Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη "δημοσιογράφος";
Το σύνθημα "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι";
Ο Χατζηνικολάου; Ο Τράγκας; Η Τρέμη; Ο Καψής; Ή ο... Πρετεντέρης;
Στο δικό μου μυαλό, ο Νικ Νόλτε και η Τζοάνα Κάσιντι στην ταινία "Αποστολή στη Νικαράγουα"!
Ή, επί το ελληνικότερον, ο Αυγερόπουλος, ο Βαξεβάνης, ο Δανέζης. Ο αείμνηστος Γιώργος Κοίλιαρης της ΕΡΤ, ο οποίος σκοτώθηκε σε αποστολή στο Αφγανιστάν το 2008. Που έτρεχε με ενθουσιασμό όπου τον στέλνανε, αν και ουδέποτε ασφαλίστηκε ούτε και πληρώθηκε τα εκτός έδρας! Διότι στα 53 του πληρωνόταν ακόμα με μπλοκάκι! Ελπίζω να μην έχει τα ίδια... προνόμια κι ο Πάνος Χαρίτος.
Στο μυαλό μου, βέβαια, έρχονται και άλλοι, με λιγότερο επικίνδυνη ζωή, όπως ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Δελαστίκ, η Στέλλα Χοϊδά, η Κύρα Αδάμ, η Ζέζα Ζήκου. Άνθρωποι με ήθος και άποψη, που χαίρεσαι να τους διαβάζεις.
Στα νιάτα μου ευτύχησα να γνωρίσω και να συνάψω φιλικούς δεσμούς με κάποιους, νεαρούς τότε, δημοσιογράφους, που και σήμερα αρθρογραφούν χωρίς όμως να έχουν την αναγνωρισιμότητα των τηλεστάρ. Ελάχιστοι ξέρουν τα πρόσωπά τους, αλλά οι πιστοί του Τύπου τους γνωρίζουν καλά και τους εκτιμούν.
Σήμερα, λοιπόν, οι αγαπημένοι μου δημοσιογράφοι απήργησαν διότι ο κλάδος τους αφανίζεται. Αφού πρώτα κατασυκοφαντήθηκε. Ασφαλώς και φέρουν ευθύνη, διότι δεν αντέδρασαν εγκαίρως και επέτρεψαν να τους φορτώσουν όλες τις αμαρτίες της χώρας. Οφείλεις να γνωρίζεις πότε κάτι είναι σοβαρό και πότε δεν αξίζει να ασχολείσαι. Κι αυτοί δεν πολυασχολήθηκαν όταν έπρεπε. Γι' αυτό τώρα τρέχουν να σώσουν ό,τι ακόμη σώζεται.
Ως πολιτικοποιημένο από τα γεννοφάσκια μου άτομο, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ειδήσεις. Κάθε φορά που απεργεί η ΕΣΗΕΑ, υποφέρω! Σαν να μου λείπει οξυγόνο. Ωραία τα τραγούδια, αλλά αν δεν ακούσω τις αγαπημένες μου εκπομπές λόγου, αν δεν μάθω τι έγινε σε κάθε γωνιά της Γης, έχω συμπτώματα στέρησης. Με λούζει κρύος ιδρώτας και νιώθω ρίγη.
Και εκεί που -κατά το απογευματάκι- είχα απελπιστεί, λέω: "Μήπως ο Σκάι λειτουργεί; Όπως τότε, στις 5 Μαΐου, που πρώτος αυτός μετέδωσε τους θανάτους στη Μαρφίν; Τουλάχιστον να ακούσω μια φωνή κι ας είναι και του Πορτοσάλτε"! Και, ω του θαύματος, ο γνωστός απεργοσπάστης (και άλλος... σπάστης) Άρης Πορτοσάλτε συζητούσε με τον Μανόλη Κορρέ για το Ολυμπιείον! Επιτέλους! Τα συμπτώματα άρχισαν να υποχωρούν, αλλά ξύπνησε η παλιά μου απορία: τελικά, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει σπίτι; Διότι φαίνεται να ζει στον Σκάι όλο το 24ωρο.
Να με συμπαθάτε, αλλά δεν είναι αυτός η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τους αληθινούς δημοσιογράφους. Πάντως, τώρα αισθάνομαι καλύτερα.
6 σχόλια:
Σαφώς υπάρχουν και θα υπάρχουν καλοί και κακοί δημοσιογράφοι φίλε Λωτοφάγε, καθώς και πουλημένοι, κλπ. Αλλά δεν μπορούν και αυτοι να κάνουν τίποτα. Ο έντυπος τύπος πεθαίνει παγκοσμίως, και η δημοσιογραφία θα αλλάξει μορφή. Και στην Ελλάδα η καταστροφή θα ειναι μεγάλη, γιατι ειναι και πολλά τα έντυπα. Τι να σου κάνει τώρα ο μεσαίος, μικρός και άσημος δημοσιογράφος. Οι περιπτώσεις των κάλών δημοσιογράφων που αναφέρεις ξεχώρισαν απο χρόνια.
Λωτ,
εύγε για το, έστω περιωρισμένης έκτασης, ...almanac στον δημοσιογραφικό "χώρο".
Μιά ιδέα είναι να τό επεκτείνεις κάποτε... με περισσότερη "ονοματολογία" και στα δύο άκρα.
Να γίνει μπούσουλας για ναυτιλόμενους.
Και κάτι προσωπικό:
Κι εγώ πάσχω κάπως, νοιώθω κάτι σαν το "σύνδρομο στέρησης" που αναφέρεις, όταν το ραδιόφωνο δεν έχει εκπομπές λόγου και ειδήσεις.
Όμως δεν...
«Με λούζει κρύος ιδρώτας και νιώθω ρίγη», βρε Λωτ.
Τόσο έντονο είναι σε σένα;;;
Είναι αλήθεια ή απλώς... lapsus lingue?
Καλό μήνα, όπως και νά 'χει.
@ Λίγο απαισιόδοξο σε βρίσκω, Λόκους. Η έντυπη δημοσιογραφία δεν πέθανε ακόμα. Απλώς μεταλλάσσεται.
Δεν μιλώ για απλή ειδησεογραφία. Εκεί, η διαδικτυακή ενημέρωση είναι μακράν η καλύτερη.
Μιλώ για κείμενα απόψεων, για αναλύσεις. Διάβαζα τις προάλλες στην Καθημερινή για το επίτευγμα της Die Zeit, της οποίας ο διευθυντής έχει καταφέρει να ανεβάσει την κυκλοφορία τα τελευταία 2 χρόνια. Υπόψη ότι είναι μια "δύσκολη" εβδομαδιαία εφημερίδα!
Πώς; Ανεβάζοντας την αξιοπιστία της και απευθυνόμενος στους νέους (σχολεία και πανεπιστήμια). Τρόποι υπάρχουν. Φαντασία δεν υπάρχει. Η μίρλα δεν οδηγεί πουθενά.
Οι δημοσιογράφοι που αναφέρω κέρδισαν με το σπαθί τους την επιτυχία τους.
@ Ναπολέων, και το που θυμήθηκα τόσα ονόματα άθλος είναι, διότι τώρα τελευταία έχω πέσει με τα μούτρα στους λωτούς! Είναι και αντικαταθλιπτικοί. Δυστυχώς, το Υπουργείο δεν το ανακάλυψε ακόμα, για να μειώσει την τιμή τους.
Έτσι πρόχειρα θυμάμαι και το άλλο μπουμπούκι, τον Ευαγγελάτο, που ίσως έκανε και τη μεγαλύτερη ζημιά αρκετά νωρίς. Πρωτοπόρος!
Ούτε lapsus lingue ούτε lapsus calami. Πραγματικά πάσχω από στερητικό σύνδρομο. Νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι του Big Brother, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο.
Και δεν μιλώ μόνο για ειδήσεις, αλλά και για ραδιοφωνικές πολιτιστικές εκπομπές. Για μένα το ραδιόφωνο δεν είναι μόνο μουσική συντροφιά.
Υ.Γ.
Να ...αυτοδιορθωθώ πρώτα:
lapsus linguae όχι lingue είναι η σωστή γραφή.
Και μετά να προσθέσω μερικά στο almanac:
Στάη, Παπαδημητρίου, Κανέλλη, Μαυροτρύπας και -κορυφαίος- ο Κουρής από την μιά πλευρά
Μπουκάλας, Στάθης, Καλαϊτζής, Ακριβοπούλου από την άλλη.
Πρόβλημα έχω με τους Τσίμα και Κούλογλου.
Να τούς βάλουμε στη μέση;;;
Τί λες;
@ Ναπολέων, τα λατινικά μου είναι φτωχά. Μην με παρασύρεις κι εσύ!
Απορία: ποιος είναι ο Μαυροτρύπας;
Πολύ σωστά πρόσθεσες και τους 4 στην αλλη πλευρά (την καλή).
Κι εγώ έχω ένα θέμα με Τσίμα και Κούλογλου. Ο πρώτος ειδικά, μπατάρει επικίνδυνα τελευταία.
Ο Κούλογλου χθες ήταν πολύ καλός!
Βάλτους στη μέση, αλλά να τους παρακολουθούμε. :))
Δημοσίευση σχολίου