Στις 9 Μαρτίου 1979, κυκλοφορεί για πρώτη φορά μια σατιρική πολιτική εφημερίδα:
Σε μια εποχή που ήταν νωπές οι μνήμες της Δικτατορίας, βλέπαμε μόνο κρατικά κανάλια, αγοράζαμε με κάποια συστολή τις αριστερές εφημερίδες και η σάτιρα είχε βασικό (και άξιο) εκπρόσωπο τον Χάρυ Κλυν, η γενιά μου αγκάλιασε αμέσως το καινούριο και ανατρεπτικό έντυπο.
Ενσάρκωνε τη λαχτάρα για Δημοκρατία. Εξέφραζε την ορμή των νέων ανθρώπων , που θέλαμε να τα αλλάξουμε όλα και να γίνουμε... "ευρωπέη", όπως είχε γράψει το 1981!
Σε λίγο καιρό, όταν έγραφε κάτι ο "Πόντιφεξ" -όπως το αποκαλούσαμε στην παρέα- ήταν πλέον θέσφατο και κανείς μας δεν το αμφισβητούσε!
33 χρόνια μετά, το "Ποντίκι" δεν έχει χάσει το κύρος του. Αντίθετα, περιέχει το καλύτερο πολιτιστικό ένθετο ("Ποντίκι-Art"), το μοναδικό σήμερα οικολογικό ("Πράσινο ποντίκι") και, φυσικά, τις εξυπνότερες ατάκες στις φωτογραφίες, μαζί με τα χιουμοριστικά σκίτσα!
Πάντα παρών και εύστοχο σε δύσκολες και κρίσιμες στιγμές:
Τρεις μέρες πριν από τις εκλογές του 1981, οπότε περιχαρείς θα κηδεύαμε τη "λατρευτή μας Δεξιά" (πώς να φανταστούμε την εξέλιξη;),
Στα Ίμια, την 2α Φεβρουαρίου 1996, με τον δήθεν "άχρωμο" Σημίτη που μας χαντάκωσε,
Και, φυσικά, στις 22 Απριλίου 2004, παίρνοντας σαφέστατη θέση για το δημοψήφισμα Ανάν
Να τα χιλιάσεις, αγαπητό "Ποντίκι"!
5 σχόλια:
Kαι μαζι με το Ποντικι να δουμε τη δημιουργια καινουργιων και περισσοτερων..Ποντικιων! Εχουμε αναγκη εντυπα που δεν κολακευουν τις εξουσιες!
Καλημερα, φιλε Λωτοφαγε! ;)
@ Μακάρι, Έλβα μου.
Προς το παρόν, πάντως, έχουμε το Unfollow και το Mono, που ελπίζω να πηγαίνουν ολοένα και καλύτερα.
Εύχομαι να υποστηριχτούν και να μην κλείσουν όπως η Γαλέρα ή το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.
Μας λείπουν τέτοιες προσπάθειες, ιδίως τώρα που δεν έχουμε την "Ελευθεροτυπία".
Κοίτα τώρα τι μου θύμησες…
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το ποντίκι ήμουν κομματικό μέλος του ΚΚΕ και πήγα στην ΚΟΒΑ μου κρατώντας το παραμάσχαλα με το ριζοσπάστη.
Βλέποντάς με ο γραμματέας της οργάνωσης (ένας μπαρουτοκαπνισμένος κομμουνιστής) με επέπληξε που κρατούσα στα χέρια μου ένα έντυπο της αστικής τάξης!
Προσπάθησα νε του εξηγήσω, επιστρατεύοντας το χιούμορ μου, γιατί ακριβώς πρόκειται αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν κατάφερα και πολλά πράγματα.
Το ποντίκι εδώ και κάμποσα χρόνια δεν το αγοράζω επειδή κάποια στιγμή έπαψε να μου θυμίζει τα πρώτα ηρωικά χρόνια και δεν μπόρεσα να καταλάβω (ακόμα) αν εκείνο άλλαξε ή εγώ…
Αυτό που μου λείπει πάντως είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Ελπίζω να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα και να μας συντροφέψει και πάλι.
@ Μάλλον και οι δύο αλλάξατε, Κουκλίτη.
Κι εγώ είχα πάψει κάποια χρόνια να το παίρνω, για διάφορους λόγους.
Όμως, ορισμένα άρθρα -όπως και τα ένθετά του- είναι πολύ ενδιαφέροντα.
Το ίδιο ισχύει και για την Ελευθεροτυπία.
Γενικά, δεν έχω προκαταλήψεις. Διαβάζω και Καθημερινή και Επενδυτή (όταν έβγαινε), αλλά και τα free press. Θεωρώ ότι καλά άρθρα μπορείς να βρεις σε πολλά έντυπα, κι ας μην σε ενδιαφέρουν τα υπολοιπα περιεχόμενα.
Αρκεί να υπάρχει χρόνος...
Υ.Γ. Άλλαξαν κι οι εποχές. Τα "ηρωικά χρόνια" ξέραμε τι πολεμούσαμε: τη λατρευτή μας δεξιά.
Μετά ήρθαν οι... πασοκικές μέλισσες. :))
Δημοσίευση σχολίου