"Άδικος κόσμος"

Η "Ακαδημία Πλάτωνος" έσκασε σαν βόμβα, θέτοντάς μας το ερώτημα: "κι αν είσαι άλλος από αυτό που νομίζεις;" και κυρίως, "αν είσαι ο χειρότερός σου εφιάλτης;"

Στη δεύτερή του ταινία, ο Φίλιππος Τσίτος αποδεικνύει πως δεν ήταν ένας διάττων αστέρας, αλλά ήρθε για να μείνει. Έστω κι αν τα χρήματα που καταφέρνει να συγκεντρώσει για τις ταινίες του είναι διαρκώς λιγότερα.

Τον Αντώνη Καφετζόπουλο δεν τον συμπαθώ. Διαθέτει εκείνες τις περίεργες αντιφάσεις του Κωνσταντινουπολίτη, που πολλές φορές τον κάνουν αφόρητο. (Το λέω μετά λόγου γνώσεως, διότι είχα παππού Κωνσταντινουπολίτη, τον οποίο αγαπούσα πολύ)

Στο ρόλο του μπάτσου με την εξεγερμένη συνείδηση, είναι απλώς ανυπέρβλητος! Η σκηνή στο καφενείο, όπου εκμυστηρεύεται στη Θεοδώρα Τζήμου το φόνο που διέπραξε, πρέπει να μπει σε ανθολογία. Η Τζήμου ερμηνεύει εξαιρετικά την ατίθασση Δώρα, ενώ ο Στέργιογλου είναι πάντα το σιγουράκι για όποιον ρόλο!

Η μουσική σε ταξιδεύει. Οι χαρακτήρες είναι βαθιά ανθρώπινοι, χωρίς ωραιοποιήσεις. Βγάζουν συναίσθημα, αλλά και γέλιο. Αβίαστα...

Η ιστορία που έγραψε η Δώρα Μασκλαβάνου θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε άχρωμη συνοικία του δυτικού κόσμου, οπουδήποτε ζουν άνθρωποι που δεν χωράνε στα ρούχα τους.

Εκείνο που εύχομαι μονάχα είναι να βρει ο Τσίτος καλύτερο ηχολήπτη την επόμενη φορά! Δεν καταλαβαίνω γιατί ο ήχος εξακολουθεί να είναι κακός σε πολλές ελληνικές ταινίες, όπως και σε εκπομπές της ΕΡΤ. Με τη σημερινή τεχνολογία δεν δικαιολογείται τέτοια ασχετοσύνη.

Υ.Γ. Αύριο θα κυκλοφορήσει επιτέλους η Ελευθεροτυπία των εργαζομένων της. Ίσως ανοίξει μια νέα σελίδα στην έντυπη δημοσιογραφία.