Η επανάσταση νίκησε και χωρίς τον ΓΑΠ

Επαναστατημένοι Αιγύπτιοι μπροστά σε ένα από τα σύμβολα της Παγκοσμιοποίησης (http://www.occupiedlondon.org/cairo/)

Με τα δόντια κρατήσανε τον ΓΑΠ τις προάλλες οι δικοί του, για να μην πάει στο Κάιρο. Δεν ξέρω τι προτάσεις κόμιζε, αλλά έκριναν ότι υπήρχε κίνδυνος να χάσει η Σοσιαλιστική Διεθνής τον Πρόεδρό της! Απορώ: πόσο μισεί την Ελλάδα, ώστε να προσφέρεται να πάει ακόμα και ως κλητήρας της ΕΕ στην Αίγυπτο, προκειμένου να μην μείνει ούτε μια μέρα κοντά μας;  

Ύστερα από χρόνια, οι ιστορικοί θα ερίζουν για το όνομα: επανάσταση ή εξέγερση; Καθένας θα λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ίσως γραφτούν και βιβλία -αν οι επηρμένοι δυτικοί θεωρήσουν ότι αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν.

Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύεται κανείς. Πώς γίνεται οι "φελάχοι" να περιφρούρησαν έτσι την (ας την αποκαλέσουμε) κινητοποίησή τους; Στις αρχές Ιανουαρίου δεν είχαν σκοτώσει 21 Κόπτες χριστιανούς στην Αλεξάνδρεια;

Η αλήθεια είναι πως οι Αιγύπτιοι μάς απασχολούν μόνο όταν σκοτώνονται μεταξύ τους. Σηκώνουμε για λίγο το κεφάλι από τις αυτιστικές ασχολίες μας, το κουνάμε τάχα θλιμμένοι και στρεφόμαστε πάλι στην ήπειρό μας. Κι αυτή τη φορά, ήμασταν σίγουροι ότι θα παρακολουθούσαμε έναν αιματηρό εμφύλιο. Η πλατεία Ταχρίρ θα γινόταν ένας τεράστιος τάφος. Και τα παρκαρισμένα τανκς στη γέφυρα Κασρ ελ Νιλ θα πολτοποιούσαν τους πεισματάρηδες διαδηλωτές. 

Όμως, βλέπαμε χιλιάδες ανθρώπους να ξημεροβραδιάζονται στην Πλατεία. Να φτιάχνουν πανό, να οργανώνουν συσσίτια, να καθαρίζουν. Να σηκώνουν στους ώμους τους αξιωματικούς από τα τανκς, να φωτογραφίζονται, να περιπολούν για να κοιμούνται οι υπόλοιποι με τα παιδάκια τους ξένοιαστοι. 

Όσο οι μέρες περνούσαν, το ενδιαφέρον μας μεγάλωνε. Ίσως και να ζηλεύαμε λίγο. Όπως ζηλεύει κάποιος που συνειδητοποιεί ότι κάποιοι άλλοι γράφουν Ιστορία χωρίς αυτόν. Τα τελευταία 24ωρα κρατούσαμε την ανάσα μας: ο πληγωμένος κάπρος είναι πολύ επικίνδυνος, κι ο Μουμπάρακ στηριζόταν μόνο από τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ.

Η είδηση της φυγής του μας ανακούφισε. Δεν τέλειωσαν όλα. Ο στρατός -έχουμε πικρή πείρα- δεν είναι και ο πιο δημοκρατικός θεσμός. Η Αίγυπτος είναι πολύ σημαντική για να αφεθεί στην ησυχία της. Όμως, μπορούμε να χαρούμε μαζί με το πεισματάρικο πλήθος που πανηγυρίζει.

Η νίκη αυτή ήταν γνήσια λαϊκή. Ακηδεμόνευτη. Απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι ο λαός πρέπει να έχει μπροστάρηδες, ηγεσία, για να πετύχει.

Και μελαγχολική ερώτηση για εμάς: μπορούμε, χωρίς μια πολυάριθμη νέα γενιά σαν κι αυτή που έχει η Αίγυπτος, να ξεσηκωθούμε; Ιδίως τώρα, που ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος στους ξένους, για να εξοφληθούν όσα έφαγαν οι "κοπρίτες" της εξουσίας και οι οπαδοί τους; 

 Στο http://www.tvxs.gr/node/78011 ο Αντώνης Λιάκος περιγράφει γλαφυρότατα πώς έζησε την εξέγερση.