Σε αντίθεση με πολλούς συμπατριώτες μας, ο Λουκάνικος δεν δυσκολεύτηκε να διαλέξει στρατόπεδο. Ήταν με τους αδύναμους, τους άοπλους, τους αδικημένους. Τους διαδηλωτές της Πλατείας Συντάγματος.
Έτρεχε ανάμεσά μας όταν έπεφταν χημικά, γάβγιζε στους μπάτσους, κυκλοφορούσε στην πάνω και στην κάτω πλατεία, χωρίς να σνομπάρει καμία από τις δύο.
Πολλές φορές τον είχαν κλωτσήσει οι "γενναίοι" ρόμποκοπ του ακροδεξιού μας κράτους. Μα εκείνος δεν πτοούνταν. Είχε διαλέξει στρατόπεδο.
Όταν έληξε η ένδοξη περίοδος των μεγάλων διαδηλώσεων πριν από δύο χρόνια, ο Λουκάνικος χάθηκε. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πού ήταν. Μα ποιον να ρωτήσω;
Πριν από λίγο έμαθα από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών πως η καρδιά του κανελή σκυλάκου σταμάτησε στις 21 Μαΐου, τρία χρόνια μετά την Άνοιξη των Αγανακτισμένων, της οποίας έγινε το σύμβολο. Τα χημικά και οι κλωτσιές των μπάτσων είχαν ταλαιπωρήσει πολύ το σώμα του, είπε ο άνθρωπος που τον είχε υιοθετήσει πριν από χρόνια και τον είχε ονομάσει "Θόδωρο".
Τον έθαψε σε κάποιο λόφο της Αθήνας.
Για εμάς θα είναι πάντα ο Λουκάνικος, που το περιοδικό ΤΙΜΕ τον είχε ανακηρύξει μία από τις 100 προσωπικότητες του 2011,
που έγινε μπαρ στη Μαδρίτη
κι αυτό είναι το τραγούδι του:
Υ.Γ. Το σκίτσο του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Latuff αφιερωμένο στον Λουκάνικο:
Έτρεχε ανάμεσά μας όταν έπεφταν χημικά, γάβγιζε στους μπάτσους, κυκλοφορούσε στην πάνω και στην κάτω πλατεία, χωρίς να σνομπάρει καμία από τις δύο.
Πολλές φορές τον είχαν κλωτσήσει οι "γενναίοι" ρόμποκοπ του ακροδεξιού μας κράτους. Μα εκείνος δεν πτοούνταν. Είχε διαλέξει στρατόπεδο.
Όταν έληξε η ένδοξη περίοδος των μεγάλων διαδηλώσεων πριν από δύο χρόνια, ο Λουκάνικος χάθηκε. Πολλές φορές αναρωτήθηκα πού ήταν. Μα ποιον να ρωτήσω;
Πριν από λίγο έμαθα από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών πως η καρδιά του κανελή σκυλάκου σταμάτησε στις 21 Μαΐου, τρία χρόνια μετά την Άνοιξη των Αγανακτισμένων, της οποίας έγινε το σύμβολο. Τα χημικά και οι κλωτσιές των μπάτσων είχαν ταλαιπωρήσει πολύ το σώμα του, είπε ο άνθρωπος που τον είχε υιοθετήσει πριν από χρόνια και τον είχε ονομάσει "Θόδωρο".
Τον έθαψε σε κάποιο λόφο της Αθήνας.
Για εμάς θα είναι πάντα ο Λουκάνικος, που το περιοδικό ΤΙΜΕ τον είχε ανακηρύξει μία από τις 100 προσωπικότητες του 2011,
που έγινε μπαρ στη Μαδρίτη
κι αυτό είναι το τραγούδι του:
Υ.Γ. Το σκίτσο του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Latuff αφιερωμένο στον Λουκάνικο:
2 σχόλια:
Αν ήθελα να είναι αλήθεια τα παραμύθια περί παράδεισου και κόλασης για κάτι τέτοιες στιγμές το ήθελα.
Για να πάει ο Λουκάνικος εκεί που του αξίζει.
Στον παράδεισο.
Κι εγώ, Κουκλίτη. Όπως και για τα παιδιά της Γάζας.
Δημοσίευση σχολίου