Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

3 του Σεπτεμβρη να ξεχνάς....

Εκατόν εβδομήντα χρόνια πέρασαν από τότε που κάτι ψειριάρηδες με φουστανέλες, και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Καλλέργη, μαζεύτηκαν μπροστά στα τότε ανάκτορα, ζητώντας από το βασιλιά Όθωνα "σύνταγμα".

Αρχείο:3η Σεπτεμβρίου.jpg

Ανάθεμα κι αν καταλάβαιναν τι σήμαινε η λέξη.
Ήξεραν όμως ότι δεν ανέχονταν άλλο τη βαυαρική εξουσία.

Από τότε, τα Ανάκτορα έγιναν Βουλή, ο Βασιλικός Κήπος της Αμαλίας μετονομάστηκε σε Εθνικό, η Πλατεία φιλοξένησε τους Αγανακτισμένους, οι "Βαυαροί" επέστρεψαν για τα καλά, και το Σύνταγμα μετατράπηκε σε κουρελόχαρτο.
Άλλωστε, "στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς / ποτέ δεν χάνει".

Όμως, σήμερα είναι και η 39η επέτειος από την ίδρυση του κόμματος που κατέστρεψε την Ελλάδα.
Όχι τους Έλληνες.
Αυτοί την είχαν την πετριά.

Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι στους "Κωλοέλληνες" της γενιάς μου. Που έκλεψαν, κορόιδεψαν, διέφθειραν, αδίκησαν, πάτησαν επί πτωμάτων.
Που εξόντωσαν -ηθικά ή κυριολεκτικά- ό,τι καλό γεννήθηκε ή είχε απομείνει από τον Εμφύλιο.
Που πρέσβευαν "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" και το δίδαξαν επίσης στα παιδιά τους.
Που έφτιαξαν ένα "κράτος ασυστόλων / και πεσμένων κώλων"
Που παρακολουθούν απαθείς το ξεπούλημα μιας χώρας, ενώ οφείλουν να την προστατέψουν και να την παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Και στηρίζουν έναν εσμό δωσιλόγων, μερικές αδίστακτες οικογένειες και μια δράκα εγκληματιών που ομνύουν στον αγκυλωτό σταυρό.
"Δεν υπάρχει ελπίς / στην Ελλάδα ζεις"

Θέλω, λοιπόν, να τους αφιερώσω ένα τραγούδι του Νιόνιου του Σαββόπουλου -από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ. Από το 1988. Προφητικό. Κι ας μας απογοήτευσε μετά. 

Προσέξτε τους στίχους ,

"Καλώς να έρθουν οι φρικτοί μικρομεσαίοι
να ξεσαλώσουν
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά
ούτε το φως δεν θα πληρώσουν",

[Πρώτη παρένθεση: τους στίχους,
"Πίσω απ' τ' αυτάρεσκα τραγούδια μας / η σήψη προχωρούσε",
θέλω να τους αφιερώσω στην πανεπιστημιακό Λένα Διβάνη, που έσπευσε να αποκαλέσει "τζαμπατζή" έναν άνεργο νέο χωρίς εισιτήριο, και να της θυμίσω ότι πέρυσι στο "Γκαγκάριν", σε μια συζήτηση με θέμα τα κοινωνικά δίκτυα, είχε τονίσει πόσο προσεκτικοί με αυτά τα μέσα οφείλουν να είναι οι διάσημοι.
Κυρία Διβάνη μου, μετά τα 50 δεν δικαιολογούνται τα "συγγνώμη, ήμουν βιαστική"]

[Δεύτερη παρένθεση: τους στίχους,
"Ήμασταν πάντοτε μιας ήττας που νικάει την εξουσία / και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία",
θέλω να τους αφιερώσω στον Αλάξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη θερμή παράκληση να αποφύγουν μια θλιβερή επανάληψη]

6 σχόλια:

Mia Petra είπε...

Επέστρεψες δριμύτατος......!!
Καλό σου βράδυ φίλε Λωτοφάγε. :)

Λωτοφάγος είπε...

@ Και έξω φρενών, επίσης. :)) Καλή σου νύχτα, Πέτρα.

akrat είπε...

τα ανάκτορα... ύπως λέει ο Βουρνάς... σφάξανε ένα μόσχο και τα κομμάτια τα μοίρασαν σε μέρη της ΑΘήνας... Αυτό που δεν σάπισε πολύ επιλέχθη για ανάκτορα... γιατί προσωρινά μετά το Ναύπλιο μέναν σε ένα πλουσιόσπικο στην Κλαυθμώνος...

...Ατακαδόρ είπε...

Καλώς επανήλθες Λωτ.

Δεν το σημείωσες εσύ, το γράφω εγώ:
Η επιλογή της 3ης Σεπτέμβρη 1974 για την διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ ήταν η πρώτη καπηλεία της ιστορικής μνήμης από τον «χαρισματικό» ιδρυτή του.

Ακολούθησαν πολλές άλλες, αμέτρητες. Ήδη όμως από αυτήν την πρώτη έπρεπε να είχαμε καταλάβει το ποιόν του.

Λωτοφάγος είπε...

@ Κι όλα αυτά, επειδή δεν είχαν μετεωρολόγους, γεωλόγους, ειδικούς στην κλιματική αλλαγή και στις δημόσιες σχέσεις, πρετεντέρηδες, αδώνιδες και Μουρούτηδες, Ακράτ.
Τι να πεις; Απολίτιστοι άνθρωποι!

Λωτοφάγος είπε...

@ Ορθώς το επισημαίνεις, Ατακαδόρ. "Ακολούθησαν πολλές άλλες, αμέτρητες".
Όμως, ο λαός αδημονούσε να κηδέψει την "λατρευτή μας Δεξιά". Και τελικά του προέκυψε Βενιζέλος. Με εξαιρετικές φαεινές για φόρους και ξεπούλημα.