Αντίο, Τάσσο

"Παρέλαβα ένα κράτος, διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα!"

Η ραγισμένη φωνή του Τάσσου, τα δακρυσμένα του μάτια δεν άγγιξαν μόνο τη δική μου καρδιά εκείνο το βράδυ, αλλά και τις καρδιές του 76% των Ελληνοκυπρίων. Και απέρριψαν περήφανα το σχέδιο Ανάν! Παρά τις προσπάθειες διαφόρων και ισχυρών σε Κύπρο, Ελλάδα, Βρετανία και ΗΠΑ, το γαλατικό χωριό αντιστάθηκε.
«Πώς θα πάτε, Πρόεδρε, τώρα στις Βρυξέλλες;» τον είχαν ρωτήσει οι δημοσιογράφοι. «Γιατί; Φοβάστε μήπως δεν με σερβίρουν καφέ οι σερβιτόροι;» είχε απαντήσει σαρκαστικά. Παρόλο που ήξερε τι τον περίμενε: οι επηρμένοι Ευρωπαίοι για πολύ καιρό του γύριζαν την πλάτη στις διασκέψεις, ο Αναστασιάδης «έδωσε» τη χώρα του στην Κομισιόν, κυκλοφορούσαν φήμες ότι η Τουρκία θα διχοτομούσε τελικά το νησί…

Όμως ο Τάσσος είχε αρχές. Και πίστη. Και φιλοπατρία. Και όραμα. Και συνέχισε να αγωνίζεται με πείσμα. Εξάλλου, όταν έχεις πολεμήσει τους Εγγλέζους στα νιάτα σου, δεν λυγίζεις εύκολα! «Μην κάνεις καμία έκπτωση στις αρχές σου», έλεγε. «Γιατί όταν αρχίσεις τις εκπτώσεις, οι αρχές σου πάνε περίπατο»! Και πέτυχε την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωζώνη.

Ήταν απλός και καταδεκτικός, είπαν σε αφιέρωμα του ΡΙΚ. Δεν δίσταζε να διαθέτει αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο του για να δίνει νομικές συμβουλές σε φτωχούς ή αγράμματους αγρότες. Κάποτε, ως υπουργός Υγείας, παρέπεμψε έναν μεγαλοχειρουργό στη Δικαιοσύνη, και ο Ιατρικός Σύλλογος διαμαρτυρήθηκε. «Είτε κάποιος είναι γιατρός είτε οδοκαθαριστής, έχω δικαίωμα να κρίνω αν κάνει σωστά τη δουλειά του», απάντησε ο Τάσσος, και την άλλη μέρα οι εφημερίδες είχαν τίτλο «Αποκάλεσε τους γιατρούς οδοκαθαριστές»! (δεν έχουμε μόνο εμείς κιτρινιστές, βλέπετε)

Ήταν συναισθηματικός αλλά δεν το έδειχνε, είπαν. «Θέλω να με αγαπούν! Κι η αγωνία μου είναι αν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες του κόσμου», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του.

Ήταν ευαίσθητος. Δεν πικράθηκε τόσο από την ήττα στις τελευταίες εκλογές, όσο από την προσπάθεια αποδόμησης του έργου του, είπε στενός του συνεργάτης. Κι όμως, μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, η έγνοια του ήταν το «εθνικό θέμα» κι όχι η ασθένειά του. Φοβόταν πως «δεν πήγαινε καλά», γιατί πίεζε η Τουρκία.

Ύστερα από το αφιέρωμα, έπεσα σε βαριά κατάθλιψη: πού μπορούμε να βρούμε έναν ακόμα Τάσσο; Έναν άνθρωπο που να μην ενδιαφέρεται να πλουτίσει, να «εξασφαλίσει» τα παιδιά του ή την ψυχή του, που να αγαπάει ανυποχώρητα την Ελλάδα, που να είναι έντιμος και ακέραιος χαρακτήρας, που να ΔΟΥΛΕΥΕΙ έστω, βρε αδελφέ;