... απάνθρωπου και σκληρού, όπως το καθεστώς που επικρατεί στο τουρκικό Κουρδιστάν.
Ένας στρατευμένος δημοσιογράφος, η γυναίκα του -της οποίας η αδελφή αγωνίζεται για το κουρδικό ζήτημα- και τα τρία τους παιδιά ζουν στο Ντιγιαρμπακίρ. Όταν κάποιοι παραστρατιωτικοί θα δολοφονήσουν τους γονείς μπροστά στα μάτια της δεκάχρονης Γκιουλιστάν (Σενάι Οράκ) και του 8χρονου Φιράτ (Μοχάμεντ Αλ), τα παιδιά αναγκάζονται να φροντίσουν τη μικρούλα αδελφή τους, η οποία όμως θα πεθάνει σύντομα, ενώ εκείνα θα βρεθούν στο δρόμο!
Αγωνιζόμενα να επιβιώσουν, θα συναντήσουν τυχαία τον δολοφόνο των γονιών τους. Η εκδίκηση θα είναι ευρηματική, αλλά δεν θα αλλάξει το άθλιο μέλλον που περιμένει όσα παιδιά είναι μόνα στον κόσμο...
Ο 40χρονος σκηνοθέτης Μιράζ Μπεζάρ θα μπορούσε με αυτή την ιστορία να πετύχει μια εύκολη συγκίνηση. Τα εκφραστικά, γλυκά και γεμάτα αξιοπρέπεια πρόσωπα των μικρών πρωταγωνιστών του, όμως, γοητεύουν τον θεατή. Μια τρυφερή, μέσα στην σκληρότητά της, ταινία από τη γείτονα, που έχει βραβευτεί σε πολλά φεστιβάλ.
Παίζονται, βέβαια, κι οι "Πειρατές της Καραϊβικής". Τους είδα κι αυτούς. Τρώγοντας ποπ κορν. Αλλά υπάρχει κι ο πραγματικός κινηματογράφος. Που σε παίρνει από το χέρι, για να σου δείξει την αληθινή ζωή...
4 σχόλια:
Καλημερα φιλε Λωτοφαγε!
Φυσικα ετσι ειναι, μπροστα στον κινηματογραφο που αντικατοπτριζει τα προβληματα της καθημερινης ζωης, οι πειρατες κλπ ταινιες ειναι απλως...ποπ κορν!
Ακουσα επισης πολυ καλα λογια για τη ταινια Le Havre του Κaurismäki,την οποια σκοπευω να δω οταν κυκλοφορησει. Αναφερεται στη μεταναστευση.
Τέτοιες ταινίες αξίζουν. Απλές κι λιτές.
@ Κι εγώ άκουσα καλά λόγια και θα την δω, Έλβα. Ο Καουρισμάκι είναι σταθερή αξία.
Ο τουρκικός κινηματογράφος βρίσκεται σε άνοδο. Εμείς, πάλι, είμαστε μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Πάντως, φέτος είδα ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες και θα γράψω για αυτές.
@ Και χωρίς να γαργαλάει τους δακρυγόνους αδένες, όπως κάνει κατά κόρον το Χόλιγουντ, Ελφ.
Δημοσίευση σχολίου