Στου κασίδη το κεφάλι

(Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου)

Το κατάβρεγμα της Ρένας Δούρου και ο ξυλοδαρμός της Λιάνας Κανέλλη υπήρξε το θέμα της ημέρας. Σόκαρε πολλούς, σχολιάστηκε από πολύ περισσότερους -κυρίως στο διαδίκτυο.

Κατά τα ειωθότα, πέσαμε από τα σύννεφα.

Γιατί; Δεν το περιμέναμε;

Από τη δεκαετία του 1980, όσοι μέναμε Αμπελόκηπους-Γκύζη βλέπαμε συχνά στους τοίχους το όνομά της, ενώ πότε-πότε κάποιοι πλακώνονταν με τα μέλη της. Ήταν μια περιθωριακή οργάνωση που παραμόνευε στα σκοτάδια. Κάτι σαν τους βρυκόλακες ή τους αρουραίους. Κανείς δεν την έπαιρνε στα σοβαρά.

Η αίγλη του Πολυτεχνείου, οι κομουνιστές οικοδόμοι, ο λαός που απολάμβανε δημοκρατικό αέρα μετά τη Χούντα, η ένταξη στην τότε ΕΟΚ -οργασμός δημιουργίας. Με τα Χρυσά Αυγά θα ασχολούμασταν; Το ΠΑΣΟΚ έχτιζε το κράτος του, οι επιδοτήσεις έπεφταν βροχή, τα σκυλάδικα βαφτίζονταν πολιτιστικά κέντρα από τον Γιαννόπουλο με το χρυσό ρολόι. Τα μικροαστικά στρώματα μπορούσαν να ελπίζουν βάσιμα σε οικονομική άνοδο. Ποιος νοιαζόταν για κουλτούρα; Ένα κωλόχαρτο για να παίρνεις το επιστημονικό επίδομα, και ο πολιτικός φίλος του μπαμπά σε διόριζε στο Δημόσιο για να κάααθεσαι!

Οι φοιτητές της Νομικής δεν ήταν πια πολιτικοποιημένοι, τα βιβλία της Σύγχρονης Εποχής δεν πωλούνταν σαν ζεστά κουλούρια, η ανάγνωση και οι τέχνες δεν σήμαιναν τίποτε για τα άξεστα στρώματα που ανέβαιναν ραγδαία. "Πρασινοφρουρός": μια λέξη με πολλές σημασίες για την καθημερινότητά μας. Μόνο μία της έλειπε: η γνώση. Αλλά αυτό δεν ενοχλούσε κανέναν. Ούτως ή άλλως, η Παιδεία είναι μια υπερεκτιμημένη έννοια. Και την ισοπέδωσαν.

Τα παιδιά της επόμενης γενιάς μεγάλωσαν μπροστά στην τηλεόραση των πρωινάδικων ή μέσα στα Internet Cafe σκοτώνοντας εχθρούς σε έναν ψεύτικο κόσμο. Ο πραγματικός τα τρομάζει. Νιώθουν να απειλούνται και δεν διαθέτουν ούτε την κρίση για να επεξεργαστούν την απειλή ούτε τις γνώσεις για να την αντιμετωπίσουν. Οι φουσκωτοί της Χρυσής Αυγής με τον φύρερ τους μοιάζουν με τους ήρωες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Και θα ρίξουν και κανένα μπερντάχι στους επαγγελματίες πολιτικούς που άφησαν τον μπαμπά άνεργο και τη μαμά χωρίς περίθαλψη.

Αυτά τα παιδιά είναι τα πραγματικά πειραματόζωα σε αυτή τη χώρα. Αθώα και μοιραία ταυτόχρονα. Δεν συμμετείχαν στο πάρτι, αλλά υφίστανται τις συνέπειές του. Και την ίδια στιγμή σαγηνεύονται από τις κραυγές του Μιχαλολιάκου και -γιατί όχι;- το τσεκούρι στα χέρια του Βορίδη. Επειδή λαχταρούν να αναπνεύσουν έξω από τη σήψη η οποία τα πνίγει. Και ψηφίζουν τους κασιδιάρηδες. Διαμορφώνοντας, στην απελπισία τους, την κοινωνία που θα τα συντρίψει.

Υ.Γ. 

                                          Προς τον Προκόπη Παυλόπουλο:

Αγαπητέ Πάκη, 

Τι ακριβώς παίρνεις και σε οδηγεί σε τέτοια νιρβάνα; Ρωτώ επειδή τα δύο τελευταία χρόνια τα νεύρα μου έχουν πιάσει ταβάνι, ενώ εσύ παρακολουθούσες τα τεκταινόμενα με ολύμπια γαλήνη, και σε ζήλεψα. Μην το κρατάς για τον εαυτό σου. Μοιράσου το με τους θαυμαστές σου.