Με τίτλο "Διαπολιτισμικά συγγραφικά μονοπάτια", το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών και το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών του Δήμου Αθηναίων κάλεσαν απόψε στο Αμφιθέατρο του 9,84 στην Τεχνόπολη τους συγγραφείς Ρέα Γαλανάκη, Λένα Διβάνη και Χριστίνα Χρυσανθοπούλου, αλλά και τους συγγραφείς/δημοσιογράφους Στέλιο Κούλογλου και Γκάζμεντ Καπλάνι. Όλοι έχουν γράψει βιβλία με θέμα τους μετανάστες στην Ελλάδα.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή του ολιγόλεπτου ντοκιμαντέρ του Νίκου Δροσάκη "Οι Μικροί Άλλοι", όπου παιδιά μεταναστών μιλούν για όσα φοβούνται, όσα ελπίζουν και όσα ονειρεύονται.
Αν και Κρητικιά, η Ρέα Γαλανάκη -που είναι και δημοτική σύμβουλος- έζησε πολλά χρόνια στην Πάτρα, η οποία τον 21ο αιώνα, και εξαιτίας των μεταναστών που συσσωρεύονται στις παρυφές της, έγινε ξανά πύλη εξόδου προς τη δυτική Ευρώπη. Η κηδεία ενός νεαρού Κούρδου, που σκοτώθηκε προσπαθώντας να περάσει στην Ιταλία, την ενέπνευσε να γράψει το βιβλίο της "Ένα σχεδόν γαλάζιο χέρι". Θεωρεί ότι ζούμε ένα από τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά ρεύματα που έχει καταγράψει η Ιστορία και φέρει βαρέως το ότι είναι αναγκασμένη να βλέπει στο δημοτικό συμβούλιο εκλεγμένο εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής.
Το 2002, μια φοιτήτρια της Λένας Διβάνη πρότεινε διπλωματική εργασία με θέμα μετανάστες και τέχνη. Μέχρι τότε, είπε η καθηγήτρια του Καποδιστριακού, μόνο ένα σίριαλ του Μ. Μανουσάκη είχε ασχοληθεί με αυτή την ομάδα πληθυσμού, αλλά ο "Αλβανός" ήρωας ήταν "σαν... σουηδικό μοντέλο"! Στα λογοτεχνικά έργα, οι μετανάστες αγιοποιήθηκαν, "όπως ακριβώς οι αριστεροί μετά την ήττα τους το 1949". Ήταν δηλαδή μόνο θετικοί ήρωες, σε αντίθεση με τα ΜΜΕ, που τους παρουσίαζαν φύσει εγκληματίες. Κατά τη γνώμη της, η τομή έγινε το 2003, όταν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανέβηκε στα αλβανικά το έργο "Εμιγκρέδες", του πολωνού Σλαβομίρ Μρόζεκ.
Ο Γκάζμεντ Καπλάνι διευκρίνισε ότι η έννοια "μετανάστης" είναι νομικό στάτους και όχι οντολογικό και τόνισε ότι δεν τον αντιμετωπίζουν στις εκδηλώσεις ως συγγραφέα γενικώς, αλλά ως συγγραφέα για τους μετανάστες. Μας θύμισε δε, πως στη βόρεια Ευρώπη σήμερα, οι Έλληνες αντιμετωπίζονται όπως οι μετανάστες στην Ελλάδα. Κάποιος αμερικανός συνοριοφύλακας τού είχε κάποτε πει: "Χαίρομαι που έρχονται οι μετανάστες, διότι αυτό σημαίνει πως είμαστε καλά. Αν πάψουν να έρχονται, θα σημαίνει πως πρέπει να φύγουμε εμείς!"
Ο Στέλιος Κούλογλου υπερθεμάτισε, λέγοντας ότι "ένας από τους λόγους που χαίρομαι με την Κρίση" είναι διότι οι Έλληνες θα καταλάβουν τι σημαίνει να σου φέρονται όπως αυτοί φέρονταν στους μετανάστες. (δεν μας είπε ποια είναι τα άλλα ευεργετήματα της κρίσης) Το ντοκιμαντέρ του "Βρωμοέλληνες" είχε συναντήσει την άρνηση πολλών να παραδεχτούν ότι οι έλληνες μετανάστες ήταν κάποτε στην Αμερική αποδιοπομπαίοι τράγοι.
"Φοβάμαι αυτό που δεν γνωρίζω. Ο συγγραφέας μπορεί να συνδράμει στην άμβλυνση αυτού του φόβου για τον άλλο, τον ξένο, περιγράφοντας τη ζωή του και άρα μειώνοντας την απόσταση", είπε η Χριστίνα Χρυσανθοπούλου, συγγραφέας του βιβλίου "Ζοή με όμικρον" (εκδ. Πάπυρος). "Κάποιοι οραματίζονται μια καθαρή Ελλάδα. Τι θα κάνουμε, όμως, χωρίς εξιλαστήρια θύματα; Σε ποιον θα ρίξουμε το φταίξιμο για το χάλι μας; Τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις".
Ο συντονιστής Νίκο Άγκο μάς θύμισε ότι πριν από πολλά χρόνια, ο Πάνος Σόμπολος είχε πει την εξής καταπληκτική φράση: "Η Αστυνομία έχει έρθει στον τόπο του εγκλήματος, αλλά ο αλβανός εγκληματίας δεν έχει ακόμα εμφανιστεί"!
Μεταξύ των ομιλιών, πέντε φοιτητές του Παντείου -παιδιά μεταναστών, που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα- διάβαζαν αποσπάσματα από τα βιβλία των προσκεκλημένων.
Κι ενώ ήμαστε όλοι -ιθαγενείς και μετανάστες- μια ωραία ατμόσφαιρα, σηκώθηκε ένας καλοβαλμένος άντρας γύρω στα 35, που με χειμαρρώδη λόγο μίλησε για "ωραίες ιστορίες" που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, η οποία έχει πολύ αίμα. Στηλίτευσε μάλιστα την απόφαση της Ευρωβουλής να δεχτεί στην ΕΕ μορφωμένους μετανάστες, διότι με αυτό τον τρόπο στερούν από τις αναπτυσσόμενες χώρες το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό τους.
Συστήθηκε ως Ρασίντ από το Μαρόκο και πρότεινε στον Κούλογλου άφθονο υλικό για σχετικό ντοκιμαντέρ. Τα λόγια του, σε άψογα ελληνικά, δεν φάνηκαν να ενθουσιάζουν τον δημοσιογράφο, ο οποίος φρόντισε να εξαφανιστεί, επωφελούμενος από τη βαβούρα που προκλήθηκε, καθώς η... πασοκική σαγήνη διαλύθηκε και οι παρευρισκόμενοι εξηγούσαν στον "Ρασίντ" ότι η εκδήλωση δεν ήταν πολιτική αλλά πολιτιστική.
Τελικά έφυγε και ο ίδιος ο "ταραξίας", αφήνοντάς μας να παλεύουμε με τις αμφιβολίες μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου