Μια 60χρονη γυναίκα, αραβικής καταγωγής, πεθαίνει, αφού προηγουμένως έχει περάσει σε κατάσταση κατατονίας. Ο συμβολαιογράφος, και εργοδότης της, διαβάζει στα δίδυμα παιδιά της τη διαθήκη, βάσει της οποίας πρέπει να παραδώσουν από μία επιστολή στον πατέρα που δεν γνώρισαν ποτέ και στον αδελφό που δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε! Η νεκρή ζητά επίσης να τη θάψουν μπρούμυτα και χωρίς ταφόπλακα, "όπως αρμόζει σε κάποιον που δεν κράτησε την υπόσχεσή του".
Το αγόρι θεωρεί τη μητέρα τρελή και αρνείται να υπακούσει στις εντολές, αλλά το κορίτσι πηγαίνει στη Μέση Ανατολή, σε ένα ταξίδι μύησης. Η χώρα δεν κατονομάζεται, μα είναι φανερό πως πρόκειται για τον Λίβανο, ο οποίος τη δεκαετία του 1970 σπαρασσόταν από εμφύλιο μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων.
Η ταινία του Καναδού Ντενί Βιλνέβ έχει όλα τα συστατικά της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας: οι ανύποπτοι πρωταγωνιστές ανακαλύπτουν ότι ουσιαστικά δεν γνώριζαν τίποτε για το τραυματικό παρελθόν της μητέρας τους. Και ότι, ένας έρωτας εν μέσω ενός καταστροφικού εμφυλίου, μια πολιτική πράξη και η βασανιστική τιμωρία της έχουν καθορίσει και τη δική τους ύπαρξη.
Όταν το αγόρι πάει να βρει την αδελφή του, θα ανακαλύψει ένα φοβερό μυστικό που θα τινάξει μεν τις ζωές τους στον αέρα, αλλά θα φέρει επίσης την πολυπόθητη κάθαρση και τη συμφιλίωση.
Μια εξαιρετική ταινία, που, ενώ έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει μελό, καταφέρνει χάρη στην εξαιρετική σκηνοθεσία και τις ερμηνείες των ηθοποιών, να μιλήσει με ρεαλισμό για τον πόλεμο, το θάρρος, τον φανατισμό, τη μνήμη και τον έρωτα. Και κρατάει τον θεατή καρφωμένο στην καρέκλα του!
Κρίμα που δεν πήρε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου