Θεραπεία σοκ

Έχετε υπόψη σας τη θεραπεία κατά της ακμής; Ο ασθενής λαμβάνει για ένα εξάμηνο ισχυρές δόσεις βιταμίνης Α, ενώ κάθε μήνα κάνει αναλύσεις αίματος, για να παρακολουθείται η ηπατική του κατάσταση. Τον πρώτο καιρό, το δέρμα του γίνεται απαλό σαν μωρού. Μετά γεμίζει με σπυριά: οργανισμός αποβάλλει τις τοξίνες. Κατόπιν, η επιδερμίδα ξεφλουδίζεται και χρειάζεται διαρκή ενυδάτωση. Στο τέλος της θεραπείας –αν το συκώτι δεν έχει επηρεαστεί- ο ασθενής έχει απαλλαγεί για πάντα από την ακμή.

Αυτή η διαδικασία μού θυμίζει την ελληνική κοινωνία, χωρίς όμως τη βιταμίνη. Ζήσαμε επί χρόνια την περίοδο του βλαχολάιφ στάιλ και του ανέμελου τίποτα. Οι τοξίνες σωρεύονταν μέσα μας, αλλά εμείς συνεχίζαμε να ψηφίζουμε αυτούς που μας χάιδευαν τα αφτιά, να καταναλώνουμε ασύστολα, να παρανομούμε έστω και «εις σμικρόν» (που θα’ λεγε ο Καβάφης) αδιαφορώντας για τις συνέπειες και να τεμπελιάζουμε στη βεράντα πίνοντας φραπέ και σχολιάζοντας τους περαστικούς -σαν τους Σαλονικιούς του Λαζόπουλου. 

Οι επιδοτήσεις κι η φθηνή εργατική δύναμη των μεταναστών γέμισαν μεζονέτες και ακριβά αυτοκίνητα την ύπαιθρο. Χωρίς παραγωγή. Κάναμε τους Ολυμπιακούς, πήραμε το Euro και την Eurovision. Μεγαλεία! Η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη προήλαυνε.

Κάποια ανησυχητικά σπυριά εμφανίστηκαν επί Καραμανλή, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Η Ευρώπη να’ν’ καλά και ο περιούσιος λαός θα επιζήσει και πάλι. Η Ηλεία κάηκε, η Πάρνηθα έγινε κάρβουνο. Κάποιοι γραφικοί μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα. Οι υπόλοιποι στον Χόντο και στα μπουζουξίδικα. Ξαναψηφίσαμε Καραμανλή. Τα σπυριά μεγάλωσαν: ομόλογα, Siemens, Βατοπέδι, Ζαχόπουλος. 28 δισεκατομμύρια στις τράπεζες για να έχουν ρευστότητα, αλλά επενδύσεις δεν έγιναν. Με τι σχεδιασμό, άλλωστε;

Το ρουσφέτι πήγαινε σύννεφο, καθώς η κυβέρνηση έπνεε τα λοίσθια. Ο Σαμαράς ορκίστηκε υπουργός Πολιτισμού και ο ναός του Απόλλωνα μετακόμισε από την Ηλεία στη Μεσσηνία, ενώ το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως γέμισε Καλαματιανούς.

Κάτι δεν πάει καλά, είπαμε, βλέποντας την ακμή να επιμένει. «Λεφτά υπάρχουν», φώναζε στα πλήθη ο Γιωργάκης, που ξαφνικά έγινε Γιώργος. Δεν ρωτήσαμε πού. Ο Θεός της Ελλάδας τα φροντίζει αυτά. Εμείς δεν χρειάζεται να παράγουμε, διότι όλοι μας οφείλουν, ως γνωστόν. Εσχάτως το επιβεβαίωσε κι ο Γκοντάρ. Ψηφίσαμε, λοιπόν, τους «άφθαρτους» από τα αμερικανικά πανεπιστήμια, που είχαν αρχηγό κάποιον ο οποίος υπήρξε υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Πφ! Ασήμαντη λεπτομέρεια.

Για δυο μήνες δεν συνέβη τίποτε. Χαζεύαμε τους νέους υπουργούς, κάναμε αιτήσεις για θέσεις γραμματέων σε Υπουργεία, ακούγαμε για Ασεμπίγιο και πράσινη ανάπτυξη. Το παλιό δέρμα έπεφτε αργά και βασανιστικά. 

Ψάξαμε για ενυδατική, αλλά ξαφνικά «δεν υπήρχε σάλιο». Μπα, σαχλαμάρες. Δεν θα μας αφήσουν έτσι, τι διάολο; Η Γερμανία, όμως, αρνήθηκε να συνδράμει. «Ο Σαρκοζί είναι δικός μας», σκεφτήκαμε. Τζίφος! Ο Γιώργος σπάνια βρισκόταν εδώ. Προσπαθούσε να πείσει τους μεγάλους, μας έλεγαν, δηλώνοντας πως το έλλειμμα ήταν τεράστιο. Οι ξένες εφημερίδες τού συνιστούσαν να σωπάσει. Οι «αγορές» αγρίεψαν, τα spreads ανέβαιναν ιλιγγιωδώς. Άγνωστες λέξεις έμπαιναν στην καθημερινότητά μας.

Περικοπές. Πρώτα θύματα οι δημόσιοι υπάλληλοι. Καλά να πάθουν. «Αυτοί» ήταν πάντα οι τεμπέληδες, οι υψηλόμισθοι, οι γλειψιματίες. Τους φθονούσαμε. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί: οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ. Μας δάνεισαν με τεράστιο επιτόκιο. Κι άλλο στρώμα της επιδερμίδας έπεφτε: περικοπές στους ιδιωτικούς αυτή τη φορά. Και στους συνταξιούχους. Το εισηγήθηκε η κυβέρνησή μας, λέει. Για να γίνουμε ανταγωνιστικοί!

Τώρα, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Πρώτα εκείνα που πουλούσαν «αχρηστούλια», μετά οι βιοτεχνίες και τα βενζινάδικα! Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στην ανεργία, χωρίς ελπίδα να βρουν άλλη δουλειά. Μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να πληρώσουν εισφορές. Τα ασφαλιστικά ταμεία αδειάζουν.

Ακόμα λιγότερα χρήματα για την παιδεία, αλλά νέα τμήματα ΑΕΙ ανοίγουν, για να ενισχύσουν τις επαρχιακές καφετέριες. Τα παιδιά δεν πάνε όμως. Οι γονείς δεν έχουν λεφτά για αγορά αμφίβολης γνώσης. Τα δημόσια νοσοκομεία, αφού επί δεκαετίες κατασυκοφαντήθηκαν, αδυνατούν να πληρώσουν τα στοιχειώδη αναλώσιμα. 

Τα καλύτερα μυαλά σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Τα κόμματα χαροπαλεύουν. Οι φήμες μάς έχουν τρελάνει. Έχουμε ήδη χρεοκοπήσει ή θα κηρύξουμε πτώχευση από Σεπτέμβρη; 

Την ίδια στιγμή, τα κανάλια τρώνε αυτούς που έγλειφαν πριν. Κάποιοι διαμαρτύρονται. Λίγο μας νοιάζει. Προέχει η επιβίωση. Θα επιστραφούν τα κλεμμένα ή απλώς κάποιοι θα φυλακιστούν για να τους τρέφουμε κι από πάνω;

Συνειδητοποιούμε σιγά σιγά πως ενυδατική κρέμα δεν υπάρχει για το ευάλωτο δέρμα μας. Ο οργανισμός θα πρέπει να το παλέψει μόνος του, χωρίς έξωθεν βοήθεια. 

Η εγκληματικότητα μεγαλώνει, το ιστορικό κέντρο της Αθήνας έχει καταντήσει γκέτο, δύο κοριτσάκια στην επαρχία έσφαξαν ηλικιωμένο, μετανάστης ντελιβεράς εκτελέστηκε με σφαίρα μάλλον φασιστοειδούς στον Άγιο Παντελεήμονα. Πολύ άσχημα συμπτώματα: η θεραπεία σοκ έχει επηρεάσει το συκώτι.

Όμως, κάτι σκιρτάει ακόμα: φτιάξαμε παρκάκια για να τα λέμε με τους γείτονες, κάποιοι ρομαντικοί εθελοντές αγωνίζονται για τον Ασωπό και την Πάρνηθα, κάποιοι άλλοι πήγαν στη Γάζα, χιλιάδες διαδηλώσαμε για τη δολοφονία των Τούρκων ακτιβιστών και την εξαθλίωση των Παλαιστινίων. Ζητάμε μείωση των εξοπλισμών, στα πανεπιστήμια κάποιοι αιθεροβάμονες κάνουν έρευνα, κάποιοι άλλοι στρέφονται σε καινοτόμα προϊόντα και πρωτότυπες καλλιέργειες. Ίσως να μην αποκτήσουμε ποτέ απαλό δέρμα, αλλά τα σπυριά έχουν λιγοστέψει. Αν σωθεί το συκώτι-κοινωνία, θα τα καταφέρουμε. Σαν τους Αργεντινούς.

Υ.Γ. Και φυσικά δεν είμαστε εντελώς μόνοι: http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/06/1206.html#more