Από πού πάνε για τη Γουαδελούπη;

«Είμαστε όλοι απεργοί της Γουαδελούπης», φώναζαν οι γάλλοι φοιτητές και πανεπιστημιακοί στο Παρίσι, αναγκάζοντας τον πολύ Σαρκοζί να αποσύρει άρον άρον την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Τα γαλλικά πανεπιστήμια, βεβαίως, δεν έχουν καμιά σχέση με το δικό μας μπάχαλο που απαξιώνεται μέρα με τη μέρα.


Τι συνέβη, όμως, στη Γουαδελούπη; Στην ειδυλλιακή «υπερπόντια κτήση» της Γαλλίας, με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα και την ανεργία των νέων –έγχρωμων, φυσικά- να φτάνει το 50%, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και διαδήλωναν επί ενάμιση μήνα! Τον Φεβρουάριο, μάλιστα, το «μικρόβιο» εξαπλώθηκε στη γειτονική Μαρτινίκα, αλλά και στη Γουιάνα και τη Ρενιόν στον Ινδικό Ωκεανό.


Στην αρχή αντιμετωπίστηκαν βίαια. Εκατοντάδες αστυνομικοί εστάλησαν από τη μητρόπολη για να τους πνίξουν στα χημικά, χωρίς να καταφέρουν τίποτε πέρα από τη δολοφονία ενός συνδικαλιστή από «αγνώστους». Οι διαδηλωτές έσπασαν και έκαψαν, τρέποντας σε φυγή τους χαζοχαρούμενους τουρίστες. Καμιά «Σέχτα» δεν εμφανίστηκε και καμιά προβοκάτσια (θυμόμαστε και πάλι τις παλιές λέξεις) δεν εκδηλώθηκε. Η συνεργασία της γαλλικής κυβέρνησης και της λευκής ελίτ του νησιού (Μπέκες τους ονομάζουν οι ντόπιοι) απλώς καθυστέρησε την ικανοποίηση σχεδόν όλων των αιτημάτων.

Αντιγράφω από το χθεσινό «Πριν»: 200 ευρώ αύξηση στους μισθούς πείνας, έκτακτα βοηθήματα σε φτωχούς και συνταξιούχους, μείωση των τιμών σε βασικά είδη, καύσιμα, νερό, ηλεκτρικό, συγκοινωνίες και ενοίκια. Επίσης ανακοινώθηκαν συγκεκριμένα μέτρα για την πάταξη της ανεργίας των νέων και για την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα αγαθά εισάγονται (πανάκριβα!) από τη Γαλλία, όπως γινόταν τα παλιά καλά χρόνια της αποικιοκρατίας.

Ας έρθουμε τώρα στην παινεμένη μας πατρίδα: τον καυτό Δεκέμβρη του 2008, ολόκληρη σχεδόν η υδρόγειος παρακολουθούσε με κομμένη ανάσα τα παιδιά μας να διαδηλώνουν. Οι λαοί χαίρονταν κι οι κυβερνήσεις ανησυχούσαν. Τι κάναμε όταν τα δηλητηρίαζαν με χημικά –με άγνωστες επιπτώσεις στην υγεία τους; Ακούγαμε τις ασώματες κεφαλές στις οθόνες μας να τα κατηγορούν ότι δεν έχουν αιτήματα! Κι όταν το κέντρο της Αθήνας έγινε κόλαση; Κρυφτήκαμε στα σπίτια μας! Οι καταστηματάρχες φώναζαν ότι καταστρέφονται –οι αντιδράσεις κάποιων είχαν… «άρωμα» φασισμού- και, αφού πήραν τις αποζημιώσεις, ξέχασαν να διαμαρτυρηθούν όταν ακούστηκε ότι δόθηκαν ΔΕΚΑ άδειες για καινούρια Mall! Το ΚΚΕ κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων, και η Αλέκα δήλωσε αυτάρεσκα πως «με την πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»! Μισό λεπτό να το πω στους Γουαδελούπιους κι έρχομαι…

Και ενώ οι ταραχές στη μακρινή Εσθονία της οικονομικής κρίσης είχαν πρότυπο τις ελληνικές και οι Τούρκοι τολμούσαν να διαδηλώνουν συμπαραστεκόμενοι στους έλληνες εφήβους, εμείς πλέκαμε σιγά σιγά τα κουκούλια μας! Όχι, αγαπητοί μου, τα Χριστούγεννα δεν «αναβλήθηκαν». Αντίθετα, μετά τα μελομακάρονα, επιδοθήκαμε στα συνήθη σπορ: πρωινάδικα, εκλογολογία, σκάνδαλα και πύλες του ανεξήγητου. Καθείς με την πετρούλα του!

Καθόμαστε και περιμένουμε να μας έρθει η κρίση κατακέφαλα, για να μπορούμε μετά να κλαιγόμαστε. Και να επιβεβαιωθεί ξανά το ρηθέν υπό του Βάρναλη,

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!