Κάποιοι δεν τους ξεχνούν.

Για 15η μέρα συνεχίζουν την απεργία πείνας οι 237 του μεγάρου Λιβιεράτου (ή μεγάρου "Υπατία") στην Αθήνα και οι 50 συναγωνιστές τους στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Στη σημερινή συνέντευξη τύπου δήλωσαν ότι θα εντείνουν τον αγώνα τους μέχρι να δικαιωθούν.

Να υπενθυμίσω ότι οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν στη χώρα τουλάχιστον 5 χρόνια, αλλά δεν έχουν χαρτιά επειδή δεν έχουν ένσημα. Και δεν έχουν ένσημα, διότι έτσι είναι φθηνότεροι: για τους αγρότες, τους εργολάβους, τους βιοτέχνες. Για όλους εμάς που τους ξεχάσαμε ήδη.

Να υπενθυμίσω, επίσης, ότι χάρη στους μετανάστες μπήκαμε στην ΟΝΕ του Σημίτη, κάναμε το κομμάτι μας με τους Ολυμπιακούς, φροντίσαμε γέρους και παιδιά και χτίσαμε τα αυθαίρετά μας. Κι όταν δεν τους παραδίδουμε στην αστυνομία απλήρωτους, τους απασχολούμε ανασφάλιστους.

Αύριο στις 6 το απόγευμα, μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο οργανώνεται συναυλία συμπαράστασης με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως οι Στάθης Δρογώσης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σπυριδούλα κ.ά.

Ο τόσο ιδιαίτερος τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς έκανε μια εξαιρετική δήλωση. Άκουσα για αυτήν στην εκπομπή της Φωτεινής Λαμπρίδη ("Στο Κόκκινο") και την αλίευσα από το http://rednotebook.gr/details.php?id=1707

«Δεν εκπροσωπώ κανένα κόμμα και κανένα σχηματισμό, ερχόμενος ολόψυχα να συμμετάσχω σ’αυτήν την συναυλία συμπαράστασης. Η απόγνωση όμως των 300 αυτών ανθρώπων είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει απόλυτα ο βαθύτερος εαυτός μου.

Λυπάμαι πάρα πολύ που οι περισσότεροι συμπολίτες μας μπορούν να συγκινούνται από τους λεπρούς της τηλεοπτικής Σπιναλόγκα και όχι από ανθρώπους που ζουν δίπλα μας και που φτάνουν μέχρι τα έσχατα για να αξιωθούν μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Μην ακούτε τους μεγαλοδημοσιογράφους και τα επίσημα media: οι 300 αυτοί δεν θα μπορούσαν να υποκινούνται από κανένα κόμμα, όταν δεν τους φοβίζει καν ο θάνατος. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι κοντά τους, αλλά και να επηρεαστούμε από το θάρρος τους - ειδικά τώρα που κι εμείς ασφυκτιούμε από τις απαιτήσεις ενός χαλασμένου συστήματος που θέλει να επιβιώσει εις βάρος μας.

Μην αφήσουμε τον εντός μας φασισμό να αυταπατάται ότι αν εξαφανίσουμε τους εξαθλιωμένους μετανάστες (που το ίδιο το κράτος και οι λαμογιές του, κρατάνε στη χώρα μας) θα ξαναβρούμε εμείς τα «περασμένα μεγαλεία» μας. Ο μόνος τρόπος να αγγίξουμε πάλι οποιοδήποτε μεγαλείο, είναι να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας και τη δύναμη να καταλαβαίνουμε τους άλλους.

Ελπίζω αυτή η συναυλία να βοηθήσει να συγκινηθούν όλο και περισσότεροι. Ας μη φτάσουμε στο σημείο να παρακολουθήσουμε αδιάφοροι τον θάνατο 300 ανθρώπων. Πρέπει να διαλέξουμε το ρόλο που μας ταιριάζει: αυτόν του Λεωνίδα ή αυτόν του Εφιάλτη;».