστηκε επανειλημμένα, μέχρις ότου βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Αυτός είναι ο άγραφος "κώδικας τιμής" των φυλακών. Αυτόν επικαλέστηκε ο Πανούσης, ίσως χαμογελώντας αυτάρεσκα.
Όχι, ούτε αυτή τη φορά παραιτήθηκε...