"Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες"

Συμπληρώθηκαν σήμερα δύο χρόνια από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι τη χαρά που νιώσαμε εκείνη τη νύχτα, τον Βαρουφάκη και τον Ντάισελμπλουμ αργότερα, την ελπίδα του δημοψηφίσματος και μετά...
προσγειωθήκαμε.
Καταντήσαμε μήνα με το μήνα να κυνηγάμε την αξιολόγηση. Που κάθε μήνα έχει νέα προαπαιτούμενα. Ενώ οι βασανιστές μας απαιτούν να έχουν λόγο ακόμα και στο πώς θα διαθέσουμε το πλεόνασμα. Με εσωτερική βοήθεια των φωνασκούντων, ασφαλώς.

του Πέτρου Ζερβού από την Εφ.Συν.

Ως ιστορικός, απλώς παρακολουθώ και καταγράφω. Ως άνθρωπος, θυμώνω συχνά.
Κάποιες (αληθινές και όχι νεοφιλελέ) μεταρρυθμίσεις έγιναν, κάποιοι νόμοι ψηφίστηκαν, δειλές ή πιο θαρραλέες αλλαγές έγιναν.
Πολλά μας απογοήτευσαν. Θέματα περιβάλλοντος, εκκλησιαστικής επιρροής, εξωτερικής πολιτικής, πολλά που μπορούσαν να έχουν γίνει χωρίς οικονομικό κόστος, μα δεν έγιναν, το Προσφυγικό που καρκινοβατεί.

Δεν είχα αυταπάτες. Δεν περίμενα θαύματα. Από κάποιους μάλιστα φαφλατάδες ή τυχάρπαστους δεν περίμενα απολύτως τίποτε.
41 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν σβήνουν σε δύο χρόνια. Ούτε είναι εύκολο να αλλάξεις μπετοναρισμένες καταστάσεις. Ο Στουρνάρας, για παράδειγμα, ΔΕΝ μετακινείται, επειδή δεν το θέλει ο Ντράγκι. Απλά πράγματα.
Πολλοί φάκελοι άνοιξαν, σκάνδαλα όπως της Novartis ήρθαν στο φως, αλαζόνες εκδότες είδαν τον εισαγγελέα, εκατοντάδες εκατομμύρια που δόθηκαν σε κόμματα και ΜΜΕ -με... "αέρα", όπως είπε ο υιός Ψυχάρης- αναζητούνται.

του Κώστα Γρηγοριάδη από την Εφ.Συν

Οι πολύ φτωχοί και οι μακροχρόνια άνεργοι πήραν κάποια βοηθήματα. Οι αποψιλωμένες υπηρεσίες αγωνίζονται να φέρουν χρήματα στα δημόσια ταμεία.

Είμαστε δεμένοι πισθάγκωνα. Δεν ξέρω αν μπορούσαμε πράγματι να απελευθερωθούμε τον Ιούλιο του 2015. Αν είμασταν έτοιμοι για αυτό που θα ακολουθούσε. Οι προτάσεις εξόδου δεν με πείθουν για τον ρεαλισμό τους. Χωρίς ευρώ θα είμαστε καλύτερα. Μπορούμε να βγούμε όμως χωρίς σχέδιο;

Δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Τα παιδιά μου ξενιτεύτηκαν. Χρωστάμε το σπίτι μας. Έχουμε περιορίσει πολύ τις ανάγκες μας. Ιδίως όσες ήταν πλαστές. Όμως ελπίζω.
Γιατί;
Μα επειδή κοιτάζω την αντιπολίτευση και ανατριχιάζω. Κύμβαλα αλαλάζοντα: Ανθρωπάκια ασήμαντα που έχασαν τη μαρμίτα και χύνουν τη χολή τους. Εγκληματίες που μολύνουν την κοινωνία με το μίσος τους. Εγκάθετοι του συστήματος που ζουν σε βάρος μας. Και κάποιοι που έχουν χάσει την επαφή με την κοινωνία εδώ και χρόνια, περίκλειστοι στον κόσμο τους.
Δεν θα έχουμε ποτέ ξανά την πασοκική ευημερία. Την κοινωνική δικαιοσύνη θα πρέπει να τη διεκδικήσουμε. Να μην ξεχνάμε τι ζήσαμε, πού φτάσαμε, πόσα μπορούμε να πετύχουμε. Και να συνεχίσουμε τις πιέσεις. Διότι μόνο αυτές έχουν αποτέλεσμα. Να αφήσουμε τις σαχλαμάρες περί εθνικής κατάθλιψης και να ξεβολευτούμε.
Ας μην ζητάμε Μεσσίες, ούτε τον Σούπερμαν. Μικρές, καθημερινές αλλαγές μπορούμε. Αρχίζοντας πρώτα από τον πασοκικό εαυτό μας. Που δεν είναι χελιδόνι.

του Τάσου Αναστασίου από την Αυγή.