Ταξιδεύοντας...

Από τον Αύγουστο ταξιδεύω διαρκώς.
Αρχικά πήγα στη Βαρκελώνη, όπου με ξενάγησε ένας φανατικός καλοφαγάς και πότης. Πολύ όμορφη πόλη. Όμως, οι γαστριμαργικές επιλογές του φίλου μου με εξάντλησαν.

Μετά έμεινα για καιρό στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, όπου ο οικοδεσπότης μου ήταν ακριβώς το αντίθετο από τον Καταλανό: αδυνατούλης, κακόφαγος και συναισθηματικός, μπλέκει συνεχώς σε φασαρίες και τρώει ξύλο. Σχεδόν λούζερ.

Από εκεί έφυγα για τη βόρεια Ισλανδία -ένα τσιγάρο δρόμος- όπου ο δημοσιογράφος φίλος μου ήταν πολύ δυσαρεστημένος επειδή "εξορίστηκε" μακριά από το Ρέικιαβικ. Αυτός μου εξήγησε ότι στη χώρα του δεν υπάρχουν επώνυμα: οι άνθρωποι παίρνουν το όνομα του πατέρα τους και προσθέτουν την κατάληξη -son αν είναι αρσενικοί και -dotir αν είναι θηλυκοί. Γι' αυτό τα επώνυμά τους μοιάζουν με σιδηρόδρομους!



Στη Ρώμη με ξενάγησε ένας ανήσυχος τριαντάχρονος, που παλεύει να καταλάβει γιατί οι Ιταλοί παραδόθηκαν άνευ όρων σε έναν γλοιώδη τύπο σαν τον Μπερλουσκόνι, ενώ τατυτόχρονα υφίσταται και τον παλιμπαιδισμό των γονιών του.

Τέλος, στο Μπουένος Άιρες, με φιλοξένησε ένα παράξενο ζευγάρι που αγωνίζεται με κίνδυνο της ζωής του να αποδώσει δικαιοσύνη στα θύματα της δικτατορίας.


Όπως θα καταλάβατε, δεν πλούτισα ξαφνικά ούτε αποφάσισα να ξεπλύνω μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα σε μακρινά ταξίδια.
Απλώς διάβασα ενδιαφέροντα έως συναρπαστικά βιβλία:

Μ. Β. Μονταλμπάν, Η Βαρκελώνη του Μανόλο   (εκδ. Μεταίχμιο)
Gunnar Staalesen, Δικός σου ώς το θάνατο
                         , Στο σκοτάδι όλοι οι λύκοι είναι γκρί
                         , Τα μαύρα πρόβατα    
Arni Thorarinsson, Ο καιρός της μάγισσας       ( όλα εκδ. Πόλις)
Paolo di Paolo, Πού ήσασταν όλοι   (εκδ. Ίκαρος)
Caryl Ferey, Μαπούτσε   (εκδ. Άγρα)

Εκτός από όσα αναφέρονταν σε συγκεκριμένες πόλεις, διάβασα και το βιβλίο του πολυβραβευμένου Πορτογάλου Γκονσάλο Ταβάρες, Ιερουσαλήμ (εκδ. Καστανιώτης), ιδανικό για όσους αγαπούν την εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής.
Επίσης, τη νουβέλα του Γιάννη Τσίρμπα, Η Βικτώρια δεν υπάρχει (εκδ. Νεφέλη), όπου κάτοικος αθηναϊκού προαστίου ακούει το θυμωμένο μονόλογο ενός κατοίκου της Πλατείας Βικτωρίας, για τον οποίο υπαίτιοι της μίζερης ζωής του είναι οι μετανάστες.

Πουθενά στα διαβάσματά μου, πάντως, δεν είδα να χρησιμοποιούνται αστυνομικοί που ΕΜΕΙΣ πληρώνουμε, για την πάταξη εξεγερμένων κατοίκων εναντίον μιας εταιρείας όπως στις Σκουριές ή για τη σύλληψη απεργών όπως στον Παπουτσάνη!

Με τη σκέψη μου πάντα σε όσους υποφέρουν χωρίς να έχουν καν την πολυτέλεια ενός καλού βιβλίου, σας εύχομαι να περάσετε τα Χριστούγεννα με όσους αγαπάτε, συζητώντας όμορφα και ευφραινόμενοι με ένα ποτήρι κρασί ή ένα καλό τσιπουράκι.  
Δεν χρειαζόμαστε την Κουάλα Λουμπούρ για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Επιτέλους ένα καράβι στο Σύνταγμα! Ούτε δέντρα ούτε ικριώματα.