Όσα χάσαμε...

"Δεν μας υποστηρίζει κανείς. Μας θεωρούν λαμόγια. Οι ταξιτζήδες μας βρίζανε!" (απεργός των stagiers, για την χθεσινή τους πορεία, στο ρ/σ "Στο Κόκκινο")

"Πολύ λίγος κόσμος στην χτεσινή συγκέντρωση. Σκέτη απογοήτευση. Ασε που από όπου περνούσαμε, μας κοιτούσαν όλοι οι περαστικοί με μισό μάτι και μας μουτζώνανε." (σχόλιο αναγνώστη για την πορεία διαμαρτυρίας κατά του 3ου Φόρουμ Μετανάστευσης στο http://www.tvxs.gr/v25185 της 4.11.09)

"Η κοινωνία με τη βοήθεια και της φτωχειας το έχει ρίξει στο ρατσισμό. Και στη συναυλία στον Άγιο Παντελεήμονα περνάγανε οι πατριώτες και βρίζανε, θα σας κάνουμε, θα σας δείξουμε. Εάν δεν ήταν η αστυνομία εκεί, σίγουρα θα έπεφτε πολύ ξύλο, γιατί και οι αντιρατσιστες από την Αγία Παρασκευή και τις άλλες φτωχογειτονιές δε θα κάθονταν να τις φάνε." (σχόλιο άλλου αναγνώστη, στο ίδιο)

Πίσω από όλες αυτές τις μαρτυρίες κρύβεται η παντελής έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να φτάσουμε ώς εδώ. Δεν πιστεύω σε συνωμοσίες, αλλά σε βαθμιαία διάβρωση εκ των άνω, η οποία εξυπηρετούσε όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και κυρίως το ΠΑΣΟΚ του λαϊκισμού και του μικρομεσαίου που ξερογλειφόταν για μεγαλεία! 

Το 1980, ο τότε υπουργός Συντονισμού στη νεοδημοκρατική κυβέρνηση Κων/νος Μητσοτάκης αποκάλεσε τους απεργούς τραπεζοϋπαλλήλους "ρετιρέ", δίνοντας στη δημοσιότητα απόδειξη μισθοδοσίας μεγαλοστελέχους, για να στηρίξει τον ισχυρισμό του. Μια φίλη μού έλεγε τότε ότι κουβαλούσε μαζί τη δική της απόδειξη μισθοδοσίας, για να αποστομώνει ταξιτζήδες, περιπτεράδες και λοιπούς "φιλήσυχους πολίτες", οι οποίοι την κατηγορούσαν ότι πλούτιζε σε βάρος τους! Είναι γνωστή εξάλλου η φράση "εγώ σας πληρώνω, ρε!", η οποία όμως δεν εξακοντίζεται ποτέ εναντίον εφοριακών ή υπαλλήλων πολεοδομίας -για ευνόητους λόγους.

Από τότε, κάθε φορά που γίνεται απεργία ενός μεγάλου κλάδου του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι σταρ των ξεφτιλοκάναλων "αποκαλύπτουν" ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι έχουν τεράστια προνόμια και παχυλούς μισθούς. Το ίδιο γίνεται σήμερα με τους λιμενεργάτες και τους υπαλλήλους διαφόρων υπουργείων.  Για τους μισθούς των ιδίων, καθώς και για τους αστυνομικούς που τους προστατεύουν δεν γίνεται ποτέ λόγος.

Στην περίπτωση των παιδιών που δουλεύουν με σταζ, δεν υπάρχει θέμα μισθού. Συνεπώς, τα κατηγορούμε ότι είναι γαλάζια ή πράσινα "βύσματα", τα οποία ονειρεύονται να τεμπελιάζουν ως δημόσιοι υπάλληλοι. Φίλησαν κατουρημένες ποδιές, πούλησαν την ψήφο τους (αυτοί που τα κατηγορούν, βλέπετε, είναι αγνοί ιδεολόγοι) και δέχτηκαν 400 ευρώ το μήνα, με την ελπίδα "να τρουπώσουν".

Ε, και; Τις πταίει, αγαπητοί συνάνθρωποι, που αυτά τα παιδιά έχουν τόσο ευτελή όνειρα; Ή, μάλλον, που δεν έχουν ΚΑΘΟΛΟΥ όνειρα; Που ποτέ δεν θα πουν "για την Ελλάδα, ρε γαμώτο"; Που αμύνονται "περί πάρτης"; Που τους λείπει η φαντασία, η δημιουργικότητα;  Που δεν έχουν καν τον "ρομαντισμό της νιότης" (όπως διαμαρτυρόταν για τους νεαρούς ρεπόρτερ πριν από 3 εβδομάδες ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη LIFO); 

Εμείς ούλοι, αγαπητοί μου. Οι γονείς τους. Που, έχοντας διαφθαρεί ώς το μεδούλι οι ίδιοι, μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς αξίες και χωρίς όνειρα. Που χτίσαμε μια κοινωνία όπου όλα έχουν την τιμή τους. Ακόμα κι η στοιχειώδης αξιοπρέπεια.

Όπου τα κορίτσια ονειρεύονται να γίνουν the next top model ή "επώνυμα" βλήμματα και καταλήγουν μικρές πάνιες ή τατιάνες, οι οποίες βγάζουν τα σώψυχά τους μιλώντας στα κινητά εις επήκοον όλων! Και προσγειώνονται ανώμαλα μόλις βγουν στην αγορά εργασίας και χρειαστεί να περάσουν από casting έστω και για θέση σε video club! Και πασχίζουν να γίνουν συμβασιούχες, για να ανακαλύψουν ότι μόνο αν γίνουν Τσέκου έχουν ελπίδα μονιμότητας.

Διότι τα κανάλια φροντίζουν να δείξουν το δρόμο τον καλό στα παιδιά μας, αφού εμείς απλώς τα παρκάρουμε μπροστά στην τηλεόραση αντί να τους αφιερώσουμε λίγο χρόνο, αφού δεν προλαβαίνουμε: κυνηγάμε λεφτά, γκόμενες/ους, τα κιλά μας, τα κινητά μας, τα ψώνια μας, τις ενοχές μας. 

Χτίσαμε μια κοινωνία όπου τα πιο ευαίσθητα αγόρια πέφτουν στα ναρκωτικά και τα άλλα ψάχνουν μια ομάδα, μια συμμορία, ένα κόμμα (με αυτή τη σειρά) όπου θα νιώθουν προστατευμένα. Δεν έχουν μάθει να σέβονται τον εαυτό τους -πόσω μάλλον τους γύρω τους. Και έχουν έναν θυμό που κάθε τόσο εκρήγνυται. Είτε στο Χαλάνδρι είτε στο Κερατσίνι είτε μέσα στα πανεπιστήμια. Ακόμα κι αν ο μπαμπάς έχει τις "άκρες", για να μην βρεθούν ποτέ στην ανάγκη να ζήσουν τον εργασιακό μεσαίωνα της... "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

1980-2009: έφτασαν 29 χρόνια για να ξεχάσουμε λέξεις όπως "αξιοπρέπεια", "φιλότιμο" και, κυρίως "αλληλεγγύη". ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ! Και μετά οι μετανάστες περιμένουν κατανόηση; Τι λέτε, βρε παιδιά; Εδώ με το ζόρι κρατιόμαστε να μην φάμε ο ένας τον άλλο! Προς το παρόν... Διότι πήρε το μάτι μου ότι κάποιοι κοιμούνται με την καραμπίνα υπό μάλης!