Η επόμενη μέρα

Όπως όλοι είδαμε χθες, το Ισραήλ έχει εξελίξει τη φιλοσοφία του: εκτός από το δόγμα «οφθαλμούς αντί οφθαλμού» και «σιαγόνα αντί οδόντος» που ισχύει για την «αμυντική» πολιτική του, απαιτεί πλέον από τους άλλους τη, χριστιανικής προέλευσης, συμπεριφορά «όταν σε ραπίσουν στο ένα μάγουλο, να γυρίζεις και το άλλο»!

Έτσι συνέλαβε όλους σχεδόν τους ακτιβιστές με την κατηγορία πως, όχι μονάχα αντιστάθηκαν στην επίθεση των κομάντος, μα προσπάθησαν να τους αφοπλίσουν κιόλας. Όσοι δεν δέχτηκαν να υπογράψουν δηλώσεις ότι με δική τους ευθύνη έλαβαν μέρος στην αποστολή, ίσως δικαστούν εντός 14 ημερών.

Να προσθέσω ακόμα πως η επίθεση έγινε σε διεθνή ύδατα και πως οι πλοίαρχοι είναι υποχρεωμένοι βάσει διεθνούς νόμου να διαθέτουν περίστροφο.
Η κατάσταση, όμως, αλλάζει ακόμα και μέσα στο Ισραήλ. Αφενός υπάρχουν πλέον αρκετές φιλειρηνικές οργανώσεις που απαιτούν συνομιλίες με τους Παλαιστινίους, αλλά και οργανώσεις αντιρρησιών συνείδησης όπως η http://www.yeshgvul.org/index_e.asp, και
αφετέρου υπάρχουν θαρραλέοι δημοσιογράφοι όπως ο Γεδεών Λεβί, ο οποίος τολμά από τις σελίδες της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ να καταδικάζει το «ρεσάλτο» και να το αποκαλεί «πειρατική επίθεση».


Χθες έγιναν διαδηλώσεις σε πολλές χώρες, έξω από τις ισραηλινές πρεσβείες. Στην Αθήνα προηγήθηκε η περίκλειστη συγκέντρωση της ΚΝΕ, κατά την πάγια τακτική που ακολουθεί εδώ και 1,5 χρόνο.

Όταν φτάσαμε οι υπόλοιποι Κηφισίας και Κατεχάκη, τα ΜΑΤ είχαν ήδη φορέσει τις μάσκες τους και περίμεναν την αφορμή. Μόλις κάποιοι Παλαιστίνιοι επιχείρησαν να σπάσουν τον κλοιό για να προσεγγίσουν την Πρεσβεία, έριξαν τα πρώτα χημικά. Φυσικά, τους στολίσαμε με το γνωστό «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», αλλά γρήγορα τα πράγματα έγιναν ανεξέλεγκτα: τα –ισραηλινής προέλευσης- χημικά μαζί με χειροβομβίδες κρότου λάμψης έπεφταν σαν χαλάζι, αναγκάζοντάς μας να οπισθοχωρούμε συνεχώς.
Το τμήμα αυτό της Κηφισίας, εξαιτίας των τριών παράλληλων δρόμων που χωρίζονται με κάγκελα, είναι πολύ επικίνδυνο για πανικόβλητους ανθρώπους οι οποίοι στριμώχνονται στα τυφλά βήχοντας και κλαίγοντας, ενώ η άπνοια επιδείνωνε την κατάσταση.
Χάρη στην επέμβαση των ψυχραιμότερων δεν ποδοπατηθήκαμε, αλλά τα ΜΑΤ χτύπησαν άγρια και στοχευμένα το μπλοκ "Απελάστε το Ρατσισμό" και τους Παλαιστινίους στους κάθετους δρόμους. Όπως αναφέρουν στο μπλογκ τους, οι τραυματίες διακομίστηκαν στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί, «αστυνομικοί επιχείρησαν να κάνουν ελέγχους για άδειες παραμονής σε τραυματίες μετανάστες που προσέρχονταν στο νοσοκομείο και απομακρύνθηκαν μετά από παρέμβαση συνδικαλιστών του Σωματείου Εργαζομένων του Ερυθρού Σταυρού» (http://manosbee.blogspot.com/2010/06/blog-post_6466.html ). Τελικά, κατάφεραν να διαλύσουν τη συγκέντρωσή μας κάπου στο ύψος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ενώ οι τολμηρότεροι βάδισαν μέχρι τη Βουλή, καταδιωκόμενοι από τα ΜΑΤ.

Περιέργως πώς, ο κ. Δρούτσας δεν συμπεριέλαβε στις δηλώσεις του περί «υπερβολικής βίας» τη συμπεριφορά των πραιτωριανών του Χρυσοχοΐδη.

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ σε δύο ελπιδοφόρα σημάδια που έχω προσέξει στις τελευταίες διαδηλώσεις:

Πρώτον, μετέχουν και άνθρωποι που ποτέ άλλοτε δεν είχαν βγει στους δρόμους. Στις 5 Μαΐου θυμάμαι μια κυρία να λέει γελώντας σε συνάδελφό της μέσα στο τρένο: «Τους είπα να φέρουν μαντίλια για τα δακρυγόνα, και ξέρεις τι έφεραν; Αραχνοΰφαντα μεταξωτά φουλάρια!». Ενώ νωρίτερα στην πορεία εκείνη, ένα κορίτσι παραπονιόταν στη φίλη της, κλαίγοντας από τα χημικά: «Και να σκεφτείς πως περίμενα όλη μέρα να μου ευχηθούν για τη γιορτή μου!» (ήταν της αγίας Ειρήνης). Και η φίλη της ενθουσιασμένη: «Α, ναι. Χρόνια πολλά, βρε!».
Μια άλλη κυρία χθες, ρώτησε σοκαρισμένη ένα παλικάρι που σκούπιζε τα αίματα από το κεφάλι του «τι έπαθες;», κι εκείνος της απάντησε με χιούμορ: «Τώρα, αν σας πω ότι έπεσα πάνω σε πόρτα, θα με πιστέψετε;»

Δεύτερον, η αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών. Παρά τον πανικό, καθένας κοίταζε να βοηθήσει τον διπλανό του, ενώ κάποιοι γύριζαν με ένα μπουκάλι άσπρο υγρό, διαλαλώντας: «Maalox, Maalox». Σε λίγο, πολλοί έμοιαζαν με βαμμένους πολεμιστές των Ζουλού!
Μοιάζει να διαλύεται σιγά σιγά ο υπέρμετρος ατομικισμός των τελευταίων δεκαετιών. Λέτε;