Οι Έλληνες ευγνωμονούντες...

ΈΒλεπα χτες στην ΕΤ1 τον Νίκο Γκάλη να μιλάει για τη ζωή του, το μπάσκετ και την "αγάπη του κόσμου" και απορούσα που χαμογελούσε ακόμα. Δεν παραπονέθηκε στιγμή για τις πίκρες που τον πότισαν οι περίφημοι "παράγοντες" ούτε για τις φυλλάδες που έφτασαν να τον κατηγορήσουν μέχρι και για το θάνατο της γυναίκας του! Παρέμεινε τζεντλεμαν, κι ας τον αποκαλούσαν τότε γκάγκστερ.

Και θυμήθηκα τους αθλητές εκείνους, οι οποίοι έκαναν κάποτε την καρδιά μας να χτυπήσει δυνατά και τα μάτια μας να δακρύσουν: Πατουλίδου, Μελισσανίδης, Σακοράφα, Κακλαμανάκης, Βερούλη. Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι; Τιμήθηκαν με θέσεις στο στρατό. Και μετά; Κάποιοι από αυτούς συκοφαντήθηκαν ή χλευάστηκαν για απίθανους λόγους. Θύματα φθόνου. Και αποσύρθηκαν. Κάποιοι άλλοι ανακατεύτηκαν στην πολιτική -συνήθως με λάθος κόμμα.  

Η αλήθεια είναι πως στάθηκαν πιο τυχεροί από τον Πέτρο Γαλακτόπουλο της ελληνορωμαϊκής πάλης, ο οποίος χρησιμοποιούσε την κανονική του άδεια για τις προπονήσεις ή άλλους που, και σήμερα ακόμα, χρηματοδοτούν οι ίδιοι τη συμμετοχή τους σε διεθνείς οργανώσεις. Ποιος θυμάται το παγκόσμιο ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου στο επί κοντώ; 

Εξάλλου, το 2004 δεν πανηγυρίζαμε ξέφρενα στους δρόμους αποθεώνοντας τον Ρεχάγκελ ως "Ρεχακλή" ή "βασιλιά Όθωνα", ενώ λίγα χρόνια μετά τον βρίζαμε; Μακάρι να κάναμε το ίδιο και με τους πολιτικούς μας. Ίσως να ήταν πιο προσεκτικοί.

Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι που έκαναν άστοχες δηλώσεις. Που πήραν τα μυαλά τους αέρα. Που πήραν αναβολικά και προσπάθησαν να το κρύψουν.  Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Κάποτε μας έκαναν περήφανους, κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο.

Θα μπορούσαν οι δήμαρχοι να δώσουν τα ονόματα αυτών των ανθρώπων στους δρόμους αντί να έχουμε λεωφόρους με ονόματα βασιλέων οι οποίοι τίποτε δεν πρόσφεραν εκτός από το θέαμα της άμαξάς τους -όταν φυσικά δεν συνωμοτούσαν με ξένες δυνάμεις- ή πατριαρχών που είχαν αφορίσει τους επαναστάτες του 1821!

Βέβαια, οι απαρχές της αγνωμοσύνης αυτής χάνεται στους αιώνες: μια ματιά στον κατάλογο που κυκλοφορεί, με τους θανατωθέντες ή εξορισθέντες καλλιτέχνες, φιλοσόφους και πολιτικούς της Αρχαιότητας, θα σας πείσει για τη διάρκεια της ευγνωμοσύνης των Ελλήνων! "Θέλω να φύγει, διότι βαρέθηκα να τον λένε Δίκαιο", φέρεται να είπε κάποιος στον Αριστείδη όταν εκείνος τον ρώτησε (ινκόγνιτο) γιατί έγραψε το όνομά του στο όστρακο. 

Μόνο τον Καλλικράτη δεν φαίνεται να εξόρισαν. Ίσως γι' αυτό έδωσαν το όνομά του στη συνένωση των δήμων. Διότι τον ταλαίπωρο τον Ικτίνο τον ξαπέστειλαν, παρόλο που τους πρόσφερε την επιτομή της αρμονίας, τον Παρθενώνα.

Άσχετο: μήπως ήρθε ο καιρός να ξηλωθούν επιτέλους εκείνες οι πινακίδες στην Πατησίων και στην Πανεπιστημίου που γράφουν "28ης Οκτωβρίου" και "Ελευθερίου Βενιζέλου"; Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να πειστεί ο Δήμος Αθηναίων ότι κανείς δεν τις αποκαλεί έτσι;