Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Όλα σε θυμίζουν...

... τριάντα χρόνια χωρίς τον Μάνο!



Ποιος ξέρει πώς θα ήταν σήμερα το τραγούδι αν είχε ζήσει έστω δέκα χρόνια παραπάνω;
Ο τελευταίος του δίσκος, "Για μια μέρα ζωής" δείχνει πως αναζητούσε νέους δρόμους και πειραματιζόταν.

Ο αγαπημένος Μάνος Λοΐζος πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1982, ακριβώς την εποχή που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα εδραίωνε την κυριαρχία του και άρχιζε τη διάβρωση μιας τάξης πεινασμένης για γκλαμουριά και μεγαλεία.
Αυτή την κοινωνία και αυτόν τον ηγέτη εξέφραζαν πλέον η Ρίτα Σακελλαρίου και τα σκυλάδικα-"πολιτιστικά κέντρα". Το πρόβλημα είναι πως, μετά το θάνατο του Μάνου, τα κατακάθια εκείνα επέβαλαν τα δικά τους γούστα.

Την ίδια αποφράδα μέρα, οι φαλαγγίτες σύμμαχοι των Ισραηλινών επιτέθηκαν στη Σάμπρα και τη Σατίλα, τα παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο, και σκότωσαν 1.700 αμάχους! Δεν δικάστηκε κανείς ποτέ για το έγκλημα, ενώ ο τότε υπουργός Άμυνας και μετέπειτα πρωθυπουργός, Αριέλ Σαρόν, απέκτησε το προσωνύμιο "Χασάπης".

 Πολιτικό τέλος για τον Σαρόν

Ο γνωστός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ θύμισε την επέτειο με άρθρο του στην Independent (εδώ), σημειώνοντας ότι κανένας άραβας ηγέτης δεν επισκέφθηκε ποτέ τα στρατόπεδα, ενώ πρόθυμα πήγαν όλοι στο Μανχάταν μετά την επίθεση στους Πύργους.

6 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Άλλες εποχές, για το Μάνο λέω και το '80. Θυμάμαι ρε Λωτό το 81 τι γινόταν με τον Αντρέα! Παιδί ήμουνα αλλά θυμάμαι οτι βλέπαμε τις φοβερές του συγκεντρώσεις από την τηλεόραση. Μεγάλες ελπίδες είχε γεννήσει και έγιναν και πράγματα όμως, το ΕΣΥ π.χ. Μεγάλη υπόθεση! Απλά μετά κάτι σάπιο γεννήθηκε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Μαζεστίξ είπε...

Λοϊζος: ο κορυφαίος όλων.
Το κορυφαίο ταλέντο που ανέδειξε η ελληνική μουσική.
θεωρώ ότι ως ταλέντο υπήρξε ανώτερο των δύο ογκόλιθων της ελληνικής μουσικής (Χατζηδάκι, Θεοδωράκη), παρόλο που αυτοί είχαν μεγαλύτερη συνολική προσφορά στην (ελληνική και όχι μόνο) μουσική.

Μου δωσες έμπνευση να γράψω.

Λωτοφάγος είπε...

@ Το σάπιο ήταν το πρωσοποπαγές κόμμα! Ο Κατσιφάρας δεν είχε πει ότι "αν δεν ήταν ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας";
Ήταν ο λαοπλάνος αρχηγός και τα λιμασμένα τσιράκια γύρω του.

Λωτοφάγος είπε...

@ Ο Λοΐζος ήταν ο συνθέτης που εύκολα σε συγκινούσε και έμπαινε στην καρδιά σου, Μαζεστίξ. Τον ένιωθες δικό σου άνθρωπο.
Τα μάτια του δεν είχαν τη μελαγχολία του άλλου Μάνου, αλλά το πάθος για τη ζωή και τη δημιουργία. Λες και ήξερε πως δεν θα ζούσε πολύ. Γελούσε, τραγουδούσε, αγαπούσε. Έπρεπε να τα προλάβει όλα, μέσα σε 45 χρόνια.

akrat είπε...

καλησπέρα

πέρασαν τόσα χρόνια ε??

τι ωραίος που ήταν σαν μουσικός....


Λωτοφάγος είπε...

@ Μοναδικός! Από τις μορφές που, σαν να ξέρουν ότι δεν θα ζήσουν πολύ, "καίνε" πολλή από την ενέργειά τους, ζεσταίνοντας και τους άλλους.