Φράουλες και αίμα 2, 3, 2013

Εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε αποφασίσει ως οικογένεια να καταναλώνουμε με περίσκεψη και συνείδηση. Ακόμα και τώρα, που έχουμε διασκορπιστεί, ενημερώνουμε ο ένας τον άλλο, συνεχίζοντας να στηρίζουμε ό,τι αξίζει. Ιδίως τη μεσογειακή διατροφή.

Ξεκινήσαμε με τα κρητικά οπωροκηπευτικά, όταν μάθαμε τι ποσοστό καρκίνου υπάρχει στους καλλιεργητές της Ιεράπετρας εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Εφόσον έχουμε δυνατότητα επιλογής, δεν δεχόμαστε να μας ταΐζουν δηλητήρια για να πλουτίζουν. Το ίδιο ισχύει για τα προϊόντα της περιοχής του Ασωπού -όταν φυσικά δεν βαφτίζονται αλλιώς. Αν οι κάτοικοι δεν κάνουν τίποτε για να σταματήσει η ρύπανση του ποταμού, κάποιο λόγο θα έχουν. Αυτή τη χώρα την έχουν φάει τα μικροσυμφέροντα. Εμείς, όμως, δεν θα τους σιγοντάρουμε.
Συνεχίσαμε με τα κρέατα, αποφεύγοντας ολλανδικά, γαλλικά και γερμανικά, τα οποία προέρχονται από εργοστάσια όπου τα δύσμοιρα ζώα βασανίζονται φρικτά σε όλη τη σύντομη ζωή τους. Επειδή και στην Ελλάδα υφίστανται τα πάνδεινα -κυρίως τα κοτόπουλα- μειώσαμε πάρα πολύ τις ποσότητες κρέατος που τρώμε. Ούτως ή άλλως, καλό δεν κάνει.

Όταν οι βιοκαλλιεργητές πήραν άδεια για δικές τους λαϊκές, γίναμε αμέσως πελάτες. "Μα είναι ακριβά", μας έλεγαν όσοι είναι φθηνοί στο στάρι και ακριβοί στο άχυρο. "Αγοράστε μόνο όσα χρειάζεστε. Μειώνετε έτσι και τα σκουπίδια σας", απαντούσαμε. "Πιστεύετε ότι δεν έχουν λιπάσματα και φυτοφάρμακα;" επέμεναν. Πιστεύουμε στα μάτια μας: τα λαχανικά έχουν πολλές φορές σκουλικάκια και εντομάκια, τα οποία δεν επιβιώνουν σε φάρμακα, ενώ οι καρποί έχουν φυσιολογικό μέγεθος, και σχήμα που δεν παραπέμπει σε πλαστικά ομοιώματα. Επιπλέον, ενθαρρύνουμε τους αγρότες να στηρίζονται στη φύση και όχι στη Monsanto. Δυστυχώς, λίγοι χρησιμοποιούν παραδοσιακούς σπόρους. Αμείβονται, όμως, από το "κοινό" τους που αυξάνεται συνεχώς. Αποφεύγουμε επίσης οπωροκηπευτικά εκτός εποχής, διότι απαιτούν τεράστια σπατάλη καυσίμων.

Εννοείται πως προτιμάμε τα ελληνικά προϊόντα, πολύ πριν από τη διαφημιστική εκστρατεία. Όχι για εθνικιστικούς λόγους, αλλά επειδή η κατανάλωση είναι αλυσίδα: εάν οι παραγωγοί εισπράττουν, παραμένουν στη γη τους ή στην πόλη τους, ψωνίζουν από μαγαζιά της περιοχής τους και δίνουν δουλειά σε διάφορους επαγγελματίες και επιστήμονες. Επίσης μειώνονται οι εκπομπές CO2 που προκαλούνται από τις μεταφορές προϊόντων από χώρα σε χώρα. Παράλληλα δίνουμε κίνητρο για βελτίωση και καινοτομία στους παραγωγούς.

Εάν κάποιο μεταποιημένο προϊόν είναι ελαττωματικό, τηλεφωνούμε στην εταιρεία και διαμαρτυρόμαστε. Αν και το αντικαθιστούν, ποτέ δεν μας έχουν ενημερώσει για την αιτία, παρόλο που μας διαβεβαιώνουν ότι θα το κάνουν. Δικαίως αναρωτιέστε γιατί δεν ειδοποιούμε την Υπηρεσία Καταναλωτή. Μα, διότι ξεκινά μια χρονοβόρα διαδικασία, η οποία σπανίως καταλήγει κάπου. Διαμαρτυρόμενοι στην εταιρεία, χτυπάμε ένα καμπανάκι. Αν δεν συμμορφωθεί, την πληροφορούμε ότι δεν θα ξαναπάρουμε τα προϊόντα της. Αυτή η διαδικασία είναι συντομότερη και, συνήθως, πιο αποτελεσματική. Αν κάποιος έχει άλλη πρόταση, ας μου την πει.

Κάθε φορά που πέφτει η ιδέα για μποϊκοτάζ στα προϊόντα χώρας με εγκληματική ή αντικοινωνική συμπεριφορά, ακολουθούμε πρόθυμα. Για παράδειγμα, πάνε χρόνια που δεν αγοράζουμε ισραηλινά προϊόντα (το bar code αρχίζει από 729), μπανάνες Chiquita και διάφορα άλλα. 

Στο πλαίσιο του σκεπτικού αυτού, γράφω μερικές φορές για συγκεκριμένα προϊόντα και εταιρείες. Πάντα προσεκτικά, για να μην θεωρηθεί από τους καχύποπτους συνέλληνες ότι κάνω διαφήμιση. Ασχέτως αν οι ίδιοι καταπίνουν αμάσητα ό,τι τους σερβίρει η τηλεόραση και μετά το αγοράζουν, νομίζοντας πως είναι δική τους απόφαση. Δυστυχώς, η καταναλωτική συνείδηση που λαμβάνει υπόψη της ηθικούς και πρακτικούς λόγους θέλει προσπάθεια για να κτιστεί. Δεν φτιάχνεται από τα πρωινάδικα.

Στο θέμα της ημέρας τώρα: το 2008 ακούσαμε για πρώτη φορά το όνομα Μανωλάδα. Μέχρι τότε αγοράζαμε φράουλες, χωρίς να προσέχουμε την προέλευση. Οι συνθήκες ζωής των μεταναστών στα χωράφια της περιοχής μάς σόκαραν. Το ίδιο και η συμπεριφορά των μπουρτζόβλαχων που το παίζουν τσιφλικάδες, αλλά και η συνενοχή των αρχών, που βλέπουν και δεν μιλούν. Έκτοτε, δεν αγοράσαμε ξανά φράουλες Μανωλάδας. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτές. Το ξέρω ότι είμαστε σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δεν θέλουμε να χρηματοδοτούμε αυτή την απάνθρωπη και ντροπιαστική κατάσταση. 
Άκουγα σήμερα τον Μάκη Νοδάρο να λέει στον Αρβανίτη (εκπομπή "Φυλή των Φίλων" Στο Κόκκινο) ότι μετανάστες από το Μπαγκλαντες χωρίς χαρτιά δουλεύουν σαν δούλοι ολημερίς, κοιμούνται σε άθλια παραπήγματα εκτεθειμένοι στο κρύο και τον καύσωνα, εξαναγκάζονται να ψωνίζουν με καπέλο από μαγαζιά που τους πουλάνε ληγμένα ΜΕΣΑ στο κτήμα, κακοποιούνται, δεν αμείβονται έστω και με το γλίσχρο μεροκάματο που έχει συμφωνηθεί και επιπλέον πυροβολήθηκαν από τους μπράβους επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα έξι μηνών! Αυτή είναι μια εικόνα που θα έπρεπε να ευαισθητοποιήσει τον κάθε έντιμο πολίτη. Το ίδιο και η συμπεριφορά της αστυνομίας και του δήμου. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν ενέχονται όλοι οι εργοδότες. Αν οι υπόλοιποι κλείνουν τα μάτια, είναι συνένοχοι.

Δεν αρκεί να γράφουμε αγανακτισμένοι στο τουίτερ και στα μπλογκ. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Ας μποϊκοτάρουμε τα προϊόντα της περιοχής, για λόγους ανθρωπιάς. Το μόνο που τσούζει τέτοιους τύπους είναι η τσέπη τους. Ας μην τους τη γεμίζουμε, λοιπόν. Όχι στις φράουλες Μανωλάδας.