Μετά το τέλος του Εμφυλίου –και καθώς μαυραγορίτες και κατοχικοί συνεργάτες διαμόρφωναν την κρατικοδίαιτη και παρασιτική αστική μας τάξη- τα παιδιά των εξαθλιωμένων από τον πόλεμο στρωμάτων μετανάστευσαν μαζικά στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία και φυσικά στις ΗΠΑ. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν απόφοιτοι δημοτικού και αγνοούσαν τη γλώσσα της ξένης χώρας, ασχέτως αν ο Παντελής Βούλγαρης στις «Νύφες» βάζει, ποιητική αδεία, τη Νίκη (εκ Σαμοθράκης) να μιλάει αγγλικά.
Ως λαός που αγαπάει τη μυθοπλασία, κατασκευάσαμε τη νέα λέξη «Μπρούκλης» (εκ του Brooklyn της Νέας Υόρκης), η οποία σήμαινε τον επιτυχημένο και πλούσιο μετανάστη εξ Αμερικής, συνήθως εστιάτορα, που επισκεπτόταν το σόι του κοστουμαρισμένος, κουβαλώντας έγχρωμη φωτογραφική μηχανή και κραυγάζοντας σπαστά ελληνικά ανάμεικτα με σκοτωμένα αγγλικά. Όπως η θεία μου η Ρίτα, που κατέβαινε από το αεροπλάνο με παρδαλή καπελαδούρα σαν της Γεωργίας Βασιλειάδου, μοίραζε σαχλά δώρα και μας φωτογράφιζε με μανία, για να μας δείχνει μετά στην Αστόρια!
Πόσοι, όμως, από τις εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες πέτυχαν; Ποιοι τελείωσαν το σχολείο ή, ακόμα καλύτερα, σπούδασαν στη νέα τους χώρα, όπως ο συγγραφέας Θοδωρής Καλλιφατίδης; Πόσοι χάθηκαν στις στοές του Βελγίου; Πόσοι πέθαναν πάμπτωχοι, επειδή δεν τολμούσαν να γυρίσουν πίσω ταπεινωμένοι; Και, φυσικά, πόσοι πλούτισαν εδώ, εμπορευόμενοι τα όνειρα των άλλων;
Η πρώτη νύξη έγινε το 1965 στην ταινία «Φωνάζει ο κλέφτης» (σενάριο Δαλιανίδη/ Ψαθά), όπου ο μετανάστης θείος της Ρένας Βλαχοπούλου, ο οποίος τάχα έστελνε χρήματα στα ανίψια του, αποδεικνύεται φτωχαδάκι που απλώς εκλιπαρεί για ένα εισιτήριο, προκειμένου να πεθάνει στην πατρίδα του!
Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια ιδιωτική έκδοση απομνημονευμάτων ενός Έλληνα που πήγε στη Βραζιλία μετά τον πόλεμο, δούλεψε σκληρά, έπεσε θύμα εκμετάλλευσης επανειλημμένα και τελικά επέστρεψε φτωχός αλλά σοφότερος στην Ελλάδα με τη βραζιλιάνα γυναίκα του, που κάθε άλλο παρά ενσάρκωνε το πρότυπο της πανέμορφης «μουλάτας».
Μια ακόμα νύξη βρίσκουμε και στο βιβλίο «Sleepers» του Lorenzo Carcaterra, το οποίο έγινε ταινία από τον Barry Levinson: οι τέσσερις ήρωές του καταλήγουν στη φυλακή όταν καταστρέφουν το καροτσάκι με τα χότντογκ ενός Έλληνα, προκαλώντας το θάνατό του από ανακοπή.
Και ξαφνικά, εκεί που νομίζαμε πως όλα αυτά αποτελούν Ιστορία, άρχισε στα μουλωχτά το νέο κύμα μετανάστευσης. Στην αρχή ήταν όσοι έπαιρναν υποτροφία για να εξειδικευθούν σε εξωτικά αντικείμενα όπως Βιοτεχνολογία, Μοριακή Φυσική ή Τεχνολογία Υλικών. Μετά έφευγαν οι γιατροί, επειδή θα έπρεπε να περιμένουν χρόνια ώσπου να πάρουν ειδικότητα.
Εδώ και δύο χρόνια, όμως, βλέπουμε να φεύγουν χιλιάδες νέοι -των οποίων την εκπαίδευση πλήρωσαν οι έλληνες φορολογούμενοι- επειδή νιώθουν να μην τους χρειάζεται κανείς.
Ως εδώ (ας πούμε) καλά. Στο κάτω κάτω, και τα δικά μου παιδιά στην ξενιτιά βρίσκονται. Ταυτόχρονα, όμως, άρχισε και η δημιουργία ενός νέου μύθου, αυτή τη φορά από τα ΜΜΕ, που παίζουν έναν μάλλον ύποπτο ρόλο. Αρχικά φαινόταν πως βρήκαν ένα πιασάρικο θέμα για να γεμίζουν τα κατ’ επίφασιν δελτία τους, αλλά όταν το περιοδικό «Κ» της Καθημερινής μπήκε στο χορό, ψύλλοι στ’ αφτιά μου μπήκανε.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη έκανε ένα αφιέρωμα σε καμιά δεκαριά παιδιά από 25 έως 29 χρόνων, τα οποία σταδιοδρομούν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, και (οποία έκπληξις!) έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά: προέρχονται από εύπορες οικογένειες στρατιωτικών (κυρίως πιλότων), καθηγητών ΑΕΙ ή έστω μέσης εκπαίδευσης και έχουν πτυχία ελληνικών πανεπιστημίων ή του ΕΜΠ. Δηλαδή οφείλουν τα προσόντα τους στην κατασυκοφαντημένη ελληνική εκπαίδευση. Διότι μην νομίζετε ότι τα απέκτησαν με ένα χρόνο μεταπτυχιακών στη Βρετανία!
Σε παλαιότερα αφιερώματα περιοδικών, έλληνες ερευνητές σε ξένα πανεπιστήμια το είχαν πει καθαρά: τα ελληνικά ΑΕΙ προσφέρουν θεωρητική εκπαίδευση πολύ πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο και είναι κρίμα να τα απαξιώνουμε! Είχαν προσθέσει, μάλιστα, πως καλύτερα κανείς να πηγαίνει στο εξωτερικό μετά τα 22 του χρόνια, όταν έχει αποκρυσταλλώσει τα «θέλω» και τα «μπορώ» του.
Και ο Κούλογλου («Η Γενιά των 700 ευρώ») είχε παρουσιάσει ένα παιδί που πρόκοψε στην Ολλανδία πολύ πριν από την Κρίση. Ο συγκεκριμένος, όμως, δεν διέθετε «πλάτες» και, για να κάνει το ταξίδι, είχε πάρει δάνειο από τράπεζα. Σε πρόσφατη εκπομπή του, ο Τσίμας έδειξε έναν απόφοιτο ΤΕΙ που έφευγε για την ίδια χώρα επειδή είχε βαρεθεί να τον πληρώνουν σαν εργάτη. Έναν πληβείο, δηλαδή. Τι να απέγινε άραγε;
Αυτές είναι οι μοναδικές εξαιρέσεις. Όλοι οι άλλοι μάς μιλούν για την ευκολία εξεύρεσης καλοπληρωμένης δουλειάς, την αξιοκρατία και την υπέροχη καθημερινότητά τους. Λες και κατέβηκαν από το αεροπλάνο και τους περίμενε ο άνθρωπος της εταιρείας με ένα πλακάτ «Welcome». Εκείνο που ξεχνούν να τονίσουν είναι ότι οι περισσότεροι σταδιοδρόμησαν προτού η Κρίση χτυπήσει την Ευρώπη το 2008. Και πως η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία.
Διότι, κύριοι δημοσιογράφοι, μπορώ να σας απαριθμήσω πολύ περισσότερα παιδιά που δεν βρήκαν δουλειά έξω, παρά τις λαμπρές σπουδές τους, που διέλυσαν φιλίες και έρωτες τους και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν ταπεινωμένα στην πατρίδα, που στέλνουν βιογραφικά στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη και δεν εξασφαλίζουν ούτε καν συνέντευξη!
Όχι μόνο Έλληνες: έχω ακούσει για Ιταλούς και Ισπανούς, για Πορτογάλους και Ιρανούς, για Μεξικανούς και Ινδούς, οι οποίοι ονειρεύτηκαν Βρετανίες και Γαλλίες, αλλά τώρα μαζεύουν τα μπογαλάκια και τα διδακτορικά τους για να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα της χώρας τους.
Μην παραμυθιάζετε, λοιπόν, τους νέους ανθρώπους, για να δικαιολογήσετε τις μισθάρες σας, ανόητοι! Μην τους διώχνετε από τη χώρα, για να δουλέψουν σε ξένα μπακάλικα και καφετέριες. Τους κάνετε να νιώθουν ανίκανοι. Παλιά, οι αριστεύσαντες στις Πανελλήνιες δήλωναν πανευτυχείς, «Τα σαββατοκύριακα έβγαινα με τους φίλους μου. Το παν είναι να οργανώσεις το διάβασμά σου»! Κανείς από αυτούς δεν ομολογούσε ότι κάθε απόγευμα ο ένας «ιδιαιτεράς» έφευγε και ο άλλος έμπαινε! Ξέρετε πόσοι γονείς κοιτούσαν καχύποπτα τα δικά τους βλαστάρια, ακούγοντας τέτοιες δηλώσεις;
Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από την διάψευση των νεανικών ονείρων. Πείτε τους την αλήθεια:
Κανείς δεν τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Κι αν κάποτε οι Βρετανοί δεν σπούδαζαν και είχαν ανάγκη από ξένους επιστήμονες, σήμερα συνωστίζονται και αυτοί στον προθάλαμο των πανεπιστημίων, ελπίζοντας να ξεφύγουν από την ανεργία. Η αποβιομηχάνιση της Θάτσερ εξαφάνισε εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Γιατί λοιπόν οι εταιρείες να προτιμήσουν Έλληνες; Μόνο αν δεν υπάρχουν ντόπιοι με τα ίδια προσόντα. Το ίδιο δεν θα κάναμε κι εμείς; Ρωτήστε τον Άδωνι.
Υ. Γ. Ψάχνοντας για εικόνες στο διαδίκτυο, βρήκα και αυτό:
http://www.e-geoponoi.gr/2010-04-24-07-55-31/2312-2010-09-21-07-41-47.html
Τελικά, δεν είναι και τόσο αστήρικτη η καχυποψία μου.
Άλλα δημοσιεύματα που αλίευσα από τα ΜΜΕ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8777&pubid=1646584
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=203561
Και στον Σελίν: http://celinathens.blogspot.com/2010/05/blog-post_13.html
10 σχόλια:
Σε μιά στρεβλή οικονομία, όπως η Ελληνική, οι άνθρωποι δε σπουδάζουν επειδή τους αρέσει η γνώση ή το αντικείμενο των σπουδών τους, αλλά για να βρούν μιά δουλειά. Στην ουσία ο πατέρας-στρατηγικός επενδυτής, "αγοράζει" μια θέση εργασίας για το παιδί του. Αυτό πια στην Ελλάδα δε λειτουργεί, καθώς έχει στερέψει η μεγάλη δεξαμενή εξαργύρωσης της επένδυσης των σπουδών, που ήταν το δημόσιο. Δυστυχώς, το ίδιο αρχίζει να συμβαίνει και στα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη, αλλά στον ιδιωτικό τομέα, λόγω ανταγωνισμού απο αναπτυσόμενα κράτη (Κίνα, Ινδία). Αρα, φίλε Λωτοφάγε, τα βλαστάρια μας έχουν δύο επιπλογές: θα σπουδάσουν και είτε θα προσπαθήσουν να αναπτύξουν στην Ελλάδα, νέες δουλειές ή δραστηριότητες, ή θα μεταναστέψουν, όχι στις ΗΠΑ αλλά στην Κίνα.
Φιλε Λωτοφαγε,θυμασαι αυτο εδω;
http://celinathens.blogspot.com/2010/05/blog-post_13.html
Ειχαμε κανει την ιδια συζητηση καυτηριαζοντας τα χουντο-ΜΜΕ που θελουν να διωξουν τους νεους επιστημονες,παρουσιαζοντας τους ως μονη ελπιδα το να φυγουν απο εδω.
Αιδως Αργειοι
Λωτοφάγε, τα δικά μου παραδείγματα, που αφορούν όμως μια 15ετία πίσω, είναι εντελώς διαφορετικά.
Και τα αναφέρω αυτά για επιβεβαιώσω μάλλον τα γραφόμενά σου.
Ο πρώην σύζυγος πήγε στην Γερμανία και άνοιξε επιχείρηση (Πρακτορείο διακίνησης τύπου), η οποία πήγε πάρα πολύ καλά.
Χωρίς σπουδές και χωρίς κεφάλαιο ιδιαίτερο.
Η κολλητή μου πούδασε στο Λονδίνο, μόλις τελείωσε, την έστειλαν σε συνεντεύξεις και προσελήφθη στην Delta Airlines.
Ο φίλος της τότε και σήμερα σύζυγος της, πήγε για σπουδές στα μαθηματικά στο Λονδίνο, τελείωσε και σε λίγο καιρό προσελήφθη στο Chelsey σε μια εταιρεία όπου έμεινε όλα τα χρόνια.
Κια οι δύο ήταν μέτριοι μαθητές εδώ και δεν πέρασαν σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Και οι τρεις επέστρεψαν λόγω νοσταλγίας.
Σήμερα, μαθαίνουμε από φίλους, ιδιαίτερα στην Αγγλία ότι έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα για τους "μετανάστες".
Κι αυτό γιατί οι ίδιοι οι Βρετανοί δεν βρίσκουν εργασία.
Τα γράφω αυτά γιατί πιστεύω ότι η έλλειψη θέσεων εργασίας είναι κάτι που δε αφορά μόνο την Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι όμως που θα σταματήσει αυτό και με ποιες συνέπειες.
Να μετανιώνουν τα παιδιά μας για το χαμένο χρόνο των σπουδών;
Ή κι αν σταθούν τυχεροί και προσληφθούν, να αγωνίζονται να επιβιώσουν με 600 ευρώ;
Μεγάλο το θέμα κι ας μη γράψω περισσότερα.
Και δεν έχω και λύση να προτείνω......
Καλησπέρα
@ Η πλάκα είναι, Vassper, ότι στην Κίνα υπάρχει ακόμη μεγαλύτερος ανταγωνισμός, διότι η μεσαία τάξη στέλνει μαζικά τα παιδιά της στα κινεζικά πανεπιστήμιο, αλλά και στη Βρετανία, την Ολλανδία και την Αυστραλία.
Ανιψιά μου στην Αυστραλία δεν κατάφερε να προχωρήσει στη σχολή που ήθελε, διότι οι Κινέζοι ανέβασαν τόσο τον πήχυ ώστε οι δικές της μέτριες επιδόσεις δεν τον έφταναν!
Άρα ούτε η Κίνα μάς περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
Όσο για τις σπουδές των ελληνοπαίδων, έχεις δίκιο: είναι μάταιο πια να στέλνεις ένα παιδί με το ζόρι για ανώτατες σπουδές. Τι ελπίδες, όμως, έχει με ένα μέτριο απολυτήριο λυκείου;
"Η πιο γλυκιά γκαρσόνα είμαι γω";
Και μέχρι ποια ηλικία;
@ Σελίν, το είχα ξεχάσει. Πράγματι, είχες κάνει τότε μια πολύ καλή ανάλυση, όταν ακόμα το φαινόμενο ήταν στην αρχή του.
Τώρα προχώρησαν: μας παρουσιάζουν τους πετυχημένους. Από τους οποίους οι περισσότεροι είναι τόσο φλωράκια, που απορείς πώς κατάφεραν να υποσκελίσουν τους ντόπιους και να επιζήσουν μακριά από τα ντολμαδάκια της μανούλας!
Αχ, φίλε μου, ποια αιδώς και ποιοι Αρχείοι; Αχρείοι, θες να πεις.
Καλό βράδυ
@ Ωραίες εποχές εκείνες, Βάσια μου!
Γιατροί προσλαμβάνονταν αμέσως στα αγγλικά νοσοκομεία, μηχανικοί έβρισκαν καλοπληρωμένες δουλειές όπως ο συγγραφέας Πάνος Καρνέζης, απόφοιτοι MBA της πλάκας ονειρεύονταν να γίνουν golden boys στην τράπεζα που τους είχε προσλάβει κτλ.
Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά τελείωσαν άδοξα.
Το μόνο που μας μένει είναι να αλλάξουμε νοοτροπία και να μην εξαργυρώνουμε την ψήφο μας.
Γίνεται;
Ίσως τότε βρούμε λίγο χρόνο για να αναρωτηθούμε τι οφείλουμε στον τόπο και στα παιδιά μας. Κατ' επέκταση στον ίδιο μας τον εαυτό.
Λωτοφάγε καλησπέρα!
πραγματικά πολύ ωραίο το θέμα σου!
Δυστυχώς έχεις πετυχει διάνα και σε αυτό το θέμα.
Είμαστε και εμείς πτυχιούχοι Ελληνικού Πανεπιστημίου (ΑΣΟΕΕ) και ψαχνόμαστε ακόμη και τώρα για έξω. Δυστυχώς, αυτό που λες είναι αλήθεια!
Δε μας καλούν ούτε για συνέντευξη. Και φαντάσου ότι έχουμε προυπηρεσία σε πολυεθνικές εταιρείες.
Το άλλο που έχει αρκετή σημασία είναι ότι στη χώρα μας, θέσεις γραμματειακης υποστήριξης ή απλής υπαλληλικής εργασίας, ζητούν κατοχή πτυχίου ή ακόμη και μεταπτυχιακού τίτλου, γεγονός το οποίο δεν ισχύει έξω (τουλάχιστον από τη δική μας εμπειρία).
Γεγονός ιδιαίτερα ανησυχητικό και απαξιωτικό για τα νέα παιδιά!
Aυτό που φαίνεται τα τελευταία 2 χρόνια είναι ότι στην Ελλάδα, η αγορά εργασίας...πέθανε!
Πάντως ακόμη και σήμερα, οι διαφορές στις απολαβές είναι μεγάλες και ενίοτε προκλητικές!
Φίλε Λωτοφάγε, θίγεις ενα πολύ μεγάλο θέμα, και να προσθέσω μόνον ενα σχόλιο (να μην σας κουρασω).
Η ξένη αγορά εργασίας, είναι φιλοσοφικά άγνωστη στους περισσότερους έλληνες, καθώς ελάχιστη σημασία δίνεται στις σπουδές, αλλά στην εμπειρία. Ελάχιστά βιογραφικά έχω δεί στην Ελλάδα που να αναφέρουν ακριβώς με τί εχει ασχοληθεί ο κάθε υποψήφιος.
Ενα παράδειγμα. Για μία μέση δουλειά σε εταιρία σήμερα, μεταξύ των άλλων ζητούν.
(1) Experience (to be verified)
(2) 3 references (to be verifiεd)
(3) Education (to be verified)
(4) Criminal Record (to be verified)
(5) Credit Report Record (to be verified)
(5) Driving Record
(6) Non-compete agreement (οτι δεν θα δουλέψεις για ανταγωνιστή)
(7) Drug medical exam(οχι πάντα, αλλά σε πολλά μέρη)
Η προετοιμασία λοιπόν είναι τεράστια, και πολλά παιδιά, ερχόμενα απο ενα περιβάλλον που όλα αυτά ακούγονται εξωτικά, ούτε κάν τα γνωρίζουν ολα αυτά.
@ Έτσι είναι Πειρατές μου: όταν υπάρχει ανεργία, το κάθε ημιμαθές ανθρωπάκι μπορεί να ζητάει και διδακτορικό ακόμα, για να σε προσλάβει ως σεκιουριτά!
Ίσως να σας βοηθήσει το σχόλιο του Λόκους από κάτω.
@ Ευχαριστώ πολύ, Λόκους. Ελπίζω να δουν αρκετοί τις χρήσιμες επισημάνσεις σου.
Αν και δεν συμφέρει την Ελλάδα να φεύγουν τα καλύτερα παιδιά της.
Δημοσίευση σχολίου