Ο θάνατος των αυτόχειρων στο λαιμό σας, χοντρά και υποκριτικά καθάρματα με τα απύλωτα στόματα!
Διότι, για να φτάσει κάποιος στην Ελλάδα να αυτοκτονήσει,
πρέπει να γκρεμίσει ταμπού αιώνων,
να αφήσει την οικογένειά του έρμαιο στα σχόλια οποιουδήποτε ανόητου ή φθονερού
και να μην τον ενδιαφέρει η Δευτέρα Παρουσία και οι απειλές των παπάδων.
Εν ολίγοις, να είναι απελπισμένος!
Και φταίτε όλοι εσείς, που ψηφίσατε τα μνημόνια, που συντάξατε τα μνημόνια, που εφαρμόζετε τα μνημόνια,
και μας κουνάτε το δάχτυλο, ενώ το άλλο σας χέρι σας είναι χωμένο μέχρι τον αγκώνα στο μέλι.
Ακόμα και τώρα...
5 σχόλια:
Ακόμα και τώρα...
Μα «φυσικά» ακόμα και τώρα...
Αφού ΠΑΝΤΑ ιδιοτελή καθήκια ήταν και είναι.
Με κάνα δυό-τρία "Γουδιά" (μετά τις εκλογές...) ΚΑΙ θα απαλλαγούμε από καμμιά εκατοντάδα από δαύτους ΚΑΙ θα διδαχτούν οι αποδέλοιποι, "τσουλώνοντας" για μερικές δεκάδες χρόνια.
Υ.Γ.
Και δεν εννοώ εκτέλεση. Δεν είναι ποινή η εκτέλεση. Ούτε φέρνει αποτελέσματα : Το πρώτο Γουδί μόνο για 12 χρόνια κράτησε...
Εννοώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ισόβια κάθειρξη.
Όπως με τους χουνταίους, που το "τσούλωμα" των στρατιωτικών κράτησε 35 χρόνια. Και θα κρατήσει κι άλλο.
Lotus, το έχεις πει εδώ και πολύ καιρό, από την πρώτη στιγμή που έφτιαξες αυτό το blog.
Ζούμε στη χώρα της λήθης.
Θα το ξεχάσουμε και αυτό.
Ελπίζω σύντομα μόνο, πριν τις εκλογές, να μην υποστούν και άλλη πολιτική ζημιά οι μεγάλοι ευεργέτες μας.
@ Κλαζομένιε, ένα, δύο, τρία, πολλά Γουδιά χρειαζόμαστε. Όχι για εκτελέσεις, αλλά για ξεγύμνωμα, για παράδοση στη δημόσια χλεύη.
Όμως ΑΥΤΟΙ, έφεραν 92 (!!) ντροπολογίες, για να εκμαιεύσουν ψήφους. Όσοι ευεργετούνται από αυτές, μαζί με τα σόγια τους, θα τους ξαναψηφίσουν.
Μακάρι να είναι μόνο αυτοί. Δεν θέλουμε ψήφους διαμαρτυρίας. Δεν είναι συνειδητές. Είναι καρπός οργής και όχι λογικής.
164 ψήφισαν την απαλλαγή της Μίζενς. Ευελπιστούν σε δωράκια. Μόνοι αρμόδιοι να τους τιμωρήσουμε είμαστε εμείς.
Θα το κάνουμε;
@ Αυτή η αντίδραση, Πειρατές μου, ομολογώ ότι με ξάφνιασε, διότι μέχρι τώρα ελάχιστοι συζητούσαν για τις αυτοκτονίες.
Είμαστε λίγο drama queens, το θέλουμε το δραματάκι μας!
Έστω κι έτσι, όμως, ο Δημήτρης Χρηστούλας πρόσφερε κάτι σπουδαίο: μας ταρακούνησε. Μακάρι να μην είχε χρειαστεί η αυτοκτονία του.
Αλλά, τελικά, τους μόνους που θυμόμαστε είναι όσους σκοτώθηκαν θεαματικά. Ο Χρηστούλας, ως μορφωμένος και προοδευτικός άνθρωπος, τα ήξερε αυτά.
Και προτίμησε να αυτοκτονήσει με όλους τους δυνατούς συμβολισμούς.
Δημοσίευση σχολίου