Είδαμε απόψε το "Αληθινό θράσος" των αδελφών Κοέν και αναρωτηθήκαμε πώς είναι δυνατόν για χάρη αυτής της σάχλας να αποκλείστηκε από τα Όσκαρ ο Κλιντ Ίστγουντ, με την απείρως καλύτερη ταινία του "Η ζωή μετά" (Hereafter)!
Βεβαίως, αυτό εξηγείται: το Χόλιγουντ εβραιοκρατείται, και οι Κοέν είναι εβραίοι. Θα μου πείτε, και ο Γούντι Άλεν είναι εβραίος. Και θα σας απαντήσω, ναι, αλλά είναι ο πιο "Ευρωπαίος" αμερικανός σκηνοθέτης. Που, εκτός των άλλων, αδίστακτα στο παρελθόν έχει σατιρίσει την εβραϊκή θρησκεία και νοοτροπία.
Τέλος πάντων, η ταινία διασώζεται μόνο χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες του βετεράνου Τζεφ Μπρίτζες και της μικρούλας Χάιλι Στέινφιλντ. Ο Ματ Ντέιμον παίζει μάλλον διεκπεραιωτικά, ενώ στην προαναφερθείσα ταινία του Ίστγουντ ήταν πολύ καλός.
Εν ολίγοις, κλάψαμε τα λεφτά μας...
7 σχόλια:
Εντάξει,όχι αξιομνημόνευτη,αλλά και μόνο για την σκηνή του θανάτου του αλόγου κάτω από μια παγωμένη έναστρη νύχτα δεν μπορώ να πω οτι "έκλαψα τα λεφτά μου"...Το Hereafter δεν το εχω δει ακόμα.
Δεν εχω δει ακομη καμμια απο τις δυο, οποτε δεν εχω γνωμη, αλλα σιγουρα στο Hollywood παιζουν πολυ οι φιλιες,οι πολιτικοι λογοι και τα..κονε! Κατι που εμεις στην Ελλαδα δε ξερουμε τπτ, ολοι και ολα ειναι..αμεμπτου ηθικης και ουτε μυγα στο σπαθι μας, φιλε Λωτοφαγε! :))
Καλη σου μερα!
Δηλαδή το "the king's speech" σε ενθουσίασε Λωτοφάγε ; Ιδιαίτερα όταν κάνει γαργάρα την ιστορία του "ναζί βασιλιά" Edward;
Υπερτιμημένη είναι η φετεινή παραγωγή. Το μόνο που μου άρεσε ήταν το "mother and child".
@ Μα αυτό είναι το θέμα, Squarelogic: από φωτογραφία έσκιζε! Από ουσία όμως;
Έχω δει άλλες 3-4 ταινίες των Κοέν και όταν τελείωσαν αναρωτήθηκα: γιατί γυρίστηκαν; τι ήθελαν να πουν;
@ Έλβα μου, είμαστε επαρχιώτες. Αυτό το έχουμε παραδεχθεί, νομίζω.
Οι περισσότερες ταινίες μας είναι για εσωτερική κατανάλωση. Και συνήθως πατώνουν.
Οι σκηνοθέτες είναι και σεναριογράφοι και παραγωγοί. Κάποιοι είναι κρατικοδίαιτοι. Οι περισσότεροι απλώς ομφαλοσκοπούν. Άλλοι δεν βρίσκουν κεφάλαια, και οι ταινίες τους δείχνουν φτωχές και μίζερες.
Όμως, το Χόλιγουντ επιβάλλει (εξάγει, αν προτιμάς) μόδα, τάσεις, ήθη και πολιτική σε όλο τον πλανήτη.
Συνεπώς, αλλιώς κρίνουμε τις ταινίες των χαϊδεμένων παιδιών. Και απαιτούμε να αξίζουν το εισιτήριο που δώσαμε.
@ Τον "Λόγο του βασιλιά", Βασικέ, ούτε είδα ούτε ενδιαφέρομαι να δω.
To "Mother and Child" δεν έτυχε να το δω, αλλά θα το επιδιώξω.
Το "Η ζωή μετά" δεν ήταν τόσο καλή όσο τον "Gran Torino", αλλά ο γερο Κλιντ αντιμετώπισε αρκετά φιλοσοφικά το θέμα της. Και καθόλου αμερικανικά, θα έλεγα.
Δεν είδα καμία από τις παραπάνω αλλά τον Κυνόδοντα που έτυχε να δω, μία λέξη μπορεί να περιγράψει όλα τα συναισθήματα με το τέλος της...
Αηδία!
Δημοσίευση σχολίου