Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Η ποίηση δεν βρίσκεται μόνο σε στίχους


Η σειρά "Καρυωτάκης" της ΕΤ1, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά, είναι από τις αρτιότερες που έχουν ποτέ προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση!

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδραματίζεται στην περίοδο 1918-1922, δηλαδή σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αλλά και πιο δύσκολες της νεότερής μας ιστορίας. 

Τότε που η φτωχή Ελλάδα ονειρεύεται να φτάσει στην Κόκκινη Μηλιά και να αναστήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αντί γι' αυτό, βέβαια, χάνει χιλιάδες νέους άνδρες, ταπεινώνεται και υποχρεώνεται να δεχθεί πάνω από ένα εκατομμύριο  πρόσφυγες!

Το 1921, ο Καρυωτάκης και η Πολυδούρη μετατίθενται στη Νομαρχία Αττικής. Εκείνος έχει μόλις δημοσιεύσει τα "Νηπενθή" του, κι εκείνη, ρομαντική και ενθουσιώδης "σουφραζέτα", κάνει επίσης τα πρώτα της δειλά βήματα στην ποίηση.

Εξαιρετική η αναπαράσταση της εποχής με τα σκηνικά της Γιούλας Ζωιοπούλου, τα ενδύματα της Ιουλίας Σταυρίδου και τη φωτογραφία του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου. Η προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια εντυπωσιάζει.

Αλλά, πάνω από όλα, η σειρά ευτύχησε στους πρωταγωνιστές της, που αποδίδουν θαυμάσια την αντίθεση των δύο εραστών, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο χαρακτήρα.

Η μορφή του Δημοσθένη Παπαδόπουλου, η φωνή και το αμυδρά ειρωνικό του χαμόγελο θα μου έρχονται πάντα στο μυαλό όταν θα θυμάμαι το σαρκαστικό,

"Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία."

ή το σημείωμα που έγραψε πριν από την αυτοκτονία του,

«Πληρώνω για όσους καθώς εγώ δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών και εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές! Είμαι έτοιμος για ένα ατιμωτικό θάνατο...». 

Η Μαρία Κίτσου, με τα λαμπερά μάτια και τη λυγερή κορμοστασιά, ερμηνεύει με κέφι και τσαχπινιά την παρορμητική και τολμηρή στις επιλογές της Μαρία Πολυδούρη! Η σκηνή όπου με δύο φίλες της παραβιάζουν το ταμπού μιας ανδροκρατούμενης λέσχης είναι απολαυστική! Και πείθει ότι θα μπορούσε να δώσει τα πάντα στον έρωτα της ζωής της, παραμένοντας γενναία και περήφανη. Έτσι κάπως τη φανταζόμουν όταν είχα διαβάσει πριν από 30 σχεδόν χρόνια το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου

Η σειρά δεν ασχολείται αποκλειστικά με μια ερωτική ιστορία. Η πολιτική, τα ήθη και η κοινωνική κατάσταση δεν πλαισιώνουν απλώς τους ήρωες, αλλά περιγράφονται χωρίς να κουράζουν. Στο χθεσινό π.χ. επεισόδιο, οι πρόσφυγες από τη Μικρασία, κουβαλώντας τους μπόγους τους, κατακλύζουν την Αθήνα. "Ποιοι είστε εσείς;" ρωτάει μια ομάδα η Πολυδούρη. "Έλληνες", απαντούν εκείνοι και κατασκηνώνουν στα πεζοδρόμια και στα κατώφλια ζητιανεύοντας και αντιμετωπίζοντας το ρατσισμό των ντόπιων. Ο Ψαρράς δεν κάνει μια κραυγαλέα καταγγελία. Παρουσιάζει την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες όπου γης: οι άνθρωποι χωρίς πατρίδα και προπαντός χωρίς ελπίδα. * 

Και κάτι πολύ σημαντικό: η σειρά τολμάει να μιλήσει για τη σύφυλη από την οποία έπασχε ο Καρυωτάκης και εξαιτίας της οποίας λέγεται ότι αυτοκτόνησε. Καιρός να συζητήσουμε και για τα ταμπού μας. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε καν οι ποιητές...

* ακούστε το τραγούδι "Ο άμαχος" του συγκροτήματος Στίχοιμα (δεν είναι ανορθογραφία) και του Χρήστου Θηβαίου. Είναι εξαιρετικό!

4 σχόλια:

fractal είπε...

Πραγματικά πολύ καλή σειρά αν και έχασα μερικά επισόδεια εξ αιτίας της "ματωμένα χώματα" που ήταν εξ ίσου πολύ καλή σειρά του Κουτσομύτη αν και νομίζω ΄ότι τα "παιδιά της Νιόβης" υπερείχαν κατά πολύ.. Το κακό όμως είναι ότι οι καλές σειρές τουλάχιστον από τα ιδιωτικά κανάλια, θα είναι πιά παρελθόν σύμφωνα με μιά κουβέντα που είχα με τον Κουτσομύτη. φαντάζομαι πως η σειρά "Καρυτάκης" θα υπάρχει στο google.

Λωτοφάγος είπε...

@ Κι εγώ το ίδιο φοβάμαι. Τους συμφέρει περισσότερο να αγοράζουν ξένες βλακείες ή να κοπιάρουν ξένες ιδέες.
Υποθέτω πως υπάρχει. Δεν το έχω ψάξει.

vasikos metoxos είπε...

Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την έρευνα που έκανε ο Τάσσος Ψαρράς, ανακαλύπτοντας καταπληκτικά πράγματα ψάχνοντας τις άγνωστες λεπτομέρειες του Καρυωτάκη, είναι τουλάχιστον αισιόδοξο που υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί και είναι μάλιστα αποδεκτοί στη χαβούζα της τηλεόρασης.

ΥΓ Ο Ψαρράς μπαίνει στα μπλογκ και μας διαβάζει.

γ.κ. είπε...

να μην σας το χαλάσω αλλά το αποτέλεσμα -το τηλεοπτικό-(όχι το ερευνητικό ούτε το έργο και η μορφή του Καρυωτάκη) μου φάνηκε βαρετό....

φυσικά "γούστα είναι αυτά είπε ο γάιδαρος κι΄έφαγε το σαπούνι"

όσο για τ΄αμερικάνικα σκουπίδια είτε σε μορφή "csi" είτε στην μορφή "Δρ χαουζ"
είτε σε "φιλαράκια" αλλά και άλλες σειρές χαμηλότερης δημοτικότητας παρέχουν στον τηλεθεατή εναν ρυθμό αφήγησης αλλά και πλαναρίσματα και υποκριτιή μιας Αξιοπρεπούς ποιότητας -έτσι που να χαζέψεις λίγο τβ και μετά να πας παρακάτω.

σε αντίθεση με τα ελληνικά που ανεξάρτητα απ΄τις προθέσεις των δημιουργών τους στην τελική.... Ασθμαίνουν.

ίσως τους συμβαίνει οτι και στον Αθερίδη που ενω ήταν τόσο καλός στο σίριαλ με την Παπαδοπούλου (όπου δεν έπαιζε τίποτα)όταν βάλθηκε ντε και καλά, στα επόμενα σίριαλ που πρωταγωνίστησε, να πλάσει χαρακτήρα (πάλι κολλάει η παροιμία με τον γαιδαρο και το σαπούνι)καταποντίστηκε.

Ετσι και μ΄αυτή την σειρά λοιπόν αλλά και με την πλειονότητα των "προσεγμένων" ελληνικών σειρών.

Σας καλημερίζω