Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η επόμενη μέρα

Όπως όλοι είδαμε χθες, το Ισραήλ έχει εξελίξει τη φιλοσοφία του: εκτός από το δόγμα «οφθαλμούς αντί οφθαλμού» και «σιαγόνα αντί οδόντος» που ισχύει για την «αμυντική» πολιτική του, απαιτεί πλέον από τους άλλους τη, χριστιανικής προέλευσης, συμπεριφορά «όταν σε ραπίσουν στο ένα μάγουλο, να γυρίζεις και το άλλο»!

Έτσι συνέλαβε όλους σχεδόν τους ακτιβιστές με την κατηγορία πως, όχι μονάχα αντιστάθηκαν στην επίθεση των κομάντος, μα προσπάθησαν να τους αφοπλίσουν κιόλας. Όσοι δεν δέχτηκαν να υπογράψουν δηλώσεις ότι με δική τους ευθύνη έλαβαν μέρος στην αποστολή, ίσως δικαστούν εντός 14 ημερών.

Να προσθέσω ακόμα πως η επίθεση έγινε σε διεθνή ύδατα και πως οι πλοίαρχοι είναι υποχρεωμένοι βάσει διεθνούς νόμου να διαθέτουν περίστροφο.
Η κατάσταση, όμως, αλλάζει ακόμα και μέσα στο Ισραήλ. Αφενός υπάρχουν πλέον αρκετές φιλειρηνικές οργανώσεις που απαιτούν συνομιλίες με τους Παλαιστινίους, αλλά και οργανώσεις αντιρρησιών συνείδησης όπως η http://www.yeshgvul.org/index_e.asp, και
αφετέρου υπάρχουν θαρραλέοι δημοσιογράφοι όπως ο Γεδεών Λεβί, ο οποίος τολμά από τις σελίδες της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ να καταδικάζει το «ρεσάλτο» και να το αποκαλεί «πειρατική επίθεση».


Χθες έγιναν διαδηλώσεις σε πολλές χώρες, έξω από τις ισραηλινές πρεσβείες. Στην Αθήνα προηγήθηκε η περίκλειστη συγκέντρωση της ΚΝΕ, κατά την πάγια τακτική που ακολουθεί εδώ και 1,5 χρόνο.

Όταν φτάσαμε οι υπόλοιποι Κηφισίας και Κατεχάκη, τα ΜΑΤ είχαν ήδη φορέσει τις μάσκες τους και περίμεναν την αφορμή. Μόλις κάποιοι Παλαιστίνιοι επιχείρησαν να σπάσουν τον κλοιό για να προσεγγίσουν την Πρεσβεία, έριξαν τα πρώτα χημικά. Φυσικά, τους στολίσαμε με το γνωστό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», αλλά γρήγορα τα πράγματα έγιναν ανεξέλεγκτα: τα –ισραηλινής προέλευσης- χημικά μαζί με χειροβομβίδες κρότου λάμψης έπεφταν σαν χαλάζι, αναγκάζοντάς μας να οπισθοχωρούμε συνεχώς.
Το τμήμα αυτό της Κηφισίας, εξαιτίας των τριών παράλληλων δρόμων που χωρίζονται με κάγκελα, είναι πολύ επικίνδυνο για πανικόβλητους ανθρώπους οι οποίοι στριμώχνονται στα τυφλά βήχοντας και κλαίγοντας, ενώ η άπνοια επιδείνωνε την κατάσταση.
Χάρη στην επέμβαση των ψυχραιμότερων δεν ποδοπατηθήκαμε, αλλά τα ΜΑΤ χτύπησαν άγρια και στοχευμένα το μπλοκ "Απελάστε το Ρατσισμό" και τους Παλαιστινίους στους κάθετους δρόμους. Όπως αναφέρουν στο μπλογκ τους, οι τραυματίες διακομίστηκαν στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί, «αστυνομικοί επιχείρησαν να κάνουν ελέγχους για άδειες παραμονής σε τραυματίες μετανάστες που προσέρχονταν στο νοσοκομείο και απομακρύνθηκαν μετά από παρέμβαση συνδικαλιστών του Σωματείου Εργαζομένων του Ερυθρού Σταυρού» (http://manosbee.blogspot.com/2010/06/blog-post_6466.html ). Τελικά, κατάφεραν να διαλύσουν τη συγκέντρωσή μας κάπου στο ύψος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ενώ οι τολμηρότεροι βάδισαν μέχρι τη Βουλή, καταδιωκόμενοι από τα ΜΑΤ.

Περιέργως πώς, ο κ. Δρούτσας δεν συμπεριέλαβε στις δηλώσεις του περί «υπερβολικής βίας» τη συμπεριφορά των πραιτωριανών του Χρυσοχοΐδη.

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ σε δύο ελπιδοφόρα σημάδια που έχω προσέξει στις τελευταίες διαδηλώσεις:

Πρώτον, μετέχουν και άνθρωποι που ποτέ άλλοτε δεν είχαν βγει στους δρόμους. Στις 5 Μαΐου θυμάμαι μια κυρία να λέει γελώντας σε συνάδελφό της μέσα στο τρένο: «Τους είπα να φέρουν μαντίλια για τα δακρυγόνα, και ξέρεις τι έφεραν; Αραχνοΰφαντα μεταξωτά φουλάρια!». Ενώ νωρίτερα στην πορεία εκείνη, ένα κορίτσι παραπονιόταν στη φίλη της, κλαίγοντας από τα χημικά: «Και να σκεφτείς πως περίμενα όλη μέρα να μου ευχηθούν για τη γιορτή μου!» (ήταν της αγίας Ειρήνης). Και η φίλη της ενθουσιασμένη: «Α, ναι. Χρόνια πολλά, βρε!».
Μια άλλη κυρία χθες, ρώτησε σοκαρισμένη ένα παλικάρι που σκούπιζε τα αίματα από το κεφάλι του «τι έπαθες;», κι εκείνος της απάντησε με χιούμορ: «Τώρα, αν σας πω ότι έπεσα πάνω σε πόρτα, θα με πιστέψετε;»

Δεύτερον, η αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών. Παρά τον πανικό, καθένας κοίταζε να βοηθήσει τον διπλανό του, ενώ κάποιοι γύριζαν με ένα μπουκάλι άσπρο υγρό, διαλαλώντας: «Maalox, Maalox». Σε λίγο, πολλοί έμοιαζαν με βαμμένους πολεμιστές των Ζουλού!
Μοιάζει να διαλύεται σιγά σιγά ο υπέρμετρος ατομικισμός των τελευταίων δεκαετιών. Λέτε;

12 σχόλια:

squarelogic είπε...

Πάντα στις επάλξεις Λωτοφάγε,έ?
Οι πραιτωριανοί πάντως βλέπουν κάθε διαδήλωση ως ευκαιρία για προπόνηση για το "πρωταθλημα" που θ'αρχίσει από Σεπτέμβρη...
Τι ωραία θα ήταν μια δολιοφθορά με τρυπούλες στις μάσκες τους,έτσι για να δοκιμάσουν κι οι ίδιοι "το φάρμακό τους"...
Οσο για το Ισραήλ, όλο και ταυτίζεται με τον προ 70ετίας "παράφρονα" διώκτη του...

Ναπoλέων είπε...

Να σημειώσω κι εγώ δυό πραμματάκια στο, ωραίο, για πολλοστή φορά, άρθρο σου, φίλτατε, ακόμα πορευόμενε, Λωτοφάγε:

1. Ο φασισμός, όπως τό έχω βάλει μόνιμο "σχόλιο" στο μπλογκ μου, δεν είναι ίδιον κάποιων συγκεκριμένων λαών ή φυλών αλλά κάτι που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, απότοκος μιάς αρχέγονης φιλαυτίας και εγωϊσμού, απότοκων κι αυτών του αισθήματος αυτοσυντήρησης και του εγγενούς φόβου, που μόνη τους "θεραπεία" είναι το «Γνώθι σαυτόν».
Ένας ιός είναι μέσα μας, σαν τόν της γρίππης..., ανενεργός όσο είμαστε γεροί, που θεριεύει όμως μόλις εξασθενήσει το κορμί μας για την γρίππη, το μυαλό μας για τον φασισμό.

2. Όσο για τον ταυτισμό, που λέει ο επίσης φίλτατος Square, των Ισραηλινών "καθεστωτικών" με τους ναζιστές, νομίζω συνέβη το εξής:
Έχοντας υποστεί στην πλάτη τους τις ...αποτελεσματικές μεθόδους των υπερφίαλων εγκληματιών, τις εφαρμόζουν για να επιφέρουν τα ίδια αποτελέσματα στους δύστυχους κατοίκους της Παλαιστίνης (συγκάτοικούς τους από τους αρχαιότατους χρόνους σημειωτέον...) αφού και οι ίδιοι "περιούσιους" θεωρούν τους εαυτούς τους, όπως και οι "άριοι" ναζιστές.

Καλό μας κουράγιο.
Και ΜΕΧΡΙ τον Σεπτέμβριο... και μετά, όπως λέει ο Square...

Ναπoλέων είπε...

Και μιά ερωτησούλα:

Ο γκριζομάλλης γενειοφόρος κύριος με το άσπρο πουκάμισο, που κρατάει την παλαιστινιακή σημαία, είσαι εσύ;;;

Μπά... Μάλλον πίσω από το φακό θα ήσουν...

Ναπoλέων είπε...

Ώχ!
Κι άλλο υστερόγραφο...

1. Έχω παρατηρήσει κι εγώ σημάδια υποχώρησης του άκρατου ατομικισμού, στον οποίο πολλά χρόνια τώρα "εκπαιδεύονται" οι λαοί. Και ο δικός μας βέβαια.
Κατ' εφαρμογή του προσφυούς «διαίρει και βασίλευε».
Του καλλίτερου δηλαδή αντίδοτου για το «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος»...

2. Μιά πλευρά της ερμηνείας του φαινόμενου πρέπει να είναι το αρχαίο «ανάγκα και θεοί πείθονται»...
Θα ήθελα, όπως και εσύ νομίζω, μιά άλλη πλευρά να είναι η εμπνευσμένη, οργανωμένη και παραδειγματική, δράση της Αριστεράς (όποιων "αποχρώσεων"...) αλλά θεωρώ ότι δεν μάς έχει προκύψει έως τώρα.
Πλήν ίσως των συνεργατικών του Mondragόn...
Άμποτε.

Βάσσια είπε...

Εξαιρετικό άρθρο Λωτοφάγε.

1) Το κράτος του Ισραήλ δεν είναι πατρίδα (κατ' εμέ) γιατί ουδέποτε το αντιμετώπισαν έτσι. Με το άλλοθι των παθών τους, απλά εκδικούνται τους δίπλα τους, ελέγχουν τους απέναντι, εκεμταλλεύονται τους υπόλοιπους.

Δεν ξέρω αν όλοι οι πολίτες του Ισραήλ είναι τέτοιοι - που μάλλον όχι - πρέπει όμως να δώσουν κάποια στιγμή το στίγμα τους - ως άνθρωποι.

Δυστυχώς ακολούθησαν το "όδοντα αντί οδόντος" εναντίον αθώων και έμειναν τυφλοί- (όπως θα έλεγε ο μεγάλος Γκάντι).

Υ.Γ.
Ήταν ένας νεαρός στην διαδήλωση που έτρεχε και φώναζε μααλόξ έχετε; Και καταλάβαμε ότι δεν είχε το στομάχι του....... αλλά το άλλο "στομάχι" του πονούσε.

Καλο απόγευμα

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ είπε...

Αναφορικά με τον ατομικισμό υπάρχουν πραγματικά κάποιες θετικότατες προσπαθειες.

Αυτο που πραγματικά με απασχολεί είναι ότι η διαδήλωση πρέπει να αλλάξει ριζικά τη μορφή της.

Δεν είναι δυνατόν να κατεβαίνουμε χωρίς μάσκα ή χωρίς ένα λοστο στο κίνδυνο ξυλοκοπήματός μας από ένα μπάτσο.

Φανταστείτε 50.000 διαδωλωτές με μάσκες και λοστούς? Δε θα τολμάει να πλησιάσει μπάτσος...

Γιατί έχει και το ξύλο τα όρια του.
και μεχρι στιγμής το τρώμε εμείς!

celin είπε...

Μακαρι να διαλυεται φιλε Λωτοφαγε ο ατομικισμος,καιρος ειναι..

ΥΓ Διαβαζοντας τις ιδεες των squarelogic κ πειρατων του ονειρου για το τι πρεπει να συμβαινει στις διαδηλωσεις,
δε μπορω να πω οτι διαφωνω κ ιδιαιτερα..
καποιοι θα τις πουν "εξτρεμισμους"
καποιοι αλλοι μπορει να τις πουν κ "αντισταση στη χουντα"
Φυσικα κ συντασσομαι με τους δευτερους..

εξακολουθω να πιστευω οτι η καλυτερη αντισταση στη χουντα ειναι η ψηφος στις Εκλογες,
σκεφτομαι μονο μηπως ο δικος μου τροπος σκεψης ειναι πια ξεπερασμενος/παρωχημενος μπροστα στη βιαιοτητα κ την αναλγησια του Καθεστωτος

Λωτοφάγος είπε...

@ Squarelogic, είδα τις προάλλες στο Ποντίκι μια φωτογραφία όπου τα ΜΑΤ "ρωτούσαν" υποτίθεται τους διαδηλωτές απέναντί τους: "Λέτε να μην μας ενδιαφέρει το ασφαλιστικό; Μας φαντάζεστε να βαράμε μέχρι τα 67 μας;" :)))
Ναι, το Ισραήλ πάσχει φαίνεται από ένα μεταλλαγμένο σύνδρομο της Στοκχόλμης!

Λωτοφάγος είπε...

@ Είναι σαν αυτό που λέει ο Κοροβέσης "πρέπει να σκοτώσω τον μπάτσο μέσα μου", Ναπολέων: πρέπει να σκοτώσουμε τον φασίστα ή τον ρατσιστή που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Κι αυτό θέλει πολλή δουλειά, πίστεψέ με.
Χαχαχα. Όχι, δεν είμαι ο κύριος με το μούσι. Πρώτον, δεν έχω μούσι, δεύτερον δεν έχω άσπρα μαλλιά και τρίτον και κυριότερον η φωτογραφία δεν είναι δυστυχώς δική μου αλλά της κίνησης "Απελάστε τον Ρατσισμό".
Δυστυχώς αυξάνονται, λέει, οι ώρες που σπαταλάμε μπροστά στο χαζοκούτι. Αν δεν συνέβαινε αυτό, η περίοδος ίασης του ατομικισμού μας θα διαρκούσε λιγότερο.

Λωτοφάγος είπε...

@ Κάποιος γιατρός το συνέστησε, Βάσια, και από τότε κυκλοφορεί ως το καλύτερο αντίδοτο στα χημικά.
Προστατεύει το δέρμα από το τσούξιμο.
Δεν είναι όλοι οι Ισραηλινοί ίδιοι. Ευτυχώς υπάρχουν σπουδαίοι και γενναίοι άνθρωποι στο Ισραήλ.
Παρεμπιπτόντως, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου έσωσε την τιμή μας, κράζοντας με θαυμάσιο τρόπο τον εκπρόσωπο της ισραηλινής πρεσβείας. Ευτυχώς το μετέδωσε ο Λαζόπουλος και το είδαν μερικά εκατομμύρια.

Λωτοφάγος είπε...

@ Η αλήθεια είναι, Πειρατή μου, ότι πάμε σαν πρόβατα στη σφαγή.
Το ΠΑΜΕ έχει λύσει το πρόβλημα εδώ και καιρό με αλυσίδες και ροπαλάκια.
Υποθέτω ότι στο άμεσο μέλλον θα αλλάξει η μορφή των διαδηλώσεων. Το ελπίζω και το φοβάμαι ταυτόχρονα.

Λωτοφάγος είπε...

@ Μέχρι τις εκλογές, Σελίν, έχει να πέσει πολύ ξύλο, φοβάμαι.
Αν το φθινόπωρο η ανεργία φτάσει το 20%, τα πράγματα θα εκτραχυνθούν. Ίσως τότε, οι διαδηλώσεις να θυμίζουν δεκαετία του '70 με τις πλάκες των πεζοδρομίων να ξηλώνονται για να εκτοξευτούν προς τα ΜΑΤ! Εμείς οι παλιοί τα θυμόμαστε και ευχόμαστε να μην τα ξαναδούμε...