Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Οι Έλληνες ευγνωμονούντες...


ΈΒλεπα χτες στην ΕΤ1 τον Νίκο Γκάλη να μιλάει για τη ζωή του, το μπάσκετ και την "αγάπη του κόσμου" και απορούσα που χαμογελούσε ακόμα. Δεν παραπονέθηκε στιγμή για τις πίκρες που τον πότισαν οι περίφημοι "παράγοντες" ούτε για τις φυλλάδες που έφτασαν να τον κατηγορήσουν μέχρι και για το θάνατο της γυναίκας του! Παρέμεινε τζεντλεμαν, κι ας τον αποκαλούσαν τότε γκάγκστερ.

Και θυμήθηκα τους αθλητές εκείνους, οι οποίοι έκαναν κάποτε την καρδιά μας να χτυπήσει δυνατά και τα μάτια μας να δακρύσουν: Πατουλίδου, Μελισσανίδης, Σακοράφα, Κακλαμανάκης, Βερούλη. Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι; Τιμήθηκαν με θέσεις στο στρατό. Και μετά; Κάποιοι από αυτούς συκοφαντήθηκαν ή χλευάστηκαν για απίθανους λόγους. Θύματα φθόνου. Και αποσύρθηκαν. Κάποιοι άλλοι ανακατεύτηκαν στην πολιτική -συνήθως με λάθος κόμμα.  

Η αλήθεια είναι πως στάθηκαν πιο τυχεροί από τον Πέτρο Γαλακτόπουλο της ελληνορωμαϊκής πάλης, ο οποίος χρησιμοποιούσε την κανονική του άδεια για τις προπονήσεις ή άλλους που, και σήμερα ακόμα, χρηματοδοτούν οι ίδιοι τη συμμετοχή τους σε διεθνείς οργανώσεις. Ποιος θυμάται το παγκόσμιο ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου στο επί κοντώ; 

Εξάλλου, το 2004 δεν πανηγυρίζαμε ξέφρενα στους δρόμους αποθεώνοντας τον Ρεχάγκελ ως "Ρεχακλή" ή "βασιλιά Όθωνα", ενώ λίγα χρόνια μετά τον βρίζαμε; Μακάρι να κάναμε το ίδιο και με τους πολιτικούς μας. Ίσως να ήταν πιο προσεκτικοί.

Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι που έκαναν άστοχες δηλώσεις. Που πήραν τα μυαλά τους αέρα. Που πήραν αναβολικά και προσπάθησαν να το κρύψουν.  Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Κάποτε μας έκαναν περήφανους, κι αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο.

Θα μπορούσαν οι δήμαρχοι να δώσουν τα ονόματα αυτών των ανθρώπων στους δρόμους αντί να έχουμε λεωφόρους με ονόματα βασιλέων οι οποίοι τίποτε δεν πρόσφεραν εκτός από το θέαμα της άμαξάς τους -όταν φυσικά δεν συνωμοτούσαν με ξένες δυνάμεις- ή πατριαρχών που είχαν αφορίσει τους επαναστάτες του 1821!

Βέβαια, οι απαρχές της αγνωμοσύνης αυτής χάνεται στους αιώνες: μια ματιά στον κατάλογο που κυκλοφορεί, με τους θανατωθέντες ή εξορισθέντες καλλιτέχνες, φιλοσόφους και πολιτικούς της Αρχαιότητας, θα σας πείσει για τη διάρκεια της ευγνωμοσύνης των Ελλήνων! "Θέλω να φύγει, διότι βαρέθηκα να τον λένε Δίκαιο", φέρεται να είπε κάποιος στον Αριστείδη όταν εκείνος τον ρώτησε (ινκόγνιτο) γιατί έγραψε το όνομά του στο όστρακο. 

Μόνο τον Καλλικράτη δεν φαίνεται να εξόρισαν. Ίσως γι' αυτό έδωσαν το όνομά του στη συνένωση των δήμων. Διότι τον ταλαίπωρο τον Ικτίνο τον ξαπέστειλαν, παρόλο που τους πρόσφερε την επιτομή της αρμονίας, τον Παρθενώνα.

Άσχετο: μήπως ήρθε ο καιρός να ξηλωθούν επιτέλους εκείνες οι πινακίδες στην Πατησίων και στην Πανεπιστημίου που γράφουν "28ης Οκτωβρίου" και "Ελευθερίου Βενιζέλου"; Πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν για να πειστεί ο Δήμος Αθηναίων ότι κανείς δεν τις αποκαλεί έτσι;

10 σχόλια:

squarelogic είπε...

Σωστός!
Καλή εβδομαδα Λωτοφάγε!

vassper είπε...

Σε μια Ελλάδα μίζερη, άνθρωποι που μας κάνουν να νοιώθουμε υπερήφανοι πρέπει να τιμούνται και να αξιοποιούνται. Και αντί να τους διορίζουν στον στρατό, θα μπορούσαν να τους διορίσουν στο Υπουργείο Αθλητισμού ή Παιδείας και να χρησιμοποιηθούν για να εμπνεύσουν τα παιδιά με ομιλίες κλπ ή σε θέσεις σχεδιασμού και υλοποίησης πολιτικών ανάπτυξης του αθλητισμού.

Unknown είπε...

Αγαπητέ μου τι περιμένεις από την Πολιτεία αλλά και την Κοινωνία που ως μοναδικό "Μητρόπουλο" αναγνωρίζει έναν ποδοσφαιριστή (και καλά κάνει) αλλά ποτέ έναν διάσημο μαέστρο που τίμησε τη χώρα του;

Τι περιμένεις από τη χώρα που έσπρωξε στην αφάνεια έναν Σκαλκώτα όταν ολάκερη η γερμανική πρωτοπορία τον τιμούσε και τον καλούσε στη Γερμανία;

Τι περιμένεις από τη χώρα που καταδίωξε με πείσμα έναν Μπουζιάνη και τον καταδίκασε να πεθάνει άγνωστος και φτωχός στην χώρα του όταν στις σχολές Καλών Τεχνών της Ευρώπης ήδη δίδασκαν την επιρροή του στη σύγχρονη ζωγραφική;

Τι περιμένεις από τη χώρα που καταδίκασε σε θάνατο τον Γιάννη Ξενάκη λόγω φρονημάτων και τον έσπρωξε στην αγκαλιά της Γαλλίας όπου και έζησε τελικά απολαμβάνωντας την απόλυτη αναγνώριση;

Και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί σε πολλές πολλές σελίδες...και το ξέρεις.

Οπότε, τι περιμένεις;

Ektoras είπε...

Την είδα και ’γω αγαπητέ Λωτοφάγε και με συνεπήρε το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου Γκάλη. Νιώθω τυχερός που έζησα εκείνη την εποχή. Τότε που τις Πέμπτες τρέχαμε όλοι να δούμε τον Άρη και ήμασταν όλοι Άρης!
Ήμουν 12 όταν το σηκώσαμε. Αγνές εποχές. Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’άλλα παιδιά...
:) Τι μου θύμισες. Και η αρχή του να παίζω μπάσκετ κάθε μέρα, όλη μέρα για τα επόμενα 7-8 χρόνια!
Ψυχάρα ο Nick, αξιοπρεπέστατος ταπεινός. Αυτός που δημιούργησε ουσιαστικά το μπάσκετ στην Ελλάδα. Σε αυτόν που οφείλονται όλες οι μετέπειτα και μέχρι σήμερα επιτυχίες μας και θεωρούμαστε από το θρυλικό 1987 και πέρα παγκόσμια δύναμη στο συγκεκριμένο άθλημα.

Να είναι πάντα καλά ο Νίκος Γκάλης με το ήθος που τον διακρίνει.

It's the final countdown... το τραγούδι των Europe τι μου θύμισες!

Φυσικά και η υπόλοιπη ανάρτησή σου με βρίσκει 100% σύμφωνο!

Τα σέβη μου

ELvA είπε...

Πολυ καλα εκανες και μας θυμισες καποιες αθλητικες ιστορικες σελιδες και οχι μονο!

Καλη σου μερα!

Λωτοφάγος είπε...

@ Καλησπέρα, Squarelogic. Ευχαριστώ πολύ.
Καλό σου μήνα.

Λωτοφάγος είπε...

@ Vassper, μην είσαι γκρινιάρης. Αφού στο ξέρεις ότι στην Ελλάδα αποδίδουν καλύτερα σε τέτοια υπουργεία οι επαρχιώτες δικηγόροι, οι συνταξιούχοι προπονητές και οι αποτυχημένοι μηχανικοί! Α, και κάτι κυρίες που το παίζουν λέαινες!

Λωτοφάγος είπε...

@ Γιώργο, οι Σκαλκώτας και Μητρόπουλος ήταν κομματάκι μονόχνωτοι! Κανείς δεν τους είπε ότι θα έπρεπε να κάνουν δημόσιες σχέσεις;
Όσο για Μπουζιάνη και Ξενάκη, ήταν τόσο ακαταλαβίστικοι, που ακόμα κι εκείνο το τέρας μορφώσεως, ο γηραιός Κων. Καραμανλής, σηκώθηκε και έφυγε στη μέσα μιας συναυλίας του Ξενάκη!
Τι ξέρουν οι... κουτόφραγκοι;

Λωτοφάγος είπε...

@ Εγώ ήμουν σχεδόν 31 χρονών το καλοκαίρι του 1987, Έκτορα. Μην με κομπλάρεις! :)))
Θυμάσαι τον πελαργό; Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία των ελλήνων γραφιστών.

Λωτοφάγος είπε...

@ Ευχαριστώ πολύ, Έλβα. Να είσαι καλά και καλό σου μήνα.