Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Η Αλληλεγγύη κι οι νταβατζήδες


"Hi, I' m Cindy": έτσι απλά άρχισε την ομιλία της στην εκδήλωση της οργάνωσης "Ξεκίνημα" την 11η Νοεμβρίου η Cindy Sheehan, το σύμβολο του αντιπολεμικού κινήματος στις ΗΠΑ. Κι έτσι όπως ήταν ντυμένη, με καλοκαιρινό μπλουζάκι και πέδιλα παρά την ψύχρα, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτή, μία απλή εργάτρια, ανασφάλιστη όπως εκατομμύρια συμπατριώτες της, τόλμησε να κατασκηνώσει για εβδομάδες έξω από το το ράντσο του Μπους στο Τέξας και αργότερα να αλυσοδεθεί στα κάγκελα του Λευκού Οίκου, διαμαρτυρόμενη για έναν άδικο πόλεμο που της στέρησε τον γιο της!
Να κατασκηνώσει μέσα στα χαντάκια του δρόμου -αφού μόνο εκεί της επέτρεπαν- όπου την τσιμπούσαν τα περιβόητα κόκκινα μυρμήγκια του Τέξας! "Εδώ, αντίθετα, με κυνηγούσε ένα πολύ πιο επίμονο κουνούπι", αστειεύτηκε, και συνέχισε: "Έξω από το ξενοδοχείο μου σήμερα είχε μια διαδήλωση". Ο αγχωμένος νεαρός διερμηνέας βιάστηκε να προσθέσει ότι ήταν οι εργάτες από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Η Σίντι τον κοιτούσε με ενδιαφέρον, διότι η δική της φράση ήταν πιο σύντομη. "Really?" ρώτησε χαμογελαστή, κι εκείνος άρχισε να της εξηγεί.
Ο γιος της σκοτώθηκε στο Ιράκ το 2004, και την επόμενη χρονιά άρχισε τον αγώνα της. Στην αρχή την προσεταιρίστηκαν οι Δημοκρατικοί για πολιτικά οφέλη, αλλά γρήγορα τους πήρε χαμπάρι και το 2006 έβαλε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητη γερουσιαστής. Φυσικά, δεν βγήκε, παρόλο που πολλοί την έβλεπαν με συμπάθεια. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να ανταγωνιστεί τα πανίσχυρα λόμπι που χρηματοδοτούν τα δύο μεγάλα κόμματα;
Δεν αποθαρρύνθηκε. Ο αγώνας της αποσκοπεί στο να αλλάξει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -μια πολιτική συγκρούσεων και διαρκών πολέμων σε όλο τον πλανήτη. Μας εξήγησε πως περιοδεύει στην Ευρώπη, αντλώντας πείρα από τα αριστερά κινήματα, αφού οι Αμερικανοί δεν έχουν τέτοια κουλτούρα. "Με ρωτούν αν θέλω να φτιάξω τρίτο κόμμα. Για να φτιάξεις τρίτο, πρέπει να υπάρχει δεύτερο", είπε, θεωρώντας ότι Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σχετικά με ενδεχόμενη υποψηφιότητά της για την προεδρία, βρήκε πάλι την ευκαιρία να αστειευτεί: "Με πιέζουν να βάλω υποψηφιότητα, αλλά αν εκλεγόμουν, θα ήμουν η πρώτη πρόεδρος στην οποία απαγορεύεται με νόμο να πλησιάσει τον Λευκό Οίκο, επειδή είχα αλυσοδεθεί στα κάγκελά του"!

Δεύτερος ομιλητής ήταν ο Joe Higgins, βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιρλανδίας. Θλίβεται για την απουσία ολοκληρωμένων προτάσεων εκ μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς, με αποτέλεσμα οι λαοί να μην βλέπουν διέξοδο από την κρίση. Μίλησε με πάθος για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην πατρίδα του: "Για να έρθω εδώ, πέρασα από τρία αεροδρόμια (Δουβλίνο-Λονδίνο-Αθήνα). Και στα τρία, οι τίτλοι των εφημερίδων αναφέρονταν στη χώρα μου. Όχι για καλό, όμως. Είχα την εντύπωση ότι δεν είχα φύγει καθόλου από την Ιρλανδία"! Και επισήμανε ειρωνικά: "Πριν από μερικούς μήνες, όταν σας επιβλήθηκε το μνημόνιο, ο δικός μας υπουργός Οικονομικών είχε δηλώσει ότι η Ιρλανδία δεν θα γίνει Ελλάδα! Τις προάλλες άκουσα τον Παπακωνσταντίνου να λέει πως η Ελλάδα δεν θα γίνει Ιρλανδία"!
Ενώ τόνισε στην Αυγή της Κυριακής (14.11.10) πως η διάσπαση των αριστερών δυνάμεων ουσιαστικά βοηθάει στην εξαθλίωση των λαών: "Την προηγούμενη φορά που ήλθα στην Ελλάδα, στις 12 είχε διαδήλωση το ΚΚΕ και το απόγευμα οι υπόλοιπες δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. Αυτό είναι αυτοκαταστροφικό".

Διάβασα χθες στην "Ελευθεροτυπία" ότι, κατά τη διάρκεια των πιέσεων στην ιρλανδική κυβέρνηση να δεχθεί την υπαγωγή της στο "μηχανισμό στήριξης", ο δικός μας Γ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε το εξής αμίμητο: "Βρισκόμαστε τώρα στο σημείο όπου πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, και η ιρλανδική κυβέρνηση προσεκτικά κάνει κινήσεις που πρέπει να κάνει"!! Η δήλωση σχολιάστηκε από τα διεθνή ΜΜΕ όπως της άρμοζε, αλλά σε μένα θυμίζει κακογερασμένη πόρνη που βοηθάει τους νταβατζήδες της να φέρουν φρέσκια σάρκα στο πορνείο!
Πριν από λίγες ώρες ανακοινώθηκε πως η ιρλανδική κυβέρνηση υπέκυψε στις πιέσεις και αρκετοί πολίτες μαζεύτηκαν έξω από το κοινοβούλιο για να διαμαρτυρηθούν. Να θυμίσω ότι το δικό μας χρέος είναι δημόσιο, ενώ των Ιρλανδών ιδιωτικό. Τράπεζες όπως η Anglo-Irish Bank, οι οποίες εδώ και δύο χρόνια χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από τους χειμαζόμενους φορολογούμενους, εξακολουθούν να είναι χρεωμένες και πρέπει και πάλι... να σωθούν. Το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας θα είναι το τρίτο κατά σειρά.
Ίσως εκεί βρίσκεται η αιτία της δικής μας απάθειας: εμείς χρωστάμε εξαιτίας των σκανδάλων, των μιζών, των εξοπλισμών και της απίστευτης λεηλασίας του δημόσιου πλούτου που έκαναν αυτοί που ψηφίζονται ανελλιπώς από το 80% του ελληνικού λαού. Αυτό, στην καλύτερη περίπτωση ονομάζεται συλλογική ευθύνη. Βρείτε μόνοι σας πώς ονομάζεται στη χειρότερη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: