Όλα ήταν σαν και πρώτα

Έφτασα καθυστερημένα στο Σύνταγμα χθες βράδυ. Το κρύο είχε ήδη διώξει τους περισσότερους. Οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι γύρω από την εξέδρα, κοντά στο σιντριβάνι.

'Ενιωσα ξανά τη θαλπωρή των πρώτων συγκεντρώσεων. Τότε που μαθαίναμε την άμεση δημοκρατία βήμα-βήμα, προτού το ΜΠΑΤΣΟΚ αποφασίσει ότι μας είχε ανεχθεί αρκετά! Δεν περίμενα βέβαια από τους τεμπέληδες κρετίνους της εξουσίας να καταλάβουν ότι οι συναθροίσεις μας ήταν εγγύηση κοινωνικής ειρήνης. Ήλπιζα, όμως, να μην παίξουν με τις ανθρώπινες ζωές, χτυπώντας στο κεφάλι.

Ο σκοπός τους είναι ένας: ο εκφοβισμός. Όπως είπε ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο Βημαγκαζίνο την περασμένη Κυριακή, «Αυτοί που κηρύττουν τον “θάνατο” είναι αλήθεια ότι φωνάζουν πολύ δυνατά. Ισως επειδή ο φόβος, για να εμπεδωθεί, χρειάζεται μερικές φορές να κάνει φασαρία». (http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=424378) 

Κι ο ομ. καθηγητής Κοινωνιολογίας Κωνσταντίνος Τσουκαλάς εξηγεί στο "Ποντίκι art", "... όσο αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Σύνταγμα συνεχίζεται, τόσο η βία ενδεχομένως μπορεί να ελεγχθεί. Πιο επικίνδυνο είναι, εάν δεν εκτονωθεί η οργή των Αγανακτισμένων, το σύστημα των εκφράσεων που βγαίνει στο Σύνταγμα να κατακερματιστεί σε επιμέρους μορφές που απειλούν να είναι πιο βίαιες και ανεξέλεγκτες, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε έναν μείζονα κίνδυνο για τη Δημοκρατία". 

Χθες βράδυ, πάντως, η αστυνομία ήταν απούσα. Στη γιγαντοοθόνη, σκηνές από τις αμερικανικές συγκεντρώσεις. Η κοπέλα στην εξέδρα εξηγεί ότι το βίντεο είχε πρόβλημα και πρέπει να το τραβήξουν ξανά, για να το στείλουν στις πλατείες των αγανακτισμένων. "Να δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας", μας ζητά. Ξαναδιαβάζει το κείμενο στα ελληνικά, χειροκροτάμε, και μετά στα αγγλικά. Εκεί τα δώσαμε όλα: παλαμάκια, σφυρίγματα, ιαχές, κάθε φορά που τελείωνε μια φράση. Άμα πρόκειται για χαβαλέ, πετάμε τη σκούφια μας! Εξάλλου, έχουμε και ένα image να υπερασπιστούμε.

Στην εξέδρα ανεβαίνει ένα χαριτωμένο κορίτσι με κιθάρα και ασυνήθιστα ρούχα. "Καλησπέρα σας. Με λένε Nalyssa Green", λέει με σχεδόν παιδική φωνούλα. "Ώχου το, μωρέ!" κοροϊδεύει ένας νεαρός πίσω μου, αλλά σωπαίνει όταν η κοπέλα αρχίζει να τραγουδά. Φολκ νομίζω ότι λέγεται αυτό το είδος. Και το ερμήνευσε θαυμάσια! Στο πέμπτο και τελευταίο τραγούδι, ένα σουίνγκ, δύο ζευγάρια από το κοινό χόρεψαν με κέφι.

"Και τώρα, οι Lost Bodies"! Ε, λοιπόν, πάντα ήθελα να δω από κοντά αυτό το συγκρότημα με το απίθανο όνομα. Δεν ξέρω αν είναι χαμένα κορμιά, αλλά 2-3 μέλη του δεν θα έχουν ποτέ χαμένα μαλλιά: η κόμμωσή τους θα προκαλούσε κρίση ζήλειας στη Μαρία Αντουανέτα! Έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό και δεν απογοήτευσαν το κοινό τους.

Α, και για όσους δεν το έμαθαν, ο "Τερκενλής" του Συντάγματος ξανάνοιξε και πουλάει το θεϊκό του τσουρέκι -με το οποίο εννοείται ότι εφοδιάστηκα προτού φύγω. Να θυμίσω ότι οι υπάλληλοι είχαν μοιράσει τσουρέκια στους ταλαιπωρημένους διαδηλωτές του Μεσοπρόθεσμου, λίγο πριν οι... "αναρχικοί" διαλύσουν το μαγαζί!

Όταν έφυγα από την Πλατεία, χαμογελούσα ακόμα. Διότι, όπως λέει επίσης ο Γκαλεάνο,

"Το καλύτερο που προσφέρει αυτή η περιπέτεια της ζωής είναι η ανεξάντλητη ικανότητα της πραγματικότητας να μας εκπλήσσει"...