Θαρραλέοι άνθρωποι

Θαυμάζω τους γενναίους ανθρώπους. Που, ενώ ο φόβος τούς δαγκώνει στο λαιμό, τολμούν να διαφωνούν με την εξουσία, να πολεμούν την αδικία, να κοροϊδεύουν το σύστημα. Ακόμα κι όταν γνωρίζουν πολύ καλά πως ο αγώνας είναι καταδικασμένος από την αρχή. Ίσως και να είναι λανθασμένος, ουτοπικός ή ακόμα και να μην ενδιαφέρει κανέναν. Είναι όμως δικός τους και συνεχίζουν πεισματικά.

Όπως οι Καθαρίστριες. Αυτές οι αδάμαστες γυναίκες, που βρίσκονται έξω από το Υπουργείο Οικονομικών ένα χρόνο τώρα, διεκδικώντας την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων. Που γιούχαραν τα τροϊκανά "παγόνια", τον Στουρνάρα, τον Γκίκα Χαρδούβελη. Που κατηγορούνται ότι... έδειραν ΜΑΤατζήδες (αυτό δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτε)! Και τελικά έγιναν σύμβολα αντίστασης, όχι μόνο στην Ελλάδα, μα και διεθνώς.
Αλλά και οι Σχολικοί Φύλακες. Που πριν από ένα χρόνο έκαναν περπατώντας τη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα, διαμαρτυρόμενοι για την απόλυσή τους. Και συνεχίζουν στο πλευρό των Καθαριστριών. Θυμάμαι έναν ανόητο που είχε σχολιάσει σε ιστοσελίδα: "οι σχολικοί φύλακες πήγαν εθελοντικά και τώρα θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι". Μπερδεύοντας, πάνω στη μοχθηρή του βιασύνη, τους σχολικούς φύλακες με τους σχολικούς τροχονόμους, οι οποίοι πράγματι είναι εθελοντές -συνήθως γονείς.

Χθες βγήκε η απόφαση για τις ποινές που επιβάλλονται στους έξι της ληστείας του Βελβεντού. Για απλή συνέργεια καταδικάστηκε φίλος τους που συνελήφθη δέκα χλμ μακριά, ενώ άλλοι δύο καταδικασθέντες είχαν συλληφθεί μέρες μετά, σε καφετέρια! Οι ποινές είναι πολύ βαριές, χωρίς ελαφρυντικά, σαν εκδίκηση για την αγέρωχη στάση των κατηγορουμένων απέναντι στο σύστημα. Εξάλλου, η κακοποίηση που είχαν υποστεί κατά τη σύλληψή τους από τα παιδάκια του Δένδια δεν προοιωνιζόταν καμιά επιείκεια για τη συνέχεια.
Προς τιμήν του, ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης έκρινε ότι δεν εμπίπτει η υπόθεση στις διατάξεις του τρομονόμου και δικάστηκαν ως ληστές και όχι ως τρομοκράτες.

Στο χώρο της δικαιοσύνης, κάποιοι δικαστές βρήκαν το σθένος να βγάλουν ευνοϊκές αποφάσεις για ανθρώπους που απειλούνταν από τράπεζες και πολυεθνικές. Δικηγόροι όπως οι Ιωάννα Κούρτοβικ επιμένουν να υπερασπίζονται κατατρεγμένους και ύποπτους για τρομοκρατία.

Στην πολιτική σκηνή, ανάμεσα σε μετριότητες, ανθρωπάκια, λαμόγια, καραγκιόζηδες, καρεκλοκένταυρους και ψυχικά διαταραγμένους, ξεχωρίζουν κάποιοι βουλευτές όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ και η Ραχήλ Μακρή των ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίες τα "χώνουν", αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων. Επειδή είναι γυναίκες, δέχονται σεξιστική και χυδαία κριτική, με αποκορύφωμα τα περσινά σκίτσα του Δημήτρη Χατζόπουλου στα ΝΕΑ:

Οι γενναίοι άνθρωποι δεν είναι αναγκαστικά ευθυτενείς και αξιαγάπητοι. Με τον Τζούλιαν Άσαντζ και τον Μπράντλι Μάνιγκ, που δημοσίευσαν αμερικανικά αρχεία στα Wikileaks δεν θα έπιναν καφέ πολλοί από εμάς. Ούτε κι ο  Έντουαρντ Σνόουντεν, που επιβεβαίωσε ότι η NSA παρακολουθεί όλη την ανθρωπότητα, δείχνει εξαιρετικά κοινωνικός. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτε από την αξία τους.

Η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα συρρικνώνεται διαρκώς. Ωστόσο υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν έγιναν υπηρέτες του συστήματος, που δεν πάτησαν επί πτωμάτων, που ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους για την ενημέρωση. Οι Μάριος Λώλος, Τατιάνα Μπόλαρη και Μανώλης Κυπραίος νοσηλεύτηκαν στην εντατική εξαιτίας της κρατικής καταστολής στις διαδηλώσεις του 2011-12. Ο Κώστας Βαξεβάνης σύρεται από δίκη σε δίκη, όπως κι οι συντάκτες του περιοδικού UNFOLLOW, για αποκαλύψεις σκανδάλων. Ο Γιώργος Αυγερόπουλος επιμένει να γυρίζει τον κόσμο αποκαλύπτοντας περιβαλλοντικά και κοινωνικά εγκλήματα.
Ενώ ο Άρης Χατζηστεφάνου βρίσκεται στην Ουκρανία, συνοδεύοντας ανθρωπιστική βοήθεια και στέλνοντας ανταποκρίσεις στο Κόκκινο,

Από το Κόκκινο

όπως κι ο Χρυσόστομος Λουκάς από τη Γάζα, όπου συνόδεψε εκατοντάδες κούτες με φάρμακα που συγκέντρωσαν το καλοκαίρι οι ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού.

Από το Κόκκινο

Και φυσικά υπάρχουν κι οι απλοί άνθρωποι που παράγουν και στηρίζουν τον πολιτισμό, προστατεύουν τους αδύναμους και κάθε προσπάθεια που αξίζει. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, όλα θα ήταν μάταια. Κι ας μην τους γνωρίζουμε.