Make my day!

Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που ψήφιζε Νίξον και Ρέιγκαν στις δεκαετίες 1970-1990 να μετατρέπεται στον πιο «αριστερό» σκηνοθέτη του Χόλιγουντ την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα;

Είναι δυνατόν ο ηθοποιός που σημάδευε με το 44άρι μάγκνουμ και έλεγε την κυνική ατάκα «Come on, make my day!» να αντιμετωπίζει με τόση τρυφερότητα την τετραπληγική ηρωίδα του στο «Million dollar baby», τη μελαγχολική Μέριλ Στριπ στις «Γέφυρες του Μάντισον» και τον βασανισμένο Τιμ Ρόμπινς στο «Μυστικό ποτάμι»;

Και τέλος, είναι δυνατόν στα 78 του χρόνια να μας δίνει την καλύτερη, την πιο ολοκληρωμένη του ταινία; 

Προφανώς ναι, αν πρόκειται για τον Κλιντ Ίστγουντ, τον άνθρωπο που γνωρίσαμε ως λιγομίλητο καουμπόι στα γουέστερν σπαγκέτι του Σέρτζιο Λεόνε και έγραψε ιστορία ως επιθεωρητής Κάλαχαν, την οποία όμως ανέτρεψε, γυρίζοντας αργότερα τις δικές του ταινίες! 

Ο Κοβάλσκι του «Gran Torino» είναι ένας ρατσιστής μισάνθρωπος που απορρίπτει τους γιους και τα εγγόνια του και απορρίπτεται από αυτούς. Μετά το θάνατο της γυναίκας του, μόνη του παρέα απομένει ένα σκυλί. Ώσπου, ο έφηβος ασιάτης γείτονάς του επιχειρεί να του κλέψει το αυτοκίνητο –ένα συλλεκτικό μοντέλο της Ford (αυτής που τώρα είναι στα πρόθυρα της χρεωκοπίας). Ο γερο-παράξενος θα γίνει για τον μικρό ο παππούς που δεν υπήρξε για τα εγγόνια του, ενώ ταυτόχρονα θα συμφιλιωθεί με τις ενοχές του από τον πόλεμο της Κορέας.Όταν κάποια νύχτα, η ατίθαση και φιλελεύθερη κόρη της οικογένειας θα βιαστεί ομαδικά από μία συμμορία συμπατριωτών της, ο Κοβάλσκι θα οργανώσει μια πρωτότυπη εκδίκηση…  

Νομίζω πως ο γερόλυκος Ίστγουντ κλείνει με αυτή την ταινία τους λογαριασμούς του με όλα τα κλισέ που τον έκαναν διάσημο: τον μοναχικό καβαλάρη που γρυλίζει μασώντας το πουράκι του, το άλογο που έχει αντικατασταθεί από ένα αυτοκίνητο, το όπλο που βγαίνει ταχύτατα από το πόντσο-μπουφάν, το ατσάλινο βλέμμα, τον μάτσο ανδρισμό.

Διότι οι καιροί έχουν αλλάξει κι ο ήρωας είναι ευάλωτος. Η ρατσιστική συμπεριφορά προς όλους δεν ήταν τίποτε άλλο από προπέτασμα καπνού: λαχταράει λίγη ανθρώπινη επικοινωνία, κουράστηκε να είναι μόνος με τους δαίμονές του. Αποδέχεται ακόμα και τη ασιάτισσα γιαγιά που τον βρίζει! Μυεί τον μικρό στην αμερικάνικη κοινωνία, που όμως είναι γεμάτη μετανάστες όπως και ο ίδιος (απολαύστε τον διάλογο με τον ιρλανδό κουρέα του!). Ο αμοραλισμός των γιων του, οι οποίοι νοιάζονται μόνο για τα χρήματα, τον αποκαρδιώνει και τον σπρώχνει να «υιοθετήσει» την ασιατική οικογένεια, με την αυστηρή αλλά προστατευτική –ακόμα και για τον ίδιο- δομή.

Η τελική αναμέτρηση μοιάζει με φόρο τιμής στον «Χλομό καβαλάρη» («Pale rider»).

Μια και μιλώ για ταινίες, σε καμιά εβδομάδα θα προβληθεί στους κινηματογράφους το πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Η ζωή στους βράχους» της Αλίντας Δημητρίου. Μια ταινία που πολλοί είδαμε όρθιοι στο «Τριανόν» τον Μάρτιο, επειδή τα καθίσματα είχαν καταλάβει… αντιστασιακοί! Βλέπετε, η ταινία αναφέρεται στις μαρτυρίες μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού που εξορίστηκαν μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Όχι, δεν είναι αυτό που φαντάζεστε: οι τέως αντάρτισσες -και νυν γιαγιάδες- είναι γεμάτες ζωντάνια και χιούμορ και μας έκαναν πολλές φορές να γελάσουμε με τα αστεία τους ή να συγκινηθούμε με την απλότητα και την αλληλεγγύη τους! Δείτε το…