Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Πολιτιστικές βολτίτσες

Τις τελευταίες εβδομάδες είχα "πέσει" πολύ ψυχολογικά. Αντί να αρχίσω τα αντικαταθλιπτικά, όμως, προτίμησα να πάρω ισχυρές δόσεις πολιτιστικών αγαθών.

Έτσι, πήγα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, όπου είδα το ντοκιμαντέρ "Which way home?", με θέμα την παράνομη μετανάστευση ανηλίκων από την Κεντρική Αμερική προς τις ΗΠΑ. Η ομάδα ακολούθησε κάποια παιδιά, τα οποία διέσχισαν ολόκληρο το Μεξικό προς το Βορρά, σκαρφαλωμένα στην οροφή του τρένου της γραμμής. Αφουγκράστηκε τις ιστορίες τους, τα όνειρά τους, τις ελπίδες τους. Κάποια σκοτώθηκαν στην προσπάθεια αυτή. Κάποια άλλα συνελήφθησαν και εστάλησαν στις οικογένειές τους. Υπήρξαν και κάποια που φάνηκαν τυχερά. Όλα προσπάθησαν να ξεφύγουν από μια μίζερη, ίσως και επικίνδυνη, ζωή. Θεωρώντας πως οι ΗΠΑ είναι η γη της επαγγελίας.
Εκείνο που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν οι ομάδες εθελοντών, οι οποίες περίμεναν τα παιδιά σε διάφορους σταθμούς, για να τους προσφέρουν φαγητό, μπάνιο, συμβουλές και ύπνο, ενώ ταυτόχρονα τους επισήμαιναν τους κινδύνους του ταξιδιού: τις απάνθρωπες θερμοκρασίες της ερήμου, τους συνοροφύλακες και τους εγκληματίες που παραφύλαγαν για να τους κλέψουν το φτωχικό κομπόδεμα.

Στην Ταινιοθήκη είδα και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ "Μεταξά: ακούγοντας το χρόνο" του Σταύρου Ψυλλάκη. Ο σκηνοθέτης, με προτροπή ενός εκ των γιατρών, κατέγραψε τις εκμυστηρεύσεις γιατρών του ογκολογικού νοσοκομείου Μεταξά, που χτυπήθηκαν κι οι ίδιοι από τον καρκίνο. 
Όχι, δεν είναι καθόλου μακάβριο. Πρόκειται για μία από τις πιο αισιόδοξες ταινίες που έχω δει. Οι γιατροί, μετά το πρώτο σοκ, αντέδρασαν ο καθένας ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι πως όλοι αναθεώρησαν τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Αποφάσισαν να ζήσουν τις μέρες που τους απέμειναν όσο πιο όμορφα μπορούσαν: άλλος νοίκιασε σπίτι κοντά στη θάλασσα για να την απολαμβάνει, άλλη αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στους ασθενείς της και στον αγώνα για ίαση, άλλη συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι πολλά από αυτά που θεωρούμε σημαντικά, είναι ανοησίες. Ένας γιατρός είπε πως, από τη στιγμή που έμαθε για την αρρώστια του, άρχισε να "ακούει το χρόνο", το κάθε λεπτό που περνούσε και που γινόταν πλέον πολύ σημαντικό.
Σχεδόν όλοι βγήκαν πιο δυνατοί από τη δοκιμασία και, κυρίως, καλύτεροι γιατροί και ερευνητές.

Το Σάββατο το βράδυ είδαμε το Oblivion. Μολονότι δεν συμπαθώ τον Τομ Κρουζ, μου είχε λείψει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το πρώτο μισό ήταν πολύ καλό, με εκπληκτικά σκηνικά και εφέ. Αργότερα, όμως, το έριξε στα μέλια και στον μεσσιανισμό και τελικά με απογοήτευσε. Ο Κρουζ ήταν καλός για τα κυβικά του, ο Μόργκαν Φρίμαν έπαιζε τον ίδιο ρόλο που παίζει πάντα και η Κυριλένκο απέδειξε την έλλειψη οποιουδήποτε ταλέντου.

Σήμερα το απόγευμα στις 7.30, στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου της Νέας Ιωνίας (Ελ. Βενιζέλου 63-71) οι Κ. Αρβανίτης, Ν. Κουνενής, Ά. Χατζηστεφάνου κ.ά θα μιλήσουν για το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, Η πιο κρυφή πληγή. Θα πάω και για έναν λόγο ακόμα: για να δω και την έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη, στον ίδιο χώρο.

Τίποτε δεν με ταξιδεύει, τίποτε δεν με ηρεμεί πιο πολύ από μια καλή ταινία, ένα καλό βιβλίο, μια καλή εκπομπή στο ραδιόφωνο, ένα καλό άρθρο στην εφημερίδα. Πιστεύω πως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο και πολίτη, μου λύνουν απορίες και με βγάζουν από τη μίζερη αντίληψη ότι "ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου". Γιατί ο πλανήτης μας είναι πολύ μικρός και ευάλωτος, αλλά μας χωράει όλους.
skitso150213 copy
Το σχόλιό μου για τη χθεσινή διαδήλωση

4 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Χαχαχα, το ... σχόλιο σωστό! Λέω και το άλλο: σηκωθείτε επιτέλους από τον καναπέ! Καθίστε και σε καμιά πολυθρόνα!

Mia Petra είπε...

Ευτυχώς που υπάρχεις κι αρθρογραφείς.
Με παίρνει πολύ από κάτω και τα λόγια σου όπως και οι κινήσεις σου (ενέσεις πολιτισμού που τελικά υπάρχει γύρω μας), με κινητοποιούν. Τουλάχιστον, το προσπαθώ. Εγώ με βρίζω που μιζεριάζω, αλλά όταν βυθιστώ πολύ, βάζω μια δύναμη κι ανεβαίνω. Ελπίζω να την ξαναβρώ σύντομα.. Καλό σου βράδυ.

Λωτοφάγος είπε...

@ Πέρα από την πλάκα, Κερασιά, η αλήθεια είναι πως ο κόσμος αναζητεί κάποια άλλη μορφή αγώνα εκτός από τις αδιέξοδες συγκεντρώσεις. Κάτι που να τον εμπνεύσει.
Και οι αψιμαχίες στο Κοινοβούλιο τού φαίνονται ανούσιες. Κυρίως επειδή γνωρίζει ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται εκεί μέσα.

Λωτοφάγος είπε...

@ Όποτε μπορείς, Τζόαν, αναζήτησε τέτοιες ενέσεις. Συνήθως δεν κοστίζουν πολύ, ενώ ταυτόχρονα, αν βρεις και παρέα, περνάς πραγματικά καλά.
Ιδίως αν είναι κάπου κοντά σου και δεν χρειάζεται να μετακινηθείς πολύ.
Καλή σου νύχτα.