Ευρώπη, το σπίτι μας.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση δίνει αναφορά στη Χρυσή Αυγή και την Εκκλησία.
Στη Σουηδία, τα προάστια της Στοκχόλμης καίγονταν μια εβδομάδα.
Στην Ιταλία, τα γκέτο μεταναστών και Ρομά βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη.
Στη Γαλλία, τα υποβαθμισμένα προάστια εξεγείρονται κάθε τόσο.

Ακροδεξιά κόμματα ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις. Ο Ρατσισμός αναστήθηκε, βιαιότερος από ποτέ. Η "Κρίση" διαλύει κοινωνικό κράτος και εργατικά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες. Οι λαοί σκύβουν το κεφάλι και περιμένουν τον Μεσσία ή ξεσηκώνονται και μετά ξαναψηφίζουν τα ίδια λαμόγια που τους χαντάκωσαν. Οι θρησκείες μάχονται μεταξύ τους και κερδίζει η μισαλλοδοξία.

Οι σημερινοί τριαντάρηδες, που ωστόσο δεν γνώρισαν την πρότερη κατάσταση, κοιτάζονται τώρα με καχυποψία: η ανεργία τούς οδηγεί στον πιο άγριο ανταγωνισμό.

Η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε αποδείχτηκε πουκάμισο αδειανό. Η Δημοκρατία μια φενάκη. Η ανεκτικότητα κι η πολυπολιτισμικότητα πολύ εύθραυστες. Σχεδόν θνησιγενείς.
Οι πόλεμοι-off shore, όπου περιχαρής συμμετείχε, κατέστρεψαν χώρες μακρινές και προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες.
Που χτύπησαν την πόρτα της. Ή, μάλλον, μπήκαν από την πόρτα της πίσω αυλής: τις χώρες του Νότου. Κι όταν τους αντίκρισε στην κουζίνα, φρίκαρε.
Μόνο που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Και τιμωρεί τα μέλη της. Κατά προτίμηση, τα πιο φτωχά.

Ήταν ωραία όσο κράτησε. Τώρα διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Ή, μήπως, δεν συνετέθη ποτέ και ήταν όλα μια αυταπάτη;