Κραχ-της ο πολιτισμός

Ο πολύ καλός Δημήτρης Ρηγόπουλος έγραψε στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής ένα άρθρο για την πολιτιστική παραγωγή της Αργεντινής, το οποίο με προβλημάτισε:
Μετά την πτώχευση, τον Δεκέμβριο του 2001, τις αιματηρές συγκρούσεις και τις λεηλασίες που την ακολούθησαν, οι άνθρωποι δεν έπεσαν σε κατάθλιψη ούτε περιορίστηκαν να γλείφουν τις πληγές τους. Είχαν ανάγκη να βγουν από τα σπίτια τους και να ψυχαγωγηθούν. Μόνο που δεν είχαν χρήματα.
Γι' αυτό, οι θίασοι οργάνωσαν παραστάσεις χωρίς εισιτήριο, με ελάχιστο αντίτιμο ή ακόμα και με πληρωμή σε είδος: λίγο ρύζι, μακαρόνια, ζάχαρη. Ουρές σχηματίστηκαν έξω από τα θέατρα. Οι θεατές κρατούσαν σακουλάκια με τρόφιμα για να πληρώσουν!
Οι άνεργοι νέοι έδωσαν διέξοδο στη δημιουργικότητά τους ζωγραφίζοντας ή κατασκευάζοντας καλλιτεχνήματα, τα οποία πουλούσαν σε αυτοσχέδιες γκαλερί και σε πάγκους στις λαϊκές. Οι τιμές ήταν φυσικά πολύ χαμηλές, με αποτέλεσμα να γίνονται ανάρπαστα. Ακόμα και αμερικανοί έμποροι τέχνης ταξίδευαν στην Αργεντινή για να τα αγοράσουν.
Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να επιβιώσουν στα δύσκολα χρόνια, ενώ συγχρόνως δημιούργησαν νέα καλλιτεχνικά ρεύματα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι διατήρησαν το πρώτο πράγμα που χάνει κανείς όταν μένει μακροχρόνια άνεργος: την αξιοπρέπειά τους!
Αναρωτιέμαι πώς θα συμπεριφερόμασταν εμείς σε τέτοιες περιστάσεις. Μην βιαστείτε να απαντήσετε, διότι τόσο η Αργεντινή όσο και η Ισλανδία βίωσαν τον ίδιο απότομο πλουτισμό με εμάς. Έκαναν κι εκείνοι μότο τους το "αμύνεσθαι περί πάρτης". Και οι δικές τους μεσαίες τάξεις ξόδευαν αφειδώς το πλαστικό χρήμα αδιαφορώντας για το μέλλον.
Βίοι παράλληλοι, λοιπόν. Αν πτωχεύσουμε, θα ξαναθυμηθούμε ξεχασμένες λέξεις όπως φιλότιμο, κοινωνική αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια; Είναι μια ερώτηση που θα απαντηθεί μόνο εάν...