Πάει κι αυτός ο χρόνος!

Γρήγορα πέρασαν οι μέρες, ξενάκια μου. Φύγατε πάλι, κυνηγώντας τα όνειρά σας.  

Όσο κι αν είχαμε προετοιμαστεί -διαβλέποντας από τότε πως η Ελλάδα θα βούλιαζε κάποια στιγμή από τη διαφθορά και την ατιμωρησία-, όσο κι αν η επιλογή μας ήταν να μην αναζητήσουμε προσβάσεις σε αυτό το αηδιαστικό σύστημα που απορρίψαμε, ο πόνος μας είναι ίδιος σε κάθε αποχαιρετισμό.

Όμως, πατρίδα είναι όλος ο πλανήτης. Ας μην την περιορίζουμε σε αυτή την άκρη της γης. Κρατήστε τις αρχές σας, φυλάξτε τις αξίες σας. Και με γενναία καρδιά, αγωνιστείτε για όσα πιστεύετε κι ελπίζετε. Καλοί άνθρωποι υπάρχουν παντού. Αναζητήστε τους. Και κάντε τους φίλους και συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι.

Καλά ταξίδια, μάτια μου, στις θάλασσες του κόσμου

Για σένα, κορίτσι μου, που αντικρίζεις το λιμάνι, οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου, σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, από τη φωνή του Μητροπάνου:

Όταν ο άνεμος φυσά
κι οι άνθρωποι σωπαίνουν
κάτι σκιές με προσκαλούν
στις έρημες μαρίνες
τα πλοία των ερώτων μας
μου δείχνουν που πεθαίνουν
και τριγυρνούν στην πλώρη τους
νεράιδες και σειρήνες

Πάνω στον πάγκο ενός καφέ
τα βρόχινα τους μάτια
για τα ναυάγια με ρωτούν
και της ζωής το ψέμα
κι εγώ δειλά τους απαντώ
κοιτώντας τα κατάρτια
η δύση κι η ανατολή
έχουν το ίδιο αίμα

Έτσι στα καθημερινά
αμήχανοι γυρνάμε
παιδιά που παίζουν στη βροχή
με τρυπημένη μπάλα
μα κάποιος γέρος ναυτικός
μας είχε πει θυμάμαι
πως πάντα μέσα μας θα ζουν
τα μπάρκα τα μεγάλα

Τρικάταρτο η αγάπη σου
και ο καιρός αρμύρα
μια Κυριακή σ’αντίκρισα
και μού’κλεψες το φως μου
ό,τι με πνίγει ν’αγαπώ
είν’η δική μου μοίρα
καλά ταξίδια, μάτια μου,
στις θάλασσες του κόσμου ...



Και για σένα, κορίτσι μου, που αποχαιρετήσαμε σήμερα, οι στίχοι του Γιώργου Βιζυηνού, σε μουσική Γιάννη Σπανού και με τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου:

Φουρτούνιασεν η θάλασσα
και βουρκωθήκαν τα βουνά,
είναι βουβά τ’ αηδόνια μας
και τα ουράνια σκοτεινά
κι η δόλια μου ματιά θολή,
παιδί μου, ώρα σου καλή!

Βουίζει το κεφάλι μου
σαν του χειμάρρου τη βοή,
ξηράθηκαν τα χείλη μου
και μου εκόπηκι η πνοή
σ’ αυτό το ύστερο φιλί,
παιδί μου, ώρα σου καλή!

Να σε παιδέψει ο πλάστης μου,
καταραμένη ξενιτιά,
μας παίρνεις τα παιδάκια μας
και μας αφήνεις στη φωτιά,
και πίνουμε τόση χολή
όταν τα λέμ’ "ώρα καλή!"
.