Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Μεγάλοι σαν μύθοι

Σήμερα θα σας θυμίσω δυο πληθωρικούς ανθρώπους που σημάδεψαν την εποχή τους. Που ονειρεύτηκαν, που αγάπησαν με πάθος τη ζωή, που πάλεψαν, που λοιδορήθηκαν, μα ήταν τόσο χαρισματικοί ώστε δεν χαρίστηκαν σε κανέναν:

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ο κομαντάντε Ούγο Τσάβες νικήθηκε από έναν ύποπτο καρκίνο. (Ναι, πιστεύω ακράδαντα πως δολοφονήθηκε.) Ίσως από τότε συζητάνε με τον Σιμόν Μπολίβαρ για το όνειρο μιας λατινοαμερικάνικης ομοσπονδίας που δεν πρόλαβαν να υλοποιήσουν.

από εδώ
Στα χρόνια που ήταν ηγέτης της αγαπημένης του Βενεζουέλας κατάφερε να εξαλείψει την πείνα και τον αναλφαβητισμό. Για όσους έχουν έστω αναγνώσει την ιστορία της Λατινικής Αμερικής, αυτό είναι τεράστιο επίτευγμα. Οι λαοί εκεί βιώνουν επί αιώνες φτώχεια, πείνα, βασανιστήρια, πραξικοπήματα και γενοκτονίες.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ενώ στην Ελλάδα των μνημονίων εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται στην ανέχεια, ο Τσάβες κατόρθωσε να μειώσει το ποσοστό της ακραίας φτώχειας, από το 42,5% (1996) στο 5,5% (2013). Το 42% των εσόδων της χώρας πήγαινε σε κοινωνικές δαπάνες.
"Εισήγαγε" γιατρούς και δασκάλους από την Κούβα, χρηματοδότησε αδρά το El Sistema -το περίφημο πρόγραμμα μουσικής για φτωχά παιδιά που μόνη τους προοπτική θα ήταν τα ναρκωτικά, η πορνεία και οι συμμορίες- και έδωσε περίθαλψη και οδοντιατρική φροντίδα σε όλους τους Βενεζοελάνους.
Μια σύγκριση με το δικό μας σύστημα υγείας που καταρρέει, μόνο θλίψη προκαλεί.


Όσο για τη δημοκρατία, δυτικοί παρατηρητές, με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, επιβεβαίωναν κάθε φορά την άψογη διεξαγωγή των εκλογών.
Πέρα, όμως, από όλα αυτά, έδωσε θάρρος στους άλλους λαούς της ηπείρου, που πίστεψαν πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και εξέλεξαν ηγέτες με το ίδιο όραμα.

Έντεκα μήνες μετά το θάνατό του, άρχισαν οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης. Για να είμαι ειλικρινής, τις περίμενα νωρίτερα. Προφανώς είναι δύσκολο να βρεις αξιόλογο αντίπαλο την σήμερον ημέραν. Έστω κι αν απέναντί σου είναι ο Νικολάς Μαδούρο κι όχι ο Τσάβες. Φαίνεται σκληρό καρύδι, όμως. Δεν μοιάζει με τον μειλίχιο Σαλβαδόρ Αγιέντε, ο οποίος προτίμησε να πεθάνει στο προεδρικό  μέγαρο το 1973, αντί να δώσει όπλα στον λαό.

*      *     *

Αύριο, 6 Μαρτίου, συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το θάνατο της δικής μας Μελίνας Μερκούρη.  Αν κάποτε μου έλεγαν πως μια θεατρίνα θα ήταν η καλύτερη υπουργός Πολιτισμού της Μεταπολίτευσης, θα γελούσα. Κι όμως, αντίθετα με τους διαδόχους της, η πληθωρική αυτή γυναίκα είχε όραμα και άποψη. Χωρίς περγαμηνές ή συγγένειες με "τζάκια" (kiss my ass), αλλά με τους αφηνιασμένους πασόκους να της βάζουν τρικλοποδιές, η πεισματάρα Μελίνα προσέφερε έργο κι όχι αμφιλεγόμενες φανφάρες. Άνθρωποι που δούλεψαν μαζί της, μου έχουν αφηγηθεί απολαυστικές ιστορίες.

"... με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη"
 Πάνω από όλα, όμως, ονειρεύτηκε την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και τη στέγασή τους σε ένα αντάξιο μουσείο. Τι κι αν το αρχιτεκτόνημα του Μπερνάρ Τσουμί δεν έχει την κομψότητα που ελπίζαμε; Μέσα, οι Καρυάτιδες περιμένουν την ξενιτεμένη αδελφή τους, ενώ τα γλυπτά που έκλεψε ο Έλγιν από τη ζωφόρο και τις μετόπες λάμπουν διά της απουσίας τους.
Και το πλατύ χαμόγελο της Μελίνας στο σταθμό του μετρό υπενθυμίζει πως λίγοι πολιτικοί αγάπησαν αυτή τη χώρα.  

4 σχόλια:

akrat είπε...

ήταν όλοι μορφές με κεφαλαίο το Μ.... στις Μορφές εννοώ

καλησπέρα

Λωτοφάγος είπε...

@ Ναι, ήταν, Ακράτ. Καθόλου τέλειοι, αλλά σπουδαίοι άνθρωποι.
Καλή σου νύχτα.

BUTTERFLY είπε...

Δεν υπαρχουν τελειοι ανθρωποι!Ισα ισα...οσο πιο ανθρωπινοι τοσο πιο σπουδαιοι!

Λωτοφάγος είπε...

@ Σωστά, Πεταλούδα μου.
Καλό σαββατοκύριακο.